GOLDEN BOYS ΚΑΙ ΚΑΚΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ Ε.Λ.Σ.

Προσφάτως δύο πρώην καλλιτεχνικοί διευθυντές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής o κ. Λουκάς Καρυτινός και ο κ. Στέφανος Λαζαρίδης, με παρεμβάσεις τους στον τύπο δημοσιοποίησαν τους προβληματισμούς τους για την πορεία του Λυρικού Θεάτρου.
Είναι χρήσιμο στην παρούσα φάση ως πρόεδρος του Συλλόγου Πρωταγωνιστών της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, να καταθέσω υπ’ όψιν του ευρέως κοινού, ορισμένους από τους προβληματισμούς που υπάρχουν στις τάξεις των Ελλήνων τραγουδιστών της όπερας και απασχολούν έντονα την καλλιτεχνική κοινότητα.

Πριν από όλα, αυτό που πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν από όλες τις πλευρές που έχουν την ευθύνη για την πορεία της Ε.Λ.Σ. είναι η πολιτιστική ιδιαιτερότητα της πατρίδας μας σε σχέση με τις χώρες που έχουν προηγμένο επίπεδο στην όπερα.
Αυτό ως δεδομένο δεν είναι κακό, μάλλον δεν είναι καθόλου κακό, δυστυχώς όμως εκλαμβάνεται ως το μεγάλο πρόβλημα.
Αυτή η αντίληψη δημιουργείται κυρίως διότι ανέκαθεν ο τρόπος που προσεγγίζαμε την όπερα ήταν μεταπρατικός με άμεσο αποτέλεσμα την παντελή παραίτηση από κάθε απόπειρα αναζήτησης πρωτογενών ιδεών.
Δεν αναφέρομαι μόνο σε ό,τι αφορά στην καλλιτεχνική δημιουργία, όπου φιλότιμες μεμονωμένες όμως προσπάθειες επιχειρούνται, τις περισσότερες φορές σε δύσκολες συνθήκες, αλλά κυρίως στο κομμάτι που αφορά στον κεντρικό σχεδιασμό και στην πολιτική αντίληψη που πρέπει να ακολουθείται. Από την χαμηλότερη βαθμίδα μέχρι την υψηλότερη.
Με δεδομένη την αδυναμία των εμπλεκομένων φορέων να χαράξουν εμπνευσμένο συνολικό σχεδιασμό για την πορεία της Ε.Λ.Σ. πάγια μετατοπίζεται όλος ο προβληματισμός μόνο στην υλικοτεχνική επάρκεια.
Είναι γεγονός ότι την τελευταία τετραετία τα χρήματα που πήρε η Ε.Λ.Σ. ως επιχορήγηση από το ΥΠ.ΠΟ. είναι αυξημένα σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Πως αξιοποίησαν όμως την ευνοϊκή συγκυρία οι διοικήσεις της Ε.Λ.Σ.;
Χωρίς σοβαρό προγραμματισμό. Με άμεσο αποτέλεσμα οι αποφάσεις για σημαντικά θέματα να λαμβάνονται ερασιτεχνικά.
Για παράδειγμα, πως μπορεί να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι οι Ε.Λ.Σ. σήμερα έχει λιγότερους χώρους για να κάνουν δοκιμές οι καλλιτέχνες από ότι πριν μια δεκαετία; Ακόμη, η αδιαφάνεια στον τρόπο με τον οποίο προσλαμβάνονται διάφοροι σύμβουλοι με αμοιβές δυσανάλογες των προσόντων και της εμπειρίας που διαθέτουν επιβεβαιώνει την προβληματική αντίληψη ασκήσεως διοίκησης.
Η Διοίκηση της Ε.Λ.Σ. έχει αναγνώσει στρεβλά τον ρόλο του οργανισμού μέσα στο πολιτιστικό γίγνεσθαι. Αυτή η παρανάγνωση γεννά σωρεία προβλημάτων.
Απουσιάζει εντελώς η αντίληψη ότι ως Εθνικό θέατρο η Ε.Λ.Σ. οφείλει να καταθέτει ιδία άποψη.
Αυτό συμβαίνει διότι στην διοίκηση της Ε.Λ.Σ. δεν υπάρχει η προσωπικότητα που να έχει την ικανότητα να το πράξει.
Έτσι, το ιδιότυπο «διευθυντήριο» που λαμβάνει τις αποφάσεις, καταφεύγει στην μεταπρατική λύση της στείρας μετακένωσης αλλότριων αισθητικών προτύπων και οργανωτικών επιλογών επιστρατεύοντας απεγνωσμένα την μίμηση των «μεγάλων σκηνών», με αποτέλεσμα το θέατρο μας να εμφανίζει μια εικόνα ανάλογη της Μαντάμ Σουσού.
Το ζητούμενο είναι η Λυρική Σκηνή να δύναται να καταθέτει δική της καλλιτεχνική και αισθητική πρόταση. Δεν είναι δυνατό να υφίσταται με το απλό πρόσχημα να παρουσιάζει παραστάσεις εφάμιλλες των ευρωπαϊκών, δεν είναι ανάγκη ο Έλληνας φορολογούμενος να επιβαρύνεται για να κάνουν χρυσές δουλειές τα διεθνή καλλιτεχνικά πρακτορεία με ενδιάμεσο γραφείο την Ε.Λ.Σ.
Είναι όντως δύσκολο μέσα σε αυτήν την συγκυρία που διανύουμε να τρέφουμε υπέρμετρες προσδοκίες, τη στιγμή που κι ως κοινωνία αδυνατούμε να βρούμε τρόπους πολιτικής και κοινωνικής ανάπτυξης, αλλά τα πνευματικά ιδρύματα δεν πρέπει να είναι ένας από τους μηχανισμούς που τραβούν την κοινωνία μπροστά;
Η Ε.Λ.Σ. έχει επιλέξει να μην έχει σχέση με τις δημιουργικές δυνάμεις των νέων καλλιτεχνών και δεν την απασχολεί καθόλου η εμπέδωση αμφίδρομης σχέσης με την περιφέρεια. Ουσιαστικά είναι αποκομμένη από την κοινωνία καμώνεται ότι αναβαθμίζεται έχοντας τα μάτια στραμμένα οπουδήποτε εκτός από την κοινωνία που πρέπει να εκφράζει.
Εις επίρρωση των όσων λέμε έρχεται το κλείσιμο της πειραματικής σκηνής, η οποία μέχρι πριν λίγους μήνες ήταν βήμα έκφρασης νέων δημιουργών και καλλιτεχνών.
Διερωτώμαι αν η εγκατάλειψη αυτού του θεσμού αποφασίσθηκε γιατί η πειραματική σκηνή όσο λειτουργούσε δε βασίστηκε στην σύμπραξη της Ε.Λ.Σ. με διεθνή καλλιτεχνικά πρακτορεία, επομένως δεν δικαίωνε την σημερινή πρακτική που ακολουθείται.

Ένα νέο σύμπτωμα στα ήθη του λυρικού μας θεάτρου, είναι η υποτίμηση της υπόστασης του λυρικού καλλιτέχνη. Διαπιστώνεται καθημερινά, παραδείγματος χάριν, από τον τρόπο που έχει επιλεγεί να διαφημίζονται οι παραγωγές στα τηλεοπτικά διαφημιστικά όπου δεν γίνεται καμιά αναφορά στους λυρικούς καλλιτέχνες που πρωταγωνιστούν, μέχρι στον τρόπο που η διοίκηση απαξιοί να λάβει υπ’ όψιν τις παραινέσεις των μονωδών για θέματα καλλιτεχνικής σημασίας. Ως σύλλογος δεν έχουμε λάβει καμιά έγγραφη απάντηση στις επιστολές που έχουμε καταθέσει υπ’ όψιν του Διοικητικού συμβουλίου και του νέου καλλιτεχνικού Διευθυντού.
Δυστυχώς η Ε.Λ.Σ. από καλλιτεχνικός οργανισμός μετεξελίσσεται σε κάτι άλλο που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ακόμη τι θα είναι. Εκ πρώτης όψεως γίνεται αντιληπτό ότι κατάθεση συγκροτημένης καλλιτεχνικής πρότασης δεν υπάρχει.
Η καλλιτεχνική κοινότητα έχει εκπαραθυρωθεί και την κατάσταση την έχουν πάρει στα χέρια τους κάποια Golden Boys τα οποία αν πριν λίγα χρόνια τα ρώταγες που είναι η όπερα της Αθήνας θα σου έλεγαν στην ιερά οδό, συγχέοντας την με το νυχτερινό μαγαζί.
Αυτά τα λίγα, απλώς για να αποδοθεί η πραγματική εικόνα της καταστάσεως...

Με εκτίμηση
Γιάννης Χριστόπουλος
Πρόεδρος Συλλόγου Πρωταγωνιστών Ε.Λ.Σ.

(Στη φωτό ο κ. Γιάννης Χριστόπουλος)

Τράγκεια-Παυλοπούλεια 2008: νέος θεσμός των Αδιάβροχων με πλούσια δώρα!

Είναι ο πρώτος διαγωνισμός του blog και πρέπει να τον τιμήσετε. Σ' αυτή την αναμέτρηση, ευτυχώς για τα κατσίκια, δεν παίζει ρόλο η τύχη παρά μόνο η αξιοσύνη. Η μαεστρία στον χειρισμό των λέξεων, η επαφή με τις Μούσες.
Θα μας γράψετε ένα δοκίμιο, έκθεση ιδεών -όπως θέλετε πείτε το- που θα εμπνευστείτε από την φωτογραφία με τους δύο επιβάτες του άρματος του Θέσπιδος που σολάρουν κάθε εσπέρα στο Alter. Η έκταση του δοκιμιού (κλίνεται κατά το Βατοπεδιού) κυμαίνεται από 100 λέξεις (ελάχιστον) ως 100.000 λέξεις (μέγιστον όριο μαζοχισμού).
Ο νικητής του ευγενούς αγώνα κερδίζει μια πρόσκληση παρακολουθήσεως της εκπομπής (κατόπιν συνεννοήσεως) και ένα σύμπακτο δίσκο με τα άπαντά μας σε mp3.
Διάρκεια δηλώσεωνς συμμετοχών 1 εβδομάδα.
Η κριτική επιτροπή είναι τριμελής με Βαμβακούλεια στελέχωση: απαρτίζεται από δύο άτομα (τους Αδιάβροχους).
Όσοι θέλετε να δοκιμάσετε τα πληκτρολόγιά σας, είστε καλοδεχούμενοι.
Με εκτίμηση,
για τα Τράγκεια-Παυλοπούλεια 2008
η οργανωτική επιτροπή

Κολλεγιακό χιούμορ για Όσκαρ!

Αν πληκτρολογήσετε http://www.collegehumor.com/article:1764710 θα δείτε μια εκδοχή για το πώς θα ήταν ένας «θεϊκός» λογαριασμός στο Facebook (Θεέ μου σχώρα με -και εκείνους- αλλά it was just for fun).
Απολαύστε τον...

Ακούστε την εκπομπή με τον Μίμη Ανδρουλάκη

Την Τρίτη 18 11 2008 είχαμε την τιμή να φιλοξενήσουμε στο στούντιο έναν σπουδαίο συγγραφέα, διανοούμενο και, παρεμπιπτόντως βουλευτή, τον κ. Μίμη Ανδρουλάκη. Η αφορμή ήταν η κυκλοφορία του τελευταίου του βιβλίου «Λευκό Κοτσύφι, Blue Tree, Μαύρο Καράβι». Αιτία ήταν ο ίδιος και οι φοβερές πνευματικές του περιπέτειες.
Ομολογουμένως, ήταν μια από τις καλύτερες συνεντεύξεις που είχαμε την τύχη να κάνουμε. Ασφαλώς, το ηχητικό αποτέλεσμα οφείλεται εν πολλοίς και στον τιτάνα της ηχοληψίας αέρος κ. Σπυρίδωνα Ζενέτο, ο οποίος είναι πάγιος χορηγός φαντασίας και κεφιού στο δύσκολο δίωρό μας! (Τράβηξε και τις φωτό ο άνθρωπος)... Ευχαριστούμε πολύ Σπυρέτο!

Ακολουθούν τα τρία μέρη της συνέντευξης του Μίμη Ανδρουλάκη.
Μπορείτε να τα ακούσετε online ή να τα αποθηκεύσετε στον υπολογιστή σας.

Μέρος Α΄


Μέρος Β΄


Μέρος Γ΄


Εκείνη την ημέρα δυσκολεύτηκε λίγο να βρει ταξί...

Το καζίνο τι τους έφταιξε;

Η λήψη έγινε στον σταθμό του ΜΕΤΡΟ στην Πανόρμου στις 19 Νοεμβρίου, έξω από ένα φουρνάρικο. Γεμάτος απορία είμαι για το σύνθημα. Παίζουν οι αντιεξουσιαστές στο καζίνο και χάσανε; Τι τους έφταιξε το... ίδρυμα;

Έπεα πτερόεντα

Μια που πέρασε η 17η Νοεμβρίου, το blog έχει την ιερή υποχρέωση να σας μεταφέρει με τίτλους την πρόσφατη επικαιρότητα και να προτείνει με παραδοσιακή συνθηματολογία τις λύσεις.
Ακολουθούν οι τίτλοι ειδήσεων:
Εισπρακτική εταιρεία απειλεί με κατασχέσεις την οικογένεια του Πάνου Καμμένου.
Καρβέλας και Πάνια με χειροπέδες στο αυτόφωρο.
Η γυναίκα Μαραντόνα, πασιονάρια της Ευελπίδων σε μοναχικό πλην τίμιο αγώνα.
Καρεκλιές και εκσφενδονίσματα πιάτων στον «Σχιζοφρενή Δολοφόνο με το Πριόνι» κατά τη διάρκεια μουσικής μεθέξεως στα μπουζούκια.
Αλογοσκούφης αβγολέμονος και Αντώναρος γιαουρτλού.
Αυξήσεις ψίχουλα (300 ευρώ το μήνα) στους βουλευτές.
Κονδύλια πείνας (1.300.000 ευρώ) για αγορές έργων τέχνης και επίπλων στη Βουλή.
Ευλαβείς υπουργοί χάνουν την έδρα τους από διώκτες Νέρωνες και Διοκλητιανούς που ποινικοποιούν την εξομολόγηση – άντε και καμιά τράμπα οικοπέδου!
Πιονιέροι της επιχειρηματικότητας χάνουν κι αυτοί υπουργείο για μια οφσόρ περισσότερη και μια ΕΠΕ λιγότερη.
Και τώρα η συνθηματολογία:
Φτάνει πια με την καταπίεση των θρησκευτικών μειονοτήτων του υπουργικού συβουλίου!
Να μπει ένα τέλος στον αντιβουλγαρακικό αγώνα!
Ως πότε ο λαός θα εκμεταλλεύεται τους πεφωτισμένους εθνοσωτήρες;
Ως πότε θα ανεχόμαστε το προσωπικό δράμα των άπορων βουλευτών παρακολουθώντας αμέριμνοι την κάθοδό τους στο 7ο επίπεδο της Δαντικής Κόλασης;
Πόσο μπορούμε ακόμα να ανεχθούμε την καταστρατήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ανεπανάληπτων μουσουργών επειδή είχαν αυτιά μόνο για τα επιμελωδήματά τους και όχι για το σκλήρισμα των σειρηνών της τροχαίας;
Ως πότε η αυθαιρεσία του κεφαλαίου θα ξεφτιλίζει τα μέλη της κυβέρνησης και θα τους κραδαίνει τη Δαμόκλειο σπάθη του Τειρεσία;
Κάτω τα χέρια από τους χαμηλόμισθους υφυπουργούς!
Μπλοκ μ’ επιταγές για τους βουλευτές!
Η δίψα για τη λευτεριά σε κάνεις να μην βλέπεις τα περιπολικά!
Τον Ερμή του Πραξιτέλη, τον Πικάσο στη Βουλή θα τους βλέπει η Παπακώστα που θυμίζει Γουλιμή!
Ποτέ πια γιαούρτια και αβγά μόνο ροδοπέταλα και πολλά φιλιά.

Για τον Γιώργο

Καλό κατευώδιο Γιώργο

Σάββατο 15 11 2008
Έφυγες σήμερα. Νωρίς ήτανε. Όποτε μου έλεγαν "καλό παιδί και τίμιος δημοσιογράφος" σκεφτόμουν εσένα. Δεν έχω άλλα λόγια.

Δευτέρα 17 11 2008
Προχθές έφυγε από τη ζωή ένας ανεκτίμητος φίλος.
Ο Γιώργος Κοίλιαρης, ο δημοσιογράφος. Ένας από τους τελευταίους που τους άξιζε η λέξη «δημοσιογράφος» να γράφεται με κεφαλαία γράμματα.
Είχε τραυματιστεί στον αυχένα σε αποστολή στο Αφγανιστάν.
Το περιστατικό έγινε την Πέμπτη 9 Οκτωβρίου. Το ελληνικό κράτος τον «βοήθησε» να πεθάνει, όπως κάνει πάντα με όλους όσοι δεν κληρονομούν αιματοβαμένα φράγκα και φαντεζί επίθετα.
Στην αρχή τον πήγανε με καθυστέρηση στο Άμπου Ντάμπι και με τα χίλια ζόρια βρέθηκε C130 για να τον φέρει στην Αθήνα.
Διακομίστηκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του ΚΑΤ. Την Τρίτη, στις 15:00 θα ταφεί στο νεκροταφείο Ζωγράφου.
Είχα την τύχη να εκδώσω το τελευταίο βιβλίο του Γιώργου. Είχε τίτλο «Αδιέξοδος Νοέμβρης», το προλόγιζε ο φίλος και μέντοράς του Βασίλης Βασιλικός.
Είναι ένα εξαιρετικό αστυνομικό μυθιστόρημα όπου κατά τον Βασίλη Βασιλικό «εμπλέκονται με θαυμαστό τρόπο τα πάντα: Πολυτεχνείο, 17Ν, μυστικές υπηρεσίες, πράκτορες της Μοσάντ και των ΗΠΑ, σ ένα αμάλγαμα που θα το ζήλευε ένας Ζεράρ ντε Βιλιέ».
Οι εφημερίδες το παρουσίασαν με εγκωμιαστικά σχόλια.
Τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα το αγνόησαν επιδεικτικά, όπως συνηθίζουν να κάνουν με οτιδήποτε έχει αληθινή αξία και όχι την παραδοσιακή ευτέλεια που δεν τραβάει την προσοχή της χυδαίας μάζας που την θέλουν ακόμα χυδαιότερη.
Ο Γιώργος για την τηλεόραση ήταν περίπου «αόρατος», παρά τις επιτυχίες του, την καλή του φήμη, τον υπέροχο χαρακτήρα του, την τόλμη, την αξεπέραστη κατάρτιση και τις περγαμηνές του στο πολεμικό ρεπορτάζ.
Δεν του είχαν δώσει εκπομπή, σε αντίθεση με τους βολικούς Χατζηαβάτηδες, τα παπαγαλάκια και τις θηλυκές ξεπέτες που ανέρχονται ραγδαία τις βαθμίδες της σάπιας τηλεοπτικής ιεραρχίας.
Με το στανιό τον είχαν στείλει τους τελευταίους μήνες Ιράκ και Αφγανιστάν.
Κι εκείνος έφυγε από τη ζωή, παίρνοντας μαζί του την αγάπη, το θαυμασμό και τη συντριβή μας.
Καλό ταξίδι Γιώργο.

Και στο κόμμα και στο κράτος Γρηγόρης Βαλλιανάτος!

Ο Γιώργος Παπανδρέου, υποχρεώθηκε να διακόψει (επισήμως) τη μισθοδοσία του πιο αυθεντικού εκφραστή των απόψεών του: Του Γρηγόρη Βαλλιανάτου.

Η απόφαση είναι επιεικώς ανεξήγητη μια και οι δύο άντρες συνδέονται με βαθιά φιλία, κατανόηση και ιδεολογική συνάφεια.

Ο μεν γνωρίζει τις θέσεις και τη δράση του δε κι αυτό είναι ένα από τα πολλά στοιχεία που προσδίδουν εντυπωσιακή διάρκεια στη μεταξύ τους σχέση.

Ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος απώλεσε μισθοδοσία επικοινωνιακού συμβούλου (σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων) από το κόμμα που διοικεί ο Γιώργος Παπανδρέου, επειδή είπε ότι υπάρχει «μακεδονική» μειονότητα στην Ελλάδα και ότι καλώς ονομάστηκε «Μακεδονία» το γειτονικό κρατίδιο, εμπροσθοφυλακή των συμφερόντων των ΗΠΑ.

Ο κ. Παπανδρέου συνεργάζεται με τον κ. Βαλλιανάτο ήδη από την περίοδο 1988-1989, όταν ελέω πατρός διατέλεσε υπουργός «Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων».

Συνεπώς είναι αλλόκοτη η απόλυση του κ. Βαλλιανάτου, αφού γενικώς ομονοεί με τον επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ.

Ας θυμηθούμε τι είπε περί «τουρκικής» μειονότητας ο Γιώργος Παπανδρέου σε συνέντευξή του στο ΚΛΙΚ (τεύχος 148, δημοσιεύθηκε τον Ιούλιο του 1999):

Ερώτηση δημοσιογράφου: «Αρκετοί στη χώρα μάς φοβούνται να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Το επιχείρημά τους είναι ότι, αν μιλήσουμε για μειονότητα τουρκικής καταγωγής, αμφισβητούνται τα σύνορα».

Απάντηση Παπανδρέου: «Δεν πρέπει να φοβόμαστε τις λέξεις, παρ’ ότι και οι λέξεις έχουν μια ιδιαίτερη σημασία. Δεν αμφισβητεί κανείς ότι υπάρχουν πάρα πολλοί μουσουλμάνοι τουρκικής καταγωγής. Βεβαίως, οι Συνθήκες μιλάνε για μουσουλμάνους. Κατά καιρούς, το θέμα της μειονότητας τίθεται παράλληλα με το θέμα της διεκδίκησης εδαφών. Εάν δεν αμφισβητούνται τα σύνορα, ποσώς μ' ενδιαφέρει το αν ο ένας λέγεται μουσουλμάνος ή Τούρκος, Βούλγαρος ή Πομάκος».

Γι’ αυτή την απόλυτα Βαλλιανατική τοποθέτηση, ο Γιώργος Παπανδρέου, αμείφθηκε πλουσιοπάροχα – σε ηθικό επίπεδο.

Στις 28 Ιουλίου 1999 η τουρκική εφημερίδα Χουριέτ είχε στο πρωτοσέλιδό της ένα μεγαλοπρεπέστατο «Μπράβο Γιώργο!».

GRECKOE "TYPISCH GRIECHISCH"

Αγαπημένο βίντεο κλιπ για το Σ/Κ.

10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1...

Πρόσφατα πυρπολήθηκε το τζιπ Λάτσιου-Μενεγάκη.

Είναι άραγε «τυχαία» ή «αμελητέα ποσότητα» αυτή η ενέργεια;
Όχι.

Από την οικονομική κρίση που μαστίζει τον πλανήτη δεν έχουμε δει ακόμα ολόκληρη τη δύσπεπτη «τούρτα».

Όμως, μια ψύχραιμη ματιά στις υπό διαμόρφωση συνθήκες οδηγεί στο συμπέρασμα πως πριν καταπιούμε την τουρτίτσα θα αντικρίσουμε το κερασάκι που πάντοτε συνοδεύει τις μεταβατικές και ταραγμένες περιόδους: την ένοπλη βία.

Είναι αλήθεια ότι έπειτα από την εξουδετέρωση του βραχίονα της 17Ν που τώρα εκτίει ποινές στις φυλακές Κορυδαλλού, επήλθε μια περίοδος σχετικής ηρεμίας και εφησυχασμού.

Εξαίρεση αποτέλεσαν ενέργειες όπως η τοποθέτηση βόμβας στο υπουργείο Απασχόλησης τον Ιούνιο του 2005, η έκρηξη στην εταιρεία Άβαξ πέντε ημέρες νωρίτερα, η βόμβα στα δικαστήρια της Λάρισας το Μάιο του 2004, η εκτόξευση ρουκέτας στο θυρεό της πρεσβείας των ΗΠΑ τον Ιανουάριο του 2007, η στυγερή δολοφονία του ειδικού φρουρού στην Κηφισιά παραμονές Πρωτοχρονιάς του 2005 και η έκρηξη του παγιδευμένου ποδηλάτου κοντά στο σπίτι του Γιώργου Βουλγαράκη τέλη Μαΐου του 2006.

Η ένοπλη βία που χαρακτηρίζεται από συγκροτημένη ιδεολογία και πολιτικοκοινωνικές επιδιώξεις δεν είναι μητέρα του εαυτού της.

Είναι κόρη της εποχής της. Είναι παιδί της παθογένειας κάθε ανθρώπινης συλλογικής δομής και ακμάζει όσο παρακμάζει το σύνολο στο οποίο αναφέρεται και προσπαθεί να επηρεάσει.

Η τρομοκρατία, κατά μία έννοια, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το δολοφονικό «απωθημένο» των πολιτών μιας χώρας.

Είναι ο αιμοσταγής και πολεμόχαρος τροφοσυλλέκτης που κλειδαμπαρώνουμε στο κελάρι της συνείδησής μας μια και είμαστε πολιτισμένοι, ήπιοι, νουνεχείς και προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε στις καθημερινές δοκιμασίες με νόμιμο τρόπο ή έστω μέσω κάποιου αναίμακτου πολιτικού «βίσματος».

Σε περιόδους κρίσεως, ωστόσο, ο μοβόρος τροφοσυλλέκτης δραπετεύει από το κελάρι και αρχίζει πάλι να διαβαίνει το μονοπάτι του θανάτου – όπως πάντα.

Είναι οφθαλμοφανές ότι το χαλί πλέον έχει στρωθεί για να πατήσουν επάνω του οι «γόβες στιλέτο» της ένοπλης βίας.

Η ιδεολογική νομιμοποίηση έχει προσφερθεί αφειδώς από τους παμφάγους τραπεζίτες και αεριτζήδες των κλειστών λεσχών και των όποιων θεραπαινίδων τους.

Στιγμές καταξίωσης και υπερηφάνειας

Φαίνεται ότι η συνέντευξη με τον Νίκο Αλέφαντο έκανε μεγάλη εντύπωση. Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Ευχαριστώ τον διαδικτυακό φίλο Zoo-7 για την αποστολή του φωτογραφικού ντοκουμέντου.
Απολογούμαι για την μη ανανέωση του blog επί μία εβδομάδα αλλά έλειπα στα ξένα.