Λουί ντε Φινέ

Μα ο Δένδιας δεν σας θυμίζει λίγο τον Λουί Ντε Φινέ, που υποδυόταν τον ραββίνο Γιακόμπ? Η επίσημη είδηση έχει ως εξής: Ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδιας και ο Ισραηλινός Υπουργός Δημόσιας Ασφάλειας Yitzhak Acharonovich επισκέφθηκαν την Εβραϊκή Συναγωγή.

Προσέξτε χαιρετισμό του Αγάθωνα!

Η σπάνια φωτογραφία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Μπλε" στην "κυριακάτικη δημοκρατία".
Ας ζουμάρουμε λίγο...

«Το Κοράκι» του Poe και ο ανασχηματισμός

«Το Κοράκι» είναι μια από τις υψηλότερες κορυφές της αμερικανικής ποίησης. Αποτελεί ένα πολύτιμο πετράδι στην ανεκτίμητη συλλογή κομψών λέξεων του πνευματικού θησαυροφυλακίου του Εντγκαρ Αλαν Πόε. Πρωτοδημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 1845 στο μηνιαίο περιοδικό «The American Review», το οποίο πλήρωσε τον δημιουργό μόλις 9 δολάρια για το αριστούργημά του (σχεδόν πάντα οι εκδότες διέπονται από τη μοναδική... δεξιότητα να κακοπληρώνουν τους σπουδαίους καλλιτέχνες). «Το Κοράκι» αποτελείται από 18 στροφές (έξι στίχων έκαστη) και έως σήμερα θεωρείται υποδειγματικό έργο υψηλής αισθητικής, υποβλητικής ατμόσφαιρας, υπέροχης μελαγχολίας και αγέρωχου ανθρώπινου πόνου, ο οποίος σφυρηλατείται σαν το χρυσάφι στο καμίνι της απώλειας μιας αγάπης. Ο Πόε εξήγησε πώς κατόρθωσε να γράψει «Το Κοράκι» σε ένα δοκίμιο με τίτλο «Η Φιλοσοφία της Σύνθεσης», το οποίο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Graham's Magazine» τον Απρίλιο του 1846. Εκεί, μεταξύ άλλων σημαντικών, αναφέρει ότι ξεκίνησε να γράφει αυτό το έργο από το τέλος! Δηλαδή, πρώτα σχεδίασε στο μυαλό του την κατάληξη του ποιητικού δράματος και έπειτα «έκτισε» επάνω του την υπόλοιπη στιχοπλοκή και το παράξενο σκηνικό αυτού του έργου.

Βδέλλες

Ο Πόε συνιστά αυτή τη μέθοδο και στους υπόλοιπους εργάτες του λόγου. Πρώτα πρέπει να έχουν κατά νου τον προορισμό όπου επιθυμούν να κατευθύνουν το πόνημά τους και ύστερα να βαδίσουν βήμα βήμα την ατραπό μέχρι την κορύφωση - στολίζοντας την πλοκή με όλους τους υπαινιγμούς, τα επεισόδια, τις ανατροπές και τα λεκτικά ηδύσματα που επιβάλλει η υψηλή τέχνη. «Ωραία όλα αυτά, αλλά πού κολλάνε με τον ανασχηματισμό;» θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάθε καλόπιστος αναγνώστης. «Αυτά κι αν κολλάνε» θα ανταπαντούσε κάθε φανατικός οπαδός των θρίλερ, των αστυνομικών μυθιστορημάτων ή των αφηγημάτων τρόμου στα οποία ειδικεύτηκε ο Εντγκαρ Αλαν Πόε. Με το που βλέπεις τα σμήνη των πασοκτζήδων έτοιμα να κολλήσουν σαν ξελιγωμένες βδέλλες πάνω στο πρησμένο κορμί της εξουσίας, καταλαβαίνεις πόσο πολύ θα κορυφωθεί το ελληνικό δράμα το προσεχές διάστημα. Με πολιτικούς μπροστάρηδες επιπέδου Βενιζέλου και οπισθοφύλακες τους μέχρι πρότινος απενεργοποιημένους Σάντσο Πάντσα του ΓΑΠ είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι εφημερίδες, οι τηλεοπτικοί και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί πρέπει να προσλάβουν δημοσιογράφους ισάξιους του Πόε, που θα μπορούν να περιγράψουν αυτά που θα ακολουθήσουν. Nevermore*...

*«Ποτέ ξανά» μεταφράζεται στα ελληνικά και είναι η λέξη-κλειδί στο ποίημα του Πόε.
*Poe image Larry Vienneau

Άλλοι θέλουν να βλέπουν το φεγγάρι και άλλοι να βολτάρουν πάνω του

Το χρονικό μιας απόλυσης (της δικιάς μου)

Παρασκευή, 29 Ιουνίου 2012 Ώρα 11:00 Η εκπομπή «Οι Αδιάβροχοι» μόλις έχει ολοκληρωθεί. Στο στούντιο ηχολήπτη αέρα πέφτει τηλεφώνημα. Ενημερωνόμαστε ότι κατά τις 14:00 πρέπει να πάμε στα γραφεία διοικητικού στην «παγόδα». Σκέφτομαι ότι τελειώνει ο μήνας και είναι και Παρασκευή. Μάλλον περί απολύσεως θα επρόκειτο. Επιστρέφω σπίτι και το ανακοινώνω ως δεδομένο. Ώρα 12:00 Καλούν από τον ΑΝΤ1. Ενημερώνομαι ότι δεν χρειάζεται να πάμε όλοι μαζί κατά τις 14:00. Θα μπορούσα και αμέσως να πάω. Πήγα. Ώρα 12:30 Έπειτα από αναμονή περίπου 10 λεπτών περνώ στα ενδότερα. Εκεί βρισκόταν μία κυρία, η Βασιλεία Μοσχονά, διευθύντρια προσωπικού και ένας τύπος που έμοιαζε με τον Ράιχενμπαχ (και λίγο με τον Τροντ Σόλιντ). Η κυρία του διοικητικού δεν άσκησε διευθυντικό δικαίωμα. Χρησιμοποιήθηκε ως μεταφράστρια. Το δήλωσε και η ίδια, άλλωστε. Ο βαψομαλλιάς που έμοιαζε με τον Ράιχενμπαχ ήταν Δανός. Συστήθηκε στα αγγλικά. Έρικ Χάνσεν τον λένε. Δεν τον ήξερα. Η ιδιοκτησία και η διεύθυνση ουδέποτε μας είχαν πει κάτι επισήμως για το ρόλο του. Μια αόριστη φήμη περί «Δανού γενικού δερβέναγα» είχαμε ακούσει. Ο Χάνσεν άρχισε να μου εξηγεί το βιογραφικό του και την σταδιοδρομία του στο ραδιόφωνο. Σχολίασα: Λές να με ενδιαφέρει η καριέρα σου; Γιατί με απολύεις; Απάντησε: «Δεν έχει σχέση με την προσωπικότητά σου, την ακροαματικότητα, το κοινό, το επίπεδο των ακροατών, ούτε καν με τις απολαβές σου και την ποιότητα της εκπομπής. Η εκπομπή κόβεται λόγω περικοπών». Δεν με κάλυψε η άποψή του. Ο τυπάκος απολύει άνθρωπο χωρίς να γνωρίζει πόσο κοστίζει η εργασία του, τι αποφέρει στον σταθμό, ποια είναι η ποιότητα της δουλειάς του, τίποτα! Κουφό δεν είναι; Επίσης πρέπει να σας πω ότι είναι και κατάφωρα προσβλητικό να σε απολύει αλλοδαπός που δεν γνωρίζεις μέσα στην πατρίδα σου. Αλλά αυτά είναι εθνικιστικά και να μην τα συνεχίσω. Οι Δανοί βγάζουν ωραία τυριά και πετυχημένους μάνατζερ στο ραδιόφωνο. Να μην τα πολυλογώ, υπέγραψα το σχετικό χαρτομάνι επιφυλασσόμενος παντός νομίμου δικαιώματός μου.

ΕΣΗΕΑ – ΕΣΡ

Τη Δευτέρα ήρθε η ΕΣΗΕΑ να μας συμπαρασταθεί. Καλά έκανε. Ωραία τα είπαν οι άνθρωποι. Κρίμα που δεν έκαναν τίποτα ουσιαστικό. Δυστυχώς, με τα λόγια δεν μπορείς να πληρώσεις τις ΔΕΚΟ ούτε να αγοράσεις ψωμί. Λάθος του κράτους. Στην Ελλάδα, αν εξαργυρώνονταν τα λόγια θα ξεπερνούσαμε σε πλούτο τους ίδιους τους Ρότσιλντ. Με την ΕΣΗΕΑ αλά μπρατσέτα πήγαμε και στο ΕΣΡ. Έπρεπε να τους ενημερώσουμε. Να εφαρμόσουν τον νόμο. Ο σταθμός Antenna 972 έχει άδεια ενημερωτικού ραδιοφώνου. Έπρεπε να απασχολεί συγκεκριμένο αριθμό δημοσιογράφων και το πρόγραμμά του να έχει ενημερωτικό χαρακτήρα. Ούτε το ένα ούτε το άλλο φάνηκε να ισχύουν όταν μας έδωσε φύλλο πορείας. Μια κυρία με γραμματείς και φαρισαίους από το ΕΣΡ μας άκουσαν με μεγάλη προσοχή. Βέέέέέβαια! Κρατούσαν και πρακτικά. Μην πέσει καμιά λέξη στο πάτωμα. Είπαν ότι θα κάνουν τα δέοντα. Τα έκαναν. Ποια ήταν αυτά; Τίποτα. Ο Antenna 972 που έχει άδεια ενημερωτικού ραδιοφώνου δεν υπάρχει πια. Με την ενημερωτική άδειά του λειτουργείο ο Easy 972. Χωρίς να είναι ενημερωτικός. Θα ήθελα να μάθω την άποψη του υπουργείου Τύπου γι’ αυτή την λεπτομέρεια. Αν αυτό επιτρέπεται θα το δούμε σύντομα. Ο νόμος στην Ελλάδα μπορεί να μην εφαρμόζεται αλλά τουλάχιστον δεν έχει ακόμα απαγορευτεί στις μαρίδες (όπως οι απολυμένοι) να καταφεύγουν σε αυτόν. Η ειλικρινώς υμετέρα μαρίδα (εγώ αυτοπροσώπως) σας τα γράφω αυτά επειδή κανείς δεν απήργησε για μένα. Καμιά πολιτική παράταξη δεν εξέδωσε ανακοίνωση. Κανείς δεν έκανε κάτι ουσιαστικό – εκτός από μερικούς σπουδαίους ακροατές και ακροάτριες που με συγκίνησαν με τις χειρονομίες τους. Οι σεσημασμένοι λογάδες παρέμειναν στα λόγια. Το περίμενα. Το ΕΣΡ επίσης. Το περίμενα κι αυτό. Η ΕΣΗΕΑ επίσης. Αυτό, να σας πω την αλήθεια δεν ήθελα να το πιστέψω. Αυτά για την ώρα. Τα μαθήματα στο ΙΕΚ Ελλάς συνεχίζονται. Τα δίδακτρα είναι οι μέρες και οι κόποι μας.

ΥΓ: Ας κάνει τον κόπο να απαντήσει ο κ. Κεδίκογλου: η χρήση της συχνότητας από τον Easy 972 είναι ορθή; Είναι σύννομη η κατάσταση; 

Να κλαις με τα πρόβατα να τρως με τους λύκους.

Ο Μητσοτάκης για το ΔΝΤ το 1993

Την ερώτηση στην ΔΕΘ την έκανε ο Ζήσης του Antinews.

Να μην εισακούονται όσοι δεν ακούν

«Ο ρήτορας». Έργο του γερμανού εξπρεσιονιστή ζωγράφου Magnus Zeller (1888-1972).

«Δεν πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η γνώμη των πολλών (γιατί κι αυτοί με την ίδια ελαφρότητα μιλούν για όλα και κατ’ εξοχήν για την ευδαιμονία∙ δεν πρέπει να λαμβάνεται υπόψη παρά μόνο η γνώμη των σοφών∙ γιατί θα ήταν άτοπο να κάνει κανείς θεωρητικές συζητήσεις με εκείνους που δεν τις χρειάζονται, αλλά κατανοούν μόνο το πάθος που τους συνεπαίρνει)». Αριστοτέλης, Άπαντα, Τόμος 6, «Ηθικά Ευδήμεια», 1213-1217, εκδόσεις «Κάκτος», σελ 48

Σ’ αυτό το έργο ο Σταγειρίτης φιλόσοφος πραγματεύεται τον ορισμό και τον τρόπο επίτευξης του ύψιστου αγαθού της ευδαιμονίας. Πολλές φορές οι άνθρωποι πελαγοδρομούν στο βίο τους επειδή συγχέουν τα μέσα που οδηγούν στην ευδαιμονία με την ίδια την ευδαιμονία. Επίσης, όπως ορθά επισημαίνεται σε προηγούμενο σημείο των «Ηθικών Ευδημείων», υπάρχει και η «απερίγραπτη αμυαλιά» του να θέλει να ευτυχήσει κάποιος αλλά να μην έχει θέσει στη ζωή του έναν σκοπό. Να διάγει αχαρτογράφητο βίο με άγνωστο προορισμό. Αν δεν γνωρίζεις τι σε κάνει ευτυχισμένο και δεν στοχοθετήσεις τις πράξεις σου, είναι αυτονόητο πως θα υποφέρεις στη ζωή σου. Είναι καλό να μελετηθεί εκ νέου αυτό το έργο (από τους Έλληνες). Ως φύσεις αντιδραστικές μπορεί να μην υιοθετήσουμε τα προστάγματα του λαμπρού πανεπιστήμονα της αρχαιότητας αλλά απλά να αποφύγουμε όσα εκείνος αποδεικνύει ότι φέρουν αρνητικά αποτελέσματα. Ιδού κάτι προς αποφυγήν: να μην κατανοούμε οτιδήποτε άλλο παρά μόνο το πάθος που μας συνεπαίρνει.

Αόρατοι άλλοι

Ο Αριστοτέλης, που από το έργο του μπορεί να θεωρηθεί και ένας από τους πατέρες της ψυχολογίας, είχε καταλάβει πολύ καλά το βαρύ σύμπτωμα της νόσου του εγωισμού, ειδικά όταν συνοδεύεται από μια πείσμονα ανοησία. Μας λέει ότι είναι άτοπο να κάνουμε «θεωρητικές συζητήσεις με εκείνους που δεν τις χρειάζονται, αλλά κατανοούν μόνο το πάθος που τους συνεπαίρνει». Δυστυχώς, όπως και στην αρχαιότητα, οι πολλοί έτσι είναι, έτσι νιώθουν, έτσι συμπεριφέρονται. Όταν τους απευθύνεις το λόγο δεν κάθονται να ακούσουν. Δεν υποπτεύονται καν ότι έχεις κάτι σημαντικό να πεις, να υποδείξεις, να αποκαλύψεις. Χρησιμοποιούν τα λόγια που ακούγονται από τα στόματα των άλλων ως αφορμές για να διατυπώσουν εκείνα που τους υπαγορεύει το πάθος τους. Το υπερτροφικό Εγώ καθιστά τον άλλον, τον εκάστοτε συζητητή ασήμαντο, «αόρατο», σχεδόν ενοχλητικό. Στο μόνο που χρησιμεύουν οι συνομιλητές των εγωιστών είναι στην υποδοχή των ανερμάτιστων λέξεών τους και στην θραύση του τείχους της ανίας τους. Αν προσέξετε καλά τις συσπάσεις των προσώπων, τις εκφράσεις και τις χειρονομίες των προσώπων σε οποιαδήποτε ομήγυρι θα διαπιστώσετε του λόγου το αληθές. Ελάχιστοι προσέχουν αληθινά εκείνους που μιλούν. Τα σώματά τους συσπειρώνονται σαν ελατήρια για να εκτιναχθούν όταν διά της βίας (και της διακοπής του ειρμού του ομιλητή) θα λάβουν το λόγο. Πριν ξεκινήσουν τις ορμητικές δημηγορίες τους, οι κόρες των ματιών τους συστέλλονται από την αδημονία. Όσα δεν λένε οι ίδιοι ηχούν ως τεκμήρια χαμένου χρόνου. Όσο δεν βρίσκονται στο επίκεντρο της κουβέντας υποφέρουν. Δεν ακούν. Δεν θυμούνται καν τι ειπώθηκε. Ποσώς τους ενδιαφέρει. Μόλις πάρουν την σκυτάλη εκτοξεύουν λέξεις για να τις ακούσουν οι ίδιοι και το μόνο που αναμένουν από τους τρίτους είναι η κατάφαση, η συμφωνία, η επιδοκιμασία. Δεν θέλουν παρέες, φιλίες, συναναστροφές οι πολλοί. Χειροκροτητές γυρεύουν.

Μονόλογοι 

Το πάθος, που έχει συνεπάρει τους αδαείς πολλούς, αποτελεί και σήμερα βασικό εμπόδιο για τη συλλογική ευδαιμονία. Στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στα τραπέζια των καφετεριών, παντού, διεξάγονται παράλληλοι μονόλογοι ασχέτων πλην ομιλητικότατων εγωπαθών και δυστυχισμένων. Έτσι, σιγά σιγά, απομακρύνεται το σώμα της πόλεως από τις αλήθειες που θα μπορούσε να προσεγγίσει μέσω ενός ειλικρινούς διαλόγου. Οι παθιασμένοι αδαείς εγωιστές απαρτίζουν –θέλοντας και μη- μια ομάδα που στρέφεται ευθέως εναντίον του συνόλου. Με τον θόρυβο που παράγουν γύρω από το όνομά τους (γνήσια κύμβαλα αλαλάζοντα) συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον του κοινού – το οποίο το μεταφράζουν σε ισχύ. Πάντοτε το κοινό είναι εκείνο που απονέμει δύναμη στα μεμονωμένα πρόσωπα. Η εστίαση της προσοχής των πολλών στις πράξεις και τα λόγια λίγων ισοδυναμεί με παροχή εξουσίας και πλούτου από τους μεν στους δε. Γι’ αυτό καλό είναι να αποφεύγονται και να μην εισακούονται οι απόψεις εκείνων που δεν ακούνε.

Νοσταλγία

Αριστούργημα! Φίλε διαβάτη του διαδικτύου πήγαινε κατευθείαν στο 1.51 για να ακούσεις τη μουσική επένδυση στο σήμα της ΥΕΝΕΔ. Ούτε στην Εμμανουέλα τέτοια μουσικάρα!

Πυρκαγιά σε πλοίο και μονοφωνική ενημέρωση

Είμαστε με τη βούλα κομμουνιστικό κράτος. Είναι δυνατόν να απαγορεύεται στα υπόλοιπα ΜΜΕ να μεταδίδουν ειδήσεις (όπως αυτή που ενδιαφέρει εκατοντάδες οικογένειες για την πυρκαγιά στο "Νήσος Μύκονος") και να επιτρέπεται μόνο στον 902, την ντουντούκα των Σταλινικών; Ουδείς πολιτισμένος άνθρωπος μπορεί να συμβιβαστεί με αυτή την κατάντια.

Η ΕΡΤ, η Φατμαγκιούλ και ο Σουλεϊμάν

Kλείνει η ΕΡΤ. Για να "εξυγιανθεί" θα πέσει ακόμα και το σήμα της. Εκτός εκπομπής το σύνολο της κρατικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης! Σαν να πάσχει κάποιος από τερηδόνα και ο γιατρός να αποφασίσει να του βγάλει ολόκληρη την οδοντοστοιχία. Εύλογες απορίες. Δεν θα μπορούσαν να μεταδίδονται επαναλήψεις και ένα δελτίο ειδήσεων την ημέρα αντί ο λαός να αισθανθεί ότι καταλύεται κάθε έννοια κρατικής συνέχειας και λειτουργίας με την παύση της εκπομπής; Αφού το κράτος καίγεται τόσο για εξοικονόμηση μερικών εκατομμυρίων ευρώ γιατί χάρισαν 100 εκατομμύρια ευρώ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών; Είναι σημαντικότερο από την ΕΡΤ; Η τηλεθέαση που ανέφερε ο κ. Κεδίκογλου είναι το βασικό κριτήριο της ύπαρξης ενός κρατικού σταθμού; Ε τότε να βάλουν τούρκικα. Να βάλουν reality. Ή ακόμα και τσόντες.
Να εξυγιανθεί η ΕΡΤ; Να απολυθούν οι κοπανατζήδες; Οι αργόμισθοι; Ναι σε όλα. Να κλείσει; ΟΧΙ!
Και κάτι για το τέλος: είναι αστείο και τραγικό συνάμα να κλείνει το μοναδικό ραδιοτηλεοπτικό συγκρότημα που είχε νόμιμη άδεια και να λειτουργούν οι άλλοι σταθμοί που λειτουργούν με... προσωρινή. Κλείνω τώρα γιατί πανηγυρίζω. Το κράτος εξοικονομεί χρήματα κι εγώ μπορώ να βλέπω Σουλεϊμάν και Φατμαγκιούλ χωρίς να μπαίνω σε ποιοτικούς πειρασμούς...

Γιατί είναι αναξιόπιστη η Αριστερά

Ισπανικός εμφύλιος. Καλοκαίρι του 1936. Αριστεροί αντάρτες πυροβολούν το άγαλμα του Χριστού στην πόλη Χετάφε. Έπειτα το ανατίναξαν με δυναμίτη.

«Υπάρχει ένα στοιχείο σε αυτούς τους ανθρώπους, που είναι γνήσιο. Δεν ξέρω αν η κυρία αυτή [σ.σ.: στη Μαρία Ρεπούση αναφέρεται] ανήκει σ' αυτόν τον τομέα της γνησιότητας. Είναι τραυματισμένοι άνθρωποι από τον εμφύλιο πόλεμο. Κι εγώ ανήκω στη νικημένη παράταξη του εμφυλίου πολέμου. Μέχρι που έμεινα εξόριστος στο Παρίσι έβλεπα την ελληνική σημαία και τη σιχαινόμουν. Και σιγά σιγά έμαθα να βλέπω την σημαία και να κλαίω από συγκίνηση και από αγάπη. Έγινε σταδιακά. Υπάρχει ένα τμήμα αυτού του κόσμου, πάρα πολύ πληγωμένο από τον εμφύλιο πόλεμο, γιατί είναι βαθιά τραυματισμένο γιατί θρηνούν νεκρούς, φρίκες κ.λπ. Έχουν αυτό το μίσος το οποίο δεν μπορούν να το ξεπεράσουν. Το άλλο σημείο βέβαια είναι μια μπουρδολογική επιστημοσύνη-ανεπιστημοσύνη».
Κώστας Ζουράρις, εκπομπή «Ελεύθερος Σκοπευτής», τηλεόραση ΣΚΑΪ, 2 Ιουνίου 2013

Ο κ. Ζουράρις προέρχεται από την Αριστερά και παραμένει εκεί, με τον δικό του ιδιόμορφο και άναρχο τρόπο. Κατά δική του ομολογία, όταν βρισκόταν στο Παρίσι κατά τη διάρκεια της επταετίας, ένιωθε σιχαμάρα όταν αντίκριζε την ελληνική σημαία. Η ταύτισή του με το εθνικό σύμβολό μας προέκυψε έπειτα από δική του προσπάθεια και με την πάροδο του χρόνου. Το ενδιαφέρον στην αφήγησή του είναι το γεγονός πως δεν αποδίδει την ενστικτώδη απέχθεια στη δικτατορία αλλά στην ήττα της Αριστεράς στην αιματηρή αναμέτρηση 1946-1949. Οι νεκροί, οι φρίκες και -πάνω απ' όλα- η γεύση της ήττας ήταν τα καθοριστικά στοιχεία που διαμόρφωσαν την ψυχοσύνθεση ανθρώπων σαν τον πρώιμο κ. Ζουράρι και την όψιμη Μαρία Ρεπούση.

Αποδομητές

Στην Ελλάδα, η σύγκρουση της Αριστεράς με την Ιστορία, τα ήθη, τα έθιμα, τα σύμβολα, την θρησκευτική πίστη και τις αντιλήψεις περί εθνικής συγκρότησης και ενότητας είναι διαρκής. Δεν έχει πάψει ούτε μία ημέρα – από την ίδρυση του ΣΕΚΕ (προδρομική ονομασία του ΚΚΕ) το 1918 κι έπειτα. Πέραν των συναισθημάτων της προσωπικής και συλλογικής ματαίωσης λόγω της συντριβής στον Γράμμο και των διώξεων που επιφύλαξε το κράτος σε βάρος των κομμουνιστών για να διαφυλάξει τη συνέχιση της ύπαρξής του, υπάρχουν πρακτικοί λόγοι που επιβάλλουν στους μαρξιστές το μίσος εναντίον της σημαίας.
Η Αριστερά δεν είναι συμβιβασμένη με την υπάρχουσα δομή της κοινωνίας και του κράτους. Επιδιώκει την εκ βάθρων αλλαγή, τη διάλυση του εποικοδομήματος και την αντικατάστασή του με το απείκασμα των ιδεοληψιών της. Δεν είναι δυνατόν να χτιστεί η «αταξική» κοινωνία της κομματικής νομενκλατούρας πάνω στα θεμέλια του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού. Κάθε συνεπής Αριστερός δεν μπορεί να υποστηρίζει κάτι άλλο εκτός από την ολοκληρωτική διάλυση του συλλογικού υπόβαθρού μας.
Υπό μίαν έννοια, ο μαρξισμός θυμίζει πολύ θρησκευτικό σύστημα. Υπόσχεται πλήρη μεταμόρφωση των κοινωνικών και διαπροσωπικών σχέσεων, δραματική μεταβολή των κρατικών δομών και μεταστοιχείωση του είδους μας στη μια ή την άλλη εκδοχή του «σοβιετικού ανθρώπου». Υπόσχεται επίγειο παράδεισο (αφού δεν αποδέχεται μεταθανάτια ζωή) και δεν μπορεί να ανεχθεί εγγύς του να λειτουργούν άλλα συστήματα που θα προκαλούν παραμορφώσεις στο ηχηρό μηδενιστικό σήμα που διαρκώς εκπέμπει.

«Ιεραποστολή»

Τα παραδείγματα από τις εθνομηδενιστικές και μισελληνικές συμπεριφορές που ανέφερε ο κ. Ζουράρις είναι αναρίθμητα. Όποτε πυρπολείται ελληνική σημαία, η Αριστερά θα σπεύσει να στηρίξει την ενέργεια. Όποτε έρχεται σε σύγκρουση η χώρα μας με άλλη δύναμη, από την Αριστερά θα ακουστούν επιχειρήματα για το «δίκαιο» των άλλων. Όποτε διασύρεται η θρησκευτική πίστη μας από αμφιβόλου ποιότητας «καλλιτέχνες» η Αριστερά θα πρωτοστατήσει στην υπεράσπιση του δικαιώματος στην «Τέχνη». Όλα τα παραπάνω γίνονται διαρκώς, με κάθε ευκαιρία που θα δοθεί και με μια συνέπεια που εντυπωσιάζει. Η αποποίηση της εθνικής κληρονομιάς και το ξαναγράψιμο της Ιστορίας με πλήρως αφελληνισμένο το αφηγηματικό στιλ της, είναι μια από τις μεγάλης κλίμακας καμπάνιες της ελληνόφωνης Αριστεράς. Δεν πρόκειται για πολιτική επιλογή αλλά για κανονική «ιεραποστολή»! Η Αριστερά ανέχεται την κριτική αρκεί να μην στρέφεται εναντίον της. Τότε ομιλεί περί «χυδαίου αντικομμουνισμού», «πατριδοκαπηλείας» και «αναχρονισμού».
Φυσικά, η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων δεν συμμερίζεται αυτές τις αντιλήψεις και τις επιδιώξεις. Οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν αυτοπροσδιοριστεί Έλληνες (και είναι Έλληνες) και δεν σκοπεύουν να εγκαταλείψουν όσα θεωρούν όσια και ιερά για να ικανοποιήσουν τα απωθημένα συμπλεγματικών ανθρώπων.
Ο Ελληνισμός και ο μαρξισμός είναι έννοιες ασύμβατες μεταξύ τους και η σχέση τους είναι απόλυτα και διαχρονικά πολεμική. 

Εδώ μπορείς να υπάρξεις

… Εντυπωσιασμένος από τη γοητεία του αρχαιολογικού χώρου των Βασσών ο εξαιρετικός σκηνοθέτης Jean-Daniel Pollet, μόλις τον ανακάλυψε βρήκε ένα υπαρξιακό καταφύγιο λέγοντας «Εδώ μπορείς να υπάρξεις». Χαρακτήρισε τον τόπο ως άκρον άωτον της μαγείας και για μια δεκαετία τον θεωρούσε το κέντρο του κόσμου. Τον επισκέφθηκε πολλές φορές και τρεις ταινίες του έχουν αναφορές στο ναό του Επικούριου Απόλλωνα. Η μία από αυτές «Βάσσες» είναι αφιερωμένη στο ναό. Πρόκειται για ένα κινηματογραφικό ποίημα. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης έχει περιγράψει ως εξής τη σχέση του με τις Βάσσες: «Πρωτοείδα το ναό των Βασσών κάνοντας το γύρο της Μεσογείου. Πρέπει λοιπόν να πω γιατί έφυγα, γιατί έκανα αυτόν το γύρο. Είχα επισημάνει το ναό σε μια λιθογραφία (όχι φωτογραφία) κάποιου βιβλίου, γιατί έγραφε ότι ήταν ο μόνος κτισμένος στα υψώματα της Πελοποννήσου και χωρίς θέα στη θάλασσα. Εγραφε, επίσης, ότι αυτός ο ναός ήταν το τελευταίο έργο του αρχιτέκτονα του Παρθενώνα. Αυτό το έργο, μέσα στις μικροσκοπικές του διαστάσεις σε σύγκριση με τον Παρθενώνα, δίνει την εντύπωση κάποιου που γέρασε, που δεν έχει πια αλαζονεία, που σχεδόν δεν είναι πια Ελληνας, αλλά ξέρει μόνο να κτίζει σαν Ελληνας. Αλλωστε, οι πέτρες που χρησιμοποιήθηκαν για να κτιστεί αυτός ο ναός, εξορύχθηκαν απ” αυτήν εδώ την ίδια περιοχή· βλέπει κανείς καλά ότι είναι γκρίζες σαν τις άλλες που είναι τριγύρω. Σε άλλους ελληνικούς ναούς χρησιμοποιήθηκε ένα συγκεκριμένο μάρμαρο, από ένα συγκεκριμένο λατομείο, αλλά πιστεύω ότι όλα είχαν πάνω-κάτω την ίδια προέλευση, το ίδιο χρώμα, την ίδια πυκνότητα και την ίδια αντοχή. Για τις Βάσσες, σίγουρα υπάρχουν στοιχεία – θα μπορούσα να γνωρίζω περισσότερα αν είχα μελετήσει την ιστορία του ναού πιο εμπεριστατωμένα. Οπωσδήποτε, κάπου θα είναι γραμμένα. Αυτό που συγκράτησα, είναι ότι κτίστηκε για να ξορκίσει ένα λιμό, μιαν αρρώστια (ίσως πανούκλα) που, εκείνη την εποχή, είχε ρημάξει την περιοχή. Είναι πολλές οι ενδείξεις που ενισχύουν αυτή την εικασία, αλλά δεν τις θυμάμαι πια. Θυμάμαι, όμως, άλλη μια ιδιαιτερότητα: συνήθως, στο κέντρο κάθε ναού υπάρχει μια θέση όπου μπαίνει ένα άγαλμα: το άγαλμα κάποιου θεού στον οποίο υποτίθεται ότι είναι αφιερωμένος ο ναός (Απόλλων κ.λπ.). Ε, λοιπόν, στις Βάσσες δεν υπήρχε τέτοιο βάθρο. Σκέφτηκα ότι μπορεί να πρόκειται για κάποιο είδος αθεϊστικού ναού, αλλά μάλλον αεροβατούσα. Μου είπαν ότι όλοι οι ελληνικοί ναοί είχαν τον ίδιο προσανατολισμό – αυτός εδώ, όμως αποτελεί εξαίρεση. Είναι ένα από τα λίγα μέρη στα οποία ξαναγύρισα (τουλάχιστον επτά φορές· τις πέντε, μάλιστα, χωρίς μηχανή). Είναι ένας τόπος που σου μιλάει, που ο Sollers λέει ότι είναι γεμάτος απ” τα λόγια των νεκρών, κι οι νεκροί τού μιλάνε, του λένε δίχως άλλο τα ίδια πράγματα – σαν ηχώ. Κινηματογράφησα αυτόν το ναό μια φορά, στα γρήγορα, δύο ή τρία πλάνα για τη Μεσόγειο, και μετά από δύο χρόνια ξαναγύρισα στις Βάσσες για μια ταινία μικρού μήκους. Είχε συννεφιά -πράγμα σπάνιο. Το γύρισμα κράτησε δύο μέρες». Αυτή η ταινία που γυρίστηκε το 1964 και το 1965 βραβεύτηκε στη Μπιενάλε Παρισίων, δεν προβλήθηκε ποτέ στις κινηματογραφικές αίθουσες. Η προβολή της στην εκδήλωση «Επικούριος Απόλλωνας υπό το σεληνόφως» ήταν μια από τις σπάνιες και σε συνδυασμό με τον τόπο όπου γυρίστηκε και είναι αφιερωμένη, αποτέλεσε μοναδική εμπειρία για τους θεατές…. ΚΕΙΜΕΝΟ:"ΤΟ ΜΩΛΥ" ©ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟΝ/visaltis.net

Ο αναπόφευκτος, ανθρώπινος «ρατσισμός»

«Πλούσιος και Φτωχός ή Ειρήνη και Πόλεμος», ονομάζεται αυτός ο πίνακας άγνωστου Ολλανδού ζωγράφου του 17ου αιώνα.

«ρατσισμός (ο) η κοινωνική ή πολιτική πρακτική διακρίσεων, που βασίζεται στο δόγμα της ανωτερότητας μιας φυλής, εθνικής ή κοινωνικής ομάδας και στην καλλιεργημένη αντίληψη των μελών της ότι οφείλουν να περιφρουρήσουν την αμιγή σύσταση, την καθαρότητα της ομάδας τους καθώς και τον κυριαρχικό τους ρόλο έναντι των υπόλοιπων φυλετικών, εθνικών, κοινωνικών κ.λπ. Ομάδων, που θεωρούνται από αυτά κατώτερες: φυλετικός / κοινωνικός ~ φαινόμενα ρατσισμού εναντίον ξένων μεταναστών. [ΕΤΥΜ. Μεταφορά του ιταλ. Razzismo. Βλ. κ. ράτσα]»
Λήμμα «ρατσισμός». Λεξικό Μπαμπινιώτη, σελ. 1531.

Η λέξη κλειδί στον ορισμό αυτής της λέξης είναι η «διάκριση». Αν εμπιστευθούμε την σύγχρονη κρατική και υπερκρατική ιδεολογία, η διάκριση που βασίζεται στην κοινωνική, εθνική ή φυλετική προέλευση είναι αξιοκατάκριτη πράξη και σύντομα θα τυγχάνει κολασμού από τα ποινικά δικαστήρια της χώρας. Οι πολίτες του αιώνα μας δεν πρέπει να κάνουν διακρίσεις – τουλάχιστον κοινωνικές, εθνικές ή φυλετικές. Η επιδίωξη πίσω από την «αγαθή» προαίρεση των κλειδοκρατόρων της εξουσίας και των τροχονόμων του χρήματος φαντάζει περίπου «βιβλική». Σε αμιγώς θεωρητικό, θεολογικό επίπεδο, οι Επικυρίαρχοι δείχνουν να επιδιώκουν να επιστρέψουν την ανθρωπότητα στην εδεμική νεότητά της. Δηλαδή, στον τόπο και τον χρόνο όπου δεν μπορούσαν οι πρωτόπλαστοι να ξεχωρίσουν το καλό από το κακό – ελλείψει του κακού ως μέτρο σύγκρισης. Κοντολογίς, αυτοί που μετατρέπουν τον πλανήτη σε αβίωτη κόλαση καμώνονται πως θέλουν να προκαλέσουν την δημιουργία επίγειου παραδείσου!

Ένστικτο – λογική

Η πνευματική κατασκευή του «αντιρατσισμού» μπάζει, επειδή διεμβολίζει και καταστρέφει δύο στεγανά από τα οποία δεν μπορεί να ξεφύγει ο έμφρων άνθρωπος: το ένα είναι η λογική και το άλλο το ένστικτο. Μας θέλουν να μην κάνουμε διακρίσεις αλλά αν σταματήσουμε να προβαίνουμε σε αυτές θα γευτούμε πολλή περισσότερη δυστυχία απ' όση αρχικά μας επιφυλάσσει το πεπρωμένο. Η λογική μας επιβάλλει να διακρίνουμε τον ισχυρό από τον ανίσχυρο. Τον φίλο από τον εχθρό. Τον θύτη από το θύμα. Εκείνον που μας ταιριάζει πνευματικά, κοινωνικά, επαγγελματικά, ιδεολογικά από κάποιο άλλο, πλήρως ασύμβατο πρόσωπο. Ο εγκέφαλός μας και τα δεδομένα που αποθηκεύει με καταιγιστικούς ρυθμούς, μας διατάζει να κάνουμε όσες περισσότερες διακρίσεις μπορούμε για να αντεπεξέλθουμε στο ράλι της εξέλιξης και του προσπορισμού δύναμης, αναγνώρισης, συμμάχων και ευδαιμονίας.
Επίσης, το ένστικτο με την ακατάβλητη ορμή του και την απολυτότητα της ίδιας της ύπαρξής του εξαναγκάζει τον άνθρωπο να «φοράει» διαφορετικές συμπεριφορές ανάλογα με τη σωματοδομή, τη μορφή και τη χημική-ορμονική ιδιοσυστασία του άλλου. Ο δέκτης του οπτικού ερεθίσματος, χωρίς να έχει επηρεαστεί από οποιαδήποτε ιδεολογία, συμπεριφέρεται καλύτερα σ' όποιους έχουν καλογυμνασμένο σώμα, προσεγμένο ντύσιμο και ευχάριστη οσμή παρά σε ανθρώπινα ράκη που όζουν από την απλυσιά και τα ενδύματά τους είναι διαλυμένα από την πολυκαιρία. Κάποιοι διακρίνουν ευμενώς τις ξανθιές, κάποιες άλλες τους μελαχρινούς με τα έντονα ζυγωματικά και ορισμένοι αντιπαθούν -με την πρώτη ματιά- συνανθρώπους τους που χαρακτηρίζονται από έντονη τριχοφυΐα ή από την έλλειψή της. Φυσικά, πρέπει να σημειωθεί και η πάνδημη απέχθεια, η χλεύη και η δυσμενέστατη διάκριση προς τα πρόσωπα που συνηθίζουν να μεταβάλλουν γνώμη και πράξεις εν ριπή οφθαλμού...

Η δύναμη του χρόνου

Όσα νομοθετήματα κι αν εγκρίνει η παρούσα και η επόμενη σύνθεση της Βουλής, οι κοινωνικές διακρίσεις δεν θα πάψουν να υφίστανται. Άλλωστε την σημαντικότερη απ' όλες -την προτίμηση των πλουσίων έναντι των φτωχών- μας τη διδάσκει η συμπεριφορά των ολίγιστων πολιτικών που θυμούνται τους ανήμπορους συμπολίτες μας προεκλογικά και επισκέπτονται... ψιλικατζίδικα με την προσποιητή καλοσύνη του Φαρισαίου και την έκπληξη παιδιού που βολτάρει σε ζωολογικό κήπο...
Και σε εθνικό και θρησκευτικό επίπεδο θα διατηρηθούν οι διακρίσεις (έστω και κάπως πιο βουβές λόγω του φόβου της ποινής). Οι Έλληνες θα συνεχίσουν να συμπαθούν περισσότερο τους Αυστραλούς παρά τους Τούρκους. Οι Ιταλοί θα συνεχίσουν να δείχνουν εγγύτεροι ημών, συγκρινόμενοι με τους Γερμανούς. Οι Σέρβοι πιο «αδέλφια» μας από τους Κοσοβάρους και οι ομόδοξοι Ρώσοι πιο φιλέλληνες από τους Πακιστανούς.
Το ζήτημα είναι οι διακρίσεις μας (που δικαιούμεθα να τις κάνουμε, να τις υπερασπιζόμαστε και να τις πιστεύουμε) να μην μας οδηγούν στην αδικία. Αυτό είναι το απάνθρωπο και όχι το να λειτουργεί η κρίση και το το σώμα μας. Δυστυχώς, πάνω στην σκόπιμη σύγχυση των όρων «διάκριση» και «αδικία» οικοδομείται η Βαβέλ της ανοησίας της κυρίαρχης ιδεολογίας.

Το καθήκον της Ελλάδας απέναντι στον ανθρωπισμό

Στις 15 Δεκεμβρίου 2007, η Διεθνής Ενωση Επιστημόνων Μελέτης της Γενοκτονίας (IAGS, International Association of Genocide Scholars) αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Πρέπει επίσης να αναφέρουμε ότι μέχρι στιγμής, εκτός από την ελληνική και την κυπριακή Βουλή, που το έπραξαν το 1994, έχουν αναγνωρίσει τη γενοκτονία επτά πολιτείες των ΗΠΑ, η Βουλή της Νότιας Αυστραλίας, το Κοινοβούλιο της Σουηδίας και εσχάτως η Βουλή της Νέας Νότιας Ουαλίας στην Αυστραλία.

Ενώ, λοιπόν, έστω και καθυστερημένα, μπορούμε να πούμε ότι έχει πάρει έναν «δρόμο» το ζήτημα της διεθνοποίησης της γενοκτονίας και της αναγνώρισης από ξένα Κοινοβούλια, στην Ελλάδα, με αφορμή θόρυβο που ξέσπασε για το νομοσχέδιο για την καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, είναι ορατός πλέον ο κίνδυνος της μεγάλης ανατροπής και της ακύρωσης της ιστορικής απόφασης της Βουλής των Ελλήνων, του 1994, με την οποία αναγνωρίστηκε η 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Ανεξαρτήτως της τύχης τού εν λόγω νομοσχεδίου, το γεγονός ότι αυτό, στην αρχική του μορφή, προέβλεπε χρηματικά πρόστιμα και ποινές φυλάκισης στους αρνητές των γενοκτονιών που έχουν αναγνωριστεί από το ελληνικό Κοινοβούλιο και, στη συνέχεια, με πρακτικές που δεν τιμούν μια δημοκρατική χώρα, η συγκεκριμένη διάταξη άλλαξε, προβλέποντας πλέον πρόστιμα και ποινές για αρνητές γενοκτονιών που αναγνωρίστηκαν με τελεσίδικη απόφαση από ελληνικά και διεθνή δικαστήρια, θέτοντας εκτός πλαισίου τη Γενοκτονία των Ελλήνων και τιμωρώντας μόνο τους αρνητές της Γενοκτονίας των Εβραίων, προκαλεί μια σειρά από ζητήματα τα οποία ζητούν απαντήσεις.

Εχουμε ακούσει δηλώσεις από επίσημα χείλη ότι τα δύο προηγούμενα νομοσχέδια, που προετοιμάστηκαν από τους κ. Καστανίδη και Παπαϊωάννου, όταν θήτευαν στο υπουργείο Δικαιοσύνης, σύμφωνα με τις οποίες η Τουρκία έκανε παρέμβαση και τις δύο φορές σε ανώτατο επίπεδο, με αποτέλεσμα τη ματαίωση της ψήφισης του νομοσχεδίου. Το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη ξεκίνησε στην αρχή με διάταξη που προέβλεπε την τιμωρία αρνητών της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολής και στην τελική μορφή που κατατέθηκε στην ουσία προέβλεπε την τιμωρία όχι εκείνων που αρνούνται, αλλά εκείνων που μιλούν και προσπαθούν να αναδείξουν το ζήτημα της γενοκτονίας, αφού εμπίπτουν στο άρθρο του ίδιου νομοσχεδίου περί εχθροπάθειας! Εάν είναι ορθά τα παραπάνω, είναι προφανές ότι η Τουρκία σχεδόν «θεμελίωσε» δικαίωμα παρέμβασης στο νομοθετικό έργο της Βουλής των Ελλήνων, κάτι που αποτελεί μείζον ζήτημα περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας, βασικός πυλώνας της οποίας είναι η λειτουργία του Κοινοβουλίου και η ελεύθερη και ανεμπόδιστη τέλεση, από μη κοινοβουλευτικούς εσωτερικούς και κυρίως εξωτερικούς παράγοντες, του νομοθετικού του έργου.

Η κατρακύλα της Ελλάδας στο ζήτημα της υπεράσπισης του δικαιώματος να αγωνίζεται και να θέτει ως προϋπόθεση για την εξομάλυνση των σχέσεών της με την Τουρκία την αναγνώριση της γενοκτονίας ξεκίνησε το 1924, με τη σύλληψη της ηγεσίας των προσφύγων, όταν αποπειράθηκαν να κάνουν την πρώτη επιμνημόσυνη δέηση για τα θύματα της γενοκτονίας, στη Μητρόπολη των Αθηνών. Τότε η Αστυνομία εισέβαλε στη Μητρόπολη και, πριν αρχίσει η επιμνημόσυνη δέηση, συνέλαβε τους «υπευθύνους» και τους οδήγησε στο τμήμα, επειδή «επιχείρησαν να αναμοχλεύσουν τα πάθη και να θέσουν σε κίνδυνο τις σχέσεις της Ελλάδος με γειτονική χώρα».

 Το 1930, αντί να θέσουμε ως προϋπόθεση την αναγνώριση της γενοκτονίας, για να γίνει πραγματικά μια νέα αρχή στις σχέσεις των δύο χωρών, υπογράψαμε το σύμφωνο φιλίας και συνεργασίας, χαρίζοντας στην Τουρκία την αξία των περιουσιών των προσφύγων που είχαν υποστεί γενοκτονία. Τότε, αντί να θέσουμε τα θεμέλια της ειρήνης, θεμελιώσαμε το δικαίωμα της Τουρκίας να σφάζει, να δηλώνει και να καταστρέφει, να συνεχίζει δηλαδή το σχέδιο της γενοκτονίας και του αφελληνισμού της Πόλης, της Ιμβρου και της Τενέδου. Απόδειξη είναι ο εξοντωτικός νόμος Βαρλίκ, που έβγαλε το 1942 ο Ινονού, αυτός δηλαδή που υπέγραψε το σύμφωνο φιλίας και συνεργασίας! Ακολούθησαν τα γεγονότα του 1955, οι απελάσεις του 1964, οι ανοιχτές φυλακές και οι βιασμοί Ελληνίδων στην Ιμβρο, η εισβολή και κατοχή της Κύπρου, η εθνοκάθαρση των εγκλωβισμένων, οι διεκδικήσεις στο Αιγαίο και άλλα πολλά!

Και όλα αυτά επειδή δεν διεκδικήσαμε την αναγνώριση της γενοκτονίας. Είναι ώρα να σταματήσει η κατρακύλα. Ο πολιτικός κόσμος πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του.

  Σάββας Καλεντερίδης από το http://infognomonpolitics.blogspot.gr