Ζήτω ο Πόλεμος!

27 Οκτωβρίου 2013. Ώρα 21:29. Έξω, παρά το προχωρημένο της ώρας, ηχούν ακόμα δεκάδες τύμπανα μαθητών που κάνουν πρόβες για την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Μερικοί περίοικοι σίγουρα δυσφορούν με τον πανζουρλισμό που δημιουργούν τα κρουστά. Οι άνθρωποι θέλουν πάντα την ησυχία τους. Αναρωτιέμαι γιατί βιάζονται. Ο τάφος, που είναι μάλλον βέβαιος (παρεκτός αν γίνει η Αποκάλυψη στις μέρες μας και επιβιώσουμε της δοκιμασίας) έχει όση ησυχία τραβάει η όρεξη και του πιο απαιτητικού. Κάποιοι άλλοι ενθουσιάζονται. Τα κρουστά και ο ρυθμός του πολεμικού παιάνα δεν μπορούν παρά να επιδράσουν σ’ όλους όσοι κυλάει ακόμα καυτό αίμα στις φλέβες τους και δεν έχουν καταστεί νεκροζώντανοι μεροκαματιάρηδες ή άνεργοι ή συνταξιούχοι. Αυτοί που νιώθουν τον ήχο των κυμβάλων να εισχωρεί μέσα στα εσώψυχά τους συνήθως είναι άντρες. Ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων ή πολιτικής ιστορικής σπονδύλωσης της οικογένειάς τους με τις περιπέτειες της χώρας. Αν βάλεις το χέρι στην καρδιά και δεν πας να κρυφτείς πίσω από τις χιλιοκατουρημένες θημωνιές της πολιτικής ορθότητας, θα το πεις: Σου αρέσει ο ήχος του στρατιωτικού εμβατηρίου επειδή ξυπνάει μέσα σου το αρχέτυπο του φύλου. Ο άντρας-κυνηγός, πολεμιστής, υπερασπιστής της εστίας, της πατρίδας, της κοινότητας, του ευρύτερου συνόλου, της ανθρωπότητας. Είτε είσαι φασίστας, αναρχικός, ακροαριστερός, σοσιαλδημοκράτης, ανανεωτής της αριστεράς, χουντοβασιλικός, βασιλοχουντικός, απολιτίκ, οπαδός ειρηνόφιλης αίρεσης, οικόλογος, κεντροδεξιός, παραμένεις άντρας πέρα και κάτω απ’ όλες τις κουβερτούρες του ευνουχισμένου καταναλωτή που προβάλλει η Υπερδομή που θέλει κι αυτή την ησυχία της, και μεριμνά για αυτήν κατασκευάζοντας βαδίζοντα ζόμπι που αγοράζουν συνείδηση από τα ΜΜΕ και ρούχα από τα πολυκαταστήματα. Το φύλο, ο μύθος, το αρχέτυπο, τα σύμβολα και το αληθές περιεχόμενό του έχει πάρει την ανθρωπότητα από το χεράκι, την κατέβασε από τα δέντρα, την έβγαλε από τις σπηλιές και την οδήγησε στο κατόφλι του τελικού και ατελεύτητου προορισμού της: το διάστημα. Οι δυνάμεις που εναντιώνονται στην ουσία της ανθρώπινης φύσης είναι εκείνες που δεν θα γιγαντώνονταν σε τόσο μεγάλο βαθμό αν εξυπηρετείτο η φυσική τάξη των πραγμάτων και τα φύλα ανταποκρίνονταν στον ρόλο τους. Γι’ αυτό, από το ταχυδακτυλουργικό καπέλο της Νέας Τάξης βγάζουν «ιδέες» -ήτοι επιμελείς αναδιατάξεις του τίποτα- οι οποίες διαστρεβλώνουν τα χαρακτηριστικά, την αποστολή, τις αξίες, τις ιδιότητες και τον προσανατολισμό των φύλων. Σχετικοποιούν αυτό που θα έπρεπε να είναι πιο απαράλλαχτο κι από θρησκευτικό δόγμα. Παρουσιάζουν τον άνανδρο άνδρα, το ανδρόθηλο, την θηλάρρενα, το τρίτο, το τέταρτο και δεν συμμαζεύεται φύλο, το οποίο κινείται ανάμεσα σε διάφορα επίπεδα αοριστίας – χειρότερη η μοίρα του κι από τη γαλή του Σρέντιγκερ. Καταργώντας τις διαφορές προσπαθούν να καταργήσουν την πολιτισμική δυναμική που δημιουργούν τούτες οι αιώνιες βιολογικές διαφοροποιήσεις. Αυτό συνιστά μια βάναυση εναντίωση στην πεμπτουσία του ελληνικού πολιτισμού – ένα πάνσεπτο εποικοδόμημα που στηρίχτηκε στο ορισμένο, το αποδείξιμο, το συγκεκριμένο και το διαφορετικό. Η εκθρόνιση των φύλων από το βάθρο στο οποίο έστεκαν επί χιλιετίες είναι αναπόφευκτο να οδηγήσει σε μια φριχτή οπισθοδρόμηση και διασφάλιση της συνέχισης της αναξιοκρατίας στον μαρτυρικό πλανήτη μας. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

Η αληθινή διανόηση είναι εθνική

«Είναι δύο εβδομάδες τώρα που μ’ ένα τελεσίγραφο, μοναδικό στα διπλωματικά χρονικά των εθνών, για το περιεχόμενο, την ώρα και τον τρόπο που το παρουσίασαν, η Ιταλία κάλεσε την Ελλάδα να της παραδώσει τα εδάφη της, ν’ αρνηθεί την ελευθερία της και να κατασπιλώσει την τιμή της. Οι Έλληνες δώσαμε, στην ιταμή αυτή αξίωση της φασιστικής βίας, την απάντηση που επέβαλαν τριών χιλιάδων ετών παραδόσεις, χαραγμένες βαθειά στην ψυχή μας, αλλά και γραμμένες στην τελευταία γωνιά της ιερής μας γης, με το αίμα των μεγαλυτέρων ηρώων της ανθρώπινης ιστορίας. Κι αυτή την στιγμή, κοντά στο ρεύμα του Θυάμιδος και στις χιονισμένες πλαγιές της Πίνδου και των μακεδονικών βουνών, πολεμούμε, τις περισσότερες φορές με τη λόγχη, αποφασισμένοι να νικήσουμε ή να πεθάνουμε μέχρις ενός. Σ’ αυτόν τον άνισο και σκληρότατο, αλλά και πεισματώδη αγώνα, που κάνει το λυσσασμένο επιδρομέα να ξεσπάζει κατά των γυναικών, των γερόντων και των παιδιών, να καίει, να σκοτώνει, ν’ ακρωτηριάζει, να διαμελίζει τους πληθυσμούς στις ανοχύρωτες κι άμαχες πόλεις μας και στα ειρηνικά χωριά μας, έχουμε το αίσθημα, ότι δεν υπερασπιζόμαστε δική μας μόνον υπόθεση: ότι αγωνιζόμαστε για τη σωτηρία όλων εκείνων των υψηλών αξιών που αποτελούν τον πνευματικό και ηθικό πολιτισμό, την πολύτιμη παρακαταθήκη που κληροδότησαν στην ανθρωπότητα οι δοξασμένοι μας πρόγονοι και που σήμερα βλέπουμε ν’ απειλούνται από το κύμα της βαρβαρότητος και της βίας. Ακριβώς αυτό το αίσθημα εμπνέει το θάρρος σ’ εμάς τους Έλληνας διανοουμένους, τους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, ν’ απευθυνθούμε στους αδελφούς μας όλου του κόσμου, για να ζητήσουμε, όχι την υλική αλλά την ηθική βοήθειά τους: Ζητούμε την εισφορά των ψυχών, την επανάσταση των συνειδήσεων, την εργασία, το κήρυγμα, την άμεση επίδραση, παντού όπου είναι δυνατόν, την άγρυπνη παρακολούθηση και την ενέργεια για έναν καινούριο πνευματικό Μαραθώνα, που θα απαλλάξει τα δυναστευόμενα έθνη από τη φοβέρα της πιο μαύρης σκλαβιάς που είδε ποτέ ο κόσμος. Όταν μια τέτοια επανάσταση συντελεσθεί, η Νίκη θα στεφανώσει το μέτωπο και του τελευταίου, του πιο ταπεινού εργάτη. Με τη μεγάλη και σταθερή αυτή ελπίδα, σας στέλνουμε τον πιο αδελφικό μας χαιρετισμό. Κωστής Παλαμάς, Σπύρος Μελάς, Άγγελος Σικελιανός, Γεώργιος Δροσίνης, Σωτήρης Σκίπης, Δημήτριος Μητρόπουλος, Κ. Δημητριάδης, Νικόλαος Βέης, Κωνσταντίνος Παρθένης, Ιωάννης Γρυπάρης, Γιάννης Βλαχογιάννης, Στράτης Μυριβήλης, Κώστας Ουράνης, Μιλτιάδης Μαλακάσης, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Αλέξανδρος Φιλαδελφεύς, Άριστος Καμπάνης». 
«Έκκληση των Ελλήνων Διανοουμένων προς τους Διανοουμένους ολόκληρου του Κόσμου», εφημερίδα «Νέα Ελλάς», 10/11/1940 

Αν υπάρχουν απορίες για τη νίκη των Ελλήνων έναντι των Ιταλών στον πόλεμο του 1940 μπορούν να λυθούν εύκολα με την ανάγνωση του κειμένου που παρατέθηκε προηγουμένως και των υπογραφών, οι οποίες το συνοδεύουν. Η «εθνική Ελλάδος» του στοχασμού και της πνευματικής δημιουργίας συμμετείχε σε μια κίνηση επιβαλλόμενη από την κρισιμότητα της περίστασης. Προσωπικότητες που δεν χώρεσαν στην εποχή τους αλλά απλώθηκαν μέχρι τους καιρούς μας ένωσαν τους νόες τους για να δείξουν στον κόσμο ολόκληρο την ανωτερότητα των προθέσεων του ελληνικού πολιτισμού έναντι της ιταλικής επιθετικότητας. Η εθνική διανόηση δημιούργησε έναν πνευματικό λόχο που αξιοποίησε το οπλοστάσιο του ορθού λόγου για να ευαισθητοποιήσει την παγκόσμια κοινότητα για την πιο ιερή υπόθεση όλων: την Ελευθερία.

 Συγκρίσεις

Σ' αυτό το κείμενο που συνυπέγραψαν όλοι όσοι αναφέρονται ακόμα και σήμερα στα σχολεία δεν χωρούν σχόλια ή προσθήκες. Η διαχρονία της ελληνικής υπόθεσης, η ένωση με τους ποταμούς αίματος που χύθηκε στον τόπο μας από τους ανθρώπους μας εναντίον της βαρβαρότητας, η επίγνωση του ζόφου της σκλαβιάς και του βαρύτατου αντιτίμου του αγώνα, όλα δείχνουν σε μια κατεύθυνση: Νικήσαμε στο πεδίο της τιμής επειδή είχαμε επικρατήσει στην σφαίρα των ιδεών. Η προπολεμική ελίτ του πνευματικού κόσμου δεν ήταν ψευδεπίγραφη, άψυχη, άπατρις. Ήταν ένα με την ψυχή του έθνους, σάρκα από τη σάρκα του και βίωνε βαθιά το δράμα και το μεγαλείο του υπέροχου λαού μας. Αυτό το κείμενο σίγουρα στοιχειώνει σήμερα πάμπολλους ανάξιους του χαρακτηρισμού του «διανοούμενου», οι οποίοι ανταλλάσσουν την ανεξαρτησία της συνείδησής τους με ένα ξεροκόμματο που πετάει από καιρού εις καιρόν η φαύλη εξουσία της παρακμής. Καλό είναι να το διαβάσουμε, να το εμπεδώσουμε και να κάνουμε τις συγκρίσεις μας...

Η αποστολή των Ελλήνων

Σαν σήμερα το '57 πέθανε ο Νίκος Καζαντάκης. Ακούστε τον να ορίζει κρυστάλλινα τον ρόλο μας στην Πλάση.

13 Τριανταφυλλιές της Δαμασκού

Ξύπνησα, λήθαργος, σάρκες διάπυρες από ασίγαστη αρρώστειας πλημμυρίδα
Φως, μισοσκόταδο, ζώα κινούν για πέρα, μετά αντίκρισα μιας κόλασης πανίδα
Λιποθύμησα, ξανά, μετά σηκώθηκα, να συνέλθω προσπάθησα, λέτε να σώθηκα;
Τα σωθικά μασάει η δίψα, στέγνωνα, ιδρώτα άπλωνα, βρώμικα χνώτα
Τέρατα, χίμαιρες, κένταυροι, σκλήριζαν κι άπλωναν ιώδη φώτα, σαν πρώτα
Αίμα παντού και κερασφόρες όψεις δάγκωναν χώρο για να ‘ρθουνε σιμά μου
Ήχου φριχτού τη μελωδία όργανο παίζει, τον χρόνο κόβει με λόγια. Είν’ δικά μου;
Κιόλας στο τίποτα; Τόσο γρήγορα τα ράκη αφανίζονται, πρώτα ολάκερα έπειτα μισά;
Ποτά θανάσιμα, υγρά ενέσιμα, εντός ποντίζονται κι ο Διάβολος γελάει και λυσσά;

Παραίσθηση είναι, ξαστόχημα της κρίσης, πυρετός, μια γρίπη, θα περάσει
Κι εγώ ποιος είμαι, νερό της βρύσης, οχετός, με πύον, μια θλίψη, μ’ έχει φτάσει
Το λυκαυγές της λογικής παρήλθε, απομεσήμερο, κόκαλα τρίζουν και πονούν
Μεσάνυχτα κιόλας, θεριό ανήμερο, βρυχάται και τ’ ακούω, γόνατα λυγούν
Φοβήθηκα λίγο που ένιωσα θνητός, βρωτός, εφήμερος, όνειρο μιας σκιάς
Αδιαφόρησα, στητός εβάδισα, μικρός και ήμερος, τ’ αδράχτι της γιαγιάς
Υφαίνει ακόμα, ξόρκια σκορπά, κρυφογελάει, μουρμουρίζει και με κοιτά
Με σκιάζει η όψη της, η λεγεώνα μέσα της, βγαίνει, με χτυπά
Παραίτηση πάλι; Όχι ακόμα! Λίγη προσπάθεια, θα ανανήψω
Τα ανομήματα να νίψω, να ξεπλύνω, το δράμα μου θα λήξω

Τι ώρα πήγε κι ακόμα γράφω, σελίδες άδειες, μισογεμάτες, ασύντακτες λέξεις
Ορέξεις και έξεις, ανοίγουν κλείνουν, και σκέφτομαι πόσο να θες να με παίξεις;
Όχι μ’ εμένα! Αν είμαι κι εγώ; Αμαρτωλός; Απ’ τους καλούς! Ύπατη θέση,
αξίωμα θα ‘χω στον Άδη. Εγωιστής; Μοναδικός! Δεσμός που σε κρίνει,
γόρδιος, άλυτος, βρόγχος και σφετεριστής ζωής, απύλωτο στόμα καταπίνει
μέχρι τη μέση, από κείθε και πάνω ποιος νοιάζεται, ποιος παίρνει και ποιος δίνει
λόγια και έργα. Μικρές υποσχέσεις και κλάματα και γέλια. Υπόσχεση που φθίνει.
Ο Παράδεισος. Ποτέ δεν ήταν, δεν θα ‘μουν για εκεί. Κάθε μου πράξη μια φυλακή.
Κλείνομαι μέσα της μα δεν γλιτώνω. Τρέμουλο άφθονο, τρόμος καλπάζει, πλησιάζει
Μακρύ χαμόγελο μέσα στο μαύρο, όλο απλώνει, μάγισσα μόνη η νύχτα, και εφιάλτης
Άλτης δεινός, πηδάει φράγματα, ποτίζει τοίχους, της συμφοράς ο φάλτσος ψάλτης.

Στάζουν οι τοίχοι και ταξιδεύουν, ανοίξανε πανιά και φαίνονται άστρα
Δωμάτιο κενό, και άλλοτε γεμάτο, διαμερίσματα σαν αλωμένα κάστρα
Εισβάλλουν γκαργκόιλ, γκόλεμ, δεκατρείς τριανταφυλλές της Δαμασκού ανθίζουν
Ρόδα μυρίζουν και δόντια σάπια, καταπακτές με πτώματα που κρύβουν μυστικά
Χρησμοί, μισόλογα, στατήρες φλογίζουν, μάντιδα δάφνη και μάγια αλχημικά
Πιο πέρα τρέχει ένας δρυίδης, βαστάει ξιφίδιο, λέει επωδούς, κοιτάζει σημειώσεις
Καλπάζει μονόκερος, κι ο Μέρλιν θαμπός, ξεθώριασε λίγο σαν ήρθε ο Χριστός
Κόσμος που γέρασε και μας προσπέρασε, εξαφανίστηκε, γίνεται πάλι, πιστός.
Το παραπέτασμα ανοίγεται σαν το μπουμπούκι. Έδαφος σείεται, αρχαίο μίσος.
Δεν έχει ίσως, δεν έχει αλλά, δεν έχει πια τίποτε άλλο να χάσει. Εφάνη η νήσος.
Ήταν στα νιάτα του ο καιρός όταν βυθίστηκε. Ξανασηκώνεται με μια κατάρα.
Μην ψάχνετε άλλο, σας βρήκε μόνη της. Κάπου ακούγεται ξεκούρδιστη κιθάρα.

Ροδόχρους όφις, ψηλός Ναΐτης, φύλακας μάγος, πολεμιστής. Αστυνόμος και ληστής.
Ιεροφάντης και χρησμοδότης. Καλύφθηκε έξυπνα, ζούσε υπόγεια, δήλωνε υλιστής.
Κρυώνω πολύ και έχω παραισθήσεις. Σε πάπυρους τρίγλωσσους απλώνεται μολύβι
Κι ατσάλι και μέλλον και παρελθόν με λύσεις. Σπόγγος με αίμα, κάποιος τον στίβει.
Η κλίμακα ψηλή, φιδογυρίζει, άλφα ωμέγα. Μέγα το λάθος να πεις, να μιλήσεις
Πριν σου ζητήσουν μικρό και μέγα, να παραδώσεις, ζωή να δώσεις, κάτω να φτύσεις
Την ύλη να θέσεις εκεί που της πρέπει. Εκεί που αξίζει. Σαν σκάκι ο βίος, πιόνι εσύ
Βάδισε μπρος και έπειτα λοξά. Λοξία τον λένε με λόγια σωστά. Βασίλισσα μισή
Αξιωματικός εικός εστί. Τις βέβηλος κρούει την θύρα; Την πόρτα χτυπάει η Μοίρα.
Στο σπήλαιο είμαι το πλατωνικό. Είδωλα δείχνουν δεν θα τα δω. Φωτιές από πίσω.
Μπροστά μου ο τοίχος. Θα αποδράσω. Θα βγω απ’ έξω. Θα επιστρέφω να Δύσω.
Ακούραστος ο πυρετός δεν με αφήνει να ζήσω, όπως το θέλω. Μιλάω πάλι για πλάνη.
Δεν με ακούνε και δεν προλαβαίνω. Στίχος δέκατος τρίτος. Γι’ απόψε φτάνει.

Απλά Άδωνις

Όταν ο Άδωνις Γεωργιάδης στόλιζε κανονικότατα τον Σαμαρά: "Έχετε σώας τα φρένας, που θα φύγω από τον ΛΑΟΣ για να πάω με το Σαμαρά;".

Will Smith, MIB και Ρομά στο ληξιαρχείο

Λοιπόν, αριστερά είναι ο "πατέρας" της μικρής Μαρίας. Δεξιά ο Edgar από την ταινία Men In Black. Φτυστός ο πρώτος! Κι αντί το ληξιαρχείο του δήμου Αθηναίων να καλέσει τον Will Smith και τον Tommy Lee Jones να αναλάβουν καθήκοντα, τους εγγράφει την "κορούλα" κανονικά.
Γεια σου ρε μεγάλε Καμίνη με τους ωραίους ψηφοφόρους σου!

Ο κατάδεσμος της κρίσης της ύλης

Η μάγισσα Κίρκη και οι εραστές της. Έργο του αναγεννησιακού ζωγράφου Dosso Dossi (ψευδώνυμο του Giovanni di Niccolo de Luteri).

«Από τον 6ο π.χ. αιώνα περίπου εμφανίζονται στην αρχαία Ελλάδα και τις ελληνικές αποικίες μαγικά κείμενα γνωστά ως κατάδεσμοι (λατινικά defixiones). Είναι σύντομα κείμενα γραμμένα στη μεγάλη τους πλειοψηφία σε μολύβδινα πινακίδια και τοποθετημένα σε τάφους, συνήθως τάφους οργισμένων νεκρών, των αώρων καί βιαιο-θανάτων, δηλαδή προσώπων που είχαν πεθάνει πριν την ώρα τους (άωροι) ή με βίαιο τρόπο (βιαιοθάνατοι). Ο καταρώμενος προσπαθεί με τον κατάδεσμο να θέσει υπό τον έλεγχο του την οργή αυτών των νεκρών και να την κατευθύνει εναντίον ενός αντιπάλου του. Για να το κάνει αυτό χρησιμοποιεί τη μεταφορά του δεσίματος (καταδέειν). Ο αντίπαλος «δένεται κάτω», παραδίδεται στη επενέργεια των καταχθόνιων δυνάμεων. Η κατάδεση συνδεόταν και με διάφορες τελετουργίες, όπως η κατασκευή ομοιωμάτων του αντιπάλου και το κάρφωμα τους, το κλείσιμο τους σε ομοιώματα φέρετρων, η απαγγελία μαγικών εκφράσεων και η τελετουργική εναπόθεση του κατάδεσμου στον τάφο ή σε άλλες εισόδους του κάτω κόσμου (π.χ. σε πηγάδια)».
Από τα πρακτικά της εκδήλωσης με θέμα «Η Μαγεία στην Αρχαία Ελλάδα», έκδοση του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, σελ. 51

Ζούμε μια ατέρμονη μαγική εποχή. Η «μαγεία» ως μυστήριο και ως υπέρβαση ή παράκαμψη των παραδεδεγμένων φυσικών νόμων θα πάψει να φαίνεται στον κόσμο μας όταν εκπνεύσει ο τελευταίος θνητός. Ύστερα δεν θα φαίνεται αλλά θα συνεχίσει να υπάρχει. Η μόνη διαφορά με την προηγούμενη κατάσταση θα είναι πως δεν θα υφίσταται ομοειδής με εμάς παρατηρητής για να καταγράφει την επίδρασή της στην πλάση και τις σχέσεις των όντων μεταξύ τους και με τον κόσμο που τα περιβάλλει. Οι άνθρωποι δεν θέλησαν ποτέ να βαδίσουν εκτός του πεδίου του θαύματος διότι ο βίος τους θα γινόταν αφόρητος, αν κοβόταν η ασημένια χορδή που ενώνει με το θείο ή τις σκοτεινές, χθόνιες και βλάσφημες αποτυπώσεις του. Ένα πείραμα μόνο διεξήχθη στον πλανήτη για ζωή δίχως θαύμα, μαγεία, Θεό, ψυχή και παραδοχή μεταθανάτιας ύπαρξης. Απέτυχε οικτρά. Βυθίστηκε αύτανδρο στον Τιτανικό της ΕΣΣΔ και του ουτοπικού κομμουνισμού, που αποκαλύφθηκε στα μάτια των αδαών σαν μια στυγνή και απάνθρωπη δικτατορία.

Κάλπικες αξίες

Και σήμερα είτε μας αρέσει είτε όχι μπορεί στην επιφάνεια να εμφανίζεται η λαϊκή βούληση ως «κυβερνώσα» αλλά η ανόθευτη εξουσία «του κόσμου τούτου», όπως αναφέρει την πτωτική κοινωνία η Αγία Γραφή, ανήκει στους μάγους. Σ' εκείνους που αντιγράφουν τους αρχαίους Έλληνες καταρώμενους που έφτιαχναν με μίσος, εκδικητικότητα, προσήλωση και μανία τους καταδέσμους. Οι σύγχρονοι κατάδεσμοι, τα ξόρκια του αιώνα μας, στην ταπεινή καθημερινή τους εκδοχή μοιάζουν αρκετά με τις αρχετυπικές εκδοχές τους. Κουκλάκια βουντού, υφάσματα με αίμα, τρίχες, καρφίτσες και διάφορα άλλα αντικείμενα που δημιουργούν οι μικροαπατεώνες αεριτζήδες, που κοροϊδεύουν τους αφελείς. Υπάρχει ωστόσο και η υψηλή μαγεία σήμερα. Αυτή έχει δύο πυλώνες: την προπαγάνδα (ο ευφημισμός της είναι «επικοινωνία») και την άυλη οικονομία – εκείνην που δεν στηρίζεται στην παραγωγή, αλλά στην ανακύκλωση των αριθμών από το παραφούσκωμα ανύπαρκτου χρέους. Η προπαγάνδα, ως κατάδεσμος, χρησιμοποιείται για να «δέσει κάτω» τους νόες των πολιτών και να γειώσει τις συνειδήσεις τους με την πεποίθηση ότι κάθε τι υπερβατικό, μη μετρήσιμο σε χρήμα και ισχύ είναι ηλίθιο, ανέφικτο, επιβλαβές. Οι «αξίες» που εμεί ο Μολώχ του ψεύδους είναι αποκομμένες από τη φύση μας. Είναι τεχνητές, τοξικές, ανώμαλες, άσχημες – εκ της μη ύπαρξης σαφούς, ορισμένου και αρμονικού σχήματος. Είναι κλίμακες που δεν οδηγούν πουθενά. Η κορυφή τους χάσκει στο κενό και ο αναβάτης, μόλις πειστεί ότι έφτασε στην κορυφή κατακρημνίζεται στο βάραθρο της έλλειψης στόχου. Μόνος, αποκομμένος από το εθνικό σύνολο και τις παραδόσεις του Γένους του, ο άνθρωπος παραδίδεται στο προσωπικό του αδιέξοδο, την κατάθλιψη, τον εν ζωή θάνατο.
Η «οικονομία» των αριθμών και του χρέους είναι ο κατάδεσμος που προσγειώνει ανώμαλα τα ευρύτερα σύνολα στην πραγματικότητα της επίπλαστης δύναμης, στην υποταγή σε ό,τι πιο ανάξιο και παρασιτικό υπάρχει. Η «λογική» της μη παραγωγικής οικονομίας είναι μια από τις μεγαλύτερες και πιο δυσώδεις και βλάσφημες πρακτικές που έχει υποστεί η ανθρωπότητα. Μεταβιβάζει τον πλούτο τον εθνών, τον ιδρώτα, το αίμα, τα μικρά και μεγάλα όνειρά τους, σ' εκείνους που ουδέποτε παρήγαγαν οτιδήποτε εκτός από υποχρεώσεις που δεν υπάρχουν και χρήματα που ποτέ δεν... τυπώθηκαν! Αυτοί οι κατάδεσμοι είναι εφικτό (και πρέπει) να λυθούν. Παντί τρόπω.

Με το χαμόγελο στα χείλη

“Δεν αναφέρεται το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, ως δικτατορία. Το βιβλίο παρουσιάζει τον Ιωάννη Μεταξά να αναλαμβάνει την εξουσία μετά από 'κοινωνική αναταραχή που εκφραζόταν με πορείες , διαδηλώσεις και απεργίες'. Η αφήγηση δίνει στους μαθητές να καταλάβουν πως ήταν κάτι σαν πατέρας του έθνους, που ήρθε για να επιλύσει 'την πολιτική αστάθεια' από την οποία 'η Ελλάδα ταλανιζόταν'. Ενώ υπόρρητα διατυπώνεται πως οι πορείες , οι διαδηλώσεις και οι απεργίες δεν αποτελούν μέσα πάλης του λαού για τα δίκια του, αλλά 'ταλανίζουν' τη χώρα , όταν εκδηλώνονται. [...] Ωσαύτως παραδίδονται στη λήθη όλα όσα ο ελληνικός λαός βίωσε και γνωρίζει για τους κυβερνήτες τυχοδιώκτες εκείνης της περιόδου, που στα δύσκολα παρέδωσαν το λαό και τη χώρα στους κατακτητές, συνεργαζόμενοι με τους Γερμανούς”.

Από την ερώτηση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ προς τον υπουργό Παιδείας για το βιβλίο της Ιστορίας της Γ΄ Γυμνασίου “Ιστορία του νεότερου και σύγχρονου κόσμου”.

Οι κ.κ. Αϊχάν Καραγιουσούφ, Γιώργος Πάντζας, Τάσος Κουράκης, Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, Μανώλης Γλέζος, Μαρία Κανελοπούλου, Ευγενία Βαμβακά, Μιχάλης Κριτσωτάκης και Έφη Γεωργοπούλου-Σαλτάρη, που υπογράφουν την παραπάνω ερώτηση, έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν. Αυτή η πράξη βρίσκεται στα πλαίσια της άσκησης της υποχρέωσής τους να ασκούν κοινοβουλευτικό έλεγχο και το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων είναι, για το μέλλον του έθνους, κρισιμότερο θέμα σε σχέση με τις όποιες αποφάσεις λαμβάνονται για την οικονομία. Μπορεί, μάλιστα, η ερώτησή τους να τελεσφορήσει και το προαναφερθέν σχολικό εγχειρίδιο να αναθεωρηθεί επί το “εχθρικότερον” για το καθεστώς της 4ης Αυγούστου και τον Ιωάννη Μεταξά. Η πολιτική ορθότητα, όταν υψώνει το “ανάστημά” της στους κρατικούς λειτουργούς είθισται να προκαλεί ενστικτώδεις γονυκλισίες εκείνων που δεν είναι σίγουροι τι ακριβώς πιστεύουν και για ποιο λόγο το υπερασπίζονται. Η φυλή των εφήμερων ανθρώπων, που περιέγραψε με χειρουργική ακρίβεια ο Έβολα σε κείμενο του 1971, είναι πολυάριθμη και για την ώρα δείχνει κραταιά – αν και σαστισμένη.

Σαν αρχαία τραγωδία

Όμως, παρά τις φιλότιμες και εργώδεις προσπάθειες των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και τις επαναλαμβανόμενες -κατά κύματα- επιθέσεις που πραγματοποιούν οι εκπρόσωποι της φυλής των εφήμερων ανθρώπων στο ίχνος που άφησε ο Μεταξάς στην Ιστορία, το όνομα του “δικτάτορα” δεν μπορεί να αλλάξει. Παραμένει απαράλλαχτο σαν την λέξη ΟΧΙ και την απρόσμενη (για τους πολλούς) νίκη του εναντίον του Άξονα. Ο Μεταξάς, ζώντας όπως του όρισε η μοίρα και η συνείδησή του, αποτελεί ένα κλασικό ελληνικό παράδοξο. Στην σταδιοδρομία του συμπυκνώνονται οι εκπλήξεις, οι μεταβολές και οι αντιφάσεις της ίδιας της ελληνικότητας. Η στάση του απέναντι στη ζωή, το θάνατο, τον πόλεμο και την πολιτική, είναι σαν να έχουν βγει από το θησαυροφυλάκιο της αρχαίας τραγωδίας – και λειτουργούν σαν φρυκτωρίες που άναψαν πολλές χιλιετίες πίσω στον χρόνο. Ήταν πρωθυπουργός, εκλεγμένος με συντριπτική πλειοψηφία από τη Βουλή του 1936 και κατέλυσε το πολίτευμα. Προερχόταν από αριστοκρατική οικογένεια, εκπροσωπούσε την άρχουσα τάξη και έλυσε τα δεσμά των εργατών και των ανήμπορων με νομοθεσίες που δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ούτε οι πιο ονειροπόλοι σοσιαλιστές. Ήταν γερμανοτραφής, γερμανοσπουδαγμένος, γερμανόφιλος και διέλυσε τις ελπίδες των Γερμανών να κατακτήσουν τον κόσμο. Ανακοίνωσε στους Έλληνες πόλεμο, το χειρότερο δεινό που μπορεί να βαρύνει τους ώμους ενός λαού, κι εκείνοι ενθουσιάστηκαν. Βάδιζαν στα μαρμαρένια αλώνια του χαμού “με το χαμόγελο στα χείλη”. Πάνω στον κολοφώνα της δόξας του, στην υπέρτατη ηθική, πολιτική, στρατιωτική ακμή του, συναντήθηκε με τον θάνατο.

Τόσες παράξενες συντυχιές, τέτοια γυρίσματα της Τύχης και ιλλιγγιώδεις ανατροπές μόνο σε Έλληνες λαχαίνουν. Κι ο Μεταξάς ήταν Έλληνας. Έζησε ελληνικά, ένιωσε σε βάθος την ελληνικότητα και η θανή του γέμισε με Έλληνες τους δρόμους από την Κηφισιά μέχρι το Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας, όπου ετάφη.

Πολίτευμα

Αν και είναι δικαίωμά τους, παραμένει μέγα λάθος για τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, το ΠΑΣΟΚ (όσο θα υπάρχει), τη ΔΗΜ.ΑΡ. και τα λοιπά κόμματα και κομματίδια να αναφέρονται θετικά ή αρνητικά στο όνομα του Ιωάννη Μεταξά. Απλά και μόνο η υπενθύμιση της παρουσίας ενός νικητή-ηγέτη, ενός ανθρώπου που βρήκε το θάρρος να ξεστομίσει ΟΧΙ σε υπερδυνάμεις, προκαλεί συνειρμούς στην Κοινή Γνώμη. Φίλα προσκείμενοι στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου, σφοδροί πολέμιοί του και αδιάφοροι περί τα πολιτικά, ακούγοντας το όνομα Μεταξάς, θέλοντας και μη προβαίνουν σε συγκρίσεις με τους σημερινούς εφήμερους ηγέτες. Κι αυτό υπονομεύει το... πολίτευμα (όπως το έχουν καταντήσει).