Πρίν ἀπό περίπου εἴκοσι ἔτη, τά λιγοστά μέλη τοῦ Ἑλληνικοῦ Μετώπου (ἕνα ἀπό τά ὁποία ἤμουν καί ἐγώ) κατά καιρούς ἔνιωθαν ὅτι ἀνῆκαν σέ ἕνα εὐρύτερο πολιτικό, εὐρωπαϊκό σύνολο. Αὐτό τό σύνολο ἔδειχνε νά ἔχει τίς ἴδιες ἀξίες, ἐπιδιώξεις καί ρητορική μέ ἐκείνην τοῦ δεξιοῦ σωματιδίου μας πού ταξίδευε γρήγορα καί φαινομενικά ἄσκοπα, μάταια στόν ἑλληνόφωνο ἐπιταχυντή τῆς μεταπολίτευσης. Αὐτό τό χρωστούσαμε στήν Εὐρωβουλή. Ὁἱ εὐρωβουλευτές μέσα στίς πάμπολλες παροχές πού ἔχουν εἶναι καί τό δικαίωμα νά κουβαλοῦν στό Εὐρωκοινοβούλιο, περί τά 30-35 ἄτομα ἐτησίως, μέ ἔξοδα τῶν εὐρωπαίων φορολογουμένων. Εἶναι ἠλίου φαεινότερο ὅτι ἕκαστος καλεῖ προσωπικούς καί πολιτικούς φίλους.
Ἡ ευρωκοινοβουλευτική ὁμάδα τοῦ Λεπέν καλοῦσε, πρός τιμήν της, πολιτικά καί ἰδεολογικά συνδεόμενα πρόσωπα. Ὄχι συγγενεῖς, κολλητούς καί λοιπούς ἀσχέτους. Το Ἑλληνικό Μέτωπο, παρά τά νανοποσοστά του ἀντιμετωπιζόταν ὡς μέγα Κίνμα ἀπό τό Front National. Ὁ Λεπέν εἶχε καί ἔχει ἀκόμα σέ τεράστια ἐκτίμηση τόν ἑλληνικό πολιτισμό. Ἔχει ζήσει στήν Ἑλλάδα καί σέ ἀντίθεση μέ πολλούς εὐρωπαίους ἐθνικιστές δέν εἶχε μία ἐξιδανικευμένη ἄποψη γιά τήν ἀρχαιότητα ἀντιπαθώντας τόν τωρινό λαό. Θαύμαζε καί ἀγαποῦσε καί τούς σύγχρονους Ἕλληνες. Ὅπως ἔλεγε ὁ ἴδιος σέ συζήτηση πού εἴχαμε ἐκείνη τήν περίοδο «στήν ἑλληνική ψυχή ὑπάρχει ἕνα ἰδιαίτερο «μέταλλο» πού δέν το βρίσκεις ἀλλοῦ. Αὐτό μπορεῖ νά φτιάξει καί Παρθενῶνες καί Μαραθῶνες».
Τά ταξίδια στίς Βρυξέλλες καί στό Στρασβοῦργο, ὡς προσκεκλημένοι τῶν εὐρωβουλευτῶν τοῦ Ζαν Μαρί Λεπέν, ἦταν γιά τούς κάποιους ἀπό ἐμᾶς μία ἐνθάρρυνση. «Εἶναι καί ἄλλοι ἔτσι. Δέν ἔχουμε ἐμεῖς μόνο τήν «πετριά» τοῦ ἀντιπαθοῦς στό σύστημα πατριωτισμοῦ». Γιά ἄλλους ἦταν μία