Μία ἡμέρα σάν τούτη ἐδῶ προδικάζει μία ἄλλη ἡμέρα, πού θά φαίνεται ἀρχικά σάν τίς ἄλλες ἀλλά δέν θά εἶναι. Ἀφενός, ποτέ μία ἡμέρα δέν εἶναι ὁλόιδια μέ τίς ἄλλες. Ἀδύνατον νά μπεῖς στόν ἴδιο ποταμό δυό φορές. Κι ἐσύ θά ἔχεις ἀλλάξει καί ὁ ποταμός. Ἀφετέρου, τό σημερινό δέν εἶναι φευγαλέο ἀλλά καμπυλώνει τόν τόπο κι ἐκτείνεται στόν χρόνο. Πίσω πολύ πάει, κλέβει τίς χιλιετίες μας καί τσαλαπατᾶ ἱερά καί ὅρκους ἀρχέγονους, παλαίτατους, ἱερότατους. Διαπερνᾶ καί τό μέλλον ἐξίσου. Ἡ θύμηση τῆς ντροπῆς δέν σβήνει εὔκολα σάν τό κερί μέσα στήν θύελλα.
Κι ὁ Χρόνος πού εἶναι Κρόνος θά ρωτήσει τί εἶναι αὐτό πού περνᾶ τίς διαστάσεις, χαρίζει κλεμμένα καί ζητά μερίδιο πού δέν τοῦ ἀνήκει. Καί θά τοῦ ποῦν κι αὐτό τί εἶναι καί ποῖοι τό ἔπραξαν. Ἡ Ἄτη θά ἀβροπατεῖ, ἀπό σήμερα κιόλας πάνω στά κεφάλια πού θά θερίσει ὁ Νόμος ἀπό τόν ὁποῖον δέν ξεφεύγουν οὔτε οἱ ἴδιοι οἱ θεοί πού τόν θέσπισαν. Καί στόν θερισμό θά εἴμαστε παρόντες κάποιοι καί κάποιοι ἄλλοι θά
