Λίγα πράγματα ἔχω μάθει στὸν μισὸ αἰῶνα ποὺ ζῶ. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ εἶναι ὅτι περνάει ὁ χρόνος. Πικρὴ διαπίστωση. Μὲ παρηγορεῖ ὅμως ὅτι δὲν εὐθύνομαι ἐγὼ γιὰ τὸ πέρασμὰ του. Ὑπέροχο αἴσθημα ἡ ἐπίγνωση τῆς ἀνευθυνότητας. Τὴν ἔχουν οἱ βασιλεῖς καὶ τὰ παιδιά.
Ἀκόμα ἕνα μάθημα ποὺ κατ’ ἐπανάληψιν ἔχω λάβει εἶναι ὅτι ὅλα ἀξίζουν ἀλλὰ καὶ τίποτε - ἀναλόγως τὴν στιγμή, τὸν τόπο καὶ τὴν συγκυρία. Πάντως, σίγουρα τίποτα δὲν ἀξίζει ὅσο ἡ αἴσθηση τῆς ὁλότητας, τοῦ ἑνός, τῆς γαλήνης, τῆς μακαριότητας ποὺ προσφέρει ἡ μέθεξη μὲ τὸν αμέθεκτο Θεό.
Ὑπάρχουν στιγμὲς στὴν ζωὴ μας ποὺ ἔχουμε αντιληφθεῖ, γρατσουνώντας ἄτσαλα τὸ κρύσταλλο ποὺ μᾶς ἐγκλωβίζει στὰ ὑπαρκτικὰ μας ὅρια καὶ στὶς δυνατότητὲς τους, ὅτι Εἶναι κάτι (ὄχι ὑπάρχει, ἀλλὰ Εἶναι) ἀκατανόητο, ἀπέραντο, Ἐν καὶ Πᾶν, ἀπόλυτο καὶ καυτό, τὸ ὁποῖο θὰ μπορούσαμε νὰ παραλληλίσουμε μὲ τὸ λευκὸ πύρωμα ποὺ ἐπιτυγχάνεται μὲ ἀπίθανα ὑψηλὲς θερμοκρασίες.
Ἡ προσέγγιση στὸ θεῖο εἶναι τὸ