Κυάμων* απέχου. Πρόσκληση στου Κιάμου μη δέχου!

Τι μαθαίνεις όταν πας στα μπουζούκια;
Κατ’ αρχήν διαπιστώνεις ότι οι άνθρωποι εκεί σιτίζονται όπως οι παπαγάλοι: με ξηροκάρπια και κομμένα φρουτάκια.


Εδώ τα ξηροκάρπια μου βγήκαν ολίγον τι παραφωτισμένα αλλά πιστεύω πως η φωτό είναι ντοκουμέντο. Δίπλα στο πιατάκι βλέπετε ένα "δανεικό" τασάκι από αυτά που είχε βγάλει η επιχείρησις ΑΦΟΙ Φιλοσίδη!

Η διαφορά με τους παπαγάλους είναι χωροταξική. Τα πετούμενα έχουν ένα κλουβί για πάρτη τους.
Στα μπουζούκια ο κάθε θαμώνας έχει λιγότερο χώρο κι από την οικονομική θέση στα αεροπλάνα.
Κάνεις μια βόλτα μέχρι τον Κιάμο και όταν γυρίσεις σπίτι νιώθεις λες και γύρισες από Αυστραλία. Τα πόδια τούμπανο και το κεφάλι σου καζάνι.

Εδώ μια σκηνή που θυμίζει σκηνή από την ταινία Μάτια Ερμητικά Κλειστά

(στο πιο βαλκανουάζ της).

Επίσης, η διαδρομή μέχρι τη μπουζουκλερί μπορεί να αποδειχθεί πιο κουραστική κι από ταξίδι στη Νέα Ζηλανδία.
Ειδικά τα Σάββατα, για να διαβείς την Πειραιώς, την Ιερά Οδό και τα πέριξ ίσως και να χρειαστείς ελικόπτερο.
Δεν θα σε ενοχλήσει αν εξοπλιστείς με γαϊδουρινή υπομονή.
Μέσα στα «πολιτιστικά κέντρα» θα καταλάβεις για ποιο λόγο πρέπει να ανεβούν οι βάσεις εισαγωγής στα πανεπιστήμια κι όχι να κατεβούν.
Όταν και το τελευταίο κοριτσάκι έχει αποστηθίσει 100.000 στίχους απ’ όλα τα τραγούδια που μπορείς να φανταστείς, τότε σίγουρα μπορεί να μάθει και την Ιστορία Δέσμης – αλλά δεν θέλει!

Εδώ το γαρίφαλο τον πέτυχε στο μικρόφωνο!


Οι στίχοι που κάνουν το μεγαλύτερο κέφι είναι οι... νερώνειοι. Αν ζούσε ο Νέρων θα τους λάτρευε και, συνεπώς, θα τους εφάρμοζε:
«Θα τα κάνω όλα μπουρλότο», «φωτιά τα Σαββατόβραδα», «με φοινικιές κι αρώματα φωτιές στα στρώματα», «να παίρνει η αγάπη μας φωτιά».
Στα μπουζούκια επίσης συνειδητοποιείς σε ποια ντεκαντάνς (παρακμή) έχει πέσει το ανδρικό φύλλο και για ποιο λόγο κονομάνε τρελά τα delivery.
Σμήνη από γυναικοπαρέες συρρέουν στα κέντρα, εξοπλισμένες με μίνι, αρώματα και αναρίθμητα απωθημένα.
Ελάχιστες απ’ αυτές έχουν την ευγενή φιλοδοξία να γίνουν καλές μανάδες, ευρηματικές μαγείρισσες και καπάτσες νοικοκυρές.
Εκείνες χορεύουν μόνες τους στα τραπέζια, χορεύοντας συνάμα και τα κορόιδα στο ταψί.

Κάτω από τα βελάκια είναι μανταμίτσες που χορεύουν πάνω στα τραπέζα

(για να κάνουν λέζα).

Δίπλα στο βελάκι μπορείτε να διακρίνετε ένα γαρούφαλο που εκτόξευσε γριά ερωτευμένη μαϊμού στον καλλιτέχνη. Δυστυχώς, τον πέτυχε. Η λήψη μου πήρε κάνα τέταρτο. Μόλις τώρα έμαθα ο μάλαξ πως η μηχανή μου μπορεί να τραβάει πολλά καρέ ταυτόχρονα. Μου το 'πε ο Masta of Dizasta...


Οι τραγουδιστές ραίνονται με άνθη και θυμίζουν Επιτάφιο ή Αλέξανδρο Μέγα που εισέρχεται θριαμβευτής στην Βαβυλώνα.
Τέλος, επιστρέφεις σπίτι και σταυροκοπιέσαι που τα κατάφερες...


*κυάμων απέχου: Μια παρεξηγημένη φράση του Πυθαγόρα. Οι ύστεροι αναλυτές των λόγων του την μετέφρασαν ως: «δεν πρέπει να τρώμε κουκιά! (κύαμοι=κουκιά)». Ωστόσο, στην αρχαιότητα τα ζάρια τα λέγανε και κυάμους. Άρα, ο Πυθαγόρας συμβούλευε να αποφεύγουμε τον τζόγο.