Κείμενο που παραλάβαμε με θέμα την Eurovision!

Νιώθω πως αποτελώ μια παράδοξη α-συνέχεια του χωροχρόνου. Εκτός εποχής, εκτός κλίματος, σχεδόν μονίμως έξω φρενών. Ίσως και να είναι ένας τύπος αυτοϊκανοποίησης, εύκολης παρηγοριάς: «εσύ αγαπημένε μου εαυτέ δεν μοιάζεις με τους άλλους. Τη γλίτωσες τόσο πολύ που καταδικάστηκες από χέρι».
Ίσως αυτό να συμβαίνει σε όλους. Να νιώθουν ή ορθότερα να θέλουν να νομίζουν ότι διαφέρουν για να αισθανθούν καλύτερα με τον μίζερο και χαμηλοτάβανο εαυτό τους. Η κόλαση είναι σίγουρα οι άλλοι, αλλά όχι τόσο καυτή κι αφιλόξενη όσο ο ανήσυχος εαυτός.
Τα θηριώδη κύματα αηδίας που μαστιγώνουν τις εσωτερικές μου ακρογυαλιές λυσσομανούν τρίδιπλα όταν αντιλαμβάνομαι πως κάτι (κατ’ εμέ) ουτιδανό απασχολεί μάζες ογκώδεις κι άβουλα πανίσχυρες που απαρτίζονται από αγελαίους ανθρώπους.
Δηλώνω χριστιανός αλλά δεν νομίζω ότι τα έχω καταφέρει τόσο καλά στο να αγαπώ τον πλησίον. Τον προσεγγίζω θεωρητικά, ψυχρά εγκεφαλικά κι από μια καθαρά θεοφοβική στάση κι εσωτερική παρόρμηση επιλέγω να μην τον αδικήσω όταν έχω την ισχύ για να το κάνω. Ορισμένες φορές επιλέγω να μην ανταποδώσω μίσος ακόμα κι όταν έχω αδικηθεί. Όμως αυτό δεν συνιστά αγάπη. Δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω αγάπη ούτε την αντανακλαστική συμπόνοια κι αισθήματα αλληλεγγύης που μου γεννά η θέα ενός αβοήθητου ή ανίσχυρου.
Ο χριστιανισμός είναι σαφέστατος. Απαιτεί αγάπη – ακόμα και για τον εχθρό. Εδώ είναι που έχω αποτύχει παταγωδώς. Συνήθως δεν εχθρεύομαι αλλά περιφρονώ. Πρέπει να φταίει που διάβασα μικρός τον Ζαρατούστρα και με επηρέασε. Ο φαντασιακός ήρωας του σκοτεινού Φρειδερίκου δεν αναγνώριζε ως εχθρό του την οχιά μια και φρονούσε πως θα εξισωνόταν με δαύτην.
Μια από τις λίγες διασκεδάσεις μου είναι να προβλέπω. Η εξοικείωσή μου με την αθλιότητα που κάνει πάρτι γύρω μου, μου έχει απονείμει μεταπτυχιακό στη συγκοινωνιολογία. Γνωρίζω άριστα τις γλοιώδεις διαδρομές σχεδόν κάθε γυμνοσάλιαγκα γλύφτη και με ευφραίνει να μαντεύω κάθε του λέξη πριν την ξεστομίσει, κάθε του πρωτοβουλία πριν την πραγματοποιήσει και κάθε του σκέψη – πριν καν προλάβουν οι βρώμικες συνάψεις των εγκεφαλικών του μορίων στείλουν το ζοφερό χημικό μήνυμα.
Επίσης είναι μια παρηγοριά να αναλογίζομαι ότι τύποι που αντιμετωπίζω με ήπια περιφρόνηση με εχθρεύονται. Ενδεχομένως να φοβάμαι μην καταντήσω σαν τα μούτρα τους. Άσκοπος φόβος. Έχω ήδη καταντήσει σαν τα δικά μου μούτρα, αλλά αυτά ενίοτε μου αρέσουν.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την Eurovision; Ότι σχέση έχει και δαύτη με το ελληνικό τραγούδι.
Καμία!
(Ευχαριστώ για την φιλοξενία στο blog σας).