Μια ωραία πρόκληση για τσίπουρο…

Παρασκευή μεσημέρι. One of these days που λένε κι οι βαριεστημένοι αμερικανοί στις ταινίες. Αχάριστη κούραση, αχάριστες κουβέντες κι ένα αίσθημα «τι στην ευχή γυρεύω εγώ, εδώ και τώρα»;
Η ήπια κι ανέκφραστη και σκυλοπνίχτρα καντήφλα σου, έχει περάσει τα σύνορα της εποχής, του αύριο και φτάνει στο μεθαύριο. Να, σαν να ‘τανε μεταμοντέρνα. Ένα κλικ μετά το σύγχρονο. Υπερσύγχρονο το τρένο που σε τσουλάει με τερματικό σταθμό το συναισθηματικό σου ναδίρ. «Μια ταινία γυρισμένη στο μαγευτικό Ναύπλιο», λέει το τρέιλερ της ταινίας «Το Παλαμάρι του Βαρκάρη» και το σκέφτεσαι χαμογελώντας ηδύπικρα.
Σκέφτεσαι ο ανήμπορος κάτι αλγεινότερο απ’ αυτό που απεύφευγες να υποπτευθείς: «το σύμπαν δεν συνωμοτεί εναντίον μου. Δεν του καίγεται καρφί για μένα, αφού πρόκειται για έναν κοσμικό χυλό που τσουρουφλίζεται και παγώνει ανάλογα με την πλημμυρίδα και την αμπώτιδα της εντροπίας. Φτου σου γκαντεμιά! Και να τιναχτώ ολόκληρος προς τα έξω ή να ενρηχτώ μέσα σε μια υποδιαίρεση του τίποτα, πάλι μηδέν εις το πηλίκον».
Είσαι που λες στις μαύρες σου, βάλθηκαν κι οι άλλοι να στις χειροτερέψουν γκριζάροντάς τες. Σημειωτέον: αυτοί οι Άλλοι, κατά τον Σαρτρ, έχουν το άθλιο χούι να είναι η Κόλαση στην οποία είμαστε όλοι μας προσκεκλημένοι, θέλουμε δεν θέλουμε.
Σήμερα, λοιπόν, Παρασκευή μεσημέρι –ίσως και να κόντευε απόγιομα- οι Άλλοι είναι μάγοι. Γκριζάρουν την μαυρίλα μου χωρίς να κάνουν κάτι. Ούτε χειρονομία ούτε λόγος φανερός. Γιοκ ψόγος, νιξ επίθεση. Απλά ΕΙΝΑΙ, υπάρχουν, κινούνται, κι απ’ τα αόρατα πλοκάμια του μυαλού τους στάζει ό,τι πιο απωθητικό και χαμερπές: ατόφια, συμπυκνωμένη ιδιοτέλεια.
Αν το καλοσκεφτείς ότι περιβάλλεσαι από μερικά δισεκατομμύρια καλοκουρδισμένες σκοπιμότητες και άρτια προγραμματισμένους εγωισμούς απελπίζεσαι. Που πας ρε Ταλαιπωρίδη; Στριμώχνεις το εγώ σου δίπλα στ’ άλλα και όλα μαζί θα φαίνονται σαν μια ολοκαίνουρια παρτίδα από πανομοιότυπα τίποτα που θέλουνε εκείνα τα τίποτα που παρεξήγησαν για όλα.
Γκρίζοι άνθρωποι, χαμηλοτάβανες σκέψεις, μικρές χαράδρες και ανύπαρκτα ύψη. Κι εσύ με το δικό σου εγώ υπό μάλης περπατάς σαν τον Απόστολο Παύλο κηρύσσοντας ρήματα που βοούν στην έρημο. Η ηχώ από τους άλλους επιστρέφει με ελληνίδα φωνή και βάρβαρα κελεύσματα.
Ανοίγεις το inbox και τι βλέπεις; Πρώτο-πρώτο μήνυμα γραμμένο με όμορφες λέξεις, απροσδόκητα θετικές και ανοιχτόκαρδες, και μέσα τους, υπό τους και περί τους, διακρίνεις τη θεαματικότατη απουσία του ΕΓΩ για το οποίο αναφέρθηκα προηγουμένως: πρόσκληση για ηπειρώτικο τσίπουρο σε μια φιλόξενη ταράτσα στην Πετρούπολη.
Λόγια που δεν περίμενες από μια πηγή όμορφων κειμένων. Έτσι απλά, άδολα, ανθρώπινα. Απλά μαθηματικά. Μόλις χαμηλώνουν τα εγώ ψηλώνουν οι άνθρωποι. Ως εν ουρανώ κι επί της γης.
Πέρα από τα ΕΓΩ υπάρχουν και οι άνθρωποι κι ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό καλή μας Λαμπρινή.