«Συγκινημένοι», «συγκλονισμένοι», «σοκαρισμένοι» πτωματοβόροι ρεπόρτερ της πυρκαγιάς

Τραγικό ατύχημα με δύο νεκρούς κατά τη διάρκεια κατάσβεσης πυρκαγιάς:
Οι τηλεσυντάκτες βρέθηκαν στο στοιχείο τους, λόγια του αέρα δηλαδή!
Ο ένας αποφαινόταν ότι έχει αστάθεια το Καναντέρ όταν ρίχνει το φορτίο, ο άλλος έλεγε άπειρους τους πιλότους κι ο παράλλος παραλίγο να μας πείσει ότι επί ΠΑΣΟΚ δεν πέφτανε αεροπλάνα – ίσως μόνο ελικόπτερα στην κρίση των Ιμίων.
Μια άλλη χαριτωμένη πλην αξύριστη και βροντόφωνη μορφή βρέθηκε κοντά στο να συγκινήσει μέχρι δακρύων τους εμπόρους πυροσβεστικών αεροσκαφών.
Επικαλούμενος το πόσο κονομάνε από τη φτωχή Ελλαδίτσα ζήτησε να χρεώνουν φθηνότερα τα πυροσβεστικά πετούμενα.
Οι απεσταλμένοι των καναλιών στον τόπο του δυστυχήματος γνωρίζουν πόσο συγγενεύει ο τηλεθεατής με την πτωματοφάγο ύαινα – κι αν δεν το γνωρίζουν το αισθάνονται.
Γι’ αυτό και δεν σταματούσαν να δείχνουν με καμάρι τα καμένα απομεινάρια του πυροσβεστικού αεροσκάφους.
Αν ο τηλεθεατής νοιαζόταν αληθινά για τους ήρωες πιλότους δεν θα επιθυμούσε να βλέπει τα ανατριχιαστικά πλάνα.
Αρκεί η γνώση, η ενημέρωση για το ατύχημα και τις συνθήκες ζωής και εργασίας των πιλότων που θυσιάστηκαν.
Όπως ακριβώς οι συγγενείς ενός αποβιώσαντος δεν θα ήθελαν να βλέπουν σε βίντεο την κηδεία του ή στιγμιότυπα από κακοτυχίες της ζωής του.
Όμως, η όποια «συγκίνηση των κεντρικών δελτίων» έχει τηλεοπτικό άξονα αναφοράς. Αρχίζει και τελειώνει στην τηλεόραση.
Είναι έντονη πλην επιφανειακή. Θορυβώδης και κούφια ταυτόχρονα.
Η αληθινή συγκίνηση, ο γνήσιος πόνος δεν θέλει σπικάζ, γκρο πλαν, ότο κιου και εντυπωσιακές λήψεις.
Είτε είναι βουβός και εσωτερικός είτε γοερός και εξωστρεφής στηρίζεται πάνω στη γνώση της απώλειας – σε τίποτε άλλο.
Ο τηλεσυγκινητής μοιρολογητής είναι διπλά ένοχος και άξιος εμπτυσμού.
Υποδύεται ένα ρόλο, δημαγωγεί και στη συνέχεια πετάει τη «θλίψη» από πάνω του σα λερωμένο ρούχο.
Αμ τα άλλα, που τα βάζετε; Το σκούρο κοστουμάκι της πένθιμης φωνής και τα δάκρυα του κροκόδειλου;