Η έρημος του πραγματικού

Γιατί άραγε οι πρωταγωνιστές της συλλογικής μας αυταπάτης προσπαθούν τόσο απεγνωσμένα να πείσουν ότι καλώς ηγούνται του ημεδαπού τίποτα;
Απλά επειδή γνωρίζουν άριστα ότι δεν είναι και τόσο κατάλληλοι ούτε για τούτο το απλό.
Θυμάστε τη διαφήμιση μιας ανδρικής κολώνιας που έλεγε πως απευθύνεται σε όσους «δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν πολύ»;
Να μια φορά που διαφήμιση έλεγε την αλήθεια. Το αηδόνι δεν ματώνει τη φανέλα στο γήπεδο για να κελαηδήσει. Το ‘χει από γεννησιμιού του.
Οι χαμηλοτάβανοι δικοί μας «καταλληλότεροι» το ζορίζουν επειδή δεν το ‘χουν.
Καριέρα με επίθετα πάνε να χτίσουν μερικοί κι άλλα υλικά δεν έχουν.
Ορκίζονται πίστη στα κόντρα πλακέ επίθετα που κουβαλάνε. Λόγο ανύπαρκτης τιμής δίνουν πως θ’ ακολουθήσουν μονοπάτια δόξας που τάχαμου βάδισαν οι (εξίσου με δαύτους) ελλιποβαρείς μακαρίτες πρόγονοί τους.
Ωστόσο, κι οι λοιποί που δεν αξιώθηκαν ηχηρά και σπουδαία επίθετα, παρόμοιοι στην ανημπόρια είναι.
Το ζορίζουν, το πιέζουν, το εκβιάζουν, το παλεύουν και δεν τους βγαίνει το ρημάδι.
Πολιτικοί του γλυκού νερού δεν γεμίζουν ούτε γήπεδα τάε κβο ντο και χάντμπολ.
Οικονομικοί παράγοντες που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα δίχως κρατικές επενδύσεις στις ανθυποφίρμες τους.
Διασκεδαστές που δεν αντέχουν ν’ αναμετρηθούν με το άρμα του Θέσπιδος δίχως βωμολοχίες που έλκουν το εξαθλιωμένο κοινό όπως οι καβαλίνες τις μύγες.
Τραγουδιστές που ξεφουσκώνουν έξω απ’ τα ριάλιτι και δημοσιογράφοι που τρέμουν όπως ο Ξαποδώ το λιβάνι το χειρισμό των ελληνικών.
Ηθικολόγοι και δημόσιο κατήγοροι που δεν ήτανε και τόσο τρελοί για να χαραμίσουν μήνες στον άκαπνο στρατό και διά τούτο το «έπαιξαν» τρελίτσα για ν’ αποφύγουν το χακί.
Το δε κοινό κάθεται και τους ακούει λες κι ακούει φωνές συνείδησης ακέραιας κι όχι γαβγίσματα σκύλων λυσσασμένων με το αφιόνι της βαρείας ύλης.
Στο χαμό τα πάντα πάνε.