Αφιερωμένο στους απανταχού δραπέτες

Οι ταινίες απόδρασης σε υποχρεώνουν να ταυτίζεσαι με τον δραπέτη.

Κατά τη διάρκεια της μιάμισης περίπου ώρας που διαρκεί το φιλμ θέλεις να τα καταφέρει ο φυλακισμένος να το σκάσει από την προσωπική του κόλαση.

Ανά δέκα λεπτά αλλάζεις θέση στον καναπέ, αγωνιάς, ιδρώνεις, ξεϊδρώνεις, τρως τα νύχια σου, σταυρώνεις τα δάχτυλά σου, προσεύχεσαι να το σκάσει ο χριστιανός, να μην τον μυριστούν τα σκυλιά που ξαμολήσανε οι σερίφηδες στο κατόπι του.

Μέχρι σήμερα δεν έχω συναντήσει άνθρωπο που παρακολουθεί τέτοιου είδους φιλμ να απεύχεται την ελευθερία του πρωταγωνιστή, είτε ο σινεφίλ είναι μαφιόζος είτε αρεοπαγίτης ή υπουργός Δημόσιας Τάξης.

Ο δραπέτης στην κινηματογραφική κουλτούρα είναι ένας άγιος, μάρτυρας, Προμηθέας αλυσοδεμένος στον Καύκασο.

Η ρουτίνα της φυλακής, η ουρά για το συσσίτιο, οι τύψεις, η ανασφάλεια στα λουτρά, οι δεσμοφύλακες, η έφεση, οι δικαστές, όλα τούτα είναι κατά μια μεταφορική έννοια ο αχόρταγος αετός που κατατρώγει τα σωθικά του Προμηθέα δεσμώτη.

Η ζωή για τον θεατή, όπως και για τον φυλακισμένο δεν μπορεί να νοηθεί μέσα στο ζόφο ενός κάτεργου.

Η σκηνή όπου ο κυνηγημένος παραβάτης ξετρυπώνει από το λαγούμι, αντικρίζει τον ολόλαμπρο ήλιο και αρχίζει να τρέχει γεμάτος ιδρώτα, αδρεναλίνη και ελπίδα είναι σκηνή αναστάσιμη – αν φυσικά η λευτεριά του φυλακισμένου δεν έχει εξαγοραστεί με αίμα αθώων όπως ο φουκαράς οδηγός στη Σίνδο.

Μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας δεν χειροκροτεί μόνο τις κινηματογραφικές αποδράσεις.

Πανηγυρίζουν με ακόμα μεγαλύτερη ένταση τις αληθινές! Πάρτε για παράδειγμα την πάνδημη έκσταση λόγω της θεαματικής απόδρασης του Παλαιοκώστα που πήρε το πρώτο διαθέσιμο ελικόπτερο και γλίτωσε από τον Κορυδαλλό.

Ζωή σημαίνει ελευθερία. Ελευθερία σημαίνει ζωή. Το να αναπνέεις παγιδευμένος κάπου δεν είναι ζωή είναι απλή επιβίωση.

Έτσι λοιπόν πρέπει να αποδράσουμε κι εμείς από τις όποιες χάρτινες αλυσίδες που μας αλυσοδένουν τα όνειρα.

Καλή λευτεριά!