Vanitas vanitatum, omnia vanitas

Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης είπεν ο Εκκλησιαστής. Αλλά να το’λεγε μόνον εκείνος…
Όλοι το λέμε, ακριβώς το επόμενο δευτερόλεπτο που ακολουθεί την ανάβασή μας στον προσωπικό «Όλυμπο» που θέτουμε κάθε φορά ως στόχο ποθητό και χιλιάκριβο.
Πάρτε για παράδειγμα το «ιερό δισκοπότηρο» της τηλεόρασης (κάθε φορά που πλησιάζει η Ανάσταση του Κυρίου).
Ναι, μιλάμε για το αρνί.
Πόσο κάνει, από που μας ήλθε, ποιο το χρώμα της σφραγίδας, πόσο κερδίζει ο Τσιρώνης και οι χασαπαρέοι της Βαρβακείου, οι κτηνοτρόφοι, οι μεταφορείς, οι ψήστες.
Και νάτα τα ρεπορτάζ από τα παράνομα σφαγεία, και δώστου προσκεκλημένοι καρδιολόγοι να μιλάνε για τα τριγλυκερίδια και τις χοληστερίνες.
Πάρε και επαγγελματίες τηλεκαυγατζήδες να ξιφουλκούν κόντρα στον «αισχροκερδούντα» χασαποταβερνιάρη.
Τσίμπα και μια δόση από τα Βλάχικα με τους τσελιγκάδες που θα σπρεχάρουν όλα τα φωνήεντα περί της παϊδακοκατάνυξης των ημερών.
Και ξανά μανά ο Τσιρώνης να εξηγεί κάτι τόσο απλό: πόσο πάει το αρνί.
Τη Μεγαλοβδομάδα ο αμνός λαμβάνει μιντιακές διαστάσεις ξεχασμένου αρχαίου θησαυρού καταποντισμένης ηπείρου με μέγεθος να!
Ατλαντίδα ατόφια.
Αν αντί για τόση μεγάλη αναφορά στον κύριο… αρνί τα ΜΜΕ αφιέρωναν το ένα δέκατο του χρόνου τους σε αρχές και αξίες ο μέσος τηλεθεατής θα μεταμορφωνόταν σε λίγα χρόνια σε δίκαιο Αριστείδη, σε Σωκράτη.
Αν αντί για τα νεοζηλανδικά, ντόπια ή σκοπιανά μπουτάκια ο μέσος δισεκατομμυριούχος τηλεπαρουσιαστής μιλούσε για αστροφυσική θα κοντεύαμε όλοι μας να γίνουμε Αϊνστάιν ή Καραθεοδωρήδες.
Αυτοί όμως απτόητοι. Τον χαβά τους, το γούστο και το καπέλο τους.
«Έπαιξαν» αρνί μέχρι τη Δευτέρα του Πάσχα.
Μέχρι τότε κατόρθωσαν να κάνουν ελαφρώς ή βαρύτατα ρεζίλι τους εν Ελλάδι κρεοπώλες.
Τους παρουσίασαν με τόσο μελανά χρώματα που θα νομίζεις πως είναι η ραγδαία ανερχόμενη τάξη στον τρικοσμικό ευρωπαϊσμό μας.
Και τι απέμεινε στο τέλος; Μια ωραία βαρυστομαχιά.
Ματαιότης ματαιοτήτων…