Το μοναδικό μάθημα που θυμάμαι από το σχολείο

Αληθινή ιστορία: Ο δάσκαλος (ώρα αριθμητικής) σηκώνει στον πίνακα έναν απρόσεκτο μαθητή, ο οποίος είναι και λίγο κοντούλης.

Του λέει: «Μπορείς να σβήσεις αυτές τις πράξεις από τον πίνακα για να σου υπαγορεύσω άλλες;»

Ο μαθητής πιάνει το σφουγγάρι και προσπαθεί να φτάσει στο ύψος των πράξεων και των… περιστάσεων για να τις σβήσει. Αδύνατον!

Ο δάσκαλος, επίτηδες, τα έχει γράψει πολύ ψηλά.

Ο πιτσιρίκος έφτασε να χοροπηδάει αλλά κατόρθωσε δύο πράγματα: α) Έσβησε ένα ψηφίο και β) οι συμμαθητές άρχισαν τα κρυφογελάκια.

Επεμβαίνει ο δάσκαλος. Του δίνει ένα τετράδιο: «Σκίσε μια σελίδα», λέει στον αναψοκοκκινισμένο μαθητή.

Ο μαθητής εκτελεί. «Πάτα τώρα επάνω της για να δούμε αν φτάνεις να σβήσεις τις πράξεις».

Ο μαθητής υπακούει και, ως αναμενόμενο, δεν φτάνει.

Οι συμμαθητές του κοντούλη, βουβοί, παρακολουθούν γεμάτοι περιέργεια.

Ο δάσκαλος απαλλάσσει από το «μαρτύριό» του τον μαθητή και απευθύνει ερώτηση σε ολόκληρη την τάξη:

«Τι καταλάβατε από αυτό που έγινε τώρα;» Κανείς δεν σηκώνει το χέρι του.

Ο δάσκαλος λύνει το αίνιγμα: «Το πρώτο που έπρεπε να καταλάβετε είναι ότι δεν αρκεί να πατήσεις πάνω σε μια σελίδα για να φτάσεις στην άκρη του πίνακα. Αν το ξεχάσετε δεν πειράζει. Ένα πρέπει να θυμάστε για πάντα: 

Να μην υπακούτε σε παράλογες εντολές. Όποιος και αν σας τις δίνει.

Είτε είναι ο πατέρας σας, η μητέρα σας, ο δάσκαλός σας ή όποιοσδήποτε άλλος. Πριν κάνετε κάτι να ρωτάτε γιατί πρέπει να το κάνετε και να κρίνετε από πριν τα αποτελέσματα των πράξεών σας».

Αυτό το περιστατικό συνέβη στην τάξη μου. Πήγαινα 3η Δημοτικού.

Είναι το μοναδικό μάθημα που θυμάμαι από τα χρόνια που πέρασα στα θρανία. Κανένας από τους συμμαθητές μου δεν το έχει ξεχάσει.

Όλα τα υπόλοιπα χρόνια, οι υπόλοιποι δάσκαλοι και καθηγητές δεν με δίδαξαν τίποτα.

Μόνο αυτό άξιζε.

YΓ: Η εικόνα του post είναι «Το κρυφό σχολειό» του Νικόλαου Γύζη, ελαιογραφία, 1885/86 και προέρχεται από την wikipedia.