Πώς κόβουμε σαλάτα

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να παρασκευάσεις μια σαλάτα.

Ας αρχίσουμε με τον παραδοσιακό.

Αγοράζεις τα λαχανικά, τις ντομάτες, λάδια, ξύδια, φέτες, ελιές και τα λοιπά. Τα πλένεις, τα κόβεις, τα κουλαντρίζεις μέσα στην πιατέλα, τα σερβίρεις και τα τρως.

Υπάρχει κι άλλος ένας τρόπος, τον οποίο προτιμά ο Έλληνας σαλατοφάγος. Εσύ (κι εγώ, ασφαλώς).

Προσεύχεσαι ο μανάβης να αφήσει ένα τελάρο με ζαρζαβατικά στην πόρτα του σπιτιού σου χωρίς να του το έχεις ζητήσει και χωρίς να ζητήσει αμοιβή.

Προσεύχεσαι να κάνει το ίδιο κι ο σουπερμαρκετάς με τα λάδια, τα ξύδια, τις φέτες και τα άλλα υλικά.

Έπειτα εύχεσαι να κατοικούν μέσα στο σπίτι σου καλοκάγαθα ξωτικά και νάνοι που θα πλύνουν, θα κόψουν, θα κουλαντρίσουν τα συμπράγκαλα στην πιατέλα και θα τα σερβίρουν για να τα φας.

Τέλος, αναρωτιέσαι για ποιο λόγο ο φύλακας άγγελός σου αργεί να πάει στο περίπτερο για να αγοράσει τη ρημάδα τη σόδα (με δικά του λεφτά) που θα σε βοηθήσει να χωνέψεις.

Δεν χρειάζεται να αναρωτηθείτε για ποιο λόγο ο Έλλην επιλέγει τον δεύτερο τρόπο παρασκευής σαλάτας. Είναι αδάπανος και δεν απαιτεί καταβολή προσωπικής προσπάθειας.

Ούτε χρειάζεται επίσης να αναρωτηθείτε για ποιο λόγο δεν πρόκειται να παρασκευαστεί η ρημαδοσαλάτα.

Τα ξωτικά κωλύονται, οι νάνοι βαριούνται ή είναι απασχολημένοι σε χολιγουντιανές παραγωγές και οι φύλακες άγγελοι βαρέθηκαν να κουβαλάνε σόδες.

Η μοναδική σαλάτα που έχει φτιαχτεί τελευταία στη χώρα μας είναι η πολιτικο-οικονομική κατάσταση και πάνω απ’ όλα η Παιδεία.

Εκεί τα έχουμε κάνει σαλάτα χωρίς να προσπαθήσουμε ιδιαίτερα.

Απλά αφήνουμε τις καταστάσεις να ξεφύγουν από κάθε έλεγχο, ανεχόμαστε την κατάφωρη παραβίαση νόμων και αξιών, δίνουμε δημόσιο βήμα στο παρακράτος, καθιστούμε τη χυδαιότητα κανόνα και το ήθος εξαίρεση.

Θεωρούμε αυτονόητες τις καταλήψεις δημοσίων κτηρίων, τη μη λειτουργία των σχολείων και τα συναφή.

Και μη χειρότερα!