Χαρούμενες, ξένοιαστες και καθημερινές στιγμές

Για όσους απορούν πως τα περνάω τον τελευταίο καιρό θα μιλήσω με εικόνες.

Στην αρχή ένα έντονο φως πέφτει καταπάνω στα μάτια μου. Ο κόσμος γύρω σκοτεινιάζει. Οι παλμοί της καρδιάς αυξάνονται. Σφίξιμο στο στομάχι. Αναμονή.

Το βλέμμα ξεθολώνει. Προσπαθώ να εστιάσω. Γυρνάω το κεφάλι δεξιά-αριστερά. Εργαλεία. Πολλά εργαλεία. Σιωπή. Μηχανήματα στο ρελαντί. Ζαλάδα. Αίσθηση στιλπνότητας. Οσμή χημικών. Γεύση στιφή. Η ανησυχία κλιμακώνεται. Προσπαθώ να διώξω σκέψεις από το μυαλό μου. Αποτυγχάνω. Έχω θυμηθεί όλα τα αμερικάνικα splatter που παρακολούθησα έφηβος.

Κι άλλα εργαλεία. Στο πιάτο. Έκλεισα πρώτο τραπέζι πίστα στο ρεστό "Ας Πρόσεχες". Υποπτεύομαι ότι το σέρβις θα μου μείνει αξέχαστο.

Αρχίζουν οι ομορφιές. Αυτό τι είναι; Στάζει. Δεν βλέπω διαρροή. Πλησιάζει. Οι ακτίνες του sol invictus εισβάλλουν μέσα από τις μισόκλειστες περσίδες. Αυτό. Γυαλίζει. Παραισθήσεις. Οι ουσίες φταίνε; Στα μάτια μου φαντάζει σαν σπαθί. Κατάνα; Γαλλικό; Προπονητικό; Δίκοπο; Πλησιάζει κι άλλο.

Το καλοσυνάτο και νουνεχές πρόσωπο ξεπροβάλλει από το πουθενά. Μασκοφόρος εκδικητής. Που είναι ο Δένδιας κι ο Μαρκογιαννάκης να με γλιτώσουν; Μακάρι να μεταμορφωνόμουν σε κολωνακιώτικο μαγαζί αμέσως τώρα. Θα έπαιρνα και αποζημίωση. Αλλά εδώ δεν πληρώνομαι. Πληρώνω. Εδώ πληρώνονται όλα.