Η Κίρκη της ύλης και η μεταμόρφωση

Όταν βλέπουμε καθημερινά έναν άνθρωπο δεν καταλαβαίνουμε τις αλλαγές πάνω του.
Οι λέξεις «αδυνάτισες, πάχυνες, ψήλωσες, άσπρισες, μαύρισες» συνήθως ανταλλάσσονται μεταξύ ανθρώπων που έχουν να ιδωθούν καιρό.
Η απόσταση βοηθάει την κρίση μας. Το ίδιο και ο χρόνος.
Αυτές οι δύο διαστάσεις ενισχύουν όχι μόνο τη δυνατότητά μας να υπολογίσουμε το βαθμό της αλλαγής στα εξωτερικά χαρακτηριστικά των γνωστών μας αλλά και τις «αόρατες» μεταβολές στα εσώψυχά τους.
Γερνάνε οι ψυχές, ρυτιδιάζεται η σκέψη, ζαρώνουν τα όνειρα, εκπνέουν οι προθέσεις.
Μια αυθόρμητη συζήτηση χωρίς περιστροφές και φιοριτούρες μπορεί να μας αποδείξει πόσο γέρασε μια ανθρώπινη ψυχή που οδεύει ολοταχώς στον ηθικό της θάνατο.
Κάποιον που τον είχαμε γνωρίσει ως ρομαντικό και ιδεαλιστή, ο χρόνος και η αδυναμία του να αντισταθεί στην Κίρκη της ύλης και της εφήμερης δόξας τον μεταμορφώνουν σ’ ένα ισοπεδωμένο κυνικό – τάχατες ρεαλιστή.
Η πιο τετριμμένη δικαιολογία που ακούγεται από τους ηττημένους ανθρώπους είναι πως «έτσι γίνονται τα πράγματα».
Η αλήθεια είναι ότι εκείνοι δεν μπορούν πλέον να πράξουν διαφορετικά.
Αυτό συμβαίνει στον μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο.
Στα άτομα και τις κοινωνίες.
Αυτονόητο είναι ότι συμβαίνει και στα κόμματα.
Η υπόσχεση της «επανάστασης» και της «ρήξης» ξεπέφτει σε μια νωθρή «μεταρρύθμιση».
Η «ανατροπή» εξελίσσεται σε «συναίνεση». Η «δικαιοσύνη» κρύβεται κάτω απ’ το χαλί και στη θέση της θρονιάζεται το «όφελος».
Το σκάφος της «ανάγκης» φουντάρει τους κάποτε σφριγηλούς οργανισμούς στο βούρκο της διαφθοράς.
Ο αμοραλισμός μεταμφιέζεται σε εξυπνάδα. Πράγματι, με το μέτρο της ύλης ο Εσκομπάρ κι ο Κορλεόνε είναι διάνοιες.
Έλα όμως που οι «κυνικοί» δεν μπορούν να ομολογήσουν ότι θαυμάζουν τους αρχινονούς, τα λαμόγια και τους λοιπούς συγγενείς.
Κι είναι καταδικασμένοι -εκ θέσεως- να μιλάνε και να προβάλλουν (στους άλλους) ρομαντικά πρότυπα και Κολοκοτρώνηδες, Παλαιολόγους, Λεωνίδες, Παύλους Μελάδες κι Ίωνες Δραγούμηδες.
Η ιστορία έχει χιούμορ τελικά…