Είναι μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι; Αν γνωρίζαμε τι ακριβώς ήθελε να σημάνει η Χριστός με τον προσδιορισμό «πτωχοί», θα μπορούσαμε να απαντήσουμε με σιγουριά. Δυστυχώς, μας στέρησε από τη φυσική Του παρουσία και δεν μπορούμε να Του απευθύνουμε το λόγο ενώπιος ενωπίω. Πάμε στις εκκλησίες, στρέφουμε το κεφάλι στον θόλο όπου απεικονίζεται το παντοκρατορικό τοιχογράφημα και αποπειρώμεθα να ερμηνεύσουμε το βλέμμα, το οποίο παραμένει αινιγματικό. Όποιος εικονογράφος κι αν το έχει σχηματίσει, το βλέμμα θαρρείς είναι πάντα ίδιο και καθημερινά διαφορετικό.
Αλλάζουν οι σκιάσεις, οι ώρες, τα χρώματα των νεφών που βολτάρουν εκεί ψηλά και παρεμβαίνουν στη φωταύγεια του χώρου μέσα από τα βιτρό, αλλάζοντας το βλέμμα, τις γραμμές των χειλέων Του και τις αυλακώσεις του προσώπου του Κυρίου. Σήμερα μου χαμογελάει αμυδρά; Άλλη μέρα η αδιόρατη κίνηση των μετωποϊνιακών μυών του Θεανθρώπου πυκνώνει τους όφρεις Του και νιώθω πως με ψέγει για τα τωρινά και τα απώτερα στο μέλλον, τα αλλοτινά του παρελθόντος.
Ο μακάριος πτωχός νιώθει δέος, φόβο, σεβασμό, αγάπη, συντριβή και δεν προσπαθεί να ερμηνεύσει τον χρησμό του εικονογράφου; Αρκείται στην αγάπη; Ίσως.
Οι πνευματικά πλούσιοι ταράζονται περισσότερο; Κάτι ξέρουν που αγνοούμε; Διαβάζουν μηνύματα θλίψης, τύψης και ταραχής; Μήπως αυτά είναι τα υποχρεωτικά μαθήματα μέχρι να αποφοιτήσουμε από την υπαρξική επί της Γαίας σχολή και να κόψουμε φύλλο πορείας για τον επόμενο σταθμό;
Να και η βλάσφημη ερώτηση του πλούσιου τω πνεύματι, εκείνου δηλαδή που αποδέχθηκε την παγκόσμια κληρονομιά του ουδέν οίδα: υπάρχει άλλος σταθμός μετά την υποχρεωτική στάση;
Η απορία είναι το σαράκι που κατατρώγει τις σάρκες των πλουσίων; Οι πτωχοί δεν κάνουν αποδοχή κληρονομιάς και προτιμούν την αποποίηση; Τότε οι πτωχοί τω πνεύματι είναι σπανιότερο είδος από τους "προικισμένους". Εγώ προσωπικά δεν έχω συναντήσει ούτε έναν μακάριο μέχρι σήμερα.
Βλέπω βλέμματα πνευματικά ευκατάστατων που σχηματίζουν κυματομορφές. Από πάνω μέχρι κάτω κι από αριστερά στα δεξιά, ο πηδαλιούχος εγκέφαλος μανουβράρει απότομα το βλέμμα όπου συναντάει σύμβαση υποχρεωτικού ψεύδους. «Να σωθούμε εμείς οι δύο αγάπη μου. Να μην κολλήσουμε στην ξέρα της αλήθειας. Να μην εμβολιστούμε από τον απαστράπτοντα ύφαλο ωμής πραγματικότητας που λούζεται στη φωτιά του Solis Invicti». Και σώζονται οι άνθρωποι από την ξέρα. Δεν περνούν τα αιχμηρά βράχια της αλήθειας τα στεγανά των σχέσεων. Δεν πλημμυρίζουν δάκρυα τα μάτια, τα πρωτοξάδελφα της θάλασσας με την αλμύρα στη γεύση. Σώζονται αλλά χωρίς ελευθερία. Η αλήθεια ελευθερώνει και σκοτώνει.
Λες αυτό να υποπτεύονται οι πλούσιοι και χάνουν την μακαριότητά τους; Οψόμεθα.
........"Οταν ήμουν αρχάριος στήν Μονή Έσφιγμένου, μοΰ είχε διηγηθή ό ευλαβής Γερο-Δωρόθεος ότι στό Γηροκομείο ερχόταν καί βοηθούσε ένα Γεροντάκι μέ τέτοια μεγάλη απλότητα, αφού νόμιζε ότι ή Ανάληψη, πού εορτάζει ή Μονή, ήταν μία μεγάλη Αγία όπως ή Αγία Βαρβάρα καί, όταν έκανε κομποσχοίνι, έλεγε: «Αγία του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών»! Μιά μέρα είχε έρθει στό Γηροκομείο ένας φιλάσθενος αδελφός, καί, επειδή δέν υπήρχε κανένα δυναμωτικό φαγητό, τό Γεροντάκι κατέβηκε γρήγορα - γρήγορα τά σκαλιά, πήγε στό υπόγειο καί άπό τό παραθυράκι πού έβλεπε πρός τήν θάλασσα, άπλωσε τά χέρια του καί είπε: «Αγία μου Ανάληψη, δώσ' μου ε να ψαράκι γιά τόν αδελφό». Καί ώ του θαύματος! πετάχτηκε ένα μεγάλο ψάρι στά χέρια του, τό πήρε πολύ φυσιολογικά, σάν νά μή συνέβη τίποτε, καί χαρούμενος τό ετοίμασε, γιά νά τονώση τόν αδελφό.......
ΑπάντησηΔιαγραφήΓερόντoς Παισίου-Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα