Γιούκιο Μισίμα

Στίχος από ποίημα που γράφτηκε με αίμα,
Απλώθηκες και πότισες της νιότης το χαρτί
Θάνατου αυτοθέλητου φόρεσες το στέμμα
Στον Άδη αβασίλευτη είσαι ανατολή

Ζωή ως Τέχνη βίωσες στο άφατό σου δράμα
Να μιλάς, να μην ακούν, να χάσκουν, να γελούν
Συνηθισμένοι άνθρωποι με το μηδέν για κάρμα
Ναυάγια στη χίμαιρα της ύλης, που ξεχνούν

Σ’ ακολουθούν σκιές που συντροφεύουν μύθους
Θρύλοι λησμονημένοι από κελαηδιστά χαϊκού
Το παρελθόν συνάντησε το τώρα, άκου ήχους!
Κορμί ναυπήγησες για ναύλωμα θεού αρχαϊκού

Του έρωτα και του χαμού τελετουργία πρώτη
Και τελευταία πράξη σε λαμπρό θεατρικό
Νοέμβρη του ’70 σε είπαν Δον Κιχώτη
του Ανατέλλοντος Ηλίου, με πάθος μανικό

Όμορφος και αγέρωχα έπρεπε να τελειώσεις
Ψυχή-κραυγή στ’ αυτιά κάθε φυλής
Τον εκπεσόντα άγγελο φίλο για να νιώσεις
ήλιο κι ατσάλι στις φλέβες της ψυχής

Σεπούκου το φινάλε του χαϊτζίν που έμεινε πιστός
Κερασανθός που έπεσε το χώμα να λιπάνει
Ο οίκτος των πολλών, αχάριστος σου δόθηκε μισθός
Κι απ’ τον Αχέροντα πορεύτηκες σ’ αιώνιο λιμάνι

«Διδάσκει το προσωπικό παράδειγμα;» Ρωτάνε.
Θέλουν να μάθουν κόστος ασύμφορης τιμής.
Βλέπουν τις μέρες τους μάταιες να περνάνε
Η τελευτή σου ήταν ο μόνος τρόπος διδαχής.