Το δεξί χέρι του υπουργού

Υπάρχουν όντα στο ζωικό βασίλειο που δεν τρώγονται με τίποτα και από κανέναν. Ούτε καν από τους καρχαρίες.   

Ρεμόρα λέγεται το είδος του ψαριού που βγάζει μεροκάματο ως κολαούζος άλλων μεγάλων ψαριών – και των καρχαριών. Αυτό το είδος τρέφεται (κυρίως) με τα αποφάγια του ξενιστή-μεταφορέα. Σε μερικά είδη ρεμόρα το καθηκοντολόγιο περιλαμβάνει τον καθαρισμό του σώματος του ξενιστή από παράσιτα και βακτήρια. Οι καρχαρίες δεν τρέφονται με ρεμόρα διότι μάλλον τα σιχαίνονται. Τα ρεμόρα εκτός από τα αποφάγια, τα παράσιτα και τα βακτήρια των κυριάρχων των ωκεανών τρέφονται και με τα περιττώματά τους. Ειδικά η σχέση καρχαρία – ρεμόρα θυμίζει τη συμβίωση των γερμανών κατακτητών στην Κατοχή με τους γλοιώδεις Έλληνες τσατσομασκοφόρους και τις αηδέστατες ρουφιανομεραρχίες. Ο φον Τζίφρεν (Τάκης Μηλιάδης) αξιοποιούσε τις υπηρεσίες του χερ Χαρούπογλου (Διανύσης Παπαγιαννόπουλος - στην ταινία του Βέγγου «Ένα Ασύλληπτο Κορόιδο») αλλά τον απεχθανόταν από τις πατούσες μέχρι την φαλάκρα.  Αντίστοιχες είναι οι σχέσεις ορισμένων κυβερνητικών στελεχών με μερικά «δεξιά χέρια» τους, των οποίων το ήθος... μυρίζει σαν άλλα μέρη του σώματος. Η συνύπαρξη ξενιστή εξουσιαστή με ανθρώπινο ρεμόρα γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρουσα όταν το μικρό κρατικοδίαιτο ψαράκι δηλώνει «δημοσιογράφος».

Παλαμάρι βαρκάρη

Σ' αυτό το σύμπλεγμα που δημιουργεί το ανταριασμένο αρχιπέλαγος μιας κυβέρνησης ο ρεμορα-δημοσιογράφος, όταν δεν έχει καμία πρόθεση να κάνει έντιμα τη δουλειά του, έχει τόση σχέση με το λειτούργημα της... ενημέρωσης του κοινού όσο ο διερμηνέας των Γερμανών στα Καλάβρυτα που καλούσε με την ντουντούκα τους ντόπιους άντρες να παρουσιαστούν έξω από το χωριό: «Χωγιανοί των Καλαβγύτων μη φοβάστε. Το Τγίτο Γάιχ εγγυάται την ασφάλειά σας. Παγακαλούμε να παγουσιαστείτε όλοι μπγοστά στον πλάτανο έξω από το χωγιό. Όποιος ντεν έγθει θα εκτελεστεί επί τόπου». Σήμερα, κάποιοι βαστάζοι της «ενημέρωσης» τολμούν να αυτοπροσδιορίζονται ως «δημοσιογράφοι» επειδή, δικαίως, είναι σίγουροι ότι θα ανεχθούν την κατάχρηση του όρου οι χάνοι και οι κοκοβιοί που βγάζουν το ψωμί τους τίμια, χωρίς να περιμένουν τα αποφάγια, τα παράσιτα και τα περιττώματα που εκτοξεύονται από τις υπουργικές μασέλες. Επειδή είναι γεννημένοι άχρηστοι και σεσημασμένοι αχρείαστοι, προσπαθούν να δείχνουν χρήσιμοι δημιουργώντας θέματα από μόνοι τους. Σαν τους συνεργάτες των Ες Ες που όταν δεν έβρισκαν αντάρτη να καρφώσουν έλεγαν ονόματα στην τύχη (κυρίως όσων δεν γούσταραν) για να δικαιολογήσουν μισθό. Γλίτσες...

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Δημοκρατία» στις 1/9/2011