«Ένας κόσμος που μπορούμε να εξηγήσουμε χρησιμοποιώντας ακόμα και πρόχειρες δικαιολογίες είναι ένας κόσμος οικείος, φιλικός. Αλλά, μέσα σ' ένα σύμπαν στερημένο ξαφνικά από ψευδαισθήσεις και φώτα, ο άνθρωπος νοιώθει σαν ξένος. Σ' αυτή την εξορία, τη στερημένη από τις αναμνήσεις μιας χαμένης πατρίδα ή από την ελπίδα μιας γης της επαγγελίας, δεν υπάρχει βοήθεια. Αυτή η απόσταση, του ανθρώπου από τη ζωή του, του ηθοποιού από το σκηνικό του, αποτελεί κυριολεκτικά το συναίσθημα του παράλογου. Κάθε υγιής άνθρωπος όταν σκέφτεται την αυτοκτονία, πρέπει να παραδεχτεί, χωρίς περισσότερες εξηγήσεις, πως αισθάνεται να υπάρχει ένας σταθερός σύνδεσμος ανάμεσα σ' αυτό το συναίσθημα και την έλξη προς το μηδέν». Αλμπέρ Καμύ, «Ο Μύθος του Σισύφου», σελ. 6-7, Εκδόσεις Καστανιώτη
Είναι παράλογος ο κόσμος μας. Ειδικά την τελευταία τριετία, εκατομμύρια Έλληνες κι εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίοι (και Αμερικανοί) αισθάνονται το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους. Οι σταθερές, με βάση τις οποίες ανατράφηκαν και ενηλικιώθηκαν οι πολλοί εξαφανίζονται. Η νεωτερικότητα, γνήσιο τέκνο του μαρξισμού και δίδυμο αδελφάκι του φιλελευθερισμού, δείχνει τα δόντια της κατασπαράσσοντας την παράδοση και μαζί της τους φορείς της, τους πολίτες των εθνικών κοινωνιών που πρέπει να μάθουν... αλλιώς. Το πρόσωπο πρέπει να παραχωρήσει το θρόνο του στο νούμερο. Η προσωπικότητα στην μαζοποίηση. Ο Θεός στην λατρεία της τεχνολογίας. Η Ιστορία στη μόδα. Ο τρόπος της καθημερινής ζωής οφείλει να δώσει τη θέση του στο φριχτό χάος της αυθαιρεσίας των όντων εκείνων που ερμηνεύουν ως σκοτεινό ιερατείο αριθμούς και δείκτες «υγείας» των οικονομιών και αποφασίζουν τη θανάτωση των λαών – θέλοντας τάχα να τους προστατεύσουν από την «ασθένεια» του ελλείμματος και του χρέους. Στο νου των ανθρώπων, στις καρδιές και τις ψυχές τους, η απόσταση από το γνώριμο φυσικό και πνευματικό περιβάλλον μεγαλώνει και το «παράλογο» που γράφει ο Καμύ κυριαρχεί. Ο ηθοποιός μένει δίχως το σκηνικό του κι ο άνθρωπος χάνει τη ζωή του. Τότε, όταν η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο και καμιά άλλη διαπίστωση δεν βοηθάει σε κάτι παρά στην επιβεβαίωση του αφόρητου, προκύπτει η διαμαρτυρία. Λεκτική αρχικά, έμπρακτη στη συνέχεια.
Κάλυψη κενού
«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά την δυνατότητα επιβίωσής μας. [...] Δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για την διατροφή μου», έγραφε ο τραγικός και συνάμα ηρωικός 77χρονος αυτόχειρας της πλατείας Συντάγματος. Το «αξιοπρεπές» τέλος ήταν, μαζί με το μέγα πολιτικό μήνυμα που εξέπεμψε η πράξη του ήταν εκείνο ακριβώς το κενό που ήθελε να γεμίσει, η απόσταση που ήθελε να γεφυρώσει ο συνταξιούχος φαρμακοποιός. Η αξιοπρέπεια των ανθρώπων ήταν ένα χαρακτηριστικό του τρόπου ζωής του «παλιού» κόσμου, που δεν αμφισβητούνταν ως αξία αλλά σήμερα χάνεται λόγω της προσήλωσης ουτιδανών ηγετών στην ερμηνεία των αριθμών – όπως παρέχεται εκείνη από το σκοτεινό ιερατείο. Ο σπαραγμός του ευαίσθητου και απελπισμένου ανθρώπου τερματίστηκε με έναν πυροβολισμό που ηχεί ακόμα στα αυτιά όλων μας και αφήνει σχεδόν αναπόφευκτες παρακαταθήκες: «Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν τους εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στον Μουσολίνι». Έτσι έκλεινε το αποχαιρετιστήριο γράμμα του στους ανθρώπους ο αυτόχειρας. Με το τέλος ενός αμετανόητου οπαδού της νεωτερικότητας. Του Μπενίτο Μουσολίνι, του ανθρώπου, η ιδεολογία του οποίου γεννήθηκε μέσα στο σκοτεινό κύμα του φουτουρισμού. Όλοι όσοι έχουν μελετήσει στοιχειωδώς ιστορία και φιλοσοφία γνωρίζουν ότι ο φασισμός ήταν και παραμένει αντιπαραδοσιακό κίνημα. Όπως κι ο φουτουρισμός, τον οποίο επινόησε ο Φίλιπο Τομάσο Μαρινέτι, ο φασισμός αντιτίθεται στην παράδοση, τις παλιές μορφές και τα σχήματα, τον αρχαίο κόσμο και τις γενικά αποδεκτές ιστορικές αξίες. Υποκλίνεται στην επιστήμη, την οικονομία, τη λογική των μηχανών και τη μαγεία της τεχνοκρατίας.
Αισιόδοξο μήνυμα
Το καλό σ' αυτή τη συμφορά που απεργάζονται οι φουτουριστές της τρόικας και των τραπεζών είναι ότι τούτη η ιδεολογία κουβαλάει το θάνατο μέσα της. Όχι μόνο των πολλών αλλά και των εμπνευστών και «λειτουργών» της. Οι παραδοσιακές αξίες νικούν διότι οτιδήποτε άλλο είναι ξένο προς τον άνθρωπο. Εξάμβλωμα και τερατογέννεση που καταλήγει κρεμασμένο ανάποδα σε κεντρική πλατεία εν μέσω πανηγυρισμών από τους πολλούς και καταπιεσμένους που εκδικούνται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου