Τσαγκαροδευτέρα σήμερον και οι βιορυθμοί πεσμένοι, μέχρι που αντίκρισα μια σκηνή που με γέμισε ενέργεια και αισιοδοξία: Μετρό. Σύνταγμα. Έτοιμος να αποβιβαστώ. Στην αποβάθρα, δυο γέροι διαγκωνίζονται για το ποιος θα πλασαριστεί καλύτερα για να μπουκάρει γρήγορα και να υπερισχύσει στη μάχη της καρέκλας. Το βλέμμα του ενός ίδιο του Ζούκοφ και του άλλου σαν του Μανστάιν πριν από την τιτανομαχία του Κουρσκ. Ατσάλινη θέληση, αποφασιστικότητα για επικράτηση. Οι δύο γέροι συμβόλισαν -έστω για λίγο- το είδος του ανθρώπου που δεν χαρίζει κάστανα και πολεμάει μέχρις εσχάτων για οτιδήποτε. Στο τέλος, επειδή παρακολούθησα το ράλι, νίκησε εκείνος που έφερνε του Ζούκοφ. Όπως πάντα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου