Μνημόνιο-«ευλογία» και άνθρωποι-αποτσίγαρα

Ο δημοσιογράφος ενίοτε δεν επιθυμεί να ασχοληθεί με κάποια θέματα και έρευνες που δεν είναι της αρμοδιότητάς του. Ως άνθρωπος έχει προτιμήσεις, δεξιότητες και ιδιοτροπίες. Για παράδειγμα, εκείνοι που αφιερώνουν τον χρόνο τους στο κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ δεν ενθουσιάζονται με την σύνταξη άρθρων που αφορούν στο υπουργείο Υγείας. Τα γραβατοφόρα παρασιτικά μικρόβια της μεταπολιτευτικής παρακμής φαντάζουν πιο οικεία, συμπαθή και σπλαχνικά από τα αληθινά μικρόβια, τους επιθετικούς μικροοργανισμούς και άλλους νοσογόνους παράγοντες. Ακόμα κι ο μεγαλύτερος απατεώνας της υφηλίου, ο πιο αιμοβόρος νονός της μαφίας, ένας γενοκτόνος δύναται να μεταπειστεί με τα κατάλληλα επιχειρήματα. Η αρρώστια δεν καταλαβαίνει από λόγια. Από καιρού εις καιρόν, είτε θέλεις είτε όχι, μια δύναμη κάπου εκεί ψηλά (ή χαμηλά), παίζοντας με σένα σαν τη γάτα με το ποντίκι, σε υποχρεώνει να βιώσεις το ρεπορτάζ που δεν σου «πάει». Να περάσουν οι εμπειρίες του θεματολογίου που αντιπαθείς στο αίμα σου. Να εγχαραχτούν στη συνείδησή σου. Τατουάζ πόνου στην ψυχή. Τα παραπάνω ισχύουν και για τον υπογράφοντα το παρόν. Πριν από περίπου ένα χρόνο είχα μια τέτοια εμπειρία με οικείο πρόσωπο στο νοσοκομείο Αττικόν και το αήττητο «αόρατο» θέλησε να με ξεναγήσει εκ νέου στα ενδότερά του για να διαπιστώσω πώς καταντά ένα νοσοκομείο με την παρέλευση ενός μνημονιακού έτους.

Πολιορκία

Έντεκα μήνες κύλησαν στο ποτάμι του χρόνου από την προηγούμενη αθέλητη επίσκεψη στο Αττικόν. Από τότε μόνο το κτίριο έχει μείνει ίδιο. Μεγάλο, άχαρο, με τις πράσινες, κόκκινες και κίτρινες γραμμές που ακολουθείς για να πας εκεί που πρέπει. Αν πρέπει, βέβαια... Τότε δεν έδειχνε άσχημο. Τώρα; Η απόπειρα να μπεις στα επείγοντα την ημέρα εφημερίας έχει ενδιαφέρον – αν δεν εμπλέκεσαι προσωπικά. Αν εμπλέκεσαι δεν θα σου φανεί ενδιαφέρον αλλά μιας πρώτης τάξεως αφορμή και αιτία να εγκληματήσεις. Μια αγενέστατη σεκιουριτού να προσπαθεί να απωθήσει δικαίους και αδίκους από την είσοδο των επειγόντων με ύφος εθελόντριας γκεσταπίτισας στο Μπίρκεναου. Το πλήθος να πολιορκεί την πύλη, το παράθυρο δηλαδή της γιατρειάς τους, σαν την στρατιά του Αλεξάνδρου που μάτωσε για να μπει στην πολυπόθητη Τύρο. Εικόνα δαντικής κόλασης. Οι αμαρτωλοί ασθενείς να διαγκωνίζονται στο Καθαρτήριο. Μια θέση στο φως το τρόπαιο, η ίδια η ζωή τους. Η σεκιουριτού-Κέρβερος να σπρώχνει απωθούμενη και να βρίζει υβριζόμενη. Οι σκέψεις για την αυτοδικία αναπόφευκτες. Ακόμα και ρομπότ θα αγανακτούσε αν έβλεπε να σπρώχνουν άνθρωπο που μόλις είχε πάθει εγκεφαλικό (με ιστορικό εμφράγματος) και υποδείξεις να πάει αλλού! Που αλλού; Στην VIP πτέρυγα των πολιτικών; Στις ΗΠΑ; Που;

Πατημένες γόπες

Η βία πάντα κάνει τη δουλειά που πρέπει. Λίγα μπράτσα, λίγα καντήλια, περισσότερες απειλές και εισέρχεσαι στα επείγοντα. Αν ζεις, βέβαια. Ύστερα περιμένεις. Πολύ. Ώρες ολόκληρες. Στο πεντάωρο είσαι τυχερός αν σε κοιτάξουν. Μια μέτρηση της πίεσης ίσως να ενδείκνυται στα εγκεφαλικά. Ίσως... Οιμωγές, βογγητά παντού και φτωχοί άνθρωποι σαν πεταμένα αποτσίγαρα εκλιπαρούν. Κανείς δεν ενημερώνει για τίποτα. Το ύφος δανειστή προς οφειλέτη φοριέται παντού. Κάθε ερώτηση αντιμετωπίζεται σαν προσβολή στα θεία. Οι συγγενείς που σπαρταρούν από την αγωνία χαίρουν μικρότερης εκτίμησης από τους ψωραλέους σκύλους. Οι δεύτεροι τουλάχιστον μπορούν να δαγκώσουν, οι πρώτοι έχουν την κακή συνήθεια να ερωτούν: «Θα ζήσει; Τι έχει;». Μάλλον φταίει ο όγκος των περιστατικών και η ανυπαρξία προσωπικού. Μάλλον. Μια καρτέλα με πολυβιταμίνες ανθρωπιάς θα βοηθούσε. Ειδικά έναν εκπαιδευόμενο γιατρό που είπε υπομειδιώντας σε καρκινοπαθή ασθενή που σφάδαζε από τους πόνους: «Μα καλά, δεν συνήθισες τον πόνο;». Υπ' όψιν ότι ο ίδιος είπε και το ακόλουθο αμίμητο: «Για τόσο πληρώνομαι, τόσο δουλεύω». Λίγο πιο πέρα δύο γυναίκες με αιμορραγία. Σχεδόν ταυτόσημα (στα μάτια των αδαών) περιστατικά. Η μία αγανακτεί από την αναμονή και την αδιαφορία και αναχωρώντας λέει: «Έχω λεφτά. Θα πάω σε ιδιωτικό». Η άλλη σκύβει το κεφάλι και το αίμα συνέχισε και λεκιάζει τη ρόμπα της στο σημείο ανάμεσα στα πόδια.

Ηθικό δίδαγμα

Όσοι ανήκουμε στην κατηγορία «αποτσίγαρα» ζούμε κατά τύχη. Κανείς δεν θα ενδιαφερθεί για μας – πέρα από τους δικούς μας. Το ξέρουμε, δεν περιμένουμε κάτι διαφορετικό. Είμαστε ευκόλως διαχειρίσιμες λογιστικές μονάδες. Βάρος επί της γης και «ζήτουλες» αν θέλουμε βοήθεια, την οποία έχουμε πληρώσει με το υστέρημά μας. Το Μνημόνιο, η «ευλογία» κατά τον Θεόδωρο Πάγκαλο και η «βίβλος» του Ανδρέα Λοβέρδου δολοφονεί καθημερινά χιλιάδες αποτσίγαρα σαν και του λόγου μας. Καλή τύχη σε όλους!

Δημοσιεύτηκε στην «κυριακάτικη δημοκρατία»