Φτηνοί άνθρωποι, φτηνά όνειρα, ακριβές φίρμες

«Πολλοί με ρώτησαν σχετικά με αυτή την φωτογραφία. Προσπάθησα απεγνωσμένα να μάθω γι' αυτούς. Δεν τα κατάφερα. Δεν ξέρω ούτε ποιοι είναι, ούτε τη σχέση του ενός με τον άλλον.
Ήμουν όλη μέρα στα ερείπια και έβλεπα τους διασώστες αλλά και πολίτες να βγάζουν τραυματισμένους εργάτες από τα συντρίμμια. Θυμάμαι ακόμα τα τρομαγμένα μάτια των συγγενών. Ήμουν εξαντλημένη, τόσο πνευματικά όσο και σωματικά.
Γύρω στις 2 το πρωί ανακάλυψα το ζευγάρι αυτό, αγκαλιασμένο στα ερείπια. Το κάτω μέρος των σωμάτων τους ήταν σκεπασμένο από τα χαλάσματα. Το αίμα από τα μάτια του άνδρα έτρεχε σαν δάκρυ. Όταν τους είδα δεν μπορούσα να το πιστέψω. Τους αισθάνθηκα σαν δικούς μου ανθρώπους. Τους έβλεπα τις τελευταίες τους στιγμές να κάθονται έτσι αγκαλιασμένοι, προσπαθώντας ο ένας να σώσει τον άλλο.
Κάθε φορά που κοιτάζω αυτή την φωτογραφία, αισθάνομαι άβολα. Με έχει στοιχειώσει. Είναι σαν να μου λένε. 'Δεν είμαστε ακόμα δυο πτώματα. Δεν είμαστε φτηνά εργατικά χέρια και φτηνές ζωές. Είμαστε άνθρωποι σαν κι εσάς. Η ζωή μας είναι πολύτιμη και τα όνειρά μας το ίδιο'.
Αυτοί είναι μάρτυρες της σκληρής ιστορίας των εργατικών ατυχημάτων. Τώρα τα θύματα φτάνουν τα 750. Πόσο απάνθρωπη είναι η κατάσταση που βιώνουμε, όπου τα ανθρώπινα όντα αντιμετωπίζονται σαν αριθμοί. 
Αυτή η φωτογραφία με έχει σημαδέψει. Αν όσοι είναι υπαίτιοι για ό,τι συνέβη δεν υποστούν την χειρότερη δυνατή τιμωρία θα ξαναδούμε τέτοιο συμβάν. Γι' αυτό και θέλω να μοιραστώ αυτή τη φωτογραφία με όλους». 

Τασλίμα Άχτερ, φωτογράφος, περιοδικό Time, 8/05/2013

Η εικόνα δεν χρειάζεται επεξήγηση. Ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο μέχρι το θάνατο. Οι συνθήκες απαιτούν λόγια. Η χώρα όπου έγινε η λήψη είναι το Μπανγκλαντές. Στην πόλη Ντάκα κατέρρευσε ένα οκταόροφο κτίριο. Εκεί στεγάζονταν μονάδες υφαντουργίας. Εκεί βρίσκονταν εγκλωβισμένοι οι αριθμοί. Οι άνθρωποι δίχως αξία που, για όσους έχουν ισχύ, αποτελούν τα μηδενικά που στοιχίζονται πίσω από τις μονάδες στις αμέτρητες καταθέσεις των τραπεζικών λογαριασμών τους. Φτωχοδιάβολοι, όπως οι περισσότεροι μάρτυρες τούτου του ματοβαμμένου πλανήτη. Τροφή για τα κανόνια. Αναλώσιμοι θεατές της ιστορίας. Σαν τις κότες στριμωγμένοι σε χαλάσματα να εισπνέουν κονιάματα και κλωστικές ίνες όλη μέρα κι όλη νύχτα για να ράψουν τα υφάσματα που θα φορέσουν οι ηλίθιοι ξιπασμένοι που δεν γνωρίζουν πόση μεγάλη αθλιότητα κρύβεται πίσω από τις επώνυμες φίρμες.

Φτωχοί δεσμώτες

Ολόκληρος ο κόσμος είναι μια φυλακή. Τελευταία καταφύγια που έχουν αφήσει στους «καταραμένους» είναι ο τάφος, τα ερημονήσια, το δάσος ή τα απόκρημνα βουνά. Κι οι δούλοι ράβουν, σκάβουν, συναρμολογούν, περιμένουν, υπομένουν, φυτοζωούν. Συνέχεια. Για ένα ξεροκόματο, το οποίο τους το κλέβει από το στόμα το κράτος-μαφία που ειδικεύεται στον εξανδραποδισμό του λαού με την ανακύκλωση και το παραφούσκωμα του εικονικού χρέους. Δεν είναι δυνατόν να βλέπεις τέτοιες εικόνες, να ακούς τόσο σπαραγμό και να οσφραίνεσαι τόσο άσκοπο θάνατο γύρω σου και να μην αλλάζει εντός σου ο ρυθμός του κόσμου. Πρέπει να είσαι από άλλη πάστα, άλλο είδος του ζωικού βασιλείου για να μένεις ασυγκίνητος. Σκέτο ερπετό. Δεν μπορείς να χαριστείς στα δίποδα κτήνη που διαπράττουν το ανοσιούργημα που περιέγραψε η ακριβίστρια φωτογράφος: να αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους σαν αριθμούς. Από εκεί ξεκινάει το γαϊτανάκι της δυστυχίας, ο φαύλος κύκλος που έχει τυλιχτεί σαν θηλιά γύρω από το λαιμό της ανθρωπότητας.

Οι δουλοπάροικοι

Και τα ΜΜΕ που είναι; Πόσοι «δαιμόνιοι» ρεπόρτερ των ισχυρών ομίλων έχουν ταξιδέψει μέχρι τους βιομηχανικούς αποπάτους των πολυεθνικών για να καταγράψουν τα σύγχρονα Άουσβιτς των φτωχών; Αυτοί, που έχουν τόσες «άκρες», γνωριμίες, βραβεία, αναγνωρίσεις, επαίνους, τιμές και κατάρτιση, δεν έχουν υποπτευθεί ότι μέσα στα κινητά με τις οθόνες αφής, τα ακριβά ρούχα, τα γρήγορα αυτοκίνητα, τα έξυπνα πλυντήρια και τις μεγάλες τηλεοράσεις έχουν παραχωθεί οι σκελετοί εκατομμυρίων αθώων ανθρώπων; Δεν έχουν καταλάβει ότι η λάμψη και η «άνεση» που προσφέρει η παγκοσμιοποίηση και η μεταφορά μονάδων παραγωγής σε τριτοκοσμικές χώρες απλά συρρικνώνει τον αριθμό των αποδεκτών των χρημάτων, πολλαπλασιάζει τα κέρδη τους και εξαπλώνει την φτώχεια σαν μεταδοτική αρρώστια; Τα μεροκάματα της Δύσης αποτελούν παρελθόν. Τώρα, η χειρωνακτική εργασία έχει νέες πατρίδες. Τις γαλέρες του Μπανγκλαντές, της Κίνας, της Ινδίας και του Πακιστάν. Ωραίο κόλπο το «παγκόσμιο χωριό». Μόνο που οι χωριανοί μετατράπηκαν σε δουλοπάροικους...