Μην συναναστρέφεστε τους μιαρούς

Το καλό και το κακό δεν μπορούν να συμβαδίσουν. Συνυπάρχουν σε αντιπαράθεση το ένα με το άλλο.

«Αχ! Μοίρα των θνητών, που σμίγεις έτσι τον δίκαιο με τους άνομους. Δεν είναι τίποτα πιο κακό σε κάθε πράξη απ' τους κακούς συντρόφους. Μην προσμένεις καλή σοδειά. Της αμαρτίας το χώμα καρποφορεί το θάνατο μονάχα. Αν κάποιος ευσεβής μαζί με ναύτες πανούργους κι αχαλίνωτους στο ίδιο καράβι μπει, αφανίζεται κι εκείνος μ' όλους αυτούς τους θεομίσητους, ή πάλι, δίκαιος όντας, αν βρεθεί μ' ανθρώπους εχθρόξενους και που θεούς δεν λογαριάζουν, άδικα χάνεται κι αυτός παγιδευμένος στο ίδιο δίχτυ, όπως χτυπάει τους πάντες ο θεϊκός θυμός». 
Αισχύλου, «Επτά επί Θήβας», στ. 597-608, εκδόσεις «Κάκτος», σελ. 79-81

Τα λόγια του Ετεοκλή, βασιλέα της Θήβας και γιου του Οιδίποδα και της Ιοκάστης, προειδοποιούν εδώ και χιλιετίες τους ανθρώπους. Τους υποδεικνύουν να μην ανακατεύουν τις ζωές και τις πορείες τους με τους άνομους, τους φαύλους, τους μιαρούς. Σε περίπτωση που δεν υπακούσουν, εκείνοι που αρέσκονται να δηλώνουν έντιμοι, ενάρετοι και ευσεβείς θα γευτούν τον καρπό που βγαίνει από το χώμα της αμαρτίας: τον θάνατο. Ο Αισχύλος, ο δημιουργός της τραγωδίας «Επτά επί Θήβας» ήταν μυημένος στα Ελευσίνια Μυστήρια και οι απόψεις που διατυπώνει για το θείο και τους τρόπους του έχουν ιδιαίτερο βάρος. Δεν είναι συνηθισμένη περίπτωση ποιητή – έστω και τόσο επιτυχημένου. Οι Αισχύλος ήταν μύστης και διά τούτο πλέον αρμόδιος για να εξηγήσει στους πολίτες της εποχής του πώς αντιμετώπιζαν οι δυνάμεις τα πεπρωμένα των ανθρώπων που συναναστρέφονται αλλήλους δίχως να έχουν συγγενικό ηθικό υπόβαθρο. Ο ευσεβής στο ίδιο πλοίο θα...

Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός

Ποια τα ερωτήματα της σημειολογίας;
Μήπως ότι το χριστιανικό στοιχείο (μελομακάρονο) στηρίχθηκε πάνω στο ελληνικό υπόβαθρο (Αισχύλος);
Μήπως ότι αν φας 7 τεμάχια θα πρέπει να τρέξεις μέχρι την Θήβα για να τα "κάψεις";
Μήπως ότι θα γίνεις επταπλάσιος αν το παρακάνεις στην μασαμπούκα και το διάβασμα;
Μήπως ότι σε χοντραίνουν τόσο ώστε θα γίνεις μεγάλος σαν την πόλη του Κάδμου αν τρως τέτοια;
Μήπως είναι... τραγικός ο συνδυασμός μελομακάρονου και ανάγνωσης των κλασσικών δραματουργών;
Τι απ' όλα τα ανωτέρω ισχύει;

Η φαντασία, το ωραίο και ο Θεός

 «Η δημιουργία του Αδάμ», τοιχογραφία του Μιχαήλ Αγγέλου στην Καπέλα Σιστίνα στο Βατικανό. 

«Ποιο είναι το ίδιον του ανθρώπου; Είναι το πάθος και οι επιθυμίες; Ναι, πράγματι. (Τα ζώα από ό,τι μπορούμε να ξέρουμε δεν έχουν πάθη ούτε πραγματικές επιθυμίες'. Τα ζώα έχουν ένστικτα.) Τι όμως συνιστά την ιδιαιτερότητα του πάθους και των επιθυμιών; Είναι ακριβώς το γεγονός ότι το πάθος και οι επιθυμίες -ο έρωτας, η δόξα, το κάλλος, η εξουσία, ο πλούτος- δεν είναι 'φυσικά' αλλά φαντασιακά αντικείμενα. Η φαντασία, λοιπόν, είναι το ίδιον του ανθρώπου. Η φαντασία μάς διαφοροποιεί από τα ζώα. Η φαντασία, ακόμη και εάν κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά, δεν αναχαιτίζεται. [...] Η φαντασία μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην παραφροσύνη, στη διαστροφή, στην τερατωδία αλλά, επίσης, στην αυταπάρνηση και σε κάθε μεγαλειώδη δημιουργία».
Κορνήλιος Καστοριάδης, «Είμαστε υπεύθυνοι για την Ιστορία μας», εκδόσεις «Πόλις», σελ. 64

Ο σημαντικός Έλληνας στοχαστής Κ. Καστοριάδης, κατά τη διάρκεια του βίου του, ασχολήθηκε ιδιαίτατα με τον προσδιορισμό και τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας «Ελληνικότητα» καθώς και με την παθογένεια του σύγχρονου ελλαδικού βίου – μια αρρώστια, που κατά την γνώμη του, εν πολλοίς οφείλεται στην παρανόηση των αληθινών ριζών του εθνικού σκάφους μας. Ο Καστοριάδης πίστευε ότι ένας σωστός, ειλικρινής, ίσως και «οδυνηρός» ορισμός της ταυτότητάς μας θα μπορούσε να αποτελέσει την απαρχή της συλλογικής ανόδου σε μια κατάσταση υπέρτερη από εκείνην του διεθνούς επαίτη ιδεών και προτύπων ζωής. Δεν έζησε αρκετά για να βιώσει μια ακόμα πιο πτωτική κατάσταση από εκείνην την οποία ανέταμε με τον κριτικό λόγο του: εκείνην του διεθνούς επαίτη και ικέτη ενός δίκιου, που το έχασε αυτοθέλητα και το διεκδικεί μέσω τρίτων. Έτσι κατέστη ο λαός με τους ηγέτες-μεταπράτες λέξεων, «ντιρεκτίβων» και «συνταγών». Επαίτης και ικέτης, με μόνη επιθυμία του την «καλή» και «αγαθή» προαίρεση των ξένων, των τρίτων. Ουσιαστικά, στην Ελλάδα έχει προδοθεί ακόμα και η ουσία, το νόημα της επιθυμίας. Αντί για βούληση, ο Έλληνας επέλεξε την άφεση στη ροή των γεγονότων, των καταστάσεων και των επιθυμιών των άλλων. Η φαντασία ως γεννήτρια των δικών μας επιθυμιών έχει χαθεί. Γι' αυτό η ασχήμια επικρατεί παντού.

Ετυμολογία

Το άσχημο, αναλυόμενο ως λέξη, μας φανερώνει την έλλειψη σχήματος. Στερητικό «άλφα» και «σχήμα». Ο συνδυασμός των δύο, όπως πολλάκις έχει αναφερθεί καταδεικνύει την απουσία μορφής. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος εγγράφει το κενό ως κάτι δυσάρεστο. Το συνδέει με τη δυσαρμονία και την έλλειψη κάλλους. Η πλήρωση χώρου, χρόνου και συναισθήματος προσλαμβάνεται ως κάτι όμορφο, αρμονικό, αρμόζον και δέον. Η ρηχότητα της ηγεσίας, το απόλυτο τίποτα που εξουσιάζει τα άλλοτε χρυσοποίκιλτα, άλλοτε φτωχά μα πάντοτε ποταπά λογύδρια των εκλεγμένων μηδενικών και τις ουτιδανές προθέσεις τους, οι οποίες είναι πάντοτε προσδεδεμένες στο άρμα του ενστίκτου, δεν περνούν απαρατήρητα από τον Δήμο – με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου. 
Οι πολλοί, από την αυγή του Χρόνου μέχρι σήμερα, είναι άνω θρώσκωντες άνθρωποι. Κοιτούν προς τα πάνω για να ερμηνεύσουν όσα βρίσκονται δίπλα τους. Οι ουρανοί ελέγχουν τα χθόνια. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η ασχήμια, λοιπόν, της ηγεσίας, των «άνω δωμάτων» της συλλογικής οργάνωσης και το χάσκον κενό της που καλύπτει το «φαντασιακό», όπως το αναφέρει ο Καστοριάδης, είναι διαλεκτική, μεταδοτική, συμμετρική. Χάθηκε στα ψηλά και αφαιρέθηκε από τα χαμηλά. Κι έχουν μείνει οι -κατ' ευφημισμόν- πολίτες δίχως πρότυπα πλήρωσης του βίου τους.

Βασιλεύ Ουράνιε

Πώς θα μπορέσει η βάση της κοινωνικής πυραμίδας να ανακτήσει την σχέση της με όλα όσα «γεμίζουν» την καθημερινότητα με νόημα; Αναπόφευκτα έρχεται στο νου η εικόνα του αληθινού ουρανού μέσω της προσευχής «Βασιλεύ Ουράνιε», η οποία μας αποκαλύπτει πώς η απόλυτη, ολοκληρωτική παρουσία του Θεού μπορεί να γεμίσει τα κενά μας: «Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν».
Αν οι επίπλαστοι αιθέρες της κοσμικής εξουσίας είναι άδειοι από περιεχόμενο πρέπει να κοιτάξουμε πέρα από αυτούς. Εκεί όπου η Χάρις είναι άκτιστη και συμπαγής και η βασιλεία δεν είναι «πεφωτισμένη» αλλά καθαρό φως. Άχρονο και απτό. Προς τα εκεί μπορούμε άφοβα να κοιτάξουμε για να κορεστεί η επιθυμία μας για μορφή, κάλλος και αρμονία. Ειδικά στους Έλληνες, τους... εισηγητές και επινοητές της φιλοσοφίας της ομορφιάς δεν ταιριάζει η ασχήμια. Και η πολιτική ηγεσία μας είναι άσχημη. Σαν τους εφιάλτες μας. 

Μια όμορφη μέρα στον Πειραιά

Πολλά-πολλά ευχαριστώ σε όλους τους καλούς φίλους και φίλες που έκαναν μια βόλτα μέχρι την ενδοχώρα του βίου μου, τον Πειραιά, για να μιλήσουμε για το βιβλίο "Ελευθερία - Κείμενα για τον Ελληνικό Τρόπο" και για να μουτζουρώσω την πρώτη λευκή σελίδα του έργου με την τζίφρα μου.
Ευγνώμων ειμί και προς τους υπεύθυνους του βιβλιοπωλείου "Αιγηίς" για τη φιλοξενία.

Μέγα το της θαλάσσης κράτος

Δεν είναι πολύ κομψό να ευλογείς τα γένια σου αλλά θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτατα τους καλούς συναδέλφους στο περιοδικό Shipping International Review για τα καλά τους λόγια για το βιβλίο μου. Ακολουθεί το κείμενο της βιβλιοπαρουσίασης.

Παναγιώτης Λιάκος - «Ελευθερία – Κείμενα για τον Ελληνικό Τρόπο», Νέα Θέσις 

Το πρώτο βιβλίο του Παναγιώτη Λιάκου, συντάκτη της «δημοκρατίας» και της «κυριακάτικης δημοκρατίας» μόλις κυκλοφόρησε! Τιτλοφορείται «Ελευθερία – Κείμενα για τον Ελληνικό Τρόπο» και εκδόθηκε από τη «Νέα Θέση». Το πρώτο έργο του γνωστού δημοσιογράφου περιλαμβάνει αρθρογραφία και αναλύσεις για τον Ελληνισμό, την Ορθοδοξία, τα ηρωικά πρότυπα που μπορούν να εμπνεύσουν και να παραδειγματίσουν, καθώς και προσωπικές εμπειρίες του συγγραφέα – όλα γραμμένα με το ιδιαίτερο, κομψό, βαθύ και καυστικό στιλ, με το οποίο τον γνώρισαν οι αναγνώστες της εφημερίδας στην οποία εργάζεται, του ιστολογίου adiavroxoi.blogspot.com το οποίο ίδρυσε και συντηρεί αλλά και ακροατές της σπουδαίας εκπομπής «Οι Αδιάβροχοι», που παρουσίαζε επί σειρά ετών στο ραδιόφωνο του Antenna 97,2.

Πρόκειται για ένα γραπτό κάλεσμα για επανελλήνιση και ουσιαστική επανεκκίνηση του πολιτισμού των Ελλήνων. Ένα φωτεινό έργο αντίστασης στην απελπισία. Αυτούς τους δύσκολους καιρούς όπου η αμάθεια, η χυδαιότητα, η απαισιοδοξία και η ιδιοτέλεια δείχνουν να θριαμβεύουν, τα κείμενα του Παναγιώτη Λιάκου μας θυμίζουν πόσο ισχυρή είναι η παράδοσή μας, πόσο σωτήρια η ενασχόληση με τον κοινό ελληνικό τρόπο και πόσο άσβεστη είναι η φλόγα της Πίστης στις καρδιές και τους νόες των αληθινών διανοουμένων.

Η ανάγνωση των εξαιρετικών δοκιμίων του κ. Λιάκου προτείνεται σε όλους τους σκεπτόμενους πολίτες - βιβλιόφιλους και μη. Προς απόδειξη των προαναφερθέντων, κρίνεται σκόπιμο να παρατεθεί ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο: «Τα πράγματα είναι απλά. Πάντα είναι. Έλληνες και τύραννοι δεν χωρούν στον ίδιον τόπο. Ελευθερία και σκλαβιά δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Τα πρόσωπα που στελεχώνουν τις ορδές των Δαρείων και των Ιμπραήμ είναι γνωστά. Το ίδιο και οι απεχθείς 'οπαδοί και ομόφρονές' τους. Προς το παρόν, οι λόγχες τους δεν διακρίνονται στον ορίζοντα. Τα όπλα τους έχουν διαφορετική υφή και φύση. Είναι η 'επικοινωνία' όπως ψευδεπίγραφα αποκαλούν την προπαγάνδα τους, το χρήμα. Ευτυχώς για όλους μας, η υπεροπλία τους δεν είναι τόσο συντριπτική – όση θα έπρεπε να έχει κάθε στράτευμα που γνωρίζει ότι έχει απόλυτο άδικο. Από τα προαναφερθέντα οπλικά συστήματα διαθέτουν και οι ημέτερες δυνάμεις. Η αδιαλλαξία και η σφοδρή επίθεση - όταν η περίστασις το συγχωρεί- είναι τα επόμενα επεισόδια της σύγχρονης τραγωδίας, όπου συμμετέχουμε θέλοντας και μη. Η Φιλική Εταιρεία, η 'αόρατος αρχή' μας, βρίσκεται πάντα εν λειτουργία. Μέσα μας»... Οι αναγνώστες της «δημοκρατίας» μπορούν να το παραλάβουν είτε από την εφημερίδα είτε στον χώρο τους, με 8 ευρώ (έκπτωση 35% περίπου), με ένα τηλεφώνημα στο 213.0170.400.

Ο Χρύσανθος και η... κερδοσκοπία!

Η άποψη περί ιδιοκτησίας γης που θα διαβάσετε παρακάτω δεν θα άξιζε ούτε μια τυπωμένη λέξη, αν εκείνος που την εκστόμισε δεν είχε την ιδιότητα του βασικού πρωθυπουργικού συμβούλου: «Ο καθένας αγόραζε ένα κομμάτι γης, το πάρκαρε και το άφηνε να πάρει αξία. Εκανε δηλαδή κερδοσκοπία γης! Τώρα αρχίζει να του μπαίνει η... ανάγκη να το εκμεταλλευτεί. Κι αυτό σημαίνει θέσεις εργασίας, σημαίνει περισσότερη ανάπτυξη, σημαίνει μακροχρόνια και περισσότερα έσοδα, άρα λιγότερα ελλείμματα, άρα λιγότερη εξάρτηση από δανειστές». Μάλλον είναι η πρώτη φορά που διατυπώνεται από οποιονδήποτε θεσμικό παράγοντα τόσο «εξωτική» θεωρία για την ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα -ή για οποιαδήποτε μορφή περιουσιακού στοιχείου. Ο κ. Χρύσανθος Λαζαρίδης τα είπε σε συνέντευξή του στον Real FM. Εκείνος είναι ο εισηγητής των όρων «παρκάρισμα» και «κερδοσκοπία γης». Ισως να νιώθει υπερήφανος για αυτό...

Ωστόσο, τα δικά του αισθήματα δεν μπορεί να τα συμμεριστεί κάθε Ελληνας που μάτωσε σε ολόκληρη τη ζωή του για να αφήσει ένα κομμάτι γης στους απογόνους του. Η θεωρία για «κερδοσκοπία γης» είναι προσβλητική. Το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να κάνει ακόμη πιο έξαλλους τους σκληρά φορολογούμενους πολίτες, οι οποίοι χαρακτηρίζονται «κερδοσκόποι», επειδή μπορεί να έχουν ένα οικόπεδο, το οποίο δεν... εκμεταλλεύονται.

Επίσης, η εξωλογική ασχήμια που υποστηρίζει ο κ. Λαζαρίδης μαρτυρά και την πρόθεση -από την πλευρά της κυβέρνησης- να περάσει η μικρή ιδιοκτησία σε μεγάλα funds που θα μπορούν να «αξιοποιήσουν» τα ακίνητα των Ελλήνων. Ο μέσος Ελληνας δεν έχει τα κεφάλαια για να προβεί σε εκμετάλλευση των ακινήτων του για να δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Δεν μπορεί να χτίσει πολυκαταστήματα στο οικόπεδό του ή να δημιουργήσει... συνεδριακά κέντρα στα δυάρια και τα τριάρια που κληρονομεί η μια γενεά στην άλλη.

Και φυσικά, δεν φταίνε οι μικροϊδιοκτήτες για τα ελλείμματα και την εξάρτηση από τους δανειστές, αλλά οι πολιτικοί ταγοί και οι απίθανοι σύμβουλοί τους.

Από την εφημερίδα "δημοκρατία"

Αυτός εδώ....

Είναι εξάδελφος του τύπου από κάτω που μπεκρόπινε με τον Άκη..

Ο τύπος αυτός διόρισε τον ξάδελφό του υπουργό....

Εδώ....

Και εδώ...

Μάτσο χάλια και κανάλια

Ιδού μια κατηγορία συμπολιτών μας που χρήζει άμεσης βοηθείας από το κράτος: οι καναλάρχες! Πριν αλ-άκτωρ φωνήσαι δις κυβέρχηση χαρίζει δισ!

Έχει πρόβλημα ο καταστηματάρχης που πουλάει ρούχα; Όχι. Παπούτσια μήπως; Όχι. Τυριά, σαλάμια, πίκλες; Όχι. Αυτοκίνητα, μηχανές, αξεσουάρ; Όχι. Είδη προικός; Όχι. Οι επιπλάδες μπας ζορίζονται; Όχι. Οι αρτοποιοί; Όχι. Οι δικηγόροι, συμβολαιογράφοι; Όχι. Κανείς άλλος ρε παιδιά; Σχεδόν ουδείς. Μα καλά, ολόκληρο μνημόνιο και όλα βαίνουν καλώς στην αγορά; Υπάρχουν έστω και λίγοι που αντιμετωπίζουν πρόβλημα βιωσιμότητας στην επιχείρησή τους; Ναι! Ελάχιστοι αλλά ανεκτίμητοι. Η καρδιά του δράκοντα κοντεύει να ραγίσει από συγκίνηση και πείνα. Τούτη η καρδιά είναι τα κανάλια, οι τηλεοπτικοί σταθμοί, τα πάνσεπτα μετερίζια απ' όπου εξορμά ο Σουλεϊμάν, η Φατμαγκιούλ και ο κάθε γκιουλεμπαρέ για να κατακτήσει τις καρδιές του φιλοθεάμονος κοινού. Έχει πέσει η διαφήμιση και κοντεύουν να μείνουν ρέστα τα φουσάτα με τα θεάματα δίχως άρτο. Άσε που υπήρχε κι ένας νόμος, ο 3845/2010 (παράγραφος 12, άρθρο 5) που προέβλεπε επιβολή φόρου ύψους 20% στις τηλεοπτικές διαφημίσεις. Που το βάζεις αυτό; Ως γνωστόν όλοι αντέχουν να φορολογούνται στην πλούσια Ελλάδα, εκτός από τους λιτοδίαιτους και ασκητικούς καναλάρχες. Αν κόψουν κι άλλο το φαΐ θα πεθάνουν από πείνα!

Κοσμαγάπητοι

Γι' αυτό, η καλή μας η κυβέρνηση, που έχει λυμένα όλα τα άλλα τα υποδέλειπα θέματα, αποφάσισε να ασχοληθεί με τα αληθώς σημαντικά: την αναστολή της εφαρμογής του φορομπηχτικού νόμου. Διαβάστε δακρύβρεχτη τροπολογία που υπογράφουν οι κοσμαγάπητοι Γιάννης Στουρνάρας (δεν χρειάζεται συστάσεις) και Δημήτρης Σταμάτης (ένας κύριος με μουστάκι που είναι, λένε, υπουργός Επικρατείας): «Η παρούσα δυσμενής συγκυρία έχει επιδράσει αρνητικά στην οικονομική κατάσταση όλων των εμπλεκόμενων φορέων, και δη τόσο των επιχειρήσεων που εκμεταλλεύονται τηλεοπτικούς σταθμούς όσο και των διαφημιστών και των διαφημιζομένων. [...] Τυχόν εφαρμογή από την 1.1.2014 (σ.σ.: του νόμου για τη φορολόγηση) να δύναται να προκαλέσει περαιτέρω προβλήματα στη βιωσιμότητα των τηλεοπτικών σταθμών και των διαφημιστικών εταιρειών, με κίνδυνο σε περίπτωση διακοπής λειτουργίας τους να χαθούν εκατοντάδες θέσεις εργασίας, καθώς και σημαντικά έσοδα για το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνική συνοχή και τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας».
Φίλε καναλάρχη, σε αφήνουμε να κλάψεις στον ώμο μας (τον δεξί) από χαρά και ανακούφιση. Για μια ακόμη χρονιά, ούτε μια τουρμπίνα του υδρομασάζ στην πισίνα σου δεν θα μείνει ασυντήρητη...

Πόσο «αργή» πρέπει να είναι η ομορφιά

Και ο Θεός έπλασε μια γυναίκα που ακούει στο ονοματεπώνυμο Φερνάντα Λίμα.

«Ωωωωωω»
Επιφώνημα που ήχησε στον πλανήτη Γη στις 6 Δεκεμβρίου 2013 μόλις η ηθοποιός, μοντέλο και τηλεπαρουσιάστρια Φερνάντα Λίμα, ανέβηκε στην εξέδρα της εκδήλωσης για την κλήρωση των ομίλων του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου.


Ήταν μια από τις ελάχιστες φορές στο έτος που μας αποχαιρετά όπου η παγκόσμια κοινότητα ομοφώνησε. Η εικόνα του 36χρονου αγγέλου, που βάδισε ανάμεσα στους θνητούς, για να βοηθήσει στην κλήρωση της κορυφαίας αθλητικής διοργάνωσης δεν άφηνε περιθώρια διαφωνιών. Η λάμψη, η αριστοκρατικότητα του βαδίσματος, η αναμφίβολη θηλυκότητα, η χάρη και η ήρεμη αυτοπεποίθηση που της χάριζε η επίγνωση της αισθητικής υπεροχής της κατέλαβαν δι' εφόδου τις συνειδήσεις ανδρών και γυναικών σ' όλα τα γεωγραφικά πλάτη και μήκη της υδρογείου. Μια γυναίκα που βρίσκεται καθ' όλη τη διάρκεια του ενήλικου βίου της πέραν των συνόρων του «ωραίου» αλλά του αισθητικά άφθαστου έκλεψε σε τέτοιο βαθμό τις εντυπώσεις, ώστε ουκ ολίγοι ξέχασαν ολότελα την αγωνία τους για το αποτέλεσμα της κλήρωσης. Ποδοσφαιριστές, αθλητικοί παράγοντες, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, ακόμα κι έπειτα από το πέρας της διαδικασίας ρωτούσαν με ποιους αντιπάλους «έπεσε» η ομάδα που τους ενδιαφέρει! Ο λόγος; Είχαν «αφαιρεθεί» παρατηρώντας την εξαίρεση να απαθανατίζεται στις τηλεοπτικές κάμερες, οι οποίες είθισται να απευθύνονται στον «κανόνα». Είναι αρκετές οι περιπτώσεις όπου σε μαζικές συνάξεις για την παρακολούθηση του σπουδαίου γεγονότος, οι παρευρισκόμενοι σηκώθηκαν από τις θέσεις τους και χειροκρότησαν. Δίχως χυδαιότητα και φτηνά σχόλια. Απλά χειροκρότησαν, θαύμασαν, αποδέχτηκαν κάτι το αυταπόδεικτο. Έτσι αντιδρά η νοημοσύνη στην επίδειξη της αρμονίας. Με δέος, το οποίο είθισται να είναι πρόσκαιρο.

«Βραδύτητα» και κάλλος

Η κατακλυσμική εντύπωση από το αναπάντεχο πέρασμα μιας καλλονής περνάει και προσπερνάει τους ανθρώπους, όσο γρήγορα η σάρκα παραδίδεται στα χέρια του δημίου της, της ίδιας της επίγειας ζωής. Το εξωτερικό κάλλος αν παλεύει μόνο του στην αρένα της Δημιουργίας θα ηττηθεί κατά κράτος. Πότε, όμως, το «ωραίο» είναι αθάνατο; Πότε ξεπερνά τους φραγμούς των καιρών, πότε αντέχει το καμίνι της φθοράς; Όταν έχει σύμμαχο της βραδύτητα! Όταν είναι «αργό», σαν το βέλος που περιγράφει ο Νίτσε στην 149η ενότητα του «Ανθρώπινο πολύ Ανθρώπινο». Η συγκεκριμένη ενότητα τιτλοφορείται «Το αργό βέλος της ομορφιάς» και μας αποκαλύπτει τα κάτωθι: «Το ευγενέστερο είδος ομορφιάς δεν είναι εκείνο που μας συνεπαίρνει ξαφνικά, που μας επιτίθεται βίαια και μας δηλητηριάζει (τούτη η ομορφιά εύκολα μπορεί να γεννήσει αηδία), αλλά αυτή που μας εμποτίζει αργά, που παίρνουμε μαζί μας σχεδόν χωρίς να το αντιληφθούμε και την συναντούμε στα όνειρά μας. Αυτή που τελικά, αφού την έχουμε για καιρό αφημένη σεμνά μέσα στην καρδιά μας, μας καταλαμβάνει ολόκληρους και πλημμυρίζει με δάκρυα τα μάτια μας και γεμίζει τις ψυχές μας με προσμονή». Τι εννοεί εδώ ο «ποιητής»; Αυτό ακριβώς που γράφει – και πολλά άλλα τα οποία αντιλαμβάνονται όσοι έχουν ανατρέξει στα έργα του καθώς και στα μηνύματα του κόσμου των Ελλήνων προς άπασες τις γενεές. Το αργό βέλος της ομορφιάς έχει κατασκευαστεί σε εργαστήρια όπου οι μεταλλουργοί της γλώσσας και της εικόνας σφυρηλάτησαν με δεξιοτεχνία τις πυρωμένες λέξεις και τα καυτά σχήματα της πανανθρώπινης αρμονίας. Μόνο με τον συνδυασμό του Φαίνεσθαι και του Είναι φτιάχνεται αυτό το βέλος και μπορεί να βρει τον στόχο του όταν εκτοξευτεί. Η ομορφιά για τους αρχαίους Έλληνες ήταν αξεδιάλυτη. Έπρεπε να συνυπάρχει στον έξω και τον έσω κόσμο τους. Το σώμα και η πνευματική καλλιέργεια δεν είχαν πολεμικές σχέσεις αλλά άρρηκτη συμμαχία. Κι όταν το όμορφο σώμα καταρρέει και σιγά-σιγά τροχοδρομεί στον διάδρομο για την απογείωση προς τις άλλες υπαρκτικές σφαίρες, ο καλός σύμμαχός του, ο σμιλεμένος χαρακτήρας, η δομημένη ψυχή, η ολοκληρωμένη προσωπικότητα παίρνουν το όνομα εκείνου ή εκείνης που αποχωρεί από το βίο και το εισάγουν στο πάνθεον των ενάρετων ανθρώπων.
Έχοντας τα παραπάνω υπ' όψιν πρέπει να επισημανθεί ότι υπάρχει το σοβαρό ενδεχόμενο να χαρακτηριστεί άσχημη ακόμα κι η Φερνάντα Λίμα: από κάποιον που την γνωρίζει και τυχόν απεχθάνεται τον χαρακτήρα, τις απόψεις και την εν γένει συμπεριφορά της. Όλοι το απεύχονται αλλά ουδείς μπορεί να το αποκλείσει. Έχει συμβεί δισεκατομμύρια φορές στην Ιστορία του είδους μας η πρώτη, έντονη εντύπωση από ένα εμφανίσιμο πρόσωπο να έχει αντιστραφεί λόγω της... εξοικείωσης με την άσχημη χαρακτηροδομή του.

Ποίημα για την παρουσία Σαμαρά στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Megaρχη Παναγιωτόπουλου

Βαριά χτυπούσε την θύρα το ταλέντο. Μ' ένα βαρέλι μπύρα, ο οίστρος στο κρεσέντο. Την εμπλοκή των στίχων λύν' η διαπλοκή και πουθενά απεμπλοκή...

«Αν ήμανε μανίτσα μου πάνω από την Τρέμη. Και απ' τον Τσίμα πιο ψηλά και ο Θεός να τρέμει. / Κι αν ήσαντε καρντάση μου πλάι στον Πρετεντέρη να σκούζουν, να βελάζουνε στου Τόμσεν το ασκέρι. / «Μνημόνιο» να φωνάζουνε και «δώστε μας διόδια, να σας φορολογήσουμε της Παναγιάς τα εισόδια». / Κι αν έλεγαν πως πρόβλημα εδώ είν' οι πολίτες. Κι αν ούρλιαζαν πως οι πολλοί είναι ατόφιοι αλήτες. / Κι αν νουθετούσαν τον παππού να κόψει πολυτέλειες. Γιαούρτια και περίθαλψη και δώρα και ατέλειες. / Κι αν ο παππούς τα έκοβε και αν ψωμολυσσούσε. / Και αν στα δώρα τσίναγε και τους παρακαλούσε. / Να μην του κόψουν σύνταξη. Να μην ξεγράψουν δώρα. / Κι αν εκείνοι τά 'κοβαν και έπαιρναν κι άλλη φόρα. / Κι αν χασκογέλαγαν πολύ και ήταν όλο νάζι. Και στης Μερκέλας την ποδιά τις πούλιες κάναν χάζι. / Κι αν μες στης Ζήμενς ήτανε γραμμένοι στα κιτάπια. / Και αν ταξίδια κάνανε και ύστερα την πάπια. / Και αν ηθικολογούσανε ώρα οκτώ στο Μέγκα. Και αν η ψυχή τους βρώμαγε σαν μία σάπια ρέγκα. 

Ανάποδο ραδίκι

Τι θα 'τανε όλοι αυτοί οι λίγοι, οι μοιραίοι; / Θα νόμιζαν πως στον λαό φαντάζουνε ωραίοι; / Θα σκέφτονταν πως γλίτωσαν από τη Θεία Δίκη; / Πως δεν υπάρχει για αυτούς ανάποδο ραδίκι; / Κορόιδα είμαστ' όλοι μας; Τα δέκα εκατομμύρια; / Πνιγήκαμε στην άμπωτη χωρίς να ρθεί παλίρροια; / Ανάποδα τα σκέφτονται οι πονηρές νυφίτσες. / Και έτσι θα τους έρθουνε οι χλέπες και οι γλίτσες. / Αν ψιλοβρέχει άδικο χιονίζει τιμωρία. / Και από κακουργήματα διέπραξαν σωρεία».
Λοιπόν, να σας εξηγήσω τι διαβάσατε. Είναι μια πρώτη απόπειρα να γράψω βαριά και ασήκωτη ποίηση (επιπέδου διευθυντού καναλιού και άνω). Στόχος μου δεν είναι το χρήμα -αν και το εκατομμυριάκι του Νόμπελ δεν δείχνει άσχημο- αλλά η καταξίωση, η λεζάντα, το θεαθήναι. Αν πονοκεφαλιάσω λίγο παραπάνω και συμπληρώσω καμιά τριανταριά τεμάχια θα βγάλω ποιητική συλλογή τυπωμένη σε χαρτί και θα έρθει στην παρουσίασή της ολάκερο το πολιτικό στερέωμα. Μούρλια δεν θα 'ναι; Εγώ πρωταγωνιστής και δίπλα μου οι κομπάρσοι;

Το αντεστραμμένο είδωλο της ζωής μας

«Αλλά, την ίδια στιγμή, μ' έναν στεναγμό ανακούφισης είδαν την εχθρική σιλουέτα να διαλύεται μέσα στο πρόσωπο του Μεγάλου Αδελφού, με τα μαύρα μαλλιά και το μουστάκι, γεμάτο δύναμη και μυστική γαλήνη, και τόσο μεγάλο που γέμιζε σχεδόν ολόκληρη την οθόνη. Κανείς δεν άκουσε τι έλεγε ο Μεγάλος Αδελφός. Ήταν απλώς λίγα λόγια ενθαρρυντικά, αυτά που λένε μες στην αντάρα της μάχης: κανείς δεν ξεχωρίζει ακριβώς τι λένε, αλλά στο άκουσμά τους και μόνο η εμπιστοσύνη ξαναστηλώνεται. Ύστερα το πρόσωπο του Μεγάλου Αδελφού άρχισε να σβήνει και στη θέση του εμφανίστηκαν τα τρία συνθήματα του Κόμματος με μεγάλα κεφαλαία γράμματα:

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΙΑ

Η ΑΓΝΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ»

Τζωρτζ Όργουελ, «1984 – Ο Μεγάλος Αδελφός», εκδόσεις Κάκτος, σελ. 26

Η λογοτεχνία είναι Ιστορία που δεν έχει γραφτεί ακόμα. Η περίπτωση του οργουελικού 1984 μας υποχρεώνει να σκεφτούμε και να παραδεχτούμε αυτόν τον αφορισμό. Μια κοινωνία ολοκληρωτικού ελέγχου, δομημένη επάνω στον τρόμο του αόρατου, ανύπαρκτου εχθρού. Μια ισχύς αυτοαναπαραγώμενη επάνω σε απέραντους κοπρώνες ψεύδους, προπαγάνδας και ωμής βίας. Μια σατανική διαστροφή των εννοιών, των αξιών και της ίδιας της χρήσης της γλώσσας. Η απόλυτη φαντασίωση κάθε έκφυλης εξουσίας και των απανταχού σχεδιαστών επίγειων κολάσεων. Αυτός είναι ο κόσμος που περιγράφει το 1984. Αυτός είναι ο κόσμος που σκηνοθετείται από τους πολλαπλασιαστές της φτώχειας και της πνευματικής πενίας. Καρέ καρέ βλέπουμε την υπερπαραγωγή να γυρίζεται με σκηνικό τις πατρίδες μας, τις γειτονιές μας, ακόμα και σε αυτό το έσχατο άσυλο των ονείρων μας. Η φρίκη του 1984, που νομίζαμε ότι είναι εσαεί παγιδευμένη στις σελίδες ενός βιβλίου, ξεπήδησε από τα τυπωμένα γράμματα και μας πνίγει.

Η αντιστροφή

«Ο Πόλεμος είναι Ειρήνη. Η Ελευθερία είναι Σκλαβιά. Η Άγνοια είναι Δύναμη». Τα συνθήματα του μυθιστορηματικού Κόμματος πέφτουν στις οθόνες μόλις η εικόνα του κατασκευασμένου εχθρού θρυμματιστεί από την οπτικοποιημένη παρέμβαση του Μεγάλου Αδελφού. Οι «πολίτες» του αστυνομικού κράτους παρακολουθούν στις γιγαντοοθόνες μια σκιαμαχία με ευτυχές τέλος. Ο τύραννός τους κατατροπώνει τον εχθρό που ο ίδιος έπλασε. Ανακούφιση στο πλήθος. Ύστερα εκτοξεύονται τα ιοβόλα βέλη της προπαγάνδας: «Ο Πόλεμος είναι Ειρήνη. Η Ελευθερία είναι Σκλαβιά. Η Άγνοια είναι Δύναμη». Ευτυχώς, κάτι τέτοιο αποκλείεται να γινόταν στις ημέρες μας. Ούτε μία περίπτωση δεν υπάρχει να ειπωθούν τόσο χονδροειδή και τερατώδη αποφθέγματα ενώπιον όλων και να γίνουν αποδεκτά. Ή μήπως είναι εφικτό; Μπορεί η αντιστροφή των νοημάτων ισχυρών λέξεων να «περάσει» στην Κοινή Γνώμη; Η ζώσα πραγματικότητα, δυστυχώς, το αποδεικνύει.

Συν και πλην

«Η μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή που έχει γίνει ποτέ στη χώρα», αποκαλούν οι εκάστοτε Μεγάλοι Αδελφοί την μεγαλύτερη οικονομική επίθεση που έχουν δεχτεί ποτέ οι πολίτες. «Κόκκινες γραμμές» που έχουν να κάνουν «με το συμφέρον της χώρας και των πολιτών» χαρακτηρίζουν τις νυν και τις επόμενες εφορμήσεις στα δικαιώματα των Ελλήνων όσοι διαχειρίζονται το εθνικό σκάφος προς όφελος των εξωτερικών και εσωτερικών εχθρών του.
Η εξαθλίωση είναι εκλογίκευση. Ο θάνατος εξασφαλίζει την επιβίωση. Η τυραννία είναι δημοκρατία. Η καταλήστευση του υστερήματος των πολλών ορίζεται από τους λίγους ως εθελούσια θυσία της κοινωνίας. Η επιδείνωση είναι βελτίωση. Η ύφεση ισούται με ανάπτυξη. Η ανεργία βαφτίζεται ευκαιρία. Η απόλυση κινητικότητα. Η πείνα δυνατότητα. Όλα αυτά βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Τα ακούμε, τα βλέπουμε, τα παρακολουθούμε από γιγαντοοθόνες, από ραδιοφωνικές συσκευές, από υπολογιστές και εφημερίδες. Ζούμε το 1984 – σε μια ακρότατη εκδοχή του και έχουμε ήδη συμβιβαστεί με αυτό!
Πώς μπορεί να αντιπαλευτεί μια αυτοκρατορία ψεύδους; Μια υπερδύναμη αθλιότητας και παραπλάνησης; Μόνο με την αλήθεια και με την αρετή. Οτιδήποτε άλλο δοκιμαστεί εναντίον αυτής της λαίλαπας θα πολλαπλασιάσει τις εκδηλώσεις και τις συνέπειές της, δεν θα την περιορίσει. Οι αρνητικές δυνάμεις δεν εξουδετερώνονται με περισσότερο μείον. Χρειάζεται οπωσδήποτε να μπει το συν (+) στη συνταγή για να διαλυθεί το αντεστραμμένο είδωλο της ζωής μας και να μπουν τα πράγματα στη θέση τους.
Για τους σημειολόγους: έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον το σχήμα του συν. Ο σταυρός. Ο αποσυμβολισμός του σταυρού και η επικράτηση όσων πρεσβεύει είναι το αντίδοτο της φριχτής ασθένειας που μας ταλανίζει. Τα σχήματα είναι σοφά...

Η ρωποπερπερήθρα*!

Πςςςςς, εεεεε! Παράτησε ό,τι κάνεις και κοίτα στα ιντερνέτια να δεις πού παίζει κάνα έργο με τον πρύτανη. Αθήνα όμως, όχι τίποτις Παρίσια!

Φίλε αναγνώστη! Φιλτάτη αναγνώστρια! Ισως, ενδέχεται, υπάρχει μια τοσοδούλα πιθανότητα, που αποκλείεται δηλαδή, αλλά λέμε τώρα, να μία στο δισεκατομμύριο, να μην ξέρεις ένα εκ των δύο βασικότατων συστατικών του παρόντος πονήματος. Πρώτον και καλύτερον, τον πρύτανη του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόση Πελεγρίνη. Αν δεν τον ξέρεις πρυτανεύοντα, μη στενοχωριέσαι. Ολο και σε κάνα δελτίο θα τον τρακάρεις να αγωνίζεται να θέσει υποψηφιότητα για το έπαθλο (αν υπάρχει θεσμοθετημένο) Χρυσό Θεατρικό Βατόμουρο 2013. Είναι έκπαλαι γνωστό ότι εκτός από πρύτανης διατελεί και αναβάτης (για να μην πούμε και ηνίοχος) του άρματος του Θέσπιδος. Ηθοποιός! Φως! Lights, camera, action! Φώτα, κάμερα, πάμε! Αν και ασχολείται με διονυσιακή μανία με την υποκριτική, δεν έχει κατορθώσει ακόμα να καταστεί εφάμιλλος, σε ερμηνευτική δεινότητα, ενός Μάρκου Λεζέ, ενός Κώστα Τσάκωνα ή ενός Γιάννη Βούρου (της εποχής της σειράς «Τα λιονταράκια»), αλλά το παλεύει. Σε κάθε κεντρικό δελτίο ειδήσεων, ένεκα της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων, τον απολαμβάνουμε σε κάποιον ρόλο και με χαρά διαπιστώνουμε ραγδαία βελτίωση. Οταν θα έχουν χαθεί καμιά διακοσαριά εξάμηνα σπουδών, θα έχει γίνει Μπράντο ο άνθρωπος!

Μπούρδες

Πάμε τώρα στη δεύτερη απορία που ενδέχεται να υπάρχει. Τι είναι η «ρωποπερπερήθρα*»; Είναι αρχαία λέξη. Απαντάται στον Διογένη Λαέρτιο, στον Ευστάθιο Θεσσαλονίκης και σε διάφορα «αδέσποτα» κωμικά κείμενα. Τι σημαίνει; Αυτό: Ακατάπαυστη φλυαρία, κάπως φτηνούτσικη και ολότελα μπούρδα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου προέκυψε ως συνειρμός όταν ανέγνωσα απομαγνητοφωνημένο κείμενο με ομιλία του πρυτανο-υποκριτού Πελεγρίνη σε εκδήλωση καθηγητών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τι είπε ο αμ καθηγητής αμ και ηθοποιός; «Προτιμώ ένα πανεπιστήμιο με ζωντανούς φοιτητές, που προσπαθώ να τους πείσω με επιχειρήματα, ακόμη κι αν με προπηλακίζουν, παρά ένα πανεπιστήμιο που θα έχουν παρεισφρήσει η Χρυσή Αυγή και ο φασισμός. Είμαστε το μοναδικό κομμάτι της χώρας στο οποίο δεν έχει μπει η Χρυσή Αυγή όπως σε όλη την υπόλοιπη κοινωνία».
Πώς σχετίζεται η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με τη Χρυσή Αυγή; Μήπως ανάμεσα στο προσωπικό δεν υπάρχουν χρυσαυγίτες; Αυτό εννοεί ο σεβαστός καθηγητο-θεατράνθρωπος; Πού το ξέρει; Βρισκόταν μέσα στα παραβάν όταν ψήφιζαν; Ή εννοούσε ότι χρυσαυγίτες φοιτητές δεν υπάρχουν επειδή υπάρχει Πελεγρίνης; Ή μας τσαμπουνάει ρωποπερπερήθρες;

Η διαστατική μάχη αρετής και κακίας

 «Η μάχη: Ο Αγ. Γεώργιος σκοτώνει τον δράκοντα». Πίνακας του Edward Burne-Jones (1833-1898).

Το καλό κυριαρχεί στον χρόνο. Το κακό στον χώρο. Απόδειξη του αληθούς τούτου του συμπεράσματος είναι οι πανανθρώπινες αξίες. Εκείνες που προάγουν τον πολιτισμό και αναβιβάζουν τις συνειδήσεις μας στις ουράνιες σφαίρες της αρμονίας και του αγαθού, αντέχουν στον Καιρό. Η αγάπη, ο έρωτας, η αυτοθυσία, η αλληλεγγύη, η κατανόηση, η φιλαλήθεια, δεν έχουν πάψει ποτέ να τυγχάνουν σεβασμού από τους ανθρώπους – παρότι οι περισσότεροι εξ ημών δεν είμαστε αρκετά ισχυροί ως προσωπικότητες για να υπηρετούμε απαρασάλευτα αυτές τις ιδέες και να ακολουθούμε τους ορθούς τρόπους συμπεριφοράς. Η βαρεία ύλη και οι χαρές της πληθωρικής παρουσίας της ξεκινούν και τερματίζουν εδώ, στη γη, στο έδαφος. Προορισμός τους η αποσύνθεση. Στην εντελέχειά τους υπάρχει μόνο μια αποστολή: το πέρασμα στην απώλεια. Ο νόμος της βαρύτητας κυριαρχεί επάνω στην ύλη και στα «καλούδια» της σαν τύραννος, από τον οποίον δεν υπάρχει λυτρωμός. Ειδικά όταν τον πολεμάς με τα όπλα του. Βασιλείς, δικτάτορες, πανίσχυροι δημοκρατικά εκλεγμένοι άρχοντες, πλούσιοι, στρατηλάτες, ξακουστοί και αφανείς εξουσιαστές, έχουν περάσει στη σφαίρα της λήθης – ή ακόμα και της ιστορικής απαξίας άμα τη λήξει του βίου τους. Η δύναμή τους ήταν περαστική και αποδήμησε μόλις εκδήμησαν.

Άρχων κόσμου τούτου

Η Καινή Διαθήκη, το σπουδαιότερο εγχειρίδιο χρήσης του βίου μας, που είναι διαθέσιμο σ' όλους τους εγγράμματους του πλανήτη, εξηγεί -μ' έναν κάπως αφαιρετικό τρόπο- τη διαστατική μάχη του καλού και του κακού και τα σημεία υπεροχής εκάστης... πολικότητας των σκέψεών μας. Το συν είναι άχρονο και το πλην τοπικό. Ας πάρουμε για παράδειγμα αναφορές στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο: «Νυν κρίσις εστί του κόσμου τούτου, νυν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω» (Ιωάννης 12: 31). Η λέξη «νυν», η οποία έχει προβληματίσει κατά καιρούς τους μελετητές της Γραφής έχει τεράστιο ειδικό βάρος. Θέλει να σημάνει ότι «ο άρχων του κόσμου τούτου», δηλαδή ο Διάβολος βιώνει τη δική μας αίσθηση του Χρόνου. Το τώρα. Η κυριαρχία του είναι πεπερασμένη. Περιορίζεται στον «κόσμο τούτο». Ο χώρος σκιάζεται από την σπάθη του. Ο Καιρός, ο Αιών όχι. Η στιγμή μπορεί να είναι δική του. Το αέναο είναι απολύτως εχθρικό πεδίο γι' αυτόν.
Στο μεθεπόμενο κεφάλαιο του ιδίου Ευαγγελίου, ο Χριστός ειδοποιεί: «ουκέτι πολλά λαλήσω μεθ’ υμών, έρχεται γαρ ο του κόσμου άρχων· και εν εμοί ουκ έχει ουδέν» (Ιωάννης 14: 30) Ο Κύριος λέγει ότι δεν θα μιλήσει πια πολύ με τους μαθητές του διότι έρχεται «ο άρχων του κόσμου τούτου», ο οποίος πάνω Του δεν έχει καμία εξουσία. Πρόκειται για το ίδιο μήνυμα με διαφορετική χροιά στην έκφραση. Το ρήμα «έρχεται» έχει έναν καθαρά τοπικό χαρακτήρα και η διακοπή της συνομιλίας του Χριστού με τους μαθητές οφείλεται στο γεγονός της στιγμιαίας δυνατότητας επιβολής που αποδόθηκε στον Διάβολο. Ο Χριστός, σημειώνοντας ότι «εν εμοί ουκ έχει ουδέν» ήθελε να μας μεταδώσει το μήνυμα του άτρωτου και της υπεροχής της αρετής απέναντι στις πρόσκαιρες δοκιμασίες του κακού. Είναι αλήθεια ότι οι μάρτυρες, οι Άγιοι, οι υπηρέτες σπουδαίων υποθέσεων που θυσιάστηκαν για το καλό, μετά τον θάνατό τους... επιζούν των διωκτών και των σφαγέων τους! Η ύλη δεν μπορεί να σπάσει το φράγμα του αιώνα, διότι, όπως προαναφέρθηκε είναι αλυσοδεμένη στον Καύκασο της φθοράς. 

Μάχη που κρίθηκε

Επίσης, ένα από τα κομβικότερα σημεία της Καινής Διαθήκης, όπου διαπιστώνεται η αναπόφευκτη ήττα των αρνητικών δυνάμεων βρίσκεται πάλι στο Κατά Ιωάννην: «Περί δε κρίσεως, ότι ο άρχων του κόσμου τούτου κέκριται» (κεφ. 16:11). Ως προς την κρίση, ο Χριστός αποκαλύπτει ότι «ότι ο άρχων του κόσμου» έχει ήδη κριθεί! Στην φράση βλέπουμε να χρησιμοποιείται η λέξη «κέκριται» όχι «κριθήσεται». Παρακείμενος, παρελθοντικός χρόνος αντί μέλλοντα. Ουσιαστικά, στη διάσταση του χρόνου, όπως αντιμετωπίζεται και γίνεται «αισθητή» από το απόλυτο, τον Θεό, η ήττα του κακού είναι ήδη γεγονός. Παραμένει γεγονός και θα συνεχίσει εσαεί να είναι γεγονός. Το κακό βρίσκεται σε καθεστώς καταδίκης και εκτίει ποινή.
Όπως λέει και μια αμερικανική παροιμία «το καλό πάντα νικάει στο τέλος. Κι αν δεν νικά, τότε δεν είναι το τέλος». Είναι χρήσιμο και σε κάθε περίπτωση ψυχωφελές να γνωρίζουν οι αθώοι που βασανίζονται από τον «άρχοντα του κόσμου τούτου» ότι τον έχουν ήδη κατατροπώσει.
Λίγη υπομονή απαιτείται ακόμη μέχρι να καταγραφεί η νίκη του καλού με όλη την πρέπουσα επισημότητα...

Απολαύστε Τζήμερο να ευγνωμονεί τη Μέρκελ!

Θάνος Τζήμερος, απόσπασμα από την επιστολή του στην Αγκελα Μέρκελ: «Εξοχότατη, αν ήμουν στη θέση σας θα έλεγα 'να πάει στο διάολο αυτή η απαίσια χώρα'. Εμείς, οι σκεπτόμενοι και αξιοπρεπείς Έλληνες σάς είμαστε ευγνώμονες που δεν έχετε πάρει (ακόμα) αυτή τη θέση και εξακολουθείτε να μας στηρίζετε». Ολόκληρο το ανατριχιαστικά γλοιώδες κείμενο στο capital.gr