Ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης και το ΚΛΙΚ

«Ο Σατανάς, η Αμαρτία και ο Θάνατος». Έργο των Thomas Rowlandson και John Ogbourne, που έγινε το 1792 και βασίστηκε στο πρωτότυπο του William Hogarth. 

«Ερώτηση: Είσαι από αυτούς που πιστεύουν ότι μας αξίζουν αυτά που περνάμε με την κρίση;
Απάντηση: Σ’ ένα βαθμό το πιστεύω. Από το 1950 και μετά ότι χειρότερο είχε η φάρα μας το βγάλαμε σταδιακά στην επιφάνεια. Για τη διαπλοκή τα είπαμε, αλλά κι αυτός που χαλάει ένα τοπίο για να χτίσει ένα αυθαίρετο ή εκείνος που πετάει τα σκουπίδια του στη θάλασσα, δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Όλοι μαζί βεβηλώσαμε ένα μέρος ιερό από τη φύση του, την Ελλάδα. Ο τόπος πάντως θα τα...
θεραπεύσει τα πράγματα. [...] Είναι δυνατόν οι Έλληνες μαθητές που τελειώνουν το γυμνάσιο να μην έχουν διαβάσει ένα ολόκληρο σύγγραμμα του Πλάτωνα ή του Αριστοτέλη;»

Απόσπασμα από τη συνέντευξη του Άρη Τερζόπουλου στην ιστοσελίδα popaganda.gr, 5 Μαρτίου 2014

Τα κλισέ δεν είναι πάντοτε ορθά. Απλώς επαναλαμβάνονται τόσες πολλές φορές ώστε ακόμα και το λάθος να προπαγανδίζουν, το τελευταίο γίνεται «δόγμα» - ήτοι σωστό εκ παραδοχής και όχι διά της αποδείξεως. Το κλισέ στο απόσπασμα της συνέντευξης που παρατέθηκε θα ήταν να πει κάποιος ότι δεν θα περίμενε τέτοια... αρχαιόφιλη άποψη από τον εκδότη του ΚΛΙΚ, ενός περιοδικού που λειτούργησε ως πολλαπλασιαστής ισχύος στο τσουνάμι της αναξιοπρέπειας, της «βλαχογκλαμουριάς», του νεοπλουτισμού και της ασίγαστης, πρόδηλης... λιγούρας που έπληξε την ελληνική επικράτεια από τα τέλη του '80 κι έπειτα. Η αλήθεια, ωστόσο, απέχει από την πεποίθησή μας ότι οι δημιουργοί του «λάιφ στάιλ», το οποίο αποθέωσε τον μπρούτο πασοκισμό δεν έχουν καμία σχέση με την ελληνική σκέψη. Για να συνεισφέρει οποιοσδήποτε σημαντικά στην... καταστροφή της κοινωνίας και της πατρίδας του πρέπει να έχει ή έμφυτο ταλέντο στην αποδόμηση ή να είναι ιδιαίτερα σκεπτόμενος ή να τυγχάνει ευήθης που απέκτησε -κληρονομικώ δικαιώματι- εξουσία. Ωστόσο, ο κανόνας επιβάλλει πως ο επιδέξιος ολετήρας πρέπει να είναι φιλοσοφημένος και με συνολική άποψη για τη μαζοψυχή και τα τρωτά της σημεία.
Οι πιονιέροι του «τροποζωισμού» (σ.σ.: απόπειρα μεταγραφής του αγγλικού όρου life style) που αποτύπωσαν την ιδεολογία του υπογάστριου στο χαρτί και τύλιξαν ολόκληρες γενιές με τα παρδαλά και ετερόκλητα χρώματά του δεν ήταν τυχαίοι άνθρωποι. Από την πρώτη στιγμή μέχρι την τελευταία γνώριζαν τι έπρατταν, είχαν υπολογίσει τις συνέπειες των πράξεών τους και τις είχαν αποδεχθεί για λογαριασμό όλων μας. Ακριβώς γι' αυτό, είναι δύσκολο να ξεχάσει οποιοσδήποτε τα έργα και τις ημέρες τους και να πει ότι «δεν έγινε δα και τίποτε το σοβαρό».

Κυρίαρχη ιδεολογία

Η αλήθεια, μια διαχρονικά ανεπιθύμητη παρέα του είδους μας, κραυγάζει πως έγινε κάτι τρομερά σοβαρό στην Ελλάδα και ότι όσοι με τον α΄ ή τον β΄ τρόπο αποπειρώνται με γλαφυρό τρόπο να εξηγήσουν πώς αυτό το σοβαρό το κατέστησαν εφικτό, δεν απαλλάσσονται των ευθυνών τους, επειδή -πρώτα και κύρια- στελέχωσαν την ιδεολογική πρωτοπορία της παρακμής.
Τα κίνητρά τους, για τους αμύητους, μπορεί να φαίνονται υλικά αλλά δεν είναι. Ακόμα και η ύλη, ο προσπορισμός και η διαχείρισή της είναι απότοκα ενός ιδεολογικού συστήματος, το οποίο υπηρετούν οι υλιστές. Πριν τα οργιώδη πάρτι, τα εκθαμβωτικά δισέλιδα «ανοίγματα» (τα αποκαλούμενα ως «σαλόνια» των περιοδικών) που ξεχειλίζουν από επίμηκη κότερα, καμπυλώδεις απολήξεις γυναικείας σάρκας και κοντό, λιπαρό και ψαλιδισμένο ήθος, έχει προηγηθεί ψυχρή ανάλυση των δεδομένων, καταγραφή των τάσεων και πολλή περίσκεψη για τις επόμενες κινήσεις στην σκακιέρα όπου δεν υπάρχει ούτε ένας βασιλιάς αλλά πάμπολλα πιόνια.
Οι κήρυκες της σήψης δεν αντικατέστησαν την ελληνική γλώσσα με ελληνοαμερικάνικα γαβγίσματα και τα υψηλά οράματα με παχυλές ψευδαισθήσεις επειδή κυνηγούσαν αταβιστικά το χρήμα. Ιδέες κι εκείνοι υπηρέτησαν – τις ακριβώς αντίθετες από εκείνες που τώρα μερικοί μεταμεληθέντες ψελλίζουν.
Ο κ. Τερζόπουλος, όπως απέδειξε για μια ακόμη φορά με τις μετρημένες, βαθιές απαντήσεις στα ερωτήματα του δημοσιογράφου, είχε επίγνωση των αναγκών της ελληνικής νεολαίας: Ελληνική φιλοσοφία, ξάστερη σκέψη, γράμματα. Αντ' αυτών προτίμησε να κυκλοφορήσει το ΚΛΙΚ. Επίσης πιστεύει ότι «ο τόπος θα θεραπεύσει τα πράγματα». Κατά ένα μέρος έχει δίκιο. Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει. Αλλά θα βοηθήσουν και οι άνθρωποι. Νέοι, μεσήλικες και ηλικιωμένοι, που δεν θα έχουν το ΚΛΙΚ ανά χείρας αλλά την ισχύ των αξιών τους...