Νύχτες πρεμιέρας

Σκηνή από την «Έβδομη Σφραγίδα» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν.

Το στοιχειό της δεκαετίας του '80, με την κυριαρχία της βιντεοκωμωδίας, επιστρέφει ακάθεκτο. Εποχή για σινεφίλ, κομπάρσους και ερασιτέχνες οπερατέρ.

Είμεθα τυχεροί ημείς οι Έλληνες. Είμεθα και υπερήφανοι διότι, όπως και να το κάνεις, μέσω ημών έχει βρει δουλειά ο μισός πλανήτης στην χρυσοφόρα βιομηχανία του θεάματος. Δίχως Αισχύλο, Σοφοκλή και Ευριπίδη, ο Σπίλμπεργκ δεν θα είχε φράγκα ούτε να αγοράσει τελάρο για να πουλάει κουλούρια Θεσσαλονίκης στην Ερμού. Ο Κιούμπρικ θα ήταν βοηθός σουβλατζή στη Λειβαδιά και η Σάρον Στόουν θα τάιζε τα ψαράκια ενός τυπικού Fish Spa στο Μπουρνάζι. Αν ο διθύραμβος δεν εξελισσόταν σε τραγωδία, τότε ο Τζόνυ Ντεπ θα δούλευε στη Λαχαναγορά και θα
ξεφόρτωνε καρπούζα-πιπόνια-πάρε-πάρε από τις νταλίκες με τους κοτσαδόρους.
Άρα, για τα όποια μικρούλικα πολιτικά ζητήματα που δημιουργούνται από μη εξουσιοδοτημένες λήψεις ήχου και εικόνας, δέον έστι να κατηγορηθούν οι μεγάλοι τραγωδοί και οι επιτροπές (στημένοι οι κριτές, μην φανταστείτε τίποτα αντικειμενικούς) που έδιναν τα πρωτεία στους δραματικούς αγώνες. Οι ιθύνοντες νόες της αποσταθεροποίησης της χώρας και της υπονόμευσης της προεδρίας της Ελλάδας στην Ε.Ε. είναι αυτοί οι βαρεμένοι της αρχαιότητας. Από τον Οιδίποδα Τύραννο μέχρι τον «Τζέμης Μποντ» (που λέει και το λούμπεν τραγουδάκι), το πολυπαιγμένο «Ρετιρέ» και τον Μπαλτάκο είναι μικρή η απόσταση.

Μπουνιουέλ

Ακολουθώντας τα χνάρια των μεγάλων σκηνοθετών της τηλεόρασης, οι οποίοι ασχολήθηκαν με τα... γύρω-γύρω του καυτού βίντεο και όχι με το κυρίως θέμα του, η σεμνή και ταπεινή στήλη θα αποπειραθεί να σκαρώσει μια παρουσίαση της ταινίας μικρού μήκους του κ. Κασιδιάρη, στα πρότυπα εγνωσμένης αξίας σινεκριτικών:
«Η εξομολόγηση του Γενικού, είναι μια ταινία μικρού μήκους, του Ηλία Κασιδιάρη, που σκαρφαλώνει πάνω στα αφαιρετικά ύψη του 'Δόγματος 95' του Λαρς φον Τρίερ και τις απρόσιτες και σκοτεινές κορυφές που έδειξε ο Μπέργκμαν στην «Έβδομη Σφραγίδα» – με μια πικάντικη προσθήκη από το χαοτικό και υπερρεαλιστικό χιούμορ του Μπουνιέλ. Με μια φτηνή, περιστρεφόμενη, κρυφή κάμερα, ο δημιουργός -που φανερώνει αθέλητα τη ζήλεια του για την μεθυστική ωμότητα του Γκασπάρ Νωέ στο «Μη Αναστρέψιμος»- αποτυπώνει τη σήψη, την παρακμή και την κατάρρευση των θεσμών, που λαμβάνει χώρα σε μια αποικία χρέους. Τα πλάνα του, θολά και αγωνιώδη, αναζητούν τους ενόχους σ' ένα αδήλωτο έγκλημα και φωτίζουν σκοτεινές γωνίες της ανθρώπινης συνείδησης».
Η συνέχεια αύριο...