Μαϊμουδίζοντας τους εαυτούς μας...

Η αρπαγή της Ευρώπης. Έργο του Francois Boucher. Ολοκληρώθηκε το 1734.

«Εκείνη την ημέρα οι Πέρσες ετοιμάζονταν για το πέρασμα. Την άλλη αυγή περίμεναν τον ήλιο, να ιδούνε πρώτα την ανατολή, καίγοντας διάφορα θυμιάματα απάνω στο γεφύρι και στρώνοντας το
δρόμο με μυρσίνες. Άμα βγήκε ο ήλιος, ο Ξέρξης έκαμε σπονδές με χρυσή φιάλη στη θάλασσα και ευχότανε στον ήλιο να μην του συμβή κανένα περιστατικό, που να τον εμποδίση να υποδουλώση την Ευρώπη, αλλά να τον βοηθήση να φτάση ίσαμε τα πέρατά της».
Ηροδότου Αλικαρνασσέως, Ιστοριών Εβδόμη, Επιγραφομένη «Πολύμνια» (54), ΟΕΔΒ, σελ. 48

Ο Ξέρξης μαίνεται από ανήμπορη οργή. Μαστιγώνει τον ατίθασο Ελλήσποντο. 300 ραπίσματα δέχονται τα ύδατα. Αριθμός ίσος με τα μποφόρ της λακωνικής θύελλας που ξέσπασε στις Θερμοπύλες και ο αχός της ακούγεται ακόμα και τώρα ανατριχιαστικός στα ώτα όσων επιβουλεύονται το έθνος των Ελλήνων. Ο Βασιλεύς διατάζει να
ρίξουν στο πέλαγος δυο κομμάτια σίδερο για να δείξει στα στοιχεία της φύσης την υποδούλωση που θέλει να πετύχει σε βάρος μας. Ούτε το εικονικό αλυσόδεμα του αρκεί. Δεν νιώθει βέβαιος για την -έστω συμβολική- νίκη του. Και φέρνει «στιγματιστάδες» (σ.σ.: «στιγέας») για να μαρκάρουν το πέλαγος, να του κάνουν... τατουάζ με το οικόσημο της τυραννικής μεγαλομανίας του. Μετά σπένδει στην θάλασσα και εύχεται στον ήλιο να μην τον βρει κακή περίσταση και δεν κατακτήσει την Ευρώπη. Πόσο, μα πόσο ταιριαστή ιστορία για κάθε συγκυρία ελληνική και παγκόσμια είναι ετούτη.
Τα Μηδικά του Ηροδότου, ένα από τα ιερά κείμενα του Γένους μας, είναι ίσως το πρώτο κείμενο με το οποίο πρέπει να έρχονται σε επαφή τα παιδιά στα σχολεία για να διδάσκονται τι σημαίνει Αλαζονεία, Ύβρις, Νέμεσις, Αρετή, Ελλάς, Πλούτος, Πόλεμος, Θυσία, Σεβασμός, Ελευθερία. Αυτό το αντιπάλεμα των δύο πολιτισμών που περιγράφει ο Ηρόδοτος εμπεριέχει τη μητέρα όλων των συγκρούσεων, εκείνη που ταλανίζει τον έξω και τον έσω κόσμο μας. Η ύλη και το πνεύμα σε ένα ματωμένο σφιχταγκάλιασμα μέχρι θανάτου. Περιλαμβάνει και μια από τις «μαγικές» λέξεις των χαμηλόθωρων καιρών μας: «Ευρώπη». Ο Ξέρξης ήθελε να υποδουλώσει την Ευρώπη ίσαμε τα πέρατά της και δεν το κατάφερε επειδή οι Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι στάθηκαν όρθιοι, οι Λακεδαίμονες βρέθηκαν δίπλα τους και τα νερά μας δεν κλειδώθηκαν μέσα στα σίδερα που έπεσαν στον Ελλήσποντο.

Αποσυνάγωγοι

Τα Μηδικά και η ταξιδιάρα γλώσσα του Ηροδότου είναι ο καλύτερος δυνατός εξορκισμός των πτωτικών όντων που καλλιεργούν στις συνειδήσεις των Ελλήνων την υποτέλεια και την εθελοδουλεία στις σατραπείες της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας. Αυτοί οι αρλεκίνοι ζωγραφίζουν την πορεία των πραγμάτων με χρώματα που πάλλονται στην συχνότητα της συλλογικής ταπείνωσης. Είμαστε τάχα αποσυνάγωγοι εμείς αν οι απόγονοι των διασωθέντων υφ ημών και συστηματικών σφαγέων μας δεν έχουν καλή άποψη για τις επιδόσεις μας στην υποταγή. Είμαστε τάχα απολίτιστοι αν δεν συσχηματιζόμεθα του αιώνος τούτου και δεν καβαλάμε τον συρμό της Δύσης – όπου κι αν πάει, όπως κι αν λειτουργεί. Συστηματικά προσπαθούν οι πτωτικοί να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι είμαστε η Ευρώπη ή μάλλον ΚΑΙ η Ευρώπη. Δεν προσπαθούμε να γίνουμε κάτι που ήδη είμαστε και αποτελεί κομμάτι υπαρκτικό του Ελληνισμού – και σε καμία περίπτωση το όλον. Δεν είναι ικανή στοχοθεσία να μαϊμουδίζουμε ως αντιδάνειο την «ευρωπαϊκότητα», ένα απειροστημόριο του υπερσυνόλου που ονομάζεται Ελληνισμός. Ο πολιτισμός μας δεν επιτρέπει ούτε την αυτοϋποτίμηση και διώκει απηνώς την αλαζονεία. Δεν είναι αυτοαναφορικός επειδή είναι παγκόσμιος. Δεν μπορεί να είναι ετερόφωτος επειδή ο ήλιος δεν δύει ποτέ στην απέραντη επικράτεια που ζεσταίνεται από τη θέρμη της επιστήμης, του ελεύθερου διαλόγου, της δημοκρατίας και της ψυχαγωγίας που καθιέρωσαν οι Έλληνες στο διάβα τους από τα μονοπάτια της Ιστορίας.
Δεν περιμένουμε από κανέναν ξένο να μας δεχτεί στον κόσμο του. Ούτε προσήκει στους Έλληνες να προσκυνούν, να εκλιπαρούν, να προδίδουν την αποστολή τους – από την επιτυχία της οποίας κρίνεται το παγκόσμιο «στοίχημα» της αρμονίας και της προόδου. Αυτό που μας αρμόζει είναι να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να μάθουμε την αξία της ακλόνητης πίστης και υπεράσπισης της Ελευθερίας μας και να πολεμάμε μέχρι τέλους για όλα όσα αξίζει να ζούμε. Ας κλείσουμε τα αυτιά μας στα καλέσματα των Σειρήνων που διευθύνονται από την μπαγκέτα του διαχρονικού Εφιάλτη.
Όποιος στο άκουσμα της λέξεως «Εφιάλτης» γυρνά καλώς έχει τη μύγα...