Για την εξυγίανση της δημοκρατικής διαδικασίας πρέπει να παρέχεται άδεια άσκησης εκλογικού δικαιώματος έπειτα από εξετάσεις

Στιγμιότυπο από την κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ, στο Σύνταγμα, Αθήνα, Παρασκευή 4 Μαΐου 2012.

«Ακρισία: η έλλειψη ορθής κρίσης, κριτικής ικανότητας: οι ηττημένοι απέδωσαν το εκλογικό αποτέλεσμα στην ακρισία του λαού. ΣΥΝ επιπολαιότητα, απερισκεψία. ΑΝΤ ορθοφροσύνη, κρίση, ευθυκρισία».
Γ. Μπαμπινιώτη, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, εκδόσεις Κέντρο Λεξικολογίας, σελ. 108

Αδιάκριτος είναι εκείνος που επιδεικνύει ενοχλητικό ενδιαφέρον για προσωπικά ζητήματα άλλων. Αυτές οι προσωπικότητες είθισται να μην έχουν υγιή κίνητρα και καλές προθέσεις. Μόνο η εκδικητικότητα, η μικρόνοια, η μικροψυχία και ό,τι ορίζουν ως «ανάγκη» μπορούν να τους υποχρεώσουν σε ανάληψη δράσης – έστω λεκτικής. Έτσι είναι και έτσι νιώθουν όσοι θέλουν να παρεμβαίνουν στη ζωή γνωστών, αγνώστων και συγγενών τους δίχως να τους έχει ζητηθεί καν η άποψη. Δυστυχώς, αυτή η ανάρμοστη συμπεριφορά δεν περιορίζεται μόνο στις γειτονιές όπου διεξάγεται καθημερινά ο ακήρυκτος πόλεμος της επικράτησης των μικρών και εφήμερων ανθρώπων με τα υπερτροφικά «εγώ». Ο ήχος από τις μάχες και τα θραύσματα από τις βολίδες που εκτοξεύονται σε καθημερινή βάση από εμάς προς τους άλλους φτάνει μέχρι
τα αόρατα τείχη των θεσμών της Πολιτείας. Το κοινό μας σπίτι έχει υποστεί μεγάλες ρωγμές από τα αδέσποτα βλήματα της ακρισίας των αδιακρίτων.
Οι εκλογικές αναμετρήσεις αποτελούν τον θρίαμβό τους και τα αποτελέσματα πάντοτε ικανοποιούν το «γινάτι» που θέλουν να εκφορτώσουν από τις συνειδήσεις τους και να το διαχύσουν στην καθημερινότητα των υπολοίπων. Το δικαίωμα ψήφου δεν αξιοποιείται ως εργαλείο επισκευής ψεγαδιών ή σοβαρών βλαβών του εθνικού σκάφους αλλά σαν στιλέτο που θα καρφώσουν στα πλευρά της κοινωνίας που τους «αδίκησε» ή σαν επιταγή που πρέπει να εξοφληθεί αμέσως μετά από την ανακήρυξη των αποτελεσμάτων. Η ζημιά του άλλου και το άμεσο προσωπικό όφελος είναι τα καύσιμα με τα οποία κινείται κάθε προβληματική δημοκρατική μηχανή.

Αξιοκρατία

Στην κοινοβουλευτική δημοκρατία ψηφίζουν όλοι. Είτε γνωρίζουν τον τόπο και τις ανάγκες του είτε όχι. Είτε έχουν την πρόθεση να υπηρετήσουν την πατρίδα είτε να την πολεμήσουν. Είτε έχουν επίγνωση της εθνικής Ιστορίας και των αναγκών της κοινωνίας είτε όχι. Είτε είναι ψυχικά υγιείς είτε επικίνδυνοι σχιζοφρενείς. Είτε έχουν λευκό ποινικό μητρώο είτε έγκλειστοι στις φυλακές για απάτες, βιασμούς, εμπόριο ναρκωτικών, παιδερατία, δολοφονίες, ληστείες και οικονομικά εγκλήματα. Τα δικαστήρια όταν καταδικάζουν κάποιον σε φυλάκιση σπανίως θυμούνται να επιβάλλουν ποινή στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων. Η ακρισία των εκλογέων είναι... επιβεβλημένη εξ αρχής. Το οικοδόμημα έχει σχεδιαστεί για να έχει ρωγμές, τις οποίες πάντοτε αξιοποιεί ο πλούτος για να διεισδύει μέσα στις σαθρές κρατικές δομές και να τις ελέγχει. Συγκολλητικές ουσίες των ελαττωματικών εξουσιαστικών εξαρτημάτων είναι το χρήμα, η συνενοχή και η ανάγκη. Όλα αυτά δεν θα έπαιζαν τον παραμικρό ρόλο αν δίναμε στην Ελλάδα τη σημασία που δίνουμε σ' ένα ανώνυμο, στενό δρομάκι που μετά βίας χωράει να περάσει ένα όχημα.
Σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου, το να οδηγήσει κάποιος το αυτοκίνητο ή τη μοτοσικλέτα του αποτελεί αρμοδιότητα του κράτους. Ο υποψήφιος οδηγός περνάει κάποιες εξετάσεις και αν αντεπεξέλθει θα του χορηγηθεί η άδεια οδήγησης. Η οργανωμένη Πολιτεία δεν θεωρεί επαρκή οδηγό κάθε... ζωντανό. Τεστάρει πρώτα την υγεία και την επάρκειά του – κι αυτό είναι το ορθό. Δεν μπορεί ο κάθε ένας να θέσει σε κίνδυνο τις ζωές των συμπολιτών του χειριζόμενος ανεύθυνα το όχημά του.
Όμως, από που κι ως που θεωρείται αυτονόητο ο κάθε κακοπροαίρετος ή προδήλως ανεπαρκής και προβληματικός συμπολίτης μας να κατευθύνει -στο μέτρο που του αναλογεί- το συλλογικό σκάφος στα βράχια επιλέγοντας ως ηγέτες ανερμάτιστα πρόσωπα και υπερψηφίζοντας κόμματα που λειτουργούν σαν συμμορίες; Δεν θα έπρεπε να πιστοποιείται με κάποιον τρόπο η ικανότητα εκάστου να κρίνει τα πράγματα του δήμου και να συμμετέχει στη λήψη αποφάσεων;
Δημοκρατία δεν σημαίνει ακρισία ούτε ασυδοσία. Για να συνδιοικείς μια πατρίδα ασκώντας το εκλογικό δικαίωμά σου πρέπει πρώτα απ' όλα να σε ενδιαφέρει να το κάνεις και να διαθέτεις τις στοιχειώδεις ικανότητες και το ήθος που θα σου επιτρέψουν να το πράξεις.
Η «αξιοκρατία» που άπαντες οι κατά καιρούς υποψήφιοι βουλευτές, πρωθυπουργοί, δήμαρχοι, περιφερειάρχες, ευρωβουλευτές και πρόεδροι υπόσχονται πρέπει να ξεκινήσει να εφαρμόζεται από τη βάση της πυραμίδας, η οποία καθορίζει με την ετυμηγορία της τους ενοίκους της... κορυφής. Αλλιώς, δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να λειτουργήσει καλύτερα το σύστημα – ούτε μπορεί κάποιος να «ποντάρει» τα ρέστα του έθνους στο μαύρο άτι της «πεφωτισμένης δεσποτείας».