Τρίτο κοντάρι αριστερά

18 Οκτωβρίου 2001. Ο αείμνηστος Χρήστος Λαμπράκης ξεναγεί τον τότε υπουργό Πολιτισμού Βαγγέλη Βενιζέλο στην πρώτη ζώνη του γκαράζ του Μεγάρου, που είχε ενταχθεί στο έργο «Ολοκλήρωση του Μεγάρου Μουσικής». Μαντέψτε ποιος πλήρωσε...

Η φράση του τίτλου ανήκει στο θέατρο και στην όπερα και αφορά τους κομπάρσους. Στην περίπτωση του Μεγάρου, κομπάρσοι είναι οι φορολογούμενοι...

Διαβάστε την είδηση που δημοσίευσε το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων και γελάστε με μαύρο δάκρυ: «Στα 287.291.456 ευρώ ανέρχεται το σύνολο των πληρωμών προς τον Οργανισμό Μεγάρου Μουσικής Αθηνών από το έτος 1999 έως το 2011, σύμφωνα με έγγραφο της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Επενδύσεων - ΕΣΠΑ, το οποίο διαβιβάστηκε στη Βουλή.
Όπως προκύπτει από τα στοιχεία, που διαβιβάστηκαν στη Βουλή, οι πληρωμές αφορούσαν έργα, όπως ο σταθμός αυτοκινήτων του Μεγάρου Μουσικής, η ανέγερση συνεδριακού και πολιτιστικού κέντρου, ενώ κάποιες από αυτές χαρακτηρίζονται ως 'επιχορήγηση Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών'».
Το νούμερο που κόβει την ανάσα -αλλά και τα γόνατα όσων μετράνε κέρματα για να αγοράσουν ψωμί- αποκαλύφθηκε λόγω...
σχετικής ερώτησης που υπέβαλαν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Αν συνυπολογιστούν και τα ποσά που θα δώσει το Δημόσιο στο Μέγαρο, επειδή έχει μπει... εγγυητής στα δάνεια που έχει λάβει, τότε η κοροϊδάρα ο άφραγκος φορολογούμενος, έχει πληρώσει αυτόν τον Οργανισμό λες και είναι υπουργείο! 287 μυριάκια ζεστά, στο χέρι, και μια 95άρα να τρέχουν για να καλυφθούν τα φέσια, την ίδια στιγμή που τσιγκουνεύονται να πληρώνουν τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών.

Σκάστα!

Με λίγα λόγια, ο άνεργος της Γαύδου, η αβοήθητη γιαγιά με το οξυγόνο και τις ντουζίνες χάπια (με αυξημένη συμμετοχή) στην Πτολεμαΐδα, ο χρεοκοπημένος επαγγελματίας της Πάτρας και ο αγρότης στη Λάρισα που χρωστάει της Μιχαλούς, τα σκάσανε χοντρά και θα συνεχίσουν να τα σκάνε κανονικά για να πηγαίνει ο ανέμελος μουσικόφιλος των Αθηνών να παρακολουθήσει την Γλυκερία (25 Ιουλίου) να τραγουδάει «Τα τραγούδια της Αγάπης και της Μεσογείου».
Από την άλλη, οι καθαρίστριες, οι συμβασιούχοι, οι απελπιστικά «διαθέσιμοι», τα «ρετιρέ» του δημοσίου που ο μισθός τους κοντεύει (άκουσον-άκουσον) το χιλιάρικο, ας πάνε να κουρεύονται και να ακούνε κάναν Βάγκνερ, κάναν Ντονιτσέτι, κάναν Βέρντι και μπόλικο Πουτσίνι – κυρίως Πουτσίνι... Και να φροντίσουν να πληρώνουν τους φόρους τους με συνέπεια και στην ώρα τους – μην τυχόν και μείνει το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών από «καύσιμα» και φαλτσάρει το λογιστήριό του.
Αξίζει να συμπληρωθεί ότι το κράτος ταΐζει κανονικά το Μέγαρο αλλά δεν το ελέγχει! Δεν το διοικεί. Παράξενο τω όντι. Είθισται όποιος πληρώνει να αποφασίζει...

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «δημοκρατία»