Ο Σωκράτης ήξερε τον ΓΑΠ

«Υπεναντίον γαρ τι τω αγαθώ αεί είναι ανάγκη και τόνδε τον τόπον περιπολεί εξ ανάγκης». Πλάτων, Θεαίτητος, 176a, 6-8.

Εδώ σε θέλω, κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα και να χορεύεις σάμπα: Πώς ερμηνεύεις την ολική επαναφορά του Τζέφρυ;
Σκεπτόμενοι τις διεργασίες στο εσωτερικό της πράσινης κοιλάδας της καταστροφής (πασοκάρα, δηλαδή), δεν μπορούμε παρά να καταλήξουμε σ’ ένα χρήσιμο συμπέρασμα: οι εξωγήινοι δεν έχουν εμφανιστεί στον πλανήτη φόρα παρτίδα, επειδή δεν θέλουν πολλά νιτερέσα μ' εμάς. Βλέπουν πώς ψηφίζουν οι γήινοι (και ειδικά οι Ελληνες) και κάνουν τη διαδρομή Σελήνη - Σείριος σε

Η ιδεολογία της χωματερής

Η Αριστερά προσφέρει το μόνο που έχει: Σκουπίδια.

(Νεάντερταλ φοιτητής, σε εξαιρετικά κατώτερο εξελικτικό στάδιο, μαζί με την αγέλη του -εξετάζονται κρούσματα λύσσας- γεμίζει με περιττώματα από την φωλιά του το γραφείο του αντιπρύτανη του Καποδιστριακού).

Τα κατορθώματα του υπουργείου... Πολιτισμού

Στην κυριακάτικη δημοκρατία αποκαλύψεις 2: τι θα απογίνουν τα οστά της Αμφίπολης και τι απέγιναν τα οστά από το Δημόσιο Σήμα.

Η Σάνγκρι Λα του ίντερνετ

Το ΠΑΣΟΚ έδυσε στην κανονική ζωή, μια και σχεδόν όλοι οι πρώην οπαδοί του ντρέπονται να δηλώσουν ότι τους άρεσε, αλλά ανατέλλει στο διαδίκτυο

Θα μπορούσατε να φανταστείτε ότι ζει και κινείται ανάμεσά μας καταπράσινη αρθρογράφος που ονομάζεται Θούλη Σιδηροπούλου; Και είναι ΠΑΣΟΚ αγνό, ατόφιο, απ' αυτό που έχει αποσταχθεί τόσο καλά, που θα έπρεπε να πωλείται στα φαρμακεία. Η άγνωστη (στην αμνήμονα μάζα) Θούλη στην επέτειο όπου σταμάτησε ο χρόνος και ο πλανήτης στάθηκε απορημένος με την τελευτή του σοσιαλιστού ηγέτου συνέγραψε αριστούργημα, ωδή, επικήδειο, θούριο, πείτε το όπως θέλετε, για τον Ανδρέα Παπανδρέου, εις το οποίο επισημαίνει μεταξύ άλλων: «18 χρόνια, ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν είναι πια μαζί μας. 18 χρόνια, που ο σπουδαίος άνδρας, ο μεγάλος

Κοίτα εδώ με προσοχή

Σαν σήμερα πέθανε ένα θαυμάσιο παιδί της Πόλης

ΜΝΗΜΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

ΤΟΥ ΝΕΟΚΛΗ ΣΑΡΡΗ

Δημοσιεύτηκε στην ειδική έκδοση της εφημερίδας "Δημοκρατία" για την Κωνσταντινούπολη 29/5/2011, από τον σπουδαίο δάσκαλο, που μας λείπει πολύ...

Αρχές του Μάη του 1980. Μια πρόσκληση στην Ελληνική Φιλοσοφική Εταιρείας από το αντίστοιχο σωματείο της Τουρκίας με έφερε στην Κωνσταντινούπολη. Στην ελληνική αντιπροσωπεία εκτός από μένα ήταν η γνωστή καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Κική Παπούλια και αδελφή του Γιώργου Παπούλια που την εποχή εκείνη υπηρετούσε πρέσβης μας Ελλάδος στην Άγκυρα ( και ο οποίος αργότερα χρημάτισε, για ένα διάστημα και υπουργός των εξωτερικών) . Επρόκειτο για ένα συνέδριο που είχε οργανωθεί στην τουρκική πρωτεύουσα και του οποίου η θεματολογία εκτεινόταν στη φιλοσοφία των Βαλκανικών λαών. Την εποχή εκείνη οι ουρανοί μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας είχαν κλείσει και δεν υπήρχε αεροπορική σύνδεση μεταξύ των δύο χωρών, εκτός από μια πρωινή πτήση της Lüfthansa από τη Θεσσαλονίκη στην Κωνσταντινούπολη, η οποία παρέκαμπτε τους αιθέρες του επίμαχου Αιγαίου. Καθώς όμως συνεχιζόταν η

Συνήθεις κακοποιήσεις της ελληνικής γλώσσης

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΗΛΟΨΙΑ
Αντωνίου Α. Αντωνάκου, Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου, Ιστορικού – Συγγραφέως

Τα τελευταία χρόνια η ελληνική τηλοψία(*) το έχει παρακάνει. Ενώ έχει γίνει «δάσκαλος της ελληνικής» για όλο τον λαό, στην πραγματικότητα είναι ένας κακός δάσκαλος.
Που κάνει λάθη, τα οποία θα έπρεπε η ίδια να αποφεύγει. Δεν μιλώ βεβαίως για τα αγγλικά ή τα τουρκικά αλλά για τα ελληνικά. Βεβαίως η τηλοψία δεν είναι ανώνυμη.
Έχει τα ονόματα των δημοσιογράφων που την εκπροσωπούν. Και όχι μόνο των νεαρών δημοσιογράφων, που δεν έμαθαν ελληνικά στο ελληνικό σχολείο, χωρίς να φταίνε. Κυρίως ομιλώ για πρωτοκλασάτα και ακριβοπληρωμένα ονόματα, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις πρέπει να επιστρέψουν στις πρώτες γλωσσικές τάξεις τού σχολείου.
Για το ότι η γλώσσα μας έχει σήμερα καταστραφεί, φταίνε βεβαίως οι εντολοδόχες μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις που τα ψήφισαν, φταίμε όμως κι εμείς που τα ανεχθήκαμε και ξαναψηφίζαμε τους καταστροφείς. Κανένα κόμμα κατά την μεταπολίτευση δεν είδε την γλωσσική κατάντια και δεν έβαλε στόχο και πρόγραμμα για την αποκατάστασή της.
   - Καταργήθηκε η  γ΄ κλίση, η επί 3000 χρόνια υπάρχουσα και περιλαμβάνουσα το 70% των ελληνικών ονομάτων. Ουδείς αντέδρασε. Καταργήθηκε μεγάλο μέρος των

Μπρος κούκλα - πίσω πανούκλα

Στο Βημαgazino, το περιοδικό του Κυριακάτικου Βήματο, στο εξώφυλλο φιγούραρε ο Μπραντ Πιτ. Στο οπισθόφυλλο το Τουρκικό κράτος με τον παρά του, μας προέτρεπε να πάμε σαν τουρίστες στον τόπο μας. Αναρωτιέμαι αν υπήρξε ποτέ σκέψη στο συγκρότημα να έχει μια κάποια δεοντολογία στην επιλογή των διαφημίσεων που υποδέχεται.

Ιεροτελεστίες της Αριστεράς

Ο Χρήστος Παπουτσής, νέος, ως Πρόεδρος της ΕΦΕΕ, φέρει τη σημαία του Πολυτεχνείου. Τώρα είναι διορισμένος στην Παγκόσμια Τράπεζα.

Ο ιστορικός χρόνος στην παράξενη πατρίδα μας κυλά με διαφορετικούς ρυθμούς σε σύγκριση με τις υπόλοιπες χώρες της Δύσης. Ενώ η Αριστερά -και δη η λενινιστική μαρξιστική- διασύρθηκε όπως της έπρεπε και ακυρώθηκε στα μάτια των λαών με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, στην Ελλάδα τα ψεύτικα είδωλα της κομμουνιστικής κοσμοθέασης διατηρήθηκαν σε... ημιζωή λόγω της κυπριακής τραγωδίας και της επακόλουθης ραγδαίας αποσύνθεσης και διάλυσης του δικτατορικού καθεστώτος των συνταγματαρχών.

Οι ατσίδες επαγγελματίες αριστεροί στην πατρίδα μας έκαναν καριέρα και δημιούργησαν τεράστιες περιουσίες κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, λόγω των εξελίξεων που δρομολόγησε ο Αττίλας. Ως βασικό πρόσχημα «αγωνιστικότητας» και παράσημο «αντίστασης», οι σοσιαλμαρξιστές καιροσκόποι και βουλιμικοί κερδοσκόποι επιδείκνυαν τη φοιτητική εξέγερση του 1973. Αυτό το έπραξαν, πονηρά σκεπτόμενοι, αφενός δίχως να έχουν συμμετάσχει οι περισσότεροι στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και αφετέρου γνωρίζοντας ότι η επίσημη, η «θεσμική» Αριστερά είχε αρχικά καταδικάσει τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο.

Οι ελληνόφωνοι κομισάριοι, μόλις αντελήφθησαν ότι

Η αντίθετη μοίρα γενναίων και δειλών

«Ο Κύριος δεν αγαπά τους δειλούς. Αυτόν τον πνευματικό νόμο μού τον φανέρωσε κάποτε ο π. Ραφαήλ. Και σε εκείνον τον είχε αποκαλύψει ο π. Αλύπιος, ο οποίος είχε διηγηθεί κάποια φορά σε ένα από τα κηρύγματά του το εξής: ‘Κάποιοι, στον πόλεμο, αντί να πολεμούν τον εχθρό φορτώνονταν σακίδια με παξιμάδια για να σώσουν τη ζωή τους χωρίς να πολεμήσουν. Σας διαβεβαιώ ως αυτόπτης μάρτυρας: οι άνθρωποι αυτοί χάνονταν μαζί με τα παξιμάδια τους, δε ζούσαν πολλές μέρες. Ενώ, εκείνοι που έβγαζαν τα αμπέχωνά τους και ξεχύνονταν στη μάχη με τον εχθρό, παρέμεναν ζωντανοί’».
Πατήρ Τύχων Σεβκούνωφ, «Σχεδόν Άγιοι», εκδόσεις Εν Πλω, σελ. 164

Ο π. Τύχων Σεβκούνωφ, ο συγγραφέας του βιβλίου είναι ο πνευματικός του προέδρου της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν και ένας από τους σημαντικότερους λογίους και ειδικούς για τη βυζαντινή ιστορία που έχει αναδείξει αυτή η ορθόδοξη χώρα. Ο πατήρ Αλύπιος, για τον οποίον γίνεται μνεία εδώ ήταν ο Μέγας Προεστώς της Μονής των Σπηλαίων στο Πσκωφ και αποβίωσε στις 12/3/1975. Πριν γίνει μοναχός ονομαζόταν Ιβάν Μιχαήλοβιτς Βόρονοφ. Πολέμησε με τον Κόκκινο Στρατό επί τέσσερα χρόνια και προέλασε από τη Μόσχα στο Βερολίνο. Η λιονταρίσια καρδιά του δεν έπαψε να χτυπά στον ρυθμό του πολέμου ακόμα και την περίοδο της «ειρήνης» - όταν οι κομμουνιστές που κατείχαν την πατρίδα του προσπαθούσαν να κλείσουν τις εκκλησίες, τα μοναστήρια, να ξεριζώσουν την πίστη από τις καρδιές των πιστών. Η ανάγνωση του βιβλίου οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο κομμουνισμός δηλητηριάζει σε τέτοιο βαθμό τους νόες εκείνων που τον ασπάζονται ώστε στις περιπτώσεις που καταλάβουν την εξουσία συμπεριφέρονται στις πατρίδες τους και στους συμπατριώτες τους σαν στρατός κατοχής! Κι αυτή η κατοχική δύναμη, που γνωρίζει καλά

Ο εωσφορικός τζιχαντισμός των μαρξιστών

 Η οικογένεια του Αγίου Νεομάρτυρα π. Παύλου Ανσίμωφ. Στο μέσον ο συγγραφέας Γεώργιος Ανσίμωφ.

«Εν τω μεταξύ στην εκκλησία έρχονταν πολλές φορές κάποιοι κομματικοί. Φορούσαν παλτό ή στρατιωτική στολή, ή δερμάτινα σακκάκια. Συμπεριφέρονταν σα να ήταν σε σκουπιδότοπο. Έφτυναν, έσβηναν τα τσιγάρα τους στους τοίχους του Ναού, βρώμιζαν το Ναό με λάσπες και σκουπίδια. Οι κάτοικοι της περιοχής και οι μοναχές της αγίας Σκέπης προσπαθούσαν με κάποιο φόβο και δισταγμό να τους πλησιάσουν και να τους ρωτήσουν τι θα γίνει με το Ναό. Οι άγνωστοι αυτοί άνθρωποι, με αναίδεια, με ειρωνεία και σαρκαστικό γέλιο, απαντούσαν δυνατά, πάντα μιλούσαν δυνατά για να σκορπίζουν τον φόβο. [...] Θα τον ανατινάξουμε! Πρώτα όμως θα πάρουμε και θα μοιραστούμε ό,τι καλύτερο έχει. Τα μάρμαρα, τις πλάκες του δαπέδου, τις πόρτες, τα παράθυρα, τα ασημένια σκεύη».
Γεωργίου Π. Ανσίμωφ, «Εχθρός του Λαού. Η σταυρική πορεία του Αγίου Νεομάρτυρα π. Παύλου Ανσίμωφ, 1891-1937», εκδόσεις Αρχονταρίκι, σελ. 130

Ο Γεώργιος Ανσίμωφ, ο συγγραφέας αυτού του συγκλονιστικού αυτοβιογραφικού βιβλίου είναι ο γιος του του νεομάρτυρα π. Παύλου (η μνήμη του τελείται στις 21 Νοεμβρίου). Είδε με τα μάτια του το άνθος της ελπίδας να μαραίνεται την περίοδο που η απέραντη πατρίδα του ήταν παγιδευμένη στο δόκανο του μαρξισμού και ο σφαγέας Στάλιν αντέγραφε τις μεθόδους του Νέρωνα και του Διοκλητιανού. Παρακολούθησε τους έξαλλους, κατεχόμενους από τη δαιμονική μανία της καταστροφής των ιερών και των οσίων της φυλής του, να τερματίζουν τη λειτουργία ναών, να βασανίζουν και να εξευτελίζουν ιερείς, να χαρακτηρίζουν ανθρώπους του Θεού «εχθρούς του λαού» και να τους οδηγούν στα αποσπάσματα. Ένας από τους πολλούς ήταν ο πατέρας του, που στις στιγμές της απόλυτης μοναξιάς είχε παρέα: τον Χριστό. Σε τέτοιες στιγμές οι άνθρωποι συνήθως νιώθουν απέραντα μόνοι. Στερημένοι από όσα κοσμούν την σκέψη τους και στηρίζουν το οικοδόμημα του βίου τους. Οι Χριστιανοί που αναφέρει ο γιος του Αγίου Νεομάρτυρα στάθηκαν όρθιοι. Περήφανοι ως προσωπικότητες και συνάμα ταπεινοί. Διέσυραν

ΚΚΕ: Το κόμμα που επιδιώκει δικτατορία

Όποιος δεν αγοράσει κουπόνια του ΚΚΕ θα έχει να κάνει μαζί μου!

(To απροκάλυπτα αντιδημοκρατικό καταστατικό του ΚΚΕ αποδεικνύει ότι η «Δικαιοσύνη» στην Ελλάδα είναι λέξη κενή περιεχομένου. Ένα πρόσχημα, θεσμικό κέλυφος για να προσφέρεται στις δυνάμεις που δυναστεύουν τον ελληνικό λαό η επίφαση της νομιμότητας. Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να κρίνεται νόμιμη η λειτουργία ενός κόμματος που έχει ως καταστατικό σκοπό τη δικτατορία του προλεταριάτου. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι εμείς, η Κούβα και η Β. Κορέα ανήκουμε, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στο σιδηρούν παραπέτασμα - ακόμα και μετά την εξαΰλωσή του!) 

Αν έχετε παράξενα γούστα, μπορείτε να κάνετε μια βόλτα στην ιστοσελίδα του ΚΚΕ. Αν δεν ξέρετε τι είναι το ΚΚΕ, να ενημερωθείτε ότι: είναι το μοναδικό κόμμα στον γαλαξία που δεν έχει καταδικάσει τα παλαβά που γίνονται στη Βόρειο Κορέα, διότι, όταν και αν μπορέσει, μάλλον θα αποπειραθεί να κάνει τα ίδια. Και αν δεν το πιστεύετε, θα σας κάνει καλό η τσάρκα στα κόκκινα λημέρια του ίντερνετ. Εκεί, στη διεύθυνση http://www.kke.gr/taytothta/, θα βρείτε το καταστατικό του κόμματος που λέει:

«Στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ είναι η κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, η δικτατορία του προλεταριάτου, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Το ΚΚΕ φιλοδοξεί να

Ήσυχο ήσυχο το ποταμάκι...

Αριστερά ο Θανάσης Βέγγος. Δεξιά δεν βρίσκεται ο Στέλιος Ράμφος αλλά ο Γιώργος Ξύδης (ο γιατρός στην ταινία «Τρελός παλαβός και Βέγγος»). 

Το ιστορικής σημασίας ποίημα της ταινίας «Τύφλα να'χει ο Μάρλον Μπράντο» είναι κατά τι ανώτερο των νεφολογιών του Ράμφου. 

Προσέξτε στιχοπλοκή: «Ήσυχο ήσυχο το ποταμάκι, αργοκυλάει το γαλάζιο του νεράκι και τραγουδάει την αγάπη την χρυσή μια κι ήρθες αγαπούλα μου εσύ». Τι έχουμε εδώ και είναι σημαντικό; Πάνω απ' όλα το γεγονός ότι στην ταινία παίζει ο Θανάσης Βέγγος. Δεύτερον, οι στίχοι έχουν ειρμό. Ένα ήσυχο ποτάμι αργοκυλάει (άρα δεν έχουμε απότομη πλαγιά, για να κατεβαίνουν τα νερά με χλαπαταγή). Ο ερωτευμένος παρατηρητής, στο κελάρυσμα των υδάτων του ποταμού ακούει τη μελωδία της πολύτιμης, χρυσής αγάπης του. Αυτό είναι ένα απότοκο του χαρμόσυνου γεγονότος του ερχομού του αντικειμένου του πόθου του. Αν δεν ερχόταν η αγαπημένη, ο ήχος των υδάτων θα ήταν ένα

Ελληνοπενής διανόηση

Λιγότερα αερικά και βουρβούλακες θα βρεις σε στοιχειωμένο κάστρο της Σκοτίας παρά στο κέντρο των Αθηνών, στη Βουλή, στα τελεβίζια 

Αυτή η φιέστα που έκανε ο Σταύρος -όταν μεγαλώσω θα λέω το «ν» κι άλλα ελληνικά- Θεοδωράκης με τον Στέλιο Ράμφο ξανάφερε στη μνήμη εικόνες αποτροπαϊκές, όπως η κεφαλή της Μέδουσας: Τον ΓΑΠ αυτοπροσώπως! Ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου συνδέθηκε με τον Ράμφο με παρόμοιο τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να συνδεθεί ο Σταύρος του Ποταμιού. Πνευματικά ή κάπως έτσι, τέλος πάντων... Οταν πρωθυπούργευε ο Γιωργάκης, είχε ακουστεί στα πέριξ ότι ο Στέλιος Ράμφος του παρέδιδε...

Βόλτες στα μονοπάτια του πολέμου

<<<--Ο συγγραφέας, αμούστακο παιδί, φωτογραφίζεται στην Αλεξάνδρεια λίγο πριν τη μάχη του Ελ Αλαμέιν.

«Η ζωή στην Αθήνα υπό ξένη κατοχή δεν ήταν καθόλου αυτή που ταιριάζει σε ένα νέο της δικής μου τότε ηλικίας, νοοτροπίας και συνηθειών, και μάλιστα με ένα χαρακτήρα απείθαρχο και αντιδραστικό. Η ζωή στην Αθήνα είχε νεκρωθεί. Νυκτερινά κέντρα και μπαρ κλειστά, μόνον μερικά βαρετά θέατρα με απογευματινές παραστάσεις λόγω απαγόρευσης νυχτερινής κυκλοφορίας και υπό αυστηρά λογοκρισία των κειμένων τους, και μερικά σινεμά με άχαρες Γερμανικές ταινίες να παίζουν για μερικούς θεατές και εγώ... σπίτι μου λόγω, όπως είπα, της απαγόρευσης νυχτερινής κυκλοφορίας». 
Ζάχος Χατζηφωτίου, «Στα Μονοπάτια του Πολέμου», εκδόσεις Ωκεανίδα, σελ. 16

Ο συγγραφέας του βιβλίου, άθελά του ίσως, μας δείχνει το αληθές μέτρο με το οποίο το στερεότυπο του παράτολμου Έλληνα ζυγίζει το βάρος των περιστάσεων. Το κείμενό του, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις περιστάσεις, την ηλικία του και το περιβάλλον όπου ανδρώθηκε, είναι αποκαλυπτικό. Ο Ζάχος Χατζηφωτίου γεύτηκε το ποτήρι της σκλαβιάς στα 17 του. Στο αυτοβιογραφικό έργο του χρησιμοποιεί τη φράση «ξένη κατοχή» κι ύστερα την αντιπαραβάλλει με την ηλικία, τη νοοτροπία, τις συνήθειες και το απείθαρχο και αντιδραστικό του χαρακτήρα του. Εκείνο που μέτρησε πιο πολύ απ’ όλα ως αποτροπαϊκό στοιχείο της εκγερμανισμένης και ανελεύθερης καθημερινότητας ήταν η έλλειψη πολιτισμικών δραστηριοτήτων! Η νύχτα για τον κ. Χατζηφωτίου, μέτρησε περισσότερο από