«Ο Κύριος δεν αγαπά τους δειλούς. Αυτόν τον πνευματικό νόμο μού τον φανέρωσε κάποτε ο π. Ραφαήλ. Και σε εκείνον τον είχε αποκαλύψει ο π. Αλύπιος, ο οποίος είχε διηγηθεί κάποια φορά σε ένα από τα κηρύγματά του το εξής: ‘Κάποιοι, στον πόλεμο, αντί να πολεμούν τον εχθρό φορτώνονταν σακίδια με παξιμάδια για να σώσουν τη ζωή τους χωρίς να πολεμήσουν. Σας διαβεβαιώ ως αυτόπτης μάρτυρας: οι άνθρωποι αυτοί χάνονταν μαζί με τα παξιμάδια τους, δε ζούσαν πολλές μέρες. Ενώ, εκείνοι που έβγαζαν τα αμπέχωνά τους και ξεχύνονταν στη μάχη με τον εχθρό, παρέμεναν ζωντανοί’».
Πατήρ Τύχων Σεβκούνωφ, «Σχεδόν Άγιοι», εκδόσεις Εν Πλω, σελ. 164
Ο π. Τύχων Σεβκούνωφ, ο συγγραφέας του βιβλίου είναι ο πνευματικός του προέδρου της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν και ένας από τους σημαντικότερους λογίους και ειδικούς για τη βυζαντινή ιστορία που έχει αναδείξει αυτή η ορθόδοξη χώρα. Ο πατήρ Αλύπιος, για τον οποίον γίνεται μνεία εδώ ήταν ο Μέγας Προεστώς της Μονής των Σπηλαίων στο Πσκωφ και αποβίωσε στις 12/3/1975. Πριν γίνει μοναχός ονομαζόταν Ιβάν Μιχαήλοβιτς Βόρονοφ. Πολέμησε με τον Κόκκινο Στρατό επί τέσσερα χρόνια και προέλασε από τη Μόσχα στο Βερολίνο. Η λιονταρίσια καρδιά του δεν έπαψε να χτυπά στον ρυθμό του πολέμου ακόμα και την περίοδο της «ειρήνης» - όταν οι κομμουνιστές που κατείχαν την πατρίδα του προσπαθούσαν να κλείσουν τις εκκλησίες, τα μοναστήρια, να ξεριζώσουν την πίστη από τις καρδιές των πιστών. Η ανάγνωση του βιβλίου οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο κομμουνισμός δηλητηριάζει σε τέτοιο βαθμό τους νόες εκείνων που τον ασπάζονται ώστε στις περιπτώσεις που καταλάβουν την εξουσία συμπεριφέρονται στις πατρίδες τους και στους συμπατριώτες τους σαν στρατός κατοχής! Κι αυτή η κατοχική δύναμη, που γνωρίζει καλά
τον τόπο και τη νοοτροπία του έθνους που υποδουλώνει, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από λιπόψυχους.
Ο πατήρ Αλύπιος θυμόταν τη μοίρα των δειλών στον πόλεμο όποτε χρειαζόταν να αντισταθεί στους σοβιετικούς κομισάριους που επιζητούσαν να περάσουν αλυσίδες σε κάτι που δεν μπορεί να ελεγχθεί: στην επιθυμία του ανθρώπου να σχετιστεί με τον Θεό.
Τα... παξιμάδια
Η γενναιότητα είναι κάτι που διαπερνά την χριστιανική πρόταση βίου από την αρχή έως το τέλος του. Δεν είναι δυνατόν να είναι δειλός ένας πιστός που θεωρεί ότι τα πεδία της αυθεντικής ύπαρξης βρίσκονται εκτός της γήινης σφαίρας όπου παγιδευόμαστε και δοκιμαζόμαστε για μια συγκεκριμένη περίοδο. Αφού ο χριστιανός γνωρίζει και αποδέχεται την ύπαρξη του Θεού και την σχέση μαζί Του δεν μπορεί να θυσιάζει το μείζον, την τέλεια ένωση με τον Κύριο, για κάτι ασήμαντο και λίγο όπως είναι η αποφυγή μιας κακουχίας ή αναμέτρησης. Και η ειρωνική κατάληξη της φυγομαχίας: ο θάνατος. Αυτό ακριβώς που προσπαθούσαν να αποφύγουν εκείνοι που μάζευαν... παξιμάδια αντί για κινδύνους, ερχόταν και μάλιστα με τρόπο ατιμωτικό.
Η εμπειρία του π. Αλυπίου στον πόλεμο δεν ήταν μόνο δική του. Τα ίδια, με απειροελάχιστες παραλλαγές, αφηγούνται βετεράνοι από διάφορα σημεία θερμών συγκρούσεων ανά τον πλανήτη. Οι δειλοί σκοτώνονται ταχύτερα από τους γενναίους. Φυσικά, «δειλός» χαρακτηρίζεται όχι εκείνος που φοβάται (όλοι οι εχέφρονες άνθρωποι νιώθουν το αίσθημα του φόβου σε μία σύγκρουση) αλλά όποιος αποφεύγει να επιτελέσει το χρέος του απέναντι στη συνείδησή του και τους συνανθρώπους του.
Στην καθημερινότητά μας, που βομβαρδίζεται από ειδήσεις κατάφορτες απειλής και δυστυχίας, θανάτου και αδυναμίας η καλύτερη οδός διαφυγής είναι η ίδια. Την είχαν επισημάνει οι Έλληνες ήδη από την αρχαιότητα. «Ους νυν υμείς ζηλώσαντες και το εύδαιμον το ελεύθερον το δ' ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες, μη περιοράσθε τους πολεμικούς κινδύνους», πρότεινε ο Αθηναίος Θουκυδίδης στην ανθρωπότητα, μεταφέροντας τα λόγια του Περικλέους στον Επιτάφιο Λόγο του. Η ευτυχία είναι ελευθερία και η ελευθερία σημαίνει ψυχή δυνατή. Να μην δειλιάζουμε στους κινδύνους του πολέμου – όποια μορφή κι αν έχει πάρει αυτός. Αν θέλουμε να ζήσουμε αυτό θα κάνουμε. Αλλιώς, ας μαζέψουμε κι εμείς τα... παξιμάδια μας για να τελευτήσουμε πριν τους παράτολμους.
Από την «κυριακάτικη δημοκρατία»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου