Οι μεγαλοαστοί επιμένουν παραδοσιακά

Οικογένεια στο Ζεμενό Κορινθίας. Φωτογραφία του Ελβετού Fred Boissonnas, 1913. 

«Εδώ και αρκετές γενιές οι εύπορες τάξεις δεν φαίνεται να ανησυχούν ιδιαίτερα για την εκπαίδευση των παιδιών τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα παιδιά ή οι έφηβοι αυτών των κοινωνικών στρωμάτων δεν έχουν προβλήματα. Απλώς, τα προβλήματα είναι διαφορετικής φύσης,. [...] Θα ‘λεγε κανείς πως οι λεγόμενες ‘αστικές’ αξίες εξακολουθούν να διαπλάθουν αυτά τα παιδιά σύμφωνα με το πρότυπο μιας οικογενειακής παράδοσης άρρηκτα συνδεδεμένης με την προγονική κληρονομιά και με την τήρηση μιας μορφής πειθαρχίας που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση και που αποσκοπεί στη διατήρηση της συγκεκριμένης κληρονομιάς. [...] Πρόκειται για μια κληρονομιά η οποία τους ανήκει, υπό την προϋπόθεση ότι θα κάνουν ό,τι χρειάζεται για να φανούν αντάξιά της».
Αλντό Ναουρί, «Εκπαιδεύοντας τα παιδιά – Όρια στην παιδική παντοδυναμία», εκδόσεις Κέλευθος, σελ. 46-47

Ο συγγραφέας, εβραϊκής καταγωγής, γεννήθηκε στη Λιβύη. Σπούδασε ιατρική στο Παρίσι και εργάστηκε ως παιδίατρος επί τέσσερις περίπου δεκαετίες. Είναι ο δημιουργός πολλών έργων που επικεντρώνονται σ’ εκείνο που χαρακτηρίζει ως «η πιο τρομερή περιπέτεια
που μπορεί να υπάρξει για την ανθρώπινη συνθήκη», δηλαδή η ανατροφή και η διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Ο Αλντό Ναουρί προσφέρει στις ευρωπαϊκές οικογένειες και γενικότερα στο παραζαλισμένο εποικοδόμημα που αποκαλείται «Δύση» ένα αντικλείδι. Ένα διαρρηκτικό εργαλείο για να σπάσει τα κάγκελα της πολιτικής ορθότητας και της αποδομητικής νεωτερικότητας που τείνει να οδηγήσει τις πάλαι ποτέ κραταιές κοινωνίες στο νεκροταφείο των ιστορικών ελεφάντων. Και αυτό το βιβλίο του κ. Ναουρί, σε πολλές χώρες, πλασάρεται με άνεση στην κατηγορία των ευπώλητων χωρίς να προηγηθεί διαφημιστική εκστρατεία, έξυπνα ή εξυπνακίστικα τηλεοπτικά σποτ, διαδικτυακές καμπάνιες ολιγόλογες, απότομες και εκκωφαντικές. Κάθε αναγνώστης περνάει στον επόμενο το μήνυμα να επενδυθεί το ποσό του αντιτίμου και ο χρόνος για την ανάγνωση του συγκεκριμένου έργου. Ο λόγος είναι απλός. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα είναι ευδιάκριτη η ακρίβεια, η ειλικρίνεια και το υγιές των μηνυμάτων του συγγραφέα.

Το εξώφυλλο του βιβλίου του Αλντό Ναουρί. 


Η Δυναστεία

Η παιδαγωγική μέθοδος του Ναουρί δεν θα άρεσε ως θέμα στους έξαλλους θίασους ποικιλιών που έχουν καταλάβει τους ανοικτούς τηλεοπτικούς δέκτες μας. Ούτε θα μπορούσε να γίνει αποδεκτός στους ζηλωτές της ελευθεριότητας και της αποσάρθρωσης όλων των θεσμών που συνόδευσαν την ανθρωπότητα μέχρι εδώ. Ο Ναουρί, με δωρική αριστοτεχνία και στιλ γραφής, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμα και απότομο, παρουσιάζει την επιτακτική ανάγκη υπερίσχυσης του παραδοσιακού μοντέλου έναντι του πολύχρωμου κενού που προτείνουν οι σκληροί λιμπεραλιστές που έχουν ως επιχειρησιακά κέντρα την Ουάσιγκτον, τη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες και καταστρέφουν έθνη και κοινότητες ανθρώπων μέχρι τη Λιβύη, το Ιράκ και τα Ουράλια.
Διαβάζοντας το «Εκπαιδεύοντας τα παιδιά» αντιλαμβάνεσαι γιατί οι “θεσμικές” οικογένειες των βαριών ονομάτων με τις ιστορικές παρακαταθήκες, τη διεθνή επιρροή και την αντοχή στον χρόνο εκτίθενται ελάχιστα στη δημοσιότητα και μεγαλώνουν απογόνους με τρόπο, αρχές και αξίες που παραπέμπουν σε όψεις της πατριαρχίας που οι περισσότεροι αφελείς νομίζουν ότι έχει ξεπεραστεί.
Κι όμως, το μοντέλο της διάλυσης, της ικανοποίησης όλων των επιθυμιών και των γινατιών των παιδιών, της ήσσονος προσπάθειας και του κρετινικού σνομπισμού, οι αληθινά δυνατοί το αφήνουν για τους άλλους. Δεν το προτιμούν ούτε το υιοθετούν για τις δικές τους... εξ αίματος σχέσεις και υποθέσεις. Μπορεί να διαθέτουν και να ελέγχουν ΜΜΕ ή μέσα παραγωγής κυρίαρχης ιδεολογίας που ντελαλίζουν την ανυπακοή, την κατάλυση των εξουσιαστικών δομών εντός της οικογένειας και τα πάσης φύσεως αφύσικα «δικαιώματα», αλλά δεν είναι τόσο ευήθεις ώστε να αφεθούν να παρασυρθούν στη δίνη των βοθρολυμάτων που παράγουν οι επιχειρήσεις τους.
Οι δυναστείες που δεν προέρχονται από νεοπλουτικές συγκυρίες διέπονται από σχέσεις που έχουν δοκιμαστεί στους αιώνες και έχουν αποδείξει την αντοχή τους σε αλλεπάλληλα πειράματα της μοίρας.
Μπορεί όλα τα παραπάνω να θεωρούνταν αυτονόητα σε προηγούμενες φάσης ανάπτυξης του πολιτισμού μας αλλά σήμερα, φευ, υπάρχει η χρεία της απόδειξης. Άλλωστε, η λογική δεν έχει άλλη άμυνα να αντιτάξει απέναντι στο παράλογο της άφεσης στην παρακμή. Μόνο η απόδειξη είναι σύμμαχός της.