Οικονομικές πολεμικές επιχειρήσεις

Ελληνικό γραμματόσημο του 1959, το οποίο απεικονίζει αρχαία αθηναϊκά νομίσματα.

«Τα παιδιά ενός αγρότη καυγάδιζαν. Εκείνος συχνά τους έλεγε να ομονοήσουν αλλά με τα λόγια δεν κατάφερνε να τους πείσει. Ζήτησε τότε να του φέρουν ένα δεμάτι ξύλα. Μόλις του τα έφεραν διέταξε το πρώτο από τα παιδιά του να τα σπάσει όλα μαζί. Δεν μπόρεσε, αν και προσπάθησε πολύ. Στο δεύτερο του έδινε τα ξύλα ένα-ένα και του υπέδειξε να τα σπάσει. Αυτό ήταν εύκολο και ο γεωργός είπε στα παιδιά του: ‘έτσι και εσείς. Αν ομοφρονείτε δεν μπορούν να σας καταβάλουν οι εχθροί. Αν τσακώνεστε είστε ευάλωτοι. Με λίγα λόγια, όσο σε θωρακίζει η ομόνοια άλλο τόσο σε αποδυναμώνει ο διχασμός». 
Αισώπου Μύθοι, «Γεωργού παίδες», 53, 1-10

Ο αρχαίος μυθοποιός και μυθογράφος, που επινόησε και την αλληγορία που παρατέθηκε στην αρχή του κειμένου ήθελε να προσφέρει Παιδεία με τρόπο διασκεδαστικό. Μηνύματα ζωής φιλοτεχνημένα με χρώματα από την παλέτα της φύσης. Το ζωικό βασίλειο, οι χαρακτήρες και τα επαγγέλματα των ανθρώπων ήταν τα μέσα με τα οποία επιδίωκε να περάσει ισχυρούς κώδικες στο μέλλον. Ένας από τους κώδικες που άπαντες γνωρίζουν και ελάχιστοι ακολουθούν είναι η ενότητα, η ομόνοια και η συνεργασία των ανθρώπων που είναι καθ’ οιονδήποτε τρόπο «αδέλφια». Είτε η συγγένεια υφίσταται εξ αίματος είτε έχει δημιουργηθεί μέσω πνευματικών διεργασιών, κοινών ενδιαφερόντων, αγώνων, κινδύνων και φιλικών δεσμών.
Το κλειδί της κατανόησης του μύθου είναι
και το αυτονόητο «η ισχύς εν τη ενώσει» αλλά και η υποδήλωση, ο υπαινιγμός ότι τα τέκνα του αγρότη ήταν σε θέση να αντιληφθούν την παραβολή του ώστε να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να αντιμετωπίσουν κοινούς εχθρούς.
Στην Ελλάδα μπορεί να θεωρηθεί «αδελφός» σου οποιοσδήποτε έχει την στοιχειώδη πνευματική ευρύτητα για να κατανοήσει πως υπάρχουν κοινοί εχθροί και η ενότητα αποτελεί προϋπόθεση αντιμετώπισής τους.
Η εντιμότητα στην αντιμετώπιση των ιστορικών δεδομένων επιβάλλει την ακόλουθη, κάπως «άβολη» παραδοχή: η γενναιότητα, ο ηρωισμός, η βούληση για εθνική επιβίωση και συλλογική επικράτηση πάντα ξεκινούσαν να... φύονται στους έσω κήπους μιας ολιγοπρόσωπης κάστας που τοποθετούσε στην κορυφή των λογισμών, στο επίκεντρο των προσπαθειών της την εθνική υπόθεση.

Ισορροπία δυνάμεων 

Οι Έλληνες –σε αντίθεση με τους κοινούς ελληνόφωνους- πάντοτε είχαν να αντιμετωπίσουν τους ακόλουθους αντιπάλους: τους εξωτερικούς εχθρούς, τους εσωτερικούς (έμμισθους) συνεργάτες τους, τους εσωτερικούς εχθρούς και την αδρανή μάζα που κατευθύνεται συνήθως με όποιον υπολογίζει πως θα επικρατήσει. Από τα Μηδικά μέχρι σήμερα, οι ευάριθμοι Έλληνες αντιμετωπίζουν ισορροπίες δυνάμεων που κόβουν την ανάσα. Λίγοι εναντίον πολλών και οικονομικά ανίσχυροι εναντίον Κροίσων. Ένα από τα στοιχεία που είθισται να κρίνουν την επιτυχία ή μη εκάστης αναμετρήσεώς τους, πέρα από την αναμφίβολη ηθική και πνευματική υπεροχή τους, είναι η βελτιστοποίηση και η στο έπακρον αξιοποίηση των υλικών δυνατοτήτων τους.
Με λίγα λόγια: αν από αυτούς τους υλικά ανίσχυρους της Ελληνικής Ιστορίας έλειπαν ακόμα και αυτά τα ολίγα που κατόρθωναν να συγκεντρώνουν, δεν θα υπήρχε τίποτε απ’ όσα γνωρίζουμε ως συλλογικές κατακτήσεις μας. Από βέλη και πλοία στη Σαλαμίνα μέχρι τα βόλια στην πολιορκία της Τριπολιτσάς και τους όλμους στον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Χρειάστηκαν όλα μέχρι ενός. Η συγκέντρωσή τους ήταν μια από τις σοφές πράξεις των ανθρώπων που επέτρεψε η Θεία Πρόνοια.
Οι «αδελφοί» στους εθνικούς αγώνες δεν πρέπει να λησμονούν ότι η διάθεση των ολίγων χρημάτων ή υλικών πόρων που διαθέτουν μπορεί να αποτελέσει ύψιστη επαναστατική πράξη, ασύμμετρου χαρακτήρα και εξαιρετικά αποτελεσματική. Δίχως καμία συνεννόηση και χωρίς πολλές φανφάρες και λόγια, η εθνική μειοψηφία, αν αποφασίσει να διοχετεύσει τα ταπεινά αποθεματικά της εκεί που πρέπει ουδείς μπορεί να την σταματήσει, να την εντοπίσει –και πολλώ δε μάλλον- να την «τιμωρήσει» για την επιλογή της. Και το τελευταίο ευρώ έχει σημασία. Ποιος το λαμβάνει, για ποιο προϊόν και με ποιον τρόπο. Τα καθημερινά αναλώσιμα, οι συσκευές, τα βιβλία, οι εφημερίδες, τα οχήματα, όλα πρέπει να επιλέγονται με κριτήρια σαφώς χρηστικά αλλά κυρίως πνευματικά. Να μην ταΐζουμε τα στόματα που βρίζουν την Ελλάδα και να μην οπλίζουμε τα χέρια που θέλουν να την πληγώσουν.