Ενα, δύο, τρία ΠΑΣΟΚ

Οι αμοιβάδες αναπαράγονται διά της διχοτόμησης, της διαίρεσης. Μονοκύτταρος οργανισμός. Κάτι σαν τους σοσιαλιστές στο πιο ακίνδυνο, δηλαδή...

«Από τη μία, δεν μου πάει να ψηφίσω κάτι που δεν είναι ΠΑΣΟΚ και δεν έχει τον ήλιο. Από την άλλη, δεν μπορώ να προδώσω τον γιο του Αντρέα». Αληθινή φράση από αληθινό ηλικιωμένο κύριο, που βρέθηκε εντός του ακουστικού πεδίου του ειλικρινώς υμετέρου σε καφετέρια. Η παρέα του ήταν ομοφρονούντες και είχαν παρόμοιο δίλημμα. Ωστόσο, η απορία των συνταξιούχων που έπιναν τον καφέ τους στη μνήμη του Αντρέα και μασουλούσαν (όσοι δεν είχαν ζάχαρο) τα μπισκοτάκια στη μνήμη πεσόντων αστέρων του Κινήματος είχε να κάνει με το ποιο ΠΑΣΟΚ απ' όλα είναι το πιο γνήσιο ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ του
Βαγγέλη; Το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ; Ή ακόμα και το ΠΑΣΟΚ του Σταύρου Θεοδωράκη...
Δεν είναι ικανοποιητικό περίπου ΠΑΣΟΚ τούτο; Δεν τα διατύπωναν ακριβώς έτσι, αλλά ούτως είχε το πνεύμα των λόγων τους. Σχεδόν όλα τα προβεβλημένα κόμματα, αυτά που βλέπουμε εις τας τηλεοράσεις να τσακώνονται και στη Βουλή να αλληλομυρίζουν τα ρούχα τους, είναι ΠΑΣΟΚ - με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Και το παλιό λογισμικό των θαμώνων της ρετρό καφετερίας είχε βαρέσει τιλτ.

Φέσι

Μία η ψήφος, πολλές οι πασοκάρες. Ιδού ένα από τα λαμπρά κατορθώματα του Αντρέα και της φράσης του «είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500.000.000». Μόλις ξεστόμισε τούτα τα θρυλικά λόγια, άπαντες οι παρτάκηδες της επικράτειας (και είναι εκατομμύρια) σκέφτηκαν ότι μπορούν και πρέπει να γίνουν ΠΑΣΟΚ, όποιο κόμμα κι αν στηρίζουν. Δεν έχει σημασία κανένα χρώμα, πέρα από αυτό που έχουν τα χαρτονομίσματα που βρίσκονται εν κυκλοφορία.
Κι έτσι, φορέσαμε άπαντες ένα ευμέγεθες φέσι (με δύο φούντες) που γράφει επάνω «340 δισεκατομμύρια ευρώ χρέος από την πασοκάρα και τα κόμματα που έγιναν σαν τα μούτρα της».
Κι αυτή η ανίατος πολιτική και κοινωνική ασθένεια εξελίχθηκε, μεταλλάχθηκε, εξαπλώθηκε και δεν άφησε λίθο επί λίθου. Τα λεφούσια με τα μούσια της δεκαετίας του '80, οι αυστραλοπίθηκοι που ασχημονούσαν ως εμπροσθοφυλακή της πρασινοφρουρικής Τζαμαχιρίας, φόρεσαν κοστούμια και έγιναν... ευρωπαϊστές. Οι μεγαλοπασοκτζήδες είναι σαν τις εκδόσεις των Windows. Σου λένε ότι είναι «νέα» η έκδοσις, αλλά παραμένουν Windows... Κι έτσι, τούτο το κακό δεν έχει εξορκιστεί ακόμα!