Καθόμαστε το βράδυ γύρω από το καλοριφέρ, οι λίγοι τυχεροί που ανάβουμε, το τζάκι, οι ακόμα λιγότεροι που το έχουμε, και λέμε ιστορίες ελληνικού μεγαλείου. Πάνω απ' όλα γοητεύει το θάρρος! Να, σαν του Κολοκοτρώνη, του Νικηταρά του Τουρκοφάγου, του Καραϊσκάκη, που τα έλεγε σκληρά και αθυρόστομα. Κι όσο περισσότερο θάρρος έχουν οι ήρωές μας άλλο τόσο φοβόμαστε μη χρειαστεί κάποτε να επιδείξουμε εμείς. Είπαμε, καλό το θάρρος αλλά το έχουν άλλοι. Ή, για την ακρίβεια, το είχαν. Εμείς δεν θέλουμε θάρρος, τόλμη και άλλα εθνικοπαράφρονα πράγματα. Εχομεν υποχρεώσεις! Είμεθα οικογενειάρχαι!
Οι άλλοι, που σε προηγούμενους αιώνες προέταξαν τα στήθη τους στον εχθρό, μάλλον δεν είχαν
ανάγκες και υποχρεώσεις. Τρέφονταν με αέρα και ηλιακό φως. Ούτε παιδιά, σκυλιά είχαν. Μπάκουροι εκ πεποιθήσεως. Πιθανότατα να ήταν και αθάνατοι, αν και η Ιστορία επιμένει ότι πέθαιναν όπως όλοι και ετελεύτησαν κανονικά.
Τέλος πάντων, εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς. Τους σεβόμαστε λεκτικά, τους δοξάζουμε επετειακά και τους αποφεύγουμε πνευματικά. Η θύμησή τους είναι κακή παρέα, μια και οδηγεί σε μονοπάτια λαϊκισμού και ανευθυνότητας ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Γουρουνιές
Ημείς οι σύγχρονοι Ελληνες του ευρώ, της «ισχυρής» Ελλάδας του Σημίτη και των Olympic Games της Γιάννας, θέλουμε να αδυνατίζουμε τρώγοντας. Να μπακανιάζουμε 48 εκλέρ στην καθισιά μας, τέσσερα ταψιά γιουβέτσι, τρεις σκάφες λαγούς στιφάδο και να καταπίνουμε μια πισίνα μπίρα και να είμαστε στιλάκια. Να κιοτεύουμε, να ζητιανεύουμε εξυπηρετήσεις από απατεώνες πολιτικάντηδες, να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τις προδοσίες τους, να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τις φάπες των αυστραλοπίθηκων της τρόικας και ταυτόχρονα να διεκδικούμε τις κληρονομιές των γενναίων.
Και ραγιάς και ήρωας; Προφανώς, δεν γίνεται. Και να τρως τον αγλέουρα και να έχεις κορμί φιδίσιο είναι αδύνατον. Οφείλεις να κάνεις τις επιλογές σου. Η «απολλώνια κορμάρα», που λέει και το τραγούδι των Ημισκουμπρίων, απαιτεί θυσίες. Τις γουρουνιές στο τραπέζι πρέπει να τις ξεχάσεις. Και η αντρειοσύνη προϋποθέτει συγκεκριμένες συμπεριφορές. Μια απ' αυτές είναι να εγκαταλείψεις τη συνήθεια να κάνεις γαϊδουριές στην κάλπη και γλειψιματικές, σπατουλαριστικές, γλοιώδεις κολακείες στην καθημερινότητά σου. Πρέπει να διαλέξεις, φίλτατε, τι σου ταιριάζει περισσότερο και να είσαι πρόθυμος να καταβάλεις το αντίτιμο.
Οι άλλοι, που σε προηγούμενους αιώνες προέταξαν τα στήθη τους στον εχθρό, μάλλον δεν είχαν
ανάγκες και υποχρεώσεις. Τρέφονταν με αέρα και ηλιακό φως. Ούτε παιδιά, σκυλιά είχαν. Μπάκουροι εκ πεποιθήσεως. Πιθανότατα να ήταν και αθάνατοι, αν και η Ιστορία επιμένει ότι πέθαιναν όπως όλοι και ετελεύτησαν κανονικά.
Τέλος πάντων, εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς. Τους σεβόμαστε λεκτικά, τους δοξάζουμε επετειακά και τους αποφεύγουμε πνευματικά. Η θύμησή τους είναι κακή παρέα, μια και οδηγεί σε μονοπάτια λαϊκισμού και ανευθυνότητας ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Γουρουνιές
Ημείς οι σύγχρονοι Ελληνες του ευρώ, της «ισχυρής» Ελλάδας του Σημίτη και των Olympic Games της Γιάννας, θέλουμε να αδυνατίζουμε τρώγοντας. Να μπακανιάζουμε 48 εκλέρ στην καθισιά μας, τέσσερα ταψιά γιουβέτσι, τρεις σκάφες λαγούς στιφάδο και να καταπίνουμε μια πισίνα μπίρα και να είμαστε στιλάκια. Να κιοτεύουμε, να ζητιανεύουμε εξυπηρετήσεις από απατεώνες πολιτικάντηδες, να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τις προδοσίες τους, να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τις φάπες των αυστραλοπίθηκων της τρόικας και ταυτόχρονα να διεκδικούμε τις κληρονομιές των γενναίων.
Και ραγιάς και ήρωας; Προφανώς, δεν γίνεται. Και να τρως τον αγλέουρα και να έχεις κορμί φιδίσιο είναι αδύνατον. Οφείλεις να κάνεις τις επιλογές σου. Η «απολλώνια κορμάρα», που λέει και το τραγούδι των Ημισκουμπρίων, απαιτεί θυσίες. Τις γουρουνιές στο τραπέζι πρέπει να τις ξεχάσεις. Και η αντρειοσύνη προϋποθέτει συγκεκριμένες συμπεριφορές. Μια απ' αυτές είναι να εγκαταλείψεις τη συνήθεια να κάνεις γαϊδουριές στην κάλπη και γλειψιματικές, σπατουλαριστικές, γλοιώδεις κολακείες στην καθημερινότητά σου. Πρέπει να διαλέξεις, φίλτατε, τι σου ταιριάζει περισσότερο και να είσαι πρόθυμος να καταβάλεις το αντίτιμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου