Κλέφτες χρόνου, παιδιά του τίποτα

Η βασική απώλεια περιουσίας στον άνθρωπο είναι ο χρόνος του. Το πεπερασμένο του βίου και η ανυποχώρητη στάση του ενστίκτου της επιβίωσης αποδεικνύουν τον κανόνα με τρόπο οριστικό, αμετάκλητο. Ο χρόνος μας είναι αυτό που υποτιμούμε μέχρι να νιώσουμε ότι λιγοστεύει. Μέχρι που οι φυσικές δυνάμεις μας θα μας καθηλώσουν στην κατάσταση του γήρατος - τουλάχιστον τους πιο τυχερούς από εμάς. Σαν τα πλοία που ξεπέρασαν τα μίλια της ακμαίας θαλασσοπορίας τους και αποσύρονται στους ναυστάθμους, πριν οδεύσουν στα διαλυτήρια και μετασχηματιστούν οι κουκέτες, τα αμπάρια, τα στεγανά και η γέφυρα σε λαμαρίνες, φύλλα μετάλλου και... κονσέρβες.
Το να ενδιαφερόμαστε για οτιδήποτε δεν εγκωμιάζει, δεν λατρεύει, δεν αναδεικνύει και υπερασπίζει την ομορφιά της ζωής όχι μόνο δεν
έχει νόημα αλλά συνιστά συμμετοχή σε κακούργημα. Δολοφονούμε σταδιακά τους εαυτούς μας εκχωρώντας άσκοπα τον χρόνο μας και δυναμώνουμε τους ληστές των στιγμών μας.
Η εξόντωση του μεγαλύτερου εχθρού μας προϋποθέτει την νίκη του ειδώλου του εντός μας. Η εκμηδένιση της σημασίας που εμείς του δίνουμε είναι μονόδρομος για την καταστροφή του.
Ο εχθρός δεν υπάρχει αν καθορίσουμε τις δραστηριότητες και διανείμουμε τους πόρους μας -ψυχικούς και υλικούς- εκεί που υπάρχει αρετή, νόημα και αξία. Η ενασχόληση με το μείον, τον ρύπο, την άρνηση και το σκοτάδι, τα υλοποιεί μέσα μας. Τα καθιστά συμμετόχους της καθημερινότητάς μας.
Δεν αξίζει αυτό που δεν αξίζει. Ούτε μας πρέπει να ταΐζουμε τον Μολώχ του τίποτα με τα κομμάτια του χρόνου που μας δόθηκε. Στο μηδέν ταιριάζει το τίποτα.