«Η πολιορκία του Νταπούρ». Από τοιχογραφία στον ταφικό ναό του Ραμσή Β΄ στις Θήβες της Αιγύπτου.
«Οι γραφείς θεωρούσαν το αξίωμα του στρατιωτικού κατώτερο από το δικό τους. Οι μαθητές τους, ωστόσο, που τους θάμπωνε η εξωτερική εμφάνιση έφθαναν καμιά φορά στο σημείο να προτιμούν το σπαθί και το τόξο, και ιδιαίτερα το άρμα με τα δυο σφριγηλά άλογα, από τον κάλαμο και την πλάκα. Στους τρελούς αυτούς νέους έπεσε το καθήκον να περιγράψουν τα βάσανα του στρατιώτη. Η απαρίθμηση των δυστυχιών του πιάνει ένα μεγάλο μέρος ανάμεσα στα διάφορα είδη γραπτού λόγου που μας άφησε η εποχή των Ραμσή».
Pierre Montet, "Η καθημερινή ζωή στην αρχαία Αίγυπτο", εκδόσεις Παπαδήμα, σελ. 244
Από την φαραωνική Αίγυπτο της 18ης και 19ης δυναστείας μέχρι τις ημέρες μας δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα στην ανθρώπινη συμπεριφορά και όλα όσα συνθέτουν τις θετικές και τις αρνητικές πτυχές του χαρακτήρα του είδους μας. Η δουλοκτησία έχει καταργηθεί (τουλάχιστον στους τύπους) στις περισσότερες χώρες της υδρογείου αλλά η δουλοπρέπεια ποτέ. Οι πολίτες δεν υποβιβάζονται σε ανδράποδα λόγω οφειλών σε τρίτους αλλά συχνά εγκλείονται στις φυλακές γι’ αυτό το λόγο ή αντιμετωπίζονται σαν δούλοι, ακόμα και από τα οικεία τους πρόσωπα, αν δεν έχουν τους πόρους που αγοράζουν -στα μάτια των άλλων- αξιοπρέπεια και σεβασμό. Επισήμως, η τυραννία και η απολυταρχία καταδικάζονται ως
φαύλοι τρόποι διαχείρισης των κοινών υποθέσεων αλλά όλοι οι ηγέτες μακαρίζουν (από μέσα τους) τους φαραώ και τους «μεγάλους βασιλείς» και τους τυράννους όποτε χρειάζεται να εξηγήσουν μια «δύσκολη», δηλαδή αντιδημοφιλή απόφασή τους στο κοινό.
Μελάνι και αίμα
Υπό αυτό το πρίσμα εύκολα εξηγείται γιατί δεν έχει συμφωνηθεί ούτε μία ανακωχή στον ακήρυχτο πόλεμο, που διεξάγεται επί χιλιετίες, μεταξύ των «γραφιάδων» και των στρατιωτικών. Στις παλαιότερες εποχές, όταν η εχθρότητα και οι ανταγωνισμοί μεταξύ των εθνών εκδηλώνονταν με ταχύτητα, τραχύτητα και τρόπο απροκάλυπτο, οι γραφείς ήταν εξαιρετικά προσεκτικοί στην επιλογή μεθόδου υπονόμευσης της θέσης και των εξουσιών των στρατιωτικών. Τα "κινήματα" ήταν υπόθεση ρουτίνας και οι πόλεμοι, τοπικοί, περιφερειακοί αλλά και εμφύλιοι δεν φάνταζαν τόσο εξωπραγματικά ενδεχόμενα όσο στον δυτικό κόσμο της νεοτερικότητας. Οι στρατιωτικοί επέστεφαν από τα πεδία των μαχών δαφνοστεφείς, σωματικά τραυματισμένοι, ψυχολογικά κλονισμένοι, αλλά η φήμη τους ήταν ακέραια. Πάντα η συμμετοχή σε πόλεμο υπέρ πατρίδος θα φαντάζει χιλιάδες φορές ενδοξότερη πράξη από μυριάδες φιλολαϊκά νομοσχέδια και «μεταρρυθμίσεις».
Αυτό το γνώριζαν οι «γραφείς» και δεν εξέθεταν με τόση σαφήνεια τις προθέσεις τους να ελέγχουν το στράτευμα μέχρι εξουθενώσεως των οπλιτών και ταπεινώσεως των αξιωματικών. Στην εποχή μας και ειδικά στην χώρα μας η τάξη των «γραφέων» έχει μικρότερη χρησιμότητα από εκείνην της αρχαίας Αιγύπτου αλλά μεγαλύτερη και βαθύτερη εξουσία. Οι γραφείς, κατά βάσιν απόφοιτοι πανεπιστημίων του εξωτερικού και αναθρεμμένοι με παραστάσεις μη ελληνικές έχουν ταυτιστεί με την πολιτική εξουσία. Ο αρχέγονος τρόμος τους για την στολή εκδηλώνεται πρώτα και κύρια με τη δική τους ανυποταξία ή οικτρή στρατιωτική θητεία σε κάποιο σημείο της πρωτευούσης, στην… θαλπωρή γραφείων και σε απόσταση ασφαλείας από την σκόνη, τον ιδρώτα και τον άγριο ήχο της ζωής των στρατοπέδων. Η μόνη τους σχέση με την στρατιωτική ιδέα είναι η βαριεστημένη παρουσία τους στην εθιμοτυπία και το ξεφούρνισμα μπαγιάτικων λέξεων σε ομιλίες για μάχες, θυσίες, ιδέες και οράματα που δεν ενστερνίστηκαν ποτέ. Είναι αληθινά απορίας άξιον πώς θα μπορούσε κάποιος έντιμος αξιωματικός να ανέχεται τέτοια υποκριτικά κοάσματα από πρόσωπα που έχουν υποσκάψει σε τέτοιο βαθμό το ηθικό των Ελλήνων και έχουν υποτιμήσει εμπράκτως το ρόλο του Στρατού στην πατρίδα μας.
Στην αρχαία Αίγυπτο, πάντως, η ζωή του στελέχους των Ενόπλων Δυνάμεων πόρρω απείχε από το να χαρακτηρίζεται «ειδυλλιακή». Στο βιβλίο από το οποίο προέρχεται το απόσπασμα που παρατέθηκε στην αρχή του κειμένου, διαβάζουμε για τους αρχαίους Αιγυπτίους αξιωματικούς: «Ο υποψήφιος αξιωματικός του πεζικού άρχιζε να γυμνάζεται από την κούνια του. Μόλις έφτανε τις δύ πήχες ύψος κλεινόταν στον στρατώνα. Τον υπέβαλαν σε τόσο σκληρή εξάσκηση που γρήγορα το κεφάλι και το σώμα του αυλακώνονταν από πληγές που δεν έκλειναν ποτέ. Μόλις τολμούσε. Να ξεκουραστεί τον έδερναν άγρια».
Θα λεγα Παναγιωτη οτι καποιοι μελεταν την ιστορια παρα γενικευμενη πεποιθηση για το αντιθετο. Ετσι οι αξιωματικοι των Ε.Δ εχοντας διδαχθει απο τα παθηματα προγενεστερων "ηγητορων" εχουν πληρως παραδοθει στους -διαχρονικα- νικητες "γραφεις" κι εχουν αποδεχθει την μοιρα του ενστολου δημοσιουπαλληλισκου κι επαναπαυονται στις "δαφνες" των 1000-1500 Ευρω (μηνιαιως), των 3-4 υπηρεσιων τον μηνα, των φθηνων στρατιωτικων πρατηριων και λεσχων, των ΚΑΥ για τις διακοπουλες τους και κυριως της συνταξης απ τα 50 (βαρια 55). Δεν ειναι κι ασχημα εδω που τα λεμε. Οι περισσοτεροι απο αυτους θα βγαζαν με το ζορι 600 εουρα το μηνα αν δεν δουλευαν στον στρατο. Αλλωστε αφου οι γραφιαδες εχουν το τελικο λογο και στην καταγραφη της ιστοριας, ποιος θα τους εξασφαλιζε, ακομα και με μια ενδοξη υπηρεσια ή ακομη και θυσια, την υστεροφημια τους (να μια λησμονημενη λεξη-εννοια για την ρατσα μας, καποτε να γραψεις κατι και γι' αυτην)οταν αργα η γρηγορα το οποιο κατορθωμα κι υπηρεσια στο εθνος θα εμπαινε στον προκρουστη της στρατευμενης ιστοριογραφιας που βασιλευει σημερα (βλ. Ρεπουση) οπως ποτε αλλοτε. Η μεθοδος τους (στους γραφεις αναφερομαι) ειναι πραγματικα αξιοζηλευτη οπως κι η ικανοτητα τους να ειναι ή να φαινονται -κι αυτο τους αρκει εννιοτε- νικητες. Ο στοχος τους βεβαιως ειναι αξιοθρηνητος οπως κι εν γενει η υπαρξη τους αλλα ναι, για την στρατηγικη τους ειναι αξιεπαινοι. Οι στρατιωτικοι λοιπον του σημερα εχουν καταλαβει την θεση τους (βλ. Ιμια,96)Εχουν παρει το μαθημα τους και δεν τους κατηγορω. ΑΛΛΑ κι εμεις οι υπολοιποι (η ραγια, η πλεμπα, τα κοροιδα, ο λαουτζικος, πεστο οπως θες τελοσπαντων) μαθαμε, και δικαιως πλεον τους κατατασσουμε διπλα-διπλα σε δημοσιους οργανισμους για την αποξηρανση της Κωπαιδας, σε ΜΚΟ(!!!) για το κοκκινο σκαθαρι του κοκοφοινικα, στις "απροσκυνητες", γενναιες, αγωνιστριες καθαριστριες των αποπατων του ΥΠΟΙΚ, στους αγωνιστες της ερτ (ΒΟΗΘΕΙΑ! ΒΟΗΘΕΙΑ!, αναφορα στον ΓΚΕΚΟ -την σαυρα,ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ, οποιος το πιασε το πιασε!) και των λοιπων παρασιτικων μηχανισμων του αεναου αριστεροκρατουμενου σοβιετισταν που λεγεται ελληνικο κρατος. Ισως μαλιστα και να τους αξιζει μια θεση παρακατω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚωστας απο Μακεδονια
Κώστα από Μακεδονία. Είναι ίσως η μοναδική φορά που ένα πικρόχολο σχόλιο για το επάγγελμά μου, με κάνει να αναρωτιέμαι για τη βάση επιχειρημάτων του, παρά να με εξοργίζει.Προσπερνώντας βέβαια τη γενίκευση του σχολίου σου, αφού είμαι σίγουρος οτι έγινε σκόπιμα για να εξυπηρετήσει το συλλογισμό σου.(Η καθημερινότητα πολλών από εμάς δεν είναι δουλειά γραφείου, άρα δικαιολογεί την διαφορετικότητα στην ανταμοιβή. Χώρια που αν δεις τα βιογραφικά πολλών αξιωματικών, ίσως μετανιώσεις κιόλας για το ποσοστό που εκτιμάς οτι αξίζει τα ...600 έουρα). Κλείνει η παρένθεση εδώ και έρχομαι στο ερώτημα που θέλω να θέσω. Πώς στοιχειοθετείται το "δικαίως" για σένα στην θέση κατάταξής μας ανάμεσα σε άλλα άχρηστα κομμάτια του δημοσίου και τι κατά τη γνώμη σου θα έπρεπε το κάθε ένα στέλεχος των ΕΔ (ουτοπικό βέβαια για στρατιωτικό που έχει πάντα πολιτική ηγεσία να τον διαφεντεύει και χωρίς δικαίωμα στο "όχι"..) μεμονωμένα να έχει κάνει για να μην αξίζει κατά το δοκούν σου τη χλεύη; Θα σου ήμουν ευγνώμων αν απαντούσες ειλικρινά, το απείρως χειρότερο που μπορούμε να πάθουμε είναι να μην υπάρχει εμπιστοσύνη στις ικανότητες ημών που πρέπει κάποια στιγμή να υπερασπιστούμε τούτο τον τόπο. Και να ξέρεις οτι άσχετα με το αν θα το ξαναπετύχουμε, όπως το κάναμε πολλές φορές στο παρελθόν, αν μη τι άλλο δεν θα σου ζητήσουμε "μισθό" για να σε σώσουμε, θα προσπαθήσουμε να το κάνουμε μαζί με σένα, για τις εννέα γραμμές της Γαλανόλευκης:ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ. Καλή συνέχεια. Μανώλης από Σάμο
ΑπάντησηΔιαγραφήΜανώλη, το μήνυμα σου με γέμισε θλίψη γιατί σε στενοχώρησα την ώρα που μάλλον φυλάς Θερμοπύλες σε κάποια μονάδα των συνόρων. Δεν είχα τετοια προθεση ειλικρινα. Δεν θέλω να νομίζεις πως ανήκω στους αστράτευτους, στους γιωτάδες και στους αντιρρησίες και πως δεν σε σέβομαι ως στρατιωτικό (προφανώς είσαι αξιωματικός). Υπηρέτησα την θητεία μου με έμπρακτο σεβασμό και πίστη στους ανωτέρους μου και με υψηλή την αίσθηση του καθήκοντος (κατά την ταπεινή μου άποψη βέβαια) ΑΛΛΑ και με περηφάνια (ήταν κι η τελευταία φορά στην ζωή μου που ένιωσα υπερήφανος για το οτιδήποτε). Και γι’ αυτά μάλλον δεν ανήκα στην πλειοψηφία όπως ίσως αντιλαμβάνεσαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάμε στα επιμέρους. Τα ¾ των συνταξιούχων είναι κάτω των 62 ετών σε μια χώρα με 27% επίσημη ανεργία, με υπογεννητικότητα και μετανάστευση καιτεράστιο χρέος. Τα 600 έουρα τα ανέφερα ως μέσο όρο (για το σήμερα) κι όχι υποτιμητικά (με τόσα τουλάχιστον βρίσκω δουλειά εγώ που είμαι Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης-χωρίς σημαντική εργασιακή εμπειρία όμως) Ο καθένας τα βλέπει απ την μεριά του άλλωστε! Ο τελευταίος εύελπις, ναυτ. δόκιμος, ίκαρος είναι 1000 φορές ανώτερος μου κι ο τελευταίος υπαξ/κος 100. Γι αυτό είμαι σίγουρος. Ξέρω την θέση μου. Κι όσο για τον πατριωτισμό, ποτέ δεν αμφέβαλα για την αυτοθυσία του σώματος των ελλήνων αξ/κων κι υπαξ/κων για την πατρίδα όταν και όπου χρειαστεί, τώρα όπως και πάντοτε (για την πλειοψηφία τουλάχιστον) κι αναρωτιέμαι πως έβγαλες αυτό το συμπέρασμα από τα γραφόμενα μου.
Αυτό που λέω είναι πως συμβιβαστήκατε κι εσείς όπως και οι άλλοι - για αυτούς όμως αναμενόμενο- με την ιδέα του ακολούθου, του υποτακτικού στους "γραφείς" (που ήταν και το θέμα του άρθρου) πράγμα εξαιρετικά λυπηρό κι απελπιστικό για μένα προσωπικά, κι αναφέρθηκα σε συγκεκριμένο γεγονός (ΙΜΙΑ) που συνιστά υποχώρηση εθνικής ανεξαρτησίας, θέμα ΑΜΕΣΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ των Ε.Δ. κι όχι ευκαιριακά οικονομικά ή κι εσωτερικά θέματα στα οποία -ορθώς- δεν σας πέφτει λόγος και αφορούν την εκλεγμένη εξουσία του τόπου. Τι θα έπρεπε να κάνετε? Δεν το ξέρω, δεν είναι δουλειά μου. Το ότι ρωτάς έμενα κι όχι τους συναδέλφους σου, την ηγεσία σας, τον εαυτό σου πρωτίστως, δικαιώνει και την άποψη μου ότι υποχωρήσατε, παραδοθήκατε, πώς να το πω αλλιώς, γίνατε κι εσείς ένα κομμάτι αυτού του παρασιτικού κράτους για το οποίο πληρώνουμε δυσβάστακτους πλέον φόρους για να κάνει τι?? Να συντηρεί τα ORION με 500 εκ. εουρα (και καλά για να αποκλείσουν με νάρκες τα στενά και τον ν/σ. Σμύρνης κλπ κλπ, για τα πάντα εξάλλου υπάρχουν δικαιολογίες)? Για ποιον λόγο πες μου? Για να υπάρχει ως κλάδος του κράτους απλά? Για λόγους εθιμοτυπικούς? Ποιο είναι το αίτιο και ποιο το αιτιατό? Η αυθυπαρξία δια της αυτοεξυπηρέτησης των κρατικών δομών μεταξύ τους στο σύμπλεγμα που ονομάζεται κράτος? Δεν αμφισβητώ λοιπόν την θέληση και την ικανότητα κανενός να πολεμήσει αν χρειαστεί -αν κι εσύ το υπαινίσσεσαι αυτό για μένα (να σε σώσουμε, μου γράφεις απαξιωτικά στο τέλος, δεν πειράζει) Αμφισβητώ το αν θα σε αφήσουν τώρα πια, ΑΥΤΟΙ !, οι ΑΙΩΝΙΑ ΝΙΚΗΤΕΣ "ΓΡΑΦΕΙΣ" που και δυο σπιθαμές γης να μείνει η Ελλάς τους φτάνει, αρκεί να την εξουσιάζουν. Ποια είναι η λύση?. ΔΕΝ ΞΕΡΩ! Περιμένω να δω ποιος την έχει. Οι γραφείς και τα όργανα τους πάντως δεν την έχουν.
Κώστας από Μακεδονία (αν κι ελπίζω σύντομα για λόγους βιοπορισμού, από κάπου αλλού πχ Βουπερταλ).
ΥΓ-1. Παναγιώτη σε παρακαλώ να το δημοσιεύσεις ακόμη κι αν δεν συμφωνείς στο πνεύμα της απάντησης ή στο ύφος. Θα ναι και η τελευταία φορά που σε φέρνω σ’ αυτήν την δύσκολη θέση.
ΥΓ-2. Η καθυστερηση απάντησης οφείλεται σε σοβαρά οικογενειακά θέματα υγείας που δεν μου επέτρεψαν να γραψω νωρίτερα από σήμερα.