Θέα στην τηλεοπτική άβυσσο

Εδώ ο κ. Λιάγκας επιδεικνύει τη δεξιότητά του ως παλινδρομιστής μετρητών. Κραδαίνει χρηματικό έπαθλο που κλήρωσε στην εκπομπή του στον… ταχύτερο τηλεθεατή. 

«Χθες το βράδυ 11 η ώρα κατατέθηκε προς ψήφιση το νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών. 22 του μήνα, παραμονή Χριστουγέννων, που είναι η τελευταία μας εκπομπή εδώ, ψηφίζεται. Ρωτώ λοιπόν εγώ τώρα: Πλην του ΣΥΡΙΖΑ, ποιο κόμμα θα το ψηφίσει; Το ΠΑΣΟΚ θα το ψηφίσει. Ο Θεοδωράκης θα το ψηφίσει. Η Χρυσή Αυγή δεν θα το ψηφίσει. Το ΚΚΕ θα το ψηφίσει; Δεν ξέρω. Είναι λίγο ακραίοι στο ΚΚΕ. Η Νέα Δημοκρατία θα το ψηφίσει; […] Άμα μιλήσεις με τους πολιτικούς όλους, σου λένε ‘ναι, και βέβαια’. Αν βγουν όμως έξω λένε ‘δεν είναι έτοιμος ο ελληνικός λαός’. Αυτό το ‘δεν είναι έτοιμος ο ελληνικός λαός, δεν είναι έτοιμη η κοινωνία…’. Ποιος την ετοιμάζει την κοινωνία; Τι είναι η κοινωνία; Φούρνος, να την βάλεις στους 130ο να προθερμανθεί; Εμείς την ετοιμάζουμε την κοινωνία, οι πολιτικοί την ετοιμάζουνε, οι δημοσιογράφοι, αυτοί την ετοιμάζουν την κοινωνία, στον δημόσιο διάλογο που γίνεται». 
Γιώργος Λιάγκας, τηλεπαρουσιαστής εκπομπής «Το Πρωινό», Antenna, 10 Δεκεμβρίου 2015

Η αποστασιοποιημένη και συστηματική παρατήρηση της αβύσσου στην οποία ρίπτονται σιδηροδέσμιες και παραμένουν πάσχουσες οι αξίες που συνέχουν τον συλλογικό βίο δύναται να
ωφελήσει τον μελετητή – αρκεί να απομακρυνθεί εγκαίρως από το σημείο όπου τέμνεται ο πολιτισμικός Άδης με την κανονική ζωή των ανθρώπων, που φιλοδοξούν να εντάξουν τους εαυτούς τους στον νοητό ήλιο της αδιατάρακτης γαλήνης, την οποία χαρίζει μόνο η αρετή. Η άβυσσος πάντα αντιγυρίζει το βλέμμα και μπορεί να μαγνητίσει υπνωτικά όποιον επιζητά την χαρτογράφησή της.
Η τηλεόραση, ένας ολιστικός όρος, που στην νεοταξική εκδοχή του εμπεριέχει πεπηγμένη και όζουσα ιλύν, υποπροϊόντα πνευματικότητας και τρίμματα συντεταγμένου διαλόγου έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα ύβρεως και αμετροέπειας ώστε να εκδηλώνει απροκάλυπτα την ισχύ της διά των χειλέων εφήμερων ανθρώπων. Ούτοι, επιδεικνύουν ποιότητες συμπεριφορών ανάλογες με εκείνη του Ξέρξη Α΄, που μαστίγωσε την θάλασσα γιατί δεν υπάκουσε στις διαταγές του. Φευ, οι εφήμεροι δεν μπορούν να προσεγγίσουν καν ούτε ένα πολλοστημόριο από τις ικανότητες ακόμα και του Ξέρξη.
Η φράση του τηλεπαρουσιαστή που παραδέχεται ότι εκείνος, οι όμοιοί του και οι πολιτικοί ετοιμάζουν την κοινωνία για τις μεγάλες μεταβολές που, κατά την γνώμη του, οφείλει να κάνει η κοινωνία, έχει μεγάλο σημασιολογικό βάρος. Αναπτύσσοντας σποράδην και ατάκτως κάτι που έμοιαζε με ειρμό, παραδέχεται ότι η εξουσιαστική μαγειρική έχει προσλάβει ως «εκτελεστές» των συνταγών της τους δημοσιογράφους (τουλάχιστον τους… λιαγκίζοντες) και τους πολιτικούς. Ευκόλως συνάγεται το συμπέρασμα ότι αυτοί είναι οι νέοι «νομοθέτες», αυτά πράττουν, τοιούτα προστάζουν. Οι πολίτες, ως βαστάζοι των ακόρεστων ορμών των υπαλλήλων της Υπερδομής, οφείλουν το νενομισμένο όρκο της υπακοής στις ασύντακτες υλακές των διαχειριστών του τηλεοπτικού χρόνου.

Εμπραγμάτωση

Αξίζει να σημειωθεί στα προαναφερθέντα μια αποκάλυψη που προσέφερε μια παράλειψη του τηλεπαρουσιαστή: στο οικοσύστημα του δημοσίου διαλόγου δεν υπάρχουν άλλοι. Μόνο ο ίδιος, οι όμοιοί του και οι πολιτικοί. Οι διανοούμενοι, οι λογοτέχνες, οι εικαστικοί, οι επικεφαλής θρησκευτικών ομολογιών και δογμάτων, οι ιστορικοί, η Ακαδημία, οι εκπρόσωποι των κλάδων της παραγωγής υλικών και άλλων αγαθών, δεν υφίστανται. Οι «νέες» ιδέες δεν μπορούν παρά να αχνιστούν δίπλα από τα πυρωμένα κουζινικά με τα φαγητά που σαν εμβρυουλκοί ξεγεννούν τα βογκητά γευστικής ηδονής ταλαίπωρων οξυζενέ κορασίων.
Δηλαδή, ο Ελληνισμός, για το παρόν και το μέλλον του, πρέπει να καταβάλλει φόρο υποτελείας εξαργυρώσιμο σε τηλεθέαση και εξώφυλλα καλογυαλισμένων περιοδικών, που είναι από καιρό φορτωμένα με την σκουριά της παρακμής.
Το σύστημα δεν έχει άδικο στην επιλογή του. Τέτοιους δημοσιολογούντες, πολιτικούς και παρουσιαστές και «δημοσιογράφους» πρέπει να διαθέτει παρκαρισμένους στα σιλό του. Έτσι είναι η αεροπορία που βομβαρδίζει τον αντίπαλο με προπαγάνδα για να υποταχθεί ευκολότερα στους ξένους, τους ελληνόφωνους ντόπιους, στις πτωτικές δυνάμεις που πολιορκούν τους νόες μας. Έτσι προετοιμάστηκε ο λαός για το Μνημόνιο.
Όσοι καθορίζουν το δημόσιο διάλογο εμπραγματώνουν, στην αρχή σε λεκτικό επίπεδο κι ύστερα σε αμιγώς υλικό, τον εξανδραποδισμό του έθνους. Η αυτοεκπληρούμενη προφητεία της κυριαρχίας τους μπορεί να ακυρωθεί υπό δύο προϋποθέσεις. Πρώτα ο εντοπισμός της μεθόδου τους κι ύστερα η απομάκρυνση από την θέαση της αβύσσου.