Αξίζει να αναλυθεί και να ανασυντεθεί η προσωπικότητα, η προσφορά και η επιρροή του. Ο κυρίαρχος λόγος για τη μνεία είναι η ωφέλεια όσων απομένουν να μοχθούν επί της γαίας. Εκείνος θα λάβει τα δέοντα στις σφαίρες όπου τώρα οδεύει. Ξέρουν εκείνες να υποδέχονται και να κατατάσσουν τους επισκέπτες. Μεθυσμένος ηνίοχος θάναι αλλά με σταθερό το χέρι και θα γελά με τις διαφορές της ρότας που θα χαράζουν τα υπέροχα άτια του θυμοειδούς και του επιθυμητικού.
Υφίσταται ανάγκη, δασκάλα όλων των θεών τούτη, να επισημανθούν σημεία διάφορα στο φαινόμενο Lemmy και την εκκωφαντική ηχώ που προκάλεσε από τη Λαπωνία μέχρι την Ανταρκτική το άγγελμα του θανάτου του.
Πρώτα και κύρια, το μείζον για την συλλογικότητα που έχει αποθέματα επικής μεγαλοπρέπειας για να αυτοπροσδιορίζεται ως «Έλλην άνθρωπος» είναι να αναρωτηθούμε πώς μπορεί να προκαλέσει αυθεντική και ανυπόκριτη συγκίνηση (ίσως και συντριβή) η είδηση του θανάτου ενός προσώπου που η συντριπτική πλειονότητα...
ουδέποτε γνώρισε εκ του σύνεγγυς.
Γεννήθηκε κάποιος στο μεγάλο νησί του Ατλαντικού πριν από 70 χρόνια, ουδέποτε τον είδαν από κοντά, ποτέ δεν είχαν συνάφεια ιδιαίτερη με τον τρόπο του, ούτε μια φορά δεν μοιράστηκαν κοινές εμπειρίες μαζί του. Μόνο άκουσαν ήχους που εκτόξευε το μπάσο και λέξεις ξενικές που άφησε το μελάνι στα τσαλακωμένα χαρτιά του, μαζί με τα αποτυπώματα από την κιθάρα και τα τύμπανα που ηλεκτρίζονταν στα στούντιο και τις συναυλιακές αίθουσες όπου ηχογραφούσε. Αυτό το ελάχιστον ήταν όλο και τα πάντα ένιωσαν οι δέκτες των δημιουργιών του. Δεν ένιωσαν προσβεβλημένοι που ένας άλλος, αλλιώτικος και αλλοτινός υπέβαλε τον ρυθμό της ευφορίας ή της εκστάσεώς τους. Απλά το ένιωσαν σαν εκκλησίασμα μιας άτυπης πλην καθορισμένης λατρείας και δεν έπαψαν ούτε μέρα να υποβάλουν τα σεβάσματά τους προς εκείνον.
Μα δεν είναι κυρίαρχος ο πολιτισμός που βιώνουν οι Έλληνες οπαδοί του συγκροτήματος του Lemmy; Όχι πια. Ήταν κάποτε αλλά οι νυν δεν τον καταλαβαίνουν. Δεν είναι κομμάτι τους. Δεν ήρθαν ποτέ σε επαφή βαθιά μαζί του. Δεν παράγει τώρα κάτι για να τους κλέψει στιγμές και να τους σπείρει μνήμες άφθαρτης χαράς. Ο Lemmy δίχως να το έχει σχεδιάσει έγινε άγγελος της πολιτισμικής κυριαρχίας του αγγλοσαξωνικού μοντέλου. Πέτυχε κι αυτός στην αποστολή που του ανέθεσαν (πριν καν γεννηθεί) οι σιωπηλές ελίτ των λεσχών και των επαύλεων στις εκτάσεις που κατέχει αυτός ο κόσμος. Οι υπήκοοι των επαρχιών νιώθουν πια απολύτως ελεύθεροι να συμπεριφέρονται σαν πρόθυμοι, ενθουσιώδεις εθελόδουλοι.
Μιλάνε αγγλικά (σπαστά και μη), τραγουδούν αγγλοαμερικάνικα, σπουδάζουν στην Εσπερία –με κόπους, θυσίες, αγωνίες και παραχωρήσεις αλλά σπουδάζουν-, προάγουν το πολιτισμικό μοντέλο της κυρίαρχης (για την ώρα) υπερδομής και αναπαράγουν όλα τα στερεότυπα που ξεφουρνίζει με ρυθμούς επιταχυνόμενους το Λονδίνο, η Νέα Υόρκη και η Καλιφόρνια – πάντα σε ανοιχτή γραμμή με την Ουάσιγκτον.
Λυπηθήκαμε για τον θάνατο του Lemmy όπως θα λυπούνταν γνήσια και βαθιά οι κατεχόμενοι λαοί που ταυτίστηκαν με την γλύκα των ευκολιών που πάντα παρέχει ο κατακτητής έπειτα από την πάροδο ευλόγου χρονικού διαστήματος. Αν πέθαινε μέγας Έλληνας τραγουδιστής, συνθέτης, ποιητής και μουσικός δεν θα προέκυπτε παρόμοια περίπτωση πηγαίου κοπετού και αναπαραγωγής των σπαραγμάτων από τον «μυθολογικό κύκλο» που δημιούργησε ο ιθύνων νους του συγκροτήματος.
Για τους Έλληνες –με ό,τι κι αν ασχολούνται- η αυθεντική ενόρμησή μας όταν προκύπτει περί θανάτου των ενημέρωση ακούει σε τρία ονόματα: φθόνος, ανταγωνισμός και ανακούφιση. Ο Έλληνας υδραυλικός που δεν έχει συναίσθηση του βάθους της πολιτισμικής, ιστορικής και υπαρκτικής οντότητας που εκπροσωπεί, κατά βάθος θα νιώσει ανακουφισμένος που έφυγε από το πεδίο της καθημερινής αναμέτρησης ένας Έλληνας αρχιμουσικός αλλά θα λυπηθεί που εκδήμησε κάποιος συνθέτης από την Βαλτιμόρη. Πεθαίνοντας ένας εκπρόσωπος της εθνικότητάς μας, ακουσίως προσφέρει στους άλλους την αίσθηση ότι τους… αδειάζει τη γωνιά και τον καθησυχασμό ότι ο ίσκιος του δεν θα τους βαραίνει πλέον. Όμως, όταν ο Άδης αφαιρεί από την επιφάνεια της γης έναν ξένο διαχειριστή τμήματος της καθολικής εξουσίας που μας ασκούν από την εποχή της 1ης ρωμαϊκής κατάκτησης, τότε ο υπόδουλος θλίβεται. Ξεκίνησε να το κάνει υποκριτικά για να μην ξεχωρίσει από το πλήθος και αποκτήσει αχρείαστα μπλεξίματα. Το έκανε τόσες πολλές φορές που του έγινε δευτέρα φύση. Η κολακεία στον ισχυρότερο μεταλλάχτηκε σε πεποίθηση. Η σκεπτομορφή της κατωτερότητας και η κατάρα του Ναυαρίνου και της μάχης της Λευκόπετρας βαραίνει τόσο πολύ τους ώμους της πλειοψηφίας, που αυτή κλίνει το γόνυ ενώπιον της επικυρίαρχης Δύσης ακόμα κι όταν δεν της ζητείται κάτι τέτοιο.
Ο βαθμός της υπερπαραγωγής αναμνήσεων, αναπολήσεων, εκπεφρασμένων βιωμάτων και λοιπών τετριμμένων στοχασμών και συνθημάτων για τον ιδρυτή, αρχηγό και εμπνευστή των Motörhead δεν δείχνει κάτι άλλο. Η νεολαία μας, ήδη από τις εθνικά μειονεκτικές δεκαετίες του ’50 και του ’60 λειτουργεί σαν πρακτικογράφος της αγγλικής και αμερικανικής μαζικής κουλτούρας. Υπαγορεύουν οι αγγλόφωνοι κείμενα, ακούσματα και αντιλήψεις και επίγονοι του Αλκιβιάδου καταγράφουν στις εγκεφαλικές συνάψεις τους τις υπαγορεύσεις των αρχόντων του κόσμου τούτου. Στο τέλος, έπειτα από τις πολλές επαναλήψεις έχουν γίνει τόσο «δικές» τους οι φορεμένες σκέψεις και αισθήσεις ώστε νιώθουν τεμαχισμένοι όταν οι Επικυρίαρχοι αλλάζουν την συνταγογράφηση στην φαρμακευτική αγωγή που λαμβάνουν οι εκπρόσωποι του πολιτισμού που έχει εθιστεί στην ξενοκρατία.
Ο Lemmy και οι Motörhead, όπως και δεκάδες άλλες μπάντες με τις οποίες έχει εθιστεί και ο συντάκτης του παρόντος (δεν μπόρεσα να ξεφύγω από τον κατακλυσμό του Μέσου Όρου) δεν είναι τίποτε άλλο παρά τρακτέρ με το οποίο «οργώνονται» και οργανώνονται σε επίπεδο εμπειριών, σχέσεων, συνηθειών και προτιμήσεων οι νόες και ο συναισθηματικός κόσμος μας.
Μια από τις ευλογίες του Lemmy ήταν η ακόλουθη: έγινε όσα μας έμαθαν να θέλουμε να είμαστε. Αναπόφευκτο να προσπαθούμε, έστω και φαντασιακά, να βαδίζουμε στα χνάρια που άφησαν οι μπότες του.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το μπλουζάκι που έχει την εμβληματική «γουρούνα» του συγκροτήματος που πάνω γράφει Motörhead και κάτω «England». Πόσοι το έχουμε δει, το έχουμε φορέσει και έχουμε εξοικειωθεί τόσο με την εικόνα του ώστε έχουμε λησμονήσει το μήνυμα του περιεχομένου του; Μια λέξη χρωματίζει το σύνολο του νοήματος. Η Αγγλία. Αλήθεια, πόσο εξωφρενικό (έως και αστείο) θα μας φαινόταν να αντικρίσουμε έναν Καλιφορνέζο με μπλουζάκι που θα είχε στάμπα το πρόσωπο του Τσιτσάνη και από κάτω θα έγραφε «Ελλάς;». Αυτή η ενστικτώδης αντίδρασή μας αποκαλύπτει τον βαθμό του εμποτισμού μας με την κουλτούρα και τις υποκουλτούρες των αγγλοαμερικανών.
Ακολουθεί η συνέχεια της ανάλυσης του φαινομένου Motörhead στην υπαρκτική της (και λίαν σημαντικότερη της εθνικής) διάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου