Νικῆστε τὸ στρὲς μὲ σύμμαχο τὸν Πυθαγόρα

Στην ἐφημερίδα "δημοκρατία" ἕνα θέμα που μπορεῖ νὰ σᾶς ἀλλάξει τὴν ζωὴ: ἡ σύγχρονη Ἰατρικὴ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν Πυθαγόρεια σοφία μπορεῖ νὰ νικήσει τὸ στρὲς (μια μάστιγα τῆς ἐποχῆς, ὑπεύθυνη γιὰ τὸ 70% τῶν ασθενειών!). Διαβάστε τὴν συνέντευξη μὲ τὴν Δρ. Χριστῖνα Δαρβίρη, τὴν ἐξαιρετικὴ ἐπιστήμονα που ἐμπνεύστηκε τὴν ριζοσπαστικὴ μέθοδο!

Παλινδρομιστὴς ἀπὸ τὰ Στάγειρα

Ἐν τὴ παλάμη καὶ οὕτω βοήσωμεν.

Ἀναζητώντας τὶς ρίζες μας, πέτυχα τύπο στὴν τηλεόραση, ἀπόγονο Ἀριστοτέλους, μὲ μετρητὰ τραμπαλιζόμενα στὴν παλάμη του!

Ἐκπομπὴ «Το Πρωινό»,23/02/2016. Ὁ Γ. Λιάγκας, πάλαι ποτὲ ὑποψήφιος βουλευτὴς τῆς πασοκάρας και φίλος ΓΑΠ, σχολιάζων περὶ Παρθενῶνος δήλωση ἠθοποιοῦ Χ. Λούλη, ἔφα: «Μου ‘χε πεῖ ἕνας κάποτε μία φράση που ψιλοσυμφωνώ, ψιλοσυμφωνεὶ ἡ φράση αὐτὴ μὲ αὐτὰ που λέει ὁ Χρῆστος ὁ Λούλης ὅτι ‘οἱ ἀρχαῖοι ἡμῶν πρόγονοι μεγαλούργησαν γιατὶ δὲν εἶχαν ἀρχαίων ἡμῶν προγόνους νὰ μιλᾶνε καὶ νὰ κάνουν ἀναφορὲς σὲ αὐτούς’. Ἐμεῖς ἐπαναπαυτήκαμε.[…] Ἔχουμε μείνει ὅμως ὅτι εἴμαστε περήφανοι γιὰ τὸν Περικλῆ, γιὰ τὸν Ἀριστοτέλη καὶ δὲν

Ὁ εὐρωπαϊκὸς μῦθος μόλις κατεδαφίστηκε!

Ἡ πολιτικὴ τάξη τῆς χώρας μας ὀφείλει στὸ ἔθνος νὰ πάψει νὰ ὑποτιμᾶ τὴ νοημοσύνη τῶν πολιτῶν, βαφτίζοντας τὴ διάλυση τῆς Ἑλλάδος «εὐρωπαϊκὸ» πρόβλημα. Ἡ πατρίδα μας μετατρέπεται σὲ χαλιφᾶτο καὶ σὲ ἀποθήκη ψυχῶν, ὄχι τὸ Βέλγιο καὶ τὸ Λουξεμβοῦργο.

«Οὐαὶ τοῖς ηττημένοις καὶ μακάριοι οἱ κατέχοντες». Αὐτοὶ εἶναι οἱ δύο «αξιακοὶ» πνεύμονες τῆς Βαβὲλ ποῦ ἀποκαλεῖται Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση. Ἡ ἴδια ἡ πραγματικότητα, μὲ τὰ δυνατά, ἠχηρὰ καὶ ὀδυνηρὰ ραπίσματτὰ τῆς, ξυπνὰ τοὺς ἀφελεῖς καὶ ἀπαιτεῖ ἀπὸ ἐκείνους νὰ δράσουν γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὸ ραντεβοὺ μὲ τὴν καταστροφή.

Ταυτόχρονα, οἱ δραματικὲς ἐξελίξεις στὸ Μεταναστευτικὸ γελοιοποιοῦν τὰ φληναφήματα καὶ τὴ γλυκερὴ προπαγάνδα περὶ τῆς πολιτικῆς «ἑνοποίησης», που ὑποτίθεται ὅτι θὰ προκύψει ἔπειτα ἀπὸ τὴν τήρηση τῶν «κανονισμῶν» καὶ τῶν ὁδηγιῶν ποῦ θεσμοθετοῦν οἱ «ὑψηλόφρονες» κομισάριοι τῆς Ε.Ε.

Τίποτε ἀπ' ὅλα αὐτὰ δὲν πρόκειται νὰ γίνει. Τα κράτη εἶναι ἐθνικὰ καὶ τὸ δείχνουν στὴν πρώτη εὐκαὶρία, ἀλλὰ καὶ στὴν πρώτη δυσκολία. Κανεὶς δὲν σκέφτεται «εὐρωπαϊκά», διότι κανεὶς δὲν νιώθει μόνο... Εὐρωπαῖος - πλὴν ἐκείνων ποῦ θησαυρίζουν λόγω τῆς προσκόλλησὴς τοὺς στοὺς μηχανισμοὺς ἐξουσίας, τοὺς ὁποίους ἔχουν στήσει οἱ

Καθολικὴ νόσος, ὁλιστικὴ θεραπεία

Στὴ μεγάλη φωτογραφία βλέπουμε τὸ θέατρο τῆς Ἐπιδαύρου καὶ στὴ μικρὴ τὸ ἐξώφυλλο τοῦ βιβλίου τοῦ Παναγῆ Καββαδία

Νὰ ἀντιμετωπίσουμε μὲ πίστη, γνώση καὶ Τέχνη την ἀσθένεια που 

μᾶς ἀπειλεῖ καὶ μᾶς δοκιμάζει

«Το Ἱερὸ φημιζόταν γιὰ τὶς θεραπεῖες των ἀσθενῶν που κατέφευγαν σὲ αὐτὸ ἤδη ἀπὸ την ἀρχὴ του 5οὐ π.Χ. ἄι., ὅπως μαθαίνουμε ἀπὸ τὶς ἐπιγραφὲς των ιαμάτων που βρέθηκαν στὶς ἀνασκαφές, σὲ σχέση μὲ κάποια θεραπεία που ἔγινε στὸ Ἱερὸ καὶ τὴν διέσωσε ὁ Αἰλιανὸς (Περί ζώων ἰδιότητος, ΙΧ,33), μεταφέροντὰς τη ἀπὸ τον ἱστοριογράφο Ἴππυ ἀπὸ το Ρήγιο, που ἄκμασε κατὰ τοὺς Περσικοὺς Πολέμους. Την ἐποχὴ αὐτὴ θὰ πρέπει νὰ ἦταν σὲ χρήση οἱ ἐγκοιμήσεις: οἱ ἀσθενεῖς περνοῦσαν τὴn νύχτα σὲ συγκεκριμένο χῶρο, ὅπου ἐμφανιζόταν ὁ Ἀσκληπιὸς καὶ τοὺς θεράπευε».

Παναγῆς Καββαδίας, «Το Ἱερὸ του Ἀσκληπιοῦ στὴν Ἐπίδαυρο καὶ ἡ θεραπεία των ἀσθενῶν», ἐκδόσεις Κάκτος, σελ. 39.

Ὁ συγγραφέας αὐτοῦ τοῦ ἔργου εἶναι μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες προσωπικότητες τῆς ἑλληνικῆς ἀρχαιολογίας. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος που ξεκίνησε το 1881 τὶς ἀνασκαφὲς στὴν

Μία κλινικὴ περίπτωση στὸ Φεστιβὰλ Ἀθηνῶν

Το Φεστιβὰλ Ἀθηνῶν εἶναι ἕνας θεσμὸς που χρησιμοποιεῖ, μεταξὺ ἄλλων, ὡς χώρους γιὰ τὶς ἐκδηλώσεις, παραστάσεις καὶ ἐκθέσεις του τὸ Ἀρχαῖο Θέατρο τῆς Ἐπιδαύρου καὶ τὸ Ὠδεῖο Ἡρώδου Ἀττικοῦ - δύο ἐκ τῶν ιερότερων τόπων του ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ στοὺς ὁποίους δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ επιτραπεὶ ἡ διάπραξη ἀθλιοτήτων.

Ὁ Γιαν Φαμπρ εἶναι κάποιος Βέλγος. Διορίστηκε καλλιτεχνικὸς διευθυντὴς τοῦ Φεστιβὰλ Ἀθηνῶν ἀπὸ ἕναν πολιτικό, που ἔχει δηλώσει ἀπερίφραστα ὅτι ἐχθρεύεται τὴν ἀριστεῖα: τὸν ὑπουργὸ Πολιτισμοῦ Ἀριστείδη Μπαλτᾶ.

Ὁ Γιὰν Φὰμπρ εἶναι ἕνας «καλλιτέχνης». Ἡ εργογραφία του θυμίζει δελτίο συμβάντων ψυχιατρικῆς κλινικῆς, που τελεῖ ὑπὸ

Ἡ ἀνεξικακία τοῦ φιλοσόφου

Ὁ Κ. Δεσποτόπουλος στὴν οἰκίαν του, τον Ὀκτώβριο τοῦ 2015.

«Μὲ την ἐμψυχωτικὴ ἀνάμνηση της δόξας της ἀρχαίας Ἑλλάδας, νὰ ὑπάρχει ἕνα αἴσθημα χρέους, ὥστε νὰ ἐπιθυμοῦν νὰ φαίνονται ἀντάξιοι των ἀρχαίων Ἑλλήνων. Ἐπίσης, ἀποφεύγοντας ἔντονους διχασμοὺς νὰ προσπαθήσουν καὶ στὸ πεδίο τῆς οἰκονομίας καὶ στὸ πεδίο τοῦ πολιτισμοῦ νὰ δράσουν δημιουργικά. Νομίζω ὅτι ὑπάρχουν οἱ δυνάμεις νὰ τὸ κάνουν αὐτό. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ἱκανοὶ νὰ ζήσουν μία ζωὴ δημιουργική.[…] Ἡ λέξη εὐτυχία, ἐτυμολογικά, σημαίνει καλὴ τύχη. Δηλαδή, κάτι που δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τον ἄνθρωπο ἀλλὰ ἀπὸ τὶς περιστάσεις τῆς ζωῆς του. Ἡ λέξη που ἐκφράζει τὴν οὐσιαστικὴ ἔννοια εἶναι ἡ εὐδαιμονία. Ἡ εὐδαιμονία προϋποθέτει ψυχικὴ ἔξαρση του ἀνθρώπου, πνευματικὴ ἀνάταση καί, βεβαίως, σὲ μία τροχιὰ ἠθική. Κατ’ ἐμέ, γιὰ νὰ εἶναι ἐφικτὴ γιὰ τον ἄνθρωπο ἡ εὐδαιμονία πρέπει νὰ ἔχει ἐξασφαλίσει τον βιοπορισμὸ του καὶ νὰ ἔχει καλὲς σχέσεις μὲ τον περίγυρὸ του– καὶ ἐνδεχομένως νὰ ἔχει καὶ δημιουργικὲς ἐξάρσεις».

Κωνσταντῖνος Δεσποτόπουλος, ἀπὸ συνέντευξη που παραχώρησε στὸν ὑπογράφοντα γιὰ την «κυριακάτικη δημοκρατία», Ὀκτώβριος 2015

Σμύρνη 8 Φεβρουαρίου 1913 - Ἀθήνα 7 Φεβρουαρίου 2016. 
103 ἐνιαυτοὶ πληρωμένοι μὲ ἐμπειρίες, ἀρετή, ἄθληση πνευματικὴ καὶ σωματικὴ καὶ προσφορὰ στὸ κοινὸ καλό. Νὰ εἶσαι καλὸς Ἕλληνας ἐπὶ 103 χρόνια δὲν εἶναι εὔκολο σπόρ. Ἀκόμα δυσκολότερο εἶναι νὰ

Γουστάρει ζημιάρη νοικιάρη

Ὁ ΓΑΠ νοίκιασε παραθαλάσσια μεζονέτα 120 τ.μ. μὲ χίλια εὐρὼ τον χρόνο. Τέτοιες τιμὲς οὔτε σὲ Φουκουσίμα καὶ Τσερνομπίλ!

 Ἀκολουθεῖ ὠδὴ γιὰ τὶς περιπέτειες τοῦ λατρεμένου μας: 

Ἤμασταν δὲν ἤμασταν περίπου ταλιμπὰν καὶ ἦρθαν οἱ Εὐρώπες ἦρθε καὶ ὁ Στρος Κἄν. Την ἀσθένειὰ μας γιὰ νὰ γιὰν' ἤθελε νὰ προκάν', ὁ φουκαρᾶς ὁ Γιῶργος καὶ λέγαμε ἀμάν. Τὸν κράξαμε, τὸν διώξαμε, φέραμε Παπαδήμο. Μία σακαράκα πήραμε πληρώσαμε γιὰ λίμο. Πικράθηκε, σιχτίρισε, τὸν πλάκωσε τὸ ἄδικο κι ἔπνιγε τὸν πόνο του σὲ ἕνὰ τσιπουράδικο, ὕστερα μπριζολάδικο, ποτὲ σὲ βενζινάδικο (ἤντουνε οἰκολόγος). Τα γκρέκικα τὰ μίλαγε ὡσὰν ἠλεκτρολόγος που

Ὅν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος

Ὁ Παντελὴς Παντελίδης ἦταν ἕνα παληκάρι μὲ εὐαισθησία καὶ ἐθνικὴ ἀξιοπρέπεια. Ὅταν διαπίστωσε ὅτι ἕνα τραγούδι του (το ὁποῖο εἶχε ἀπαξιωτικοὺς στίχους γιὰ μία "γκόμενα ποῦ τριγυρνᾶ στὰ Κατεχόμενα") προκάλεσε κάποιους Κυπρίους, οἱ ὁποῖοι ξέχασαν εὔκολα τὶς συναυλίες του Ρουβὰ μὲ τον Μπουρὰκ Κουτ στὴν Πράσινη Γραμμή, ἀπέσυρε το ἆσμα καὶ ζήτησε συγγνώμη.

Οἱ Ρουβάδες δὲν ἀπολογήθηκαν. Οἱ Ψινάκηδες ἐξελέγησαν δήμαρχοι στόν...Μαραθώνα(!!!!) Ὁ Θεὸς νὰ ἀναπαύει την ψυχὴ του συμπαθοῦς Παντελῆ Παντελίδη.

Ἕνας σωτήρας γιά τὴν Deutsche Bank

Ὁ ΓΑΠ στὸ Μέγαρο Μουσικῆς στὸ Βερολίνο παίρνει τὴν «κούπα» ἀπό τα χέρια τοῦ διοικητή τῆς γερμανικῆς τράπεζας Γιόζεφ Άκερμαν.

Τὴν Λόλα ἀπό τὴν φωτιά τὴν σώζει ὁ Καρνέισον. Ὁ Γιῶργος θά σώσει 

ὁλόκληρη τὴν Γερμανία γατάκια! 

Κυριακή, 3 του Ὀχτώβρη 2010. Γκρεμιστῆκαν τα τσιμέντα. Ξεπάγωσε ἡ τσιμινιέρα, ποὺ εἶχε μπεῖ στήν κατάψυξη ἀπό τότε ποὺ τὴν τραγούδησε ὁ Νταλάρας. Τὰ κοράκια ἄσπρισαν καί ὁ κάβουρας βάδισε εὐθεία. Ἠνεώχθη τὸ καταπέτασμα καὶ ἤχησαν οἱ σάλπιγγες της χαράς σέ ρυθμό disco (μία χορηγία τοῦ Τζορτζ Σόρος). Ἦταν ἡ ἡμέρα των ἡμερῶν. Ὁ ἄνδρας των ἀνδρῶν, ὁ στοχαστής τῶν στοχαστῶν λάμβανε το βραβεῖο τῶν βραβείων «γιά τὴν κοινωνική του προσφορά καί δή γιά τὴν ἀναδιάρθρωση τῆς δημοσιονομικῆς πολιτικῆς τῆς Ἑλλάδας καί τὴν ἀποτροπή πτώχευσης τῆς χώρας». Ναὶ! Ὁ Γιῶργος ὁ Παπανδρέου αὐτοπροσώπως λάμβανε ἀπό τὸν

Δημοσθένης Κούκουνας: «Ἡ κυβέρνηση Τσίπρα λέει ψέματα για τὸ κατοχικὸ δάνειο»

Ὁ Δημοσθένης Κούκουνας εἶναι δημοσιογράφος καὶ ἱστορικὸς καὶ ἔχει ἐπικεντρώσει το ἐρευνητικὸ ἐνδιαφέρον του στὸν φωτισμὸ τῆς σκοτεινῆς περιόδου της Κατοχῆς. Οἱ ἐκτελέσεις, οἱ λεηλασίες, ἡ καταστροφὴ τῶν ὑποδομῶν μας ἀπὸ τον γερμανικὸ στρατό, οἱ δωσίλογοι καὶ ὅσοι θησαύρισαν την ἐποχὴ που οἱ Ἕλληνες πέθαιναν ἀπὸ την πείνα, ἀλλὰ καὶ οἱ βιογραφίες προσώπων που διαδραμάτισαν κρίσιμο ρόλο στὴν ἐποχὴ του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ἔχουν περιγραφεῖ μὲ εὐθυκρισία, ἀντικειμενικότητα καὶ χάρη ἀπὸ την πένα του διαπρεποῦς συγγραφέα.
Οἱ συγγραφικὲς ἐπιδόσεις του σὲ αὐτὸν τον τομέα δὲν εἶναι μόνο ἐντυπωσιακὲς ἀλλὰ καὶ εθνοφελείς. Εἰδικὰ ἐκεῖνες ποῦ ἀφοροῦν τὶς ὀφειλὲς των Γερμανῶν πρὸς την Ἑλλάδα καὶ το «ξεχασμένο» ἀπὸ τὶς κυβερνήσεις μας κατοχικὸ δάνειο. Ὁ κ. Κούκουνας κυκλοφόρησε πρόσφατα ἕνα σημαντικότατο βιβλίο γιὰ το ἐν λόγω ζήτημα. Τιτλοφορεῖται «Κατοχικὸ δάνειο - Ἡ ὅλη ἀλήθεια γιὰ το γερμανικὸ χρέος» (ἐκδόσειςHistoria). Ἡ συνέντευξη ποῦ ἀκολουθεῖ καὶ ὅσα ἀποκαλύπτονται ἀπὸ τον κ. Κούκουνα ἀξίζει νὰ προσεχθοὺν ἀπὸ ὅλους μας.

Μὲ την εὐκαιρία ποῦ κυκλοφόρησε πρόσφατα το νέο βιβλίο σας, ποῦ ἔχει τον τίτλο «Κατοχικὸ δάνειο - Ἡ ὅλη ἀλήθεια γιὰ το γερμανικὸ χρέος», ἐπανέρχεται πάλι στὴ συζήτηση ἡ γερμανικὴ ὀφειλὴ ποῦ ἔρχεται ἀπὸ τα χρόνια της Κατοχῆς. Πραγματικὰ πιστεύετε ὅτι θὰ μποροῦσαν ποτὲ οἱ Γερμανοὶ νὰ μας την ἐξοφλήσουν;

Τέτοιου εἴδους θέματα στὴ διεθνὴ πρακτικὴ δὲν κλείνουν ποτέ, παρὰ μόνο μὲ την ἀποκατάσταση του δικαίου. Στὴ συγκεκριμένη περίπτωση το ἀδιαμφισβήτητο δίκαιο ἀνήκει στὴ χώρα μας καὶ εἶναι θέμα χρόνου πότε ἐπιτέλους θὰ τακτοποιηθεῖ. Βέβαια, δὲν εἶναι πλέον τόσο ἁπλό, εἰδικὰ ἀφότου ἡ χώρα μας πέρασε ὑπὸ τον

Σ’ ἕνα γράμμα ὅλη ἡ ἀλήθεια

«Νομίζω, λοιπόν, ὅτι τὸ γράμμα Ε δὲ συμβολίζει οὔτε ἀριθμὸ οὔτε σειρὰ οὔτε σύνδεσμο οὔτε κάποιο ἄλλο ἀπὸ τὰ ἐλλιποῦς σημασίας μόρια. Ἀλλὰ εἶναι μία αὐτοτελὴς προσαγόρευση καὶ προσφώνηση τοῦ θεοῦ, ἡ ὁποία μὲ τὴν ἐκφώνησὴ τῆς κάνει αὐτὸν που τὴν πρόφερε νὰ συλλαμβάνει τὴν δύναμη τοῦ θεοῦ. Γιατὶ ὁ θεὸς σὲ κάθε ἕναν που προσέρχεται ἐδῶ ἀπευθύνει τὸ γνῶθι σαυτὸν σὰν ἑνὸς εἴδους χαιρετισμό, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι σὲ καμιὰ περίπτωση κατώτερος ἀπὸ τὸ ‘χαῖρε’. Ἐμεῖς, πάλι, ἀπαντώντας στὸ θεὸ λέμε «εἶ-σαι»(=εἶ)», θεωρώντας ὡς ἀληθὴ, ἀψευδὴ καὶ μόνο ταιριαστὴ μόνο σ’ ἐκείνον προσφώνηση αὐτὴν ποῦ σημαίνει τὸ εἶναι».
Πλουτάρχου, «Περὶ τοῦ Ει τοῦ ἐν Δελφοῖς», 392a, ἐκδόσεις Ζῆτρος, σελ. 329

Ὁ Πλούταρχος ἦταν ὁ πρεσβύτερος τῶν ἱερέων τοῦ Ἀπόλλωνος στὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν καὶ ὁ καθ’ ὕλην ἁρμόδιος γιὰ τὴν ἑρμηνεία τῶν πυθικῶν χρησμῶν. Ἡ ζωὴ τοῦ καὶ τὸ ἔργο τοῦ ἀπέχουν παρασάγγας ἀπὸ τὴν ἰδέα ποῦ μπορεῖ νὰ ἀναπτύξει κάποιος ἀγχωμένος καὶ παραζαλισμένος ἄνθρωπος τῶν ἡμερῶν μᾶς περὶ τοῦ ἰδανικοῦ, κατὰ φύσιν καὶ σὺν θεῶ ζῆν. Το «Περὶ τοῦ Ει τοῦ ἐν Δελφοῖς» ἀπ’ ὅπου προέρχεται τὸ