Ζώντας κατά τόν δαίμονα ἑαυτοῦ

Στὴν μικρὴ φωτογραφία, τὸ μνῆμα τοῦ Jim Morrison. Το ἀπόφθεγμα στὴν πλάκα εἶναι γραμμένο στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα

«Νομίζω ὅτι ὑπῆρχε μέσα μου ὁ καταπιεσμένος πόθος νὰ κάνω κάτι τέτοιο (σ.σ.: νὰ τραγουδάει) ἀπὸ τότε ποὺ ἄκουσα... Ξέρεις, ἡ γέννηση τοῦ rock'n' roll συνέπεσε μὲ τὴν ἐφηβεία μου, τὴν ἀπαρχὴ τῆς αὐτοσυνειδητοποίησής μου. Ἦταν μεγάλη ἡ ἔξαψη ποὺ μοῦ προκαλοῦσε, ἂν καὶ τότε δὲν μποροῦσα σὲ καμία περίπτωση νὰ μοῦ ἐπιτρέψω νὰ φανταστῶ ὡς πιθανότητα νὰ κάνω ἐγὼ κάτι τέτοιο. Ὑποθέτω ὅτι ὅλη ἐκείνη τὴν περίοδο, ἀσυνείδητα, ἄθροιζα ἀκούσματα καὶ οἰκοδομοῦσα τὴν κλίση μου. Ὁπότε, ὅταν τελικὰ συνέβη, τὸ ὑποσυνείδητό μου εἶχε...
προετοιμάσει τὰ πάντα. Δὲν τὸ σκεφτόμουν. Ἤμουν ἁπλὰ ἐκεῖ. Ποτὲ δὲν τραγουδοῦσα. Οὐδέποτε τὸ εἶχα συλλάβει ὡς ἐνδεχόμενο. Νόμιζα ὅτι θὰ γινόμουν συγγραφέας ἤ κοινωνιολόγος, ἴσως καὶ θεατρικὸς συγγραφέας. Ποτὲ δὲν εἶχα πάει σὲ συναυλίες - σὲ μία ἤ δυὸ, τὸ πολύ. Εἶχα δεῖ διάφορα στὴν τηλεόραση, ἀλλὰ ποτὲ δὲν εἶχα γίνει κομμάτι αὐτῆς τῆς κατάστασης. Ὅμως, ἄκουσα μέσα στὸ μυαλὸ μου μία ὁλόκληρη συναυλία, μὲ τὸ συγκρότημα νὰ παίζει καὶ τὸ κοινὸ - μεγάλο κοινό. Τα πρῶτα πέντε ἤ ἕξι τραγούδια ποὺ ἔγραψα ἦταν σημειώσεις ἀπὸ τὴ φανταστικὴ ρὸκ συναυλία ποῦ γινόταν μέσα στὸ κεφάλι μου. Καί, ἐφόσον εἶχα γράψει τὰ τραγούδια, ἔπρεπε καὶ νὰ τὰ ἑρμηνεύσω».

Ἀπόσπασμα ἀπὸ συνέντευξη ποῦ παραχώρησε ὁ Jim Morrison στὸν δημοσιογράφο Jerry Hopkins, ἡ ὁποία δημοσιεύτηκε στὸ περιοδικὸ «Rolling Stone», στὸ τεῦχος 38, στὶς 26 Ἰουλίου 1969. 

 Ὁ James Douglas «Jim» Morrison (8 Δεκεμβρίου 1943 - 3 Ἰουλίου 1971) ἦταν ποιητής, συγγραφέας, τραγουδιστὴς, στιχουργὸς καὶ μύστης τοῦ ἐκστατικοῦ στοχασμοῦ. Βρέθηκε γιὰ λίγο καιρὸ στὴ διάστασὴ μας καὶ τὴν ἐπηρέασε πολύ. Ἡ προσωπικότητά του καὶ τὸ ὠστικὸ κῦμα ἀπὸ τὴ δημιουργικὴ ἔκρηξή του ἐπεκτείνονται πέρα ἀπὸ τὸν χρόνο καὶ τὸν τόπο ὅπου μεταδόθηκαν γιὰ πρώτη φορὰ τὰ μηνύματά του πρὸς τὸν κόσμο. Οἱ Doors και τα απόκοσμα τραγούδια τους δεν θα ὑπῆρχαν δίχως τὸ δικὸ του ἄγγιγμα. Σ' αὐτὴ τὴν ἱστορικῆς σημασίας συνέντευξη ποὺ παραχώρησε στὸν ἐξαιρετικὰ τυχερὸ δημοσιογράφο καὶ συγγραφέα Jerry Hopkins (ο ὁποῖος εἶναι ὁ πρῶτος ποὺ ἔγραψε τὶς βιογραφίες τοῦ Elvis Presley καὶ τοῦ Jim Morrison), ἡ ψυχὴ των Doors ἐξηγεῖ τὸν μηχανισμὸ τῆς ἐπιτυχίας. Ὄχι τῆς σχετικῆς, τῆς μέτριας, τῆς... ἐκβιασμένης, ἀλλὰ τῆς ἀπόλυτης: ἐκείνης ποῦ ἐκλύεται σὰν φωτιὰ ἡ ὁποία ἐκτονώνεται ἀπὸ μία πυρηνικὴ σχάση. Φυσικά, ἡ λέξη «ἐπιτυχία» μπορεῖ νὰ εἶναι ἤ νὰ γίνει καὶ «κατὰστροφή», ἀναλόγως μὲ τὴν πολικότητα τῆς συνείδησης τοῦ παρατηρητὴ. 

Μουσικὴ ἐντὸς 

Ὁ Morrison ἦταν ἀρκετὰ παρατηρητικὸς γιὰ νὰ αντιληφθεῖ ὅτι ἐργάστηκε μέσα του ὁ σπόρος μίας τόσο ἀπρόσιτης γιὰ τοὺς πολλοὺς κατάστασης: ὑποσυνείδητα. Δὲν ἀσχολεῖτο μὲ τὴ μουσική, ἀλλὰ ἐκείνη ἔπαιζε ἐντός του. Δὲν ἔκανε ἀποσπασματικὲς ὀνειροφαντασίες μὲ ἐκεῖνον νὰ παίζει ἤ νὰ τραγουδᾶ, ἀλλὰ μέσα του οἰκοδομεῖτο ἔμπνευση καὶ αὐξανόταν ἡ ροπὴ σὲ αὐτὸ τὸ ἀντικείμενο. Καὶ στὸ τέλος ἔγραφε στίχους γιὰ τὰ πρῶτα πέντε ἤ ἕξι τραγούδια καὶ ἤξερε ὅτι ἔπρεπε νὰ τὰ ἑρμηνεύσει. Ἔτσι γίνονται πάντα οἱ μεγάλες μεταβολὲς - εἴτε πρὸς τὸ καλύτερο εἴτε πρὸς τὸ χειρότερο. Ὁ ἐν σιγῇ τεθερισμένος στάχυς μπορεῖ νὰ θρέψει ὁλόκληρο τὸν κόσμο καὶ ὁ ἁρμονικὸς ἦχος τοῦ θερισμοῦ εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἐπισφραγίζει τὸ θαῦμα. Αὐτὸ δὲν συμβαίνει μόνο σὲ ἄτομα, ἀλλὰ καὶ σὲ συλλογικότητες, στὶς κοινωνίες. Καταλαβαίνουν τὶ εἶναι ἐκεῖνο ποὺ καλλιεργοῦσαν, ὅταν βλέπουν τὸ ἄνθος του ἀνοίγει τὰ πέταλα στὸν ἥλιο. Ὅλοι καὶ ὅλα ἐκδηλώνονται στὴν ὥρα τούς, καὶ δὲν ὑπάρχει οὔτε ἕνας ποὺ νὰ μὴ μαθαίνει τελικὰ τὶ πρέπει νὰ κάνει κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του. Ὅσοι ἀκολουθοῦν τὴν πραγματικὴ φύση τους καὶ ἡ ἀντίληψή τους δὲν ἔχει νοθευτεῖ ἀπὸ τὶς συμβάσεις καὶ τὶς δανεικὲς σκέψεις ἀκοῦνε καθαρὰ τὸ μήνυμα τοῦ βαθύτερου ἑαυτοῦ καὶ ἐφαρμόζουν τὶς προσταγὲς του. Ζοῦν «κατὰ τὸν δαίμονα ἑαυτοῦ», ὅπως γράφει στὰ ἑλληνικὰ ἡ πλάκα στὸν τάφο τοῦ αἰνιγματικοῦ ποιητὴ, τραγουδιστὴ καὶ σαμάνου τοῦ ρόκ, ποὺ βρίσκεται στὸ νεκροταφεῖο «Père Lachaise» στὸ Παρίσι. Ἔτσι εἶναι ὁ φυσικὸς δρόμος γιὰ τὸν ἄνθρωπο: ἂν ὑπακούει στὴ φωνὴ τῆς συνείδησής του, ποτὲ δὲν θὰ μείνει ἀκαθοδήγητος.