Πρίν τήν καταστροφή, ἡ βεβήλωση

Ἄποψη τοῦ ἀρχαιολογικοῦ χώρου στὴν Ἐλευσῖνα. 

«Το ὄνομα τοῦ ἱεροφάντη ἐκείνης τῆς ἐποχῆς δὲν εἶναι ἐπιτρεπτὸ νὰ αναφέρω… ἀνῆκε στὸ γένος τῶν Ευμολπιδῶν. Προέβλεψε τὴν καταστροφὴ τῶν ναῶν καὶ ὁλόκληρης τῆς Ἑλλάδος, καὶ ἀκόμη ὅτι μετὰ τὸ θάνατο τοῦ θὰ γινόταν κάποιος ἱεροφάντης ποὺ δὲν θὰ εἶχε τὸ δικαίωμα νὰ λάβει τὸ ἱερατικὸ ἀξίωμα, διότι αφενὸς ἦταν ἀφιερωμένος στὴν ὑπηρεσία ἄλλων θεῶν καὶ θὰ εἶχε δώσέι ὅρκο νὰ μὴν λάβει ἀξίωμα, παρὰ μόνο σὲ ναοὺς αὐτῶν τῶν θεῶν. Οὔτε ἐπίσης, ὅπως προέβλεψε, θὰ μποροῦσε νὰ λάβει τὸ ἀξίωμα διότι δὲν θὰ ἦταν οὔτε κἂν Ἀθηναῖος. Προέβλεψε ἀκόμη ὅτι ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του τὸ ἱερὸ τῆς Ελευσίνας θὰ ἰσοπεδωνόταν καὶ θὰ καταστρεφόταν. Ἔτσι τὸ τέλος τῶν μυστηρίων θὰ λάμβανε τέλος πρὶν ἀπὸ

τὸν θάνατὸ του.  Ἔτσι συνέβησαν ὅλα πραγματικά. Σύντομα ἕνας πολίτης τῶν Θεσπιῶν ἔγινε ἱεροφάντης, ἕνας πιστὸς τοῦ Μίθρα, καὶ σύντομα ὅλα τὰ δεινὰ συνέβησαν… Ὁ Αλάριχος μὲ τοὺς βαρβάρους του πέρασαν τὶς Θερμοπύλες… καὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν Πύλη τῆς Ἑλλάδος, μὲ τὴν ἀσέβεια τῶν ἀνθρώπων ποὺ τὸν ἀκολουθοῦσαν μὲ τοὺς φαιοὺς χιτῶνες ποῦ ἔφεραν, κατέστρεψαν τὸν ναό».
Εὐνάπιος, Βίοι Φιλοσόφων καὶ Σοφιστῶν, 7, 3, ὅπως παρατίθεται στὸ «Περὶ Ἐλευσινίων Μυστηρίων – μέσα ἀπὸ τὰ κείμενα τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς καὶ Μεσαιωνικῆς Γραμματείας», σε ἐπιμέλεια σειρὰς καὶ σχολιασμὸ Α. Ν. Χαραλαμπάκου, ἐκδόσεις Εὔανδρος, σελ. 76.

Τὸ βιβλίο γιὰ τὰ Ἐλευσίνια Μυστήρια.

Πρὶν γίνει μνεία στὸν τερματισμὸ τῶν ὕπατων μυστηρίων τῆς Ἐλευσῖνος, ποὺ τελοῦνταν ἀπὸ τὴν Ἐποχὴ τοῦ Χαλκοῦ καὶ τὰ ὁποία ἀναφέρει καὶ ὁ Εὐνάπιος (Έλληνας σοφιστὴς καὶ ἱστορικὸς τοῦ 4οὐ αἰῶνα μ.Χ.) πρέπει νὰ σχολιαστεῖ ἡ ἐμμονὴ τῆς ράτσας τοῦ Αλάριχου νὰ φορὰ φαιοὺς χιτῶνες καὶ νὰ καταστρέφει τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερὰ ἄλλων ἐθνῶν καὶ φυλῶν, δίχως μέχρι σήμερα νὰ ἔχει κατορθώσει νὰ καθιερώσει δικοὺς τῆς τρόπους, ἥρωες, τελετὲς καὶ πολιτισμικὰ συστήματα γενικῶς παραδεκτά, σταθερὰ καὶ ἀναλλοίωτα. Προσπαθοῦν, ἤ ἔτσι πιστεύουν ὅτι κάνουν, ἀλλὰ δὲν δημιουργοῦν. Δὲν φτιάχνουν κάτι ἄξιο λόγου. Ἐλάχιστες εἶναι οἱ ἐξαιρέσεις τῶν προσώπων στὰ γερμανικὰ φύλα ποῦ ἀναγνωρίζονται ὡς γνήσιοι δημιουργοὶ κι αὐτοὶ ἄντλησαν φῶς ἀπὸ τὰ παιχνιδίσματα ποὺ ἔκανε ὁ ἥλιος στὰ ἑλληνικὰ τοπία. Λίγες ἀντανακλάσεις Ἑλληνισμοῦ ἀντίκρυσαν καὶ φωταγωγήθηκαν τὰ σκότη τοὺς ἔστω προσώρας. Οἱ αἰῶνες περνοῦν ἀλλὰ τὸ φαιὸ ἔνδυμα τῶν Γότθων, τῶν Βησιγότθων, τῶν Τευτόνων καὶ τῶν συγγενῶν μὲ αὐτοὺς βαρβάρων, λεκιασμένο μὲ τὸ αἷμα ἀθώων, παραμένει. Οἱ λαοὶ ποῦ ξέβρασαν ὀντότητες σὰν τὸν Ἀλάριχο ὡς ἄθροισμα ἐνέργειας καὶ ἀλληλεπίδρασης μὲ ἀνώτερες συλλογικὲς διάνοιες καὶ διαδρομὲς ἔχουν μπορέσει μέχρι σήμερα μόνο νὰ συγκεντρώσουν κλοπιμαία ὕλη καὶ κουρσεμένη ἰσχὺ ἄλλων. Δύνανται ἐπίσης νὰ προκαλοῦν φόβο, ποὺ γέννησε ἡ ροπὴ τοὺς στὸν φόνο. Ὄχι καὶ τόσο… γοητευτικὸ ὡς «βιογραφικό σημείωμα» ἑνὸς ἔθνους ποὺ ἔχει τὴν αὐταπάτη πῶς μπορεῖ νὰ ἠγεῖται τοῦ κόσμου. 

Μίασμα

Ὡστόσο, τὸ ζήτημα ποὺ ἀναφέρει ὁ Εὐνάπιος καὶ ἀναλύεται ἀπὸ ἐκτενέστατη βιβλιογραφία εἶναι ἄλλο καὶ ἀφορᾶ στὸ πώς δημιουργήθηκε ἕνα τεράστιο, ἄλυτο αἴνιγμα ἐνῶ στὴν ἑλληνικὴ ἀρχαιότητα ἦταν μία εὐκαιρία γιὰ τὴν ἀπόλυτη ἀνακάλυψη. Πὼς τὰ Ἐλευσίνια Μυστήρια ἀπὸ εὐκαιρία πρόσβασης σὲ ἀποκαλυπτικὴ γνώση τοῦ ἔξω κόσμου, τῆς κάτω σφαίρας καὶ τοῦ ἔσω ἑαυτοῦ ἔγιναν γρῖφος. Ὁ Εὐνάπιος μᾶς δείχνει τὶς τρομερὲς συνέπειες στὴν παραβίαση τῶν θεσμοθετημένων καὶ καθαγιασμένων κανόνων στὴν τέλεση τῆς λατρείας καὶ τῶν μυστηρίων. Τα Ἐλευσίνια Μυστήρια, ἕνα ἀπὸ τὰ μυστικὰ τῶν μυστικῶν τῆς ἀνθρωπότητας, τερματίστηκαν στὸν τόπο ποὺ τὰ εἰσήγαγε στὸν παγκόσμιο πολιτισμὸ λόγω τῆς βεβήλωσης τούς. Ὅταν παραβιάζεται τὸ τυπικὸ καὶ προσφέρονται σὲ ἀκατάλληλα πρόσωπα οἱ γνώσεις, οἱ χῶροι, τὰ σκεύη, οἱ λέξεις καὶ τὸ πανίσχυρο ψυχικὸ φορτίο ποῦ συγκεντρώνεται λόγω τῆς εὐλάβειας καὶ τοῦ συντονισμοῦ τῶν πιστῶν, τὸ μυστήριο… ἀναχωρεῖ! Κλείνει τὸν κύκλο τῆς παρουσίας καὶ τῆς διαθεσιμότητὰς του μέχρι νὰ ξεκαθαρίσει τὸ τοπίο καὶ μέχρι ἡ ἀρετὴ τῶν ἁρμοστῶν προσώπων, ποῦ θὰ φέρει ὁ καιρός, νὰ τελέσει τὸν καθαρμὸ τοῦ μιάσματος.  
Τα Ἐλευσίνια ἄρρητα τῶν ἀρρήτων στὸ ἄδυτο τῶν ἀδύτων, παραδόθηκαν στὴν ἐποπτεία ἑνὸς ἀκατάλληλου προσώπου. Ἦταν μὴ Ἀθηναῖος, Μιθραϊστής, δηλαδὴ εὑρισκόμενος ἐκτὸς τῆς πίστεως τῶν Ἑλλήνων. Ἡ ἔλευση ἑνὸς δολοφόνου πλιατσικολόγου βαρβάρου ὅπως ο Αλάριχος ἦταν θέμα χρόνου. Πάντοτε τῆς καταστροφῆς προηγεῖται ἡ βεβήλωση, ἡ ἐκχώρηση τῶν ἱερῶν καὶ ὁσίων σὲ πρόσωπα ποῦ δὲν μετέχουν τῆς πίστεως καὶ τῶν τρόπων τῶν πολλῶν. Ὁ νοῶν νοείτω.