Ἡ γλωσσική καί ἡ ἐθνική συνέχεια τῶν Ἑλλήνων καί ἡ νῆσος Σῦρος

Χαλκογραφία τῆς Σύρας ποὺ προσέφερε ὁ Ἀββᾶς Δελαρρόκας στὸν Λουδοβίκο 16ο, τὸν τελευταῖο Βασιλιᾶ τῆς Γαλλίας. Στὴν ἔνθετη εἰκόνὰ το ἐξώφυλλο τῆς ἑλληνικῆς ἔκδοσης τοῦ βιβλίου.

«Οἱ Συριανοί, ὅπως ὅλοι οἱ κάτοικοι του Ἀρχιπελάγους καὶ τῆς Στερεὰς, ὁμιλοῦν τὴ σωστὴ ἑλληνικὴ γλῶσσα. Ἡ προφορὰ τους ταυτίζεται μὲ την προφορὰ τῶν ἀρχαίων. Λανθασμένη εἶναι ἡ προφορὰ ὁρισμένων διανοουμένων τῶν Παρισίων ποὺ ἔχουν μάλιστα τὴν ἀξίωση νὰ τὴν ἐπιβάλουν καὶ σὲ μᾶς.[…] Ἕνας σοφὸς ἑλληνιστὴς στὸ Παρίσι στὸν ὁποῖο ἀνέφερα μία μέρα τὶς σκέψεις μου, ἰσχυρίστηκε πὼς σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὴν προφορὰ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, τὸ πλῆθος τῶν βαρβάρων ποὺ κατέκλυσαν την Ἑλλάδα, τὴν διέφθειραν. Στὸ συνομιλητὴ μου ζήτησα ποιοὶ ἦταν οἱ βάρβαροι αὐτοί. ‘Οι Γαλᾶτες’, μοῦ ἀπάντησε. Ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Brennus λεηλάτησαν τὴν Ἀττική, πυρπόλησαν τὸν ναὸ τῶν Δελφῶν καὶ πέρασαν στὴν Ἀσία ὅπου ἵδρυσαν τὸ μικρὸ βασίλειο τῆς Γαλατίας.

Ἐγὼ τοῦ ἀπάντησα πὼς ἂν μία δράκα Γαλατῶν κατόρθωσε διασχίζοντας τὴν Ἑλλάδα νὰ ἀλλοιώσει την γλῶσσα της, τότε γιατὶ ἡ δικὴ τους γλῶσσα παρέμεινε ἀνόθευτη κατὰ τὴν μακρὰ περιπλάνησὴ τους;
Οὔτε οἱ ἐπιδρομὲς τῶν βαρβάρων, οὔτε τῶν Περσῶν ἐπηρέασαν τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα ποὺ
ἄνθισε ὑπὸ τὴν ἡγεμονία τῶν Ἀθηναίων καὶ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴ Ρωμαιοκρατία. Οἱ Χρυσόστομοι, οἱ Βασίλειοι, οἱ Γρηγόριοι Ναζιανζηνοὶ καὶ τὸ πλῆθος ἄλλων ὑπέροχων συγγραφέων καὶ ρητόρων ἀποδεικνύουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές».
Ἀββᾶ Στεφάνου Δελλαρόκα – Πρωθιερέα Καθολικῆς Ἐπισκοπῆς Σύρου «Σύρα, Ἱστορικὴ Ἰχνηλασία – Παρίσι 1790». Μεταφράστηκε στὰ ἑλληνικὰ τὸ 2008 ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Πίστη καὶ Ζωὴ», σελ. 216-217. Εἰσαγωγή, μετάφραση καὶ σχόλια ἀπὸ τὸν Δρ. Μάρκο Ν. Ροῦσσο Μηλιδώνη. 

Το ἔργο του Πρωθιερέα της Καθολικῆς Ἐπισκοπῆς Σύρου Ἀββᾶ Στεφάνου Δελλαρόκα, ποὺ τυπώθηκε το 1790 στὸ βασιλικὸ τυπογραφεῖο τῶν Παρισίων δὲν εἶχε ὡς βασικὰ του θέματα τὴν ἱστορία της Σύρας, τὴν τεκμηρίωση τῆς ἱστορικῆς συνέχειας τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους καὶ το ἀνόθευτον τῆς γλώσσας μας. Τὸ ὀγκωδέστατο πόνημα (περισσότερες ἀπὸ 1.500 σελίδες) εἶχε νὰ κάνει μὲ τὶς μέλισσες! Ὁ τίτλος τῆς πρώτης ἔκδοσης ἦταν «Γενικὴ πραγματεία περὶ των μελισσῶν μετὰ μίας νέας μεθόδου καλλιέργειάς τους, ὅπως ἐφαρμόζεται στὴ Σύρα, νησὶ του Ἀρχιπελάγους». Ὅμως, οἱ πρῶτες 267 σελίδες τοῦ βιβλίου πραγματεύονται την ἱστορικὴ διαδρομὴ της Σύρου ἀπὸ την ἐποχὴ του Ὁμήρου μέχρι το 1790, ὄταν πραγματοποιήθηκε ἡ πρώτη ἔκδοση.

Ὁ Δελαρρόκας, ὁ ὁποῖος ἐκφράζει ἀπόψεις ποὺ μποροῦν σήμερα νὰ προκαλέσουν τὴν μῆνιν των ἐξαγορασμένων ὀθωμανολάγνων ἑλληνοφώνων τῆς σεσηπυίας «ἐλὶτ» δὲν δηλώνει Ἕλληνας. Ἀπὸ τὶς πρῶτες κιόλας σελίδες ἀναφέρει ὅτι εἶναι «Λεβαντῖνος γεννημένος στὴν Κωνσταντινούπολη». Ἀφιερώνει το βιβλίο στὸν Βασιλέα (τὸν Λουδοβίκο 16ο) καὶ αὐτοπροσδιορίζεται ὡς «ταπεινός, ἀφοσιωμένος καὶ εὐπειθὴς ὑπηρέτης του». Αὐτὴ ἡ ἀφιέρωση τοῦ γενναιόφρονος ἀββᾶ στὸν βασιλέα του ἦταν ἀναμφίβολα μία παράτολμη χειρονομία ἀφοῦ ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες ἡ Γαλλία πνιγόταν στὸ αἷμα τῶν θυμάτων τῆς ἀντιμοναρχικῆς ἐπανάστασης.  

Αὐτὴ ἡ εὐγενικὴ μορφὴ ἀντέκρουσε μὲ τὴν προσωπικὴ μαρτυρία του, μὲ ἀκλόνητα ἐπιχειρήματα καὶ ἀποδείξεις ὅλες τὶς ἐναντίον του ἔθνους μας συκοφαντίες καὶ τὶς ὕβρεις ποὺ ἐξέμεσε το κίνημα τοῦ (γερμανικοῦ κυρίως) ανθελληνισμοῦ– τὶς περισσότερες, πρὶν κἂν ἐκδηλωθοῦν. Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἡ θεωρία του Φαλμεράιερ περὶ «ἐξολόθρευσης» τοῦ ἑλληνικοῦ αἵματος ἀπὸ την Ἑλλάδα καὶ ὁλόκληρη την Εὐρώπη ἄρχισε νὰ διαδίδεται τὸ 1830. Τὸ βιβλίο τοῦ Δελαρρόκα κυκλοφοροῦσε ἤδη ἀπὸ τὸ 1790.

Τουρκοκρατία

Οἱ πληροφορίες ποὺ προσφέρει στὸν ἀναγνώστη ὁ Δελαρρόκας εἶναι πολύτιμες καὶ χρήσιμες γιὰ πολλὲς ἀπὸ τὶς ἐκδηλώσεις τοῦ καθημερινοῦ βίου. Πρῶτα καὶ κύρια αὐτὸ το ἔργο ἀκόμα καὶ σήμερα θεωρεῖται παγκοσμίως ὡς ἕνα σημεῖο ἀναφορᾶς γιὰ την μελισσοκομία. Ἔτι δέ, μνημονεύει ἀπὸ τοὺς τύπους μελισσοκομίας καὶ τα ἄνθη του νησιοῦ μέχρι καὶ παλιὰ συριανὰ γιατροσόφια καὶ ἀρχαῖες μεθόδους καλλιέργειας οἱ ὁποῖες ἐπιβίωναν στὴν ἐποχὴ του καὶ ἀποδεικνύουν τὴν συμπαγῆ ἑλληνικὴ ταυτότητα τοῦ πληθυσμοῦ στὴν πατρίδα μας. 

Φυσικά, στὸν ἀπολογισμὸ των εἰσβολῶν καὶ τῶν κατοχῶν ἀπὸ βαρβαρικοὺς πληθυσμοὺς ποὺ ὑπέστη ἡ Ἑλλὰς κατὰ τὴν πάροδο των χιλιετιῶν, ὁ Δελαρρόκας περιλαμβάνει καὶ τὴν Τουρκοκρατία. Καὶ γιὰ ἐκείνη τὴν περίοδο καταλήγει στὸ ἀκόλουθο συμπέρασμα: «Οὔτε οἱ Τοῦρκοι ποὺ κατέκτησαν την Ἑλληνικὴ Αὐτοκρατορία, κατόρθωσαν νὰ ἀλλοιώσουν την γλῶσσα της. Αὐτὸ ποὺ πέτυχαν ἦταν νὰ μεταδώσουν στοὺς ἡττημένους μερικοὺς ὄρους τοῦ λεξιλογίου τους. Ὄχι ὅμως νὰ ἀλλάξουν τὴν προφορὰ τους. Ἴσως αὐτὸ να εἶχε συμβεῖ ἂν οἱ κατακτητὲς εἶχαν συγχωνευτεῖ μὲ τους νικημένους, κάτι τὸ ὁποῖο δὲν ἔγινε. Μετὰ τὴν ἅλωση, μεταξὺ τῶν νικητῶν καὶ τῶν νικημένων ὑψώθηκε ἕνα τεῖχος ποὺ συνεχίζει νὰ ὑφίστάται μέχρι σήμερα. Κάτοικοι τῶν ἰδίων περιοχῶν, Ἕλληνες καὶ Τοῦρκοι δὲν ζοῦν περισσότερο ἑνωμένοι ἀπὸ τοὺς κατοίκους τῆς νέας καὶ τῆς παλαιάς ἡπείρου».