Τηλεφωνική ξενοκρατία

Ἀνὰ περίπου εἴκοσι χρόνια οἱ Ἀμερικανοὶ παρεμβαίνουν στρατηγικὰ στὰ ἑλληνικὰ πράγματα χρησιμοποιώντας μόνο μία τηλεφωνικὴ συσκευή. Το 1996 ὁ Μπὶλ Κλίντον, ἐπειδὴ γνώριζε καλὰ τὰ μηδενικὰ ἀποθέματα πατριωτισμοῦ, θάρρους καὶ ἀξιοπρέπειας ποὺ εἶχαν ὁ Κώστας Σημίτης καὶ ἡ κυβέρνηση του, σήκωσε τὸ ἀκουστικὸ τοῦ τηλεφώνου καὶ ὑπαγόρευσε τὴν ἰταμὴ ὑποχώρηση τῶν Ἰμίων.

Ἡ κυβέρνηση Σημίτη διέπραξε προδοσία ὑποστέλλοντας τὴν σημαία ἀπὸ ἐθνικὸ ἔδαφος, ἀποσύροντας τὶς Ἔνοπλες Δυνάμεις ποὺ τὸ προστάτευαν καὶ κουκουλώνοντας μὲ ἄθλιο τρόπο τὴν δολοφονία τῶν τριῶν ἡρώων ἀξιωματικῶν μας ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Γιὰ νὰ τὰ κάνει ὅλα αὐτά, ἀρκοῦσε ἕνα τηλεφώνημα ἀπὸ τὸν Κλίντον.

Ἡ Ἱστορία, ἡ ὁποία ἐπιμένει νὰ σαρκάζει καὶ νὰ ἐπαναλαμβάνεται, τὸ 2015 μᾶς ἀπέδειξε ὅτι τίποτε δὲν ἔχει ἀλλάξει. Ἡ ξενοκρατία μένει ἴδια καὶ ἀπαράλλαχτη καὶ ἡ ἐθνικὴ κυριαρχία καθὼς καὶ ὁ σεβασμὸς στὴ λαϊκὴ βούληση μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν - ἀρκεῖ νὰ μὴν
ἐνοχλοῦνται οἱ ξένοι καὶ νὰ μὴν τηλεφωνήσει ὁ Κλίντον.

Ἡ «δημοκρατία» ἔγραψε σχετικὰ ὅτι «τὰ WikiLeaks προκάλεσαν σεισμὸ μὲ τὴν ἀποκάλυψη e-mail ἀπὸ τὸ ὁποῖο προκύπτει ὅτι ὁ Ομπάμα ζήτησε ἀπὸ τὸν Μπὶλ Κλίντον νὰ τηλεφωνήσει στὸν Ἀλέξη Τσίπρα καὶ νὰ τὸν πείσει νὰ ἀποδεχτεῖ τὴ συμφωνία μὲ τοὺς δανειστὲς γιὰ τὸ τρίτο Μνημόνιο, τὸ ὁποῖο -τοὐλάχιστον τότε- παρουσιαζόταν σὰν σωτήρια γιὰ την Ἑλλάδα...»

Ὅλες οἱ κορόνες, οἱ λεκτικοὶ λεονταρισμοί, οἱ διαρροὲς γιὰ «ἡρωικὲς στάσεις» καὶ -πάνω ἀπ' ὅλα- ὅλες οἱ ψῆφοι τῶν Ἑλλήνων στὸ δημοψήφισμα ποὺ βροντοφώναξαν «Ὄχι στὴν ὑποτέλεια» ρίχτηκαν στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων ἐπειδὴ τηλεφώνησε ἕνας πρώην πρόεδρος τῶν ΗΠΑ.

Ἔχοντας αὐτὰ κατὰ νοῦ, μπορεῖ ὁποιοσδήποτε πολίτης νὰ χαρακτηρίσει τὸ συνέδριο τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, τὸ ὁποῖο ὁλοκληρώνει τὶς ἐργασίες του σήμερα, ἕνα ἄνευ οὐσίας, θλιβερὸ φεστιβὰλ αὐταπάτης. Το ἀνάστημα ποὺ κόμπαζαν ὅτι ἔχουν ὁρισμένοι χαμήλωσε μπροστὰ στὴ θέα τῆς... καρέκλας καὶ τῶν προνομίων της.

Ἡ ξενοκρατία στὴν πατρίδα μας δὲν εἶναι ἐξαίρεση ἀλλὰ διαρκὴς καὶ μόνιμη συνθήκη ὑπὸ τὴν ὁποία ἔχουν ζήσει -κακὴν κακῶς- πολλὲς γενεὲς Ἑλλήνων. Οἱ προσπάθειες ποὺ ἔχουν γίνει γιὰ νὰ ἀνακτηθεῖ τὸ αὐτεξούσιον ἦταν ἀπὸ τὴ μία ἐπιβεβλημένες ἀλλὰ ταυτόχρονα σπασμωδικὲς καὶ ἄνευ προοπτικῶν ἐπιτυχίας.

Ἄν εἶναι ἀκριβῆ καὶ ἀληθῆ ὅσα ἀφηγήθηκε σὲ δημοσιογράφους ὁ πρόεδρος τῆς Γαλλίας Φρανσουὰ Ολάντ, ὁ Ἀλέξης Τσίπρας καλῶς ἐπιδίωξε νὰ ἔχει ἕνα «σχέδιο Β» γιὰ τὴν χώρα καὶ ἀπευθύνθηκε στὸν Βλαντιμὶρ Πούτιν γιὰ τὸ ζήτημα τῆς ἐκτύπωσης τοῦ νέου νομίσματος.

Ὅμως, ἀκόμα κι αὐτὸ τὸ αὐτονόητο (να ἔχει ἡ χώρα μᾶς ἐναλλακτικὴ λύση) προσκρούει στὴν πρόδηλη ἀκαταλληλότητα καὶ ἐν πολλοῖς γελοιότητα τοῦ (τότε) ὑπουργοῦ Οἰκονομικῶν Βαρουφάκη.

Κωμικοτραγικὲς καταστάσεις...

Ἀπὸ τὴν κυριακάτικη δημοκρατία.