«Αὐτοί πού δέν μποροῦν νά ξεχάσουν εἶναι οἱ συγγενεῖς τῶν σφαγμένων, πού οἱ ἀπαίσιοι κακοῦργοι τοῦ ΚΚΕ τούς στέρησαν προσφιλή τούς πρόσωπα. Εἶναι τά παιδιά ὅλων ἐκείνων ποῦ δέν εἶδαν ποτέ τή μάνα τούς νά βγάζει τά μαῦρα ροῦχα. Εἶναι ἐκεῖνοι πού δέν εἶπαν ποτέ τή λέξη πατέρα».
«Εἰς τό στρατόπεδον προσελήφθη καί ἐγώ. Διά νά συλληφθῇ ἕνας ὁποιοσδήποτε ἔπρεπε νά ἀποφασίσῃ τό κομμουνιστικόν γραφεῖον ἑκάστου χωρίου διά τά ἄτομα τῆς κοινότητός του οἱ ἀποτελοῦντες τό κομματικόν γραφεῖον εἴτε ΚΚΕ εἴτε ΕΑΜ συνεκέντρωναν τά στοιχεῖα καί τά ἔδιδον εἰς τόν γραμματέα τῆς Αχτίδος. Ἐν περιπτώσει διαφωνίας ὁ γραμματεύς ἔδιδε τήν ψῆφον, τάς γενικάς κατευθύνσεις τῶν συλλήψεων καί ἐκτελέσεων εἶχε δώσει ἀφ' ἑνός ἡ ΠΕΕΑ ἥτις ἔλεγε ὅτι πρέπει κάθε ἀντιδραστικός νά ἐξοντώνεται καί μάλιστα ὅλος ὁ συγγενικός κύκλος καί μέχρι ἑβδόμης γενεάς.[...] Ἀπό τό στρατόπεδον τούς παίρναμε λίγους λίγους καί τούς ἐκτελούσαμε εἰς διαφόρους περιοχάς καί τῆς δασώδους περιοχῆς πέριξ τῆς Μονῆς καί σέ μίαν τρύπαν πλάτους ἐπί 4 μέτρα καί βάθους ὅταν ρίψεις μία πέτρα θά μετρήσης μέχρι τό 16 γιά νά ἀκούσης τόν κτύπον στό ὑπέδαφος πού θά φθάση. Την τρύπαν αὐτήν τήν βρῆκα ἐγώ κατ' ἐντολήν τοῦ Κρητικοῦ ἤ Πισογαινάκη, ὅστις δέν ξεύρω ἀπό πού ἔμαθε ὅτι ὑπάρχει τέτοια τρύπα.[...] Ἀφοῦ ξεκουραστήκαμε εἴπαμε στούς κρατούμενους ὅτι τούς πᾶμε γιά τήν Ταξιαρχία στά Μαζέικα. Ὁ Καραπᾶνος μέ τόν Κρητικό καί τόν Μωριά πῆγαν στήν τρύπα. Ἐκεῖ ὁδηγοῦντο δύο - δύο δῆθεν γιά ἀνάκριση καί, χωρίς νά ἀντιλαμβάνονται οἱ ἄλλοι, τούς ἐκτελοῦσαν οἱ Μωρίας, Κρητικός, Καραπᾶνος κατά τόν ἑξῆς τρόπο: Τους γδύναμε τελείως καί μέ τό μαχαίρι τούς ἔκοβαν τό λάρυγγα καί τούς ἔριχναν μέσα στήν τρύπα. Τα ροῦχα πού παίρνανε τά πήγαιναν στήν περιφερειακή Ἐπιτροπή ποῦ ἦταν στό Μπούζι καί ἔπειτα στή Λαύκα καί τά φοροῦσαν τά διάφορα μέλη τῆς ὀργανώσεως».
Κωνσταντῖνος Δ. Καπέλλος «Κοκοβούνι Φενεοῦ - Ὁ Γολγοθάς τῶν Ἀθώων», προσωπική ἔκδοση, Φενεός 2016, σελ. 171-173.
Τό κείμενο πού παρατέθηκε προηγουμένως εἶναι ἀπόσπασμα ἀπό τή μαρτυρία ποῦ ἔδωσε ὁ Νικήτας Σαμαρτζής, ἕνας ἐκ τῶν σφαγέων τοῦ Φενεού Κορινθίας. Ἡ ἀπολογία του κρατήθηκε σέ ἀντίγραφο ἀπό τόν μοίραρχο ἀνακριτή Ἀθανάσιο Δρούγκα καί ἔγινε στίς 9 Μαρτίου 1945. Το ἔγκλημα τῶν θυμάτων τοῦ Σαμαρτζῆ καί τῶν συνεργῶν του ἦταν πώς «ἀνῆκαν στήν ἀντίδραση». Ἡ λέξη «ἀντίδραση» γιά τούς κομμουνιστές σημαίνει ὅλη τήν κοινωνία πού βρίσκεται ἐκτός κομματικῆς γραμμῆς. Καί, ὅπως ἀποδεικνύει ὁ συγγραφέας μέ τό ἔργο του, γιά νά θεωρηθεῖς κομμάτι τῆς «ἀντίδρασης» δέν χρειαζόταν νά κάνεις κάτι - ἀρκοῦσε μία
μακρινή συγγένεια μέ κάποιον πιστοποιημένο «ἀντιδραστικό» γιά νά ὁδηγηθεῖ τό θύμα σάν σφαχτάρι στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου καί στή συνέχεια νά ριφθεῖ τό ἄψυχο κορμί του στό βάραθρο τοῦ Φενεοῦ καί μετά τή ρίψη νά περιμένουν 16 δευτερόλεπτα μέχρι νά ἀκουστεῖ ὁ γδοῦπος της πρόσκρουσης στο ἔδαφος.
Στις πυκνογραμμένες σελίδες τοῦ βιβλίου παρατίθενται ἀναλυτικά κακουργίες, μαζικά ἐγκλήματα καί σκεπτικά ἀποφάσεων τῶν κομματικῶν «δικαστηρίων», πού δέν θά μποροῦσε κάποιος νά διανοηθεῖ ὅτι ἔχουν συμβεί στήν Ἑλλάδα τοῦ 20οὐ αἰώνα - ἔστω ἔπειτα ἀπό τή λαίλαπα ἑνός Παγκοσμίου Πολέμου.
Ἀπωθημένα
Ὁ φθόνος, ἡ κακότητα, ἡ ἐξοικείωση μέ τό κακό, ἡ στρεψοδικία, ἡ ἁρπακτική διάθεση καί τά ἀνομολόγητα ἀπωθημένα τῶν ἐκτελεστῶν τοῦ ΚΚΕ ἀλλά καί ἐκείνων πού συνεργοῦσαν καθ' οἱονδήποτε τρόπο μέ τό «ξεπάστρεμα τῆς ἀντίδρασης» δέν θυμίζουν τόσο τόν χῶρο τοῦ κοινοῦ ἐγκλήματος ὅσο τούς ὀπαδούς μίας καταστρεπτικῆς λατρείας πού ἀπέκτησαν δικαιώματα ζωῆς καί θανάτου σέ κάποια περιοχή. Στο μένος καί στήν «εὑρηματικότητα» στίς μεθόδους μαζικῆς ἐξόντωσης διακρίνονται ἴχνη θρησκευτικῆς μανίας - ὅπως ἐκεῖνα ποῦ ἐπιδεικνύουν σέ κάθε εὐκαιρία οἱ σφαγείς τοῦ Ἰσλαμικοῦ Κράτους.
Ὁ Κωνσταντῖνος Δ. Καπέλλος, πού συνέγραψε αὐτό τό πικρό ἀλλά ἀκριβές καί ἀληθές ἔργο, δέν εἶναι ἕνας οὐδέτερος ἱστορικός παρατηρητής. Ἡ οἰκογένειά του ἀποδεκατίστηκε ἀπό τούς σφαγείς τοῦ ΚΚΕ καί ἐκεῖνος προσπαθεῖ -συγκεντρώνοντας μαρτυρίες καί ἀμάχητα ἱστορικά ντοκουμέντα- νά συνθέσει τό πάζλ τῆς φρίκης, τό ὁποῖο σήμερα, δεκαετίες μετά τήν αἱματοχυσία, εἴτε συγκαλύπτεται ἀπό τήν Ἀριστερά εἴτε παρουσιάζεται σάν... ἀνδραγάθημα. Μπορεῖ κάθε ἀναγνώστης νά ἀντιληφθεῖ τόν συναισθηματικό ἀντίκτυπο πού προκαλεῖ καί στόν συγγραφέα ἀλλά καί σέ ὅλους ὅσοι ἐπλήγησαν ἀπό τό δολοφονικό ἀμόκ τῶν ἐκτελεστῶν τοῦ ΚΚΕ ἡ φράση περί «σεβασμοῦ τῶν ἀγώνων τῆς Ἀριστεράς».
Μερικοί, καθώς φαίνεται, ξεχνοῦν. Ἀλλά, ὅπως ἐπισημαίνεται ἀπό τόν συγγραφέα στόν πρόλογο, «αὐτοί πού δέν μποροῦν νά ξεχάσουν εἶναι οἱ συγγενεῖς τῶν σφαγμένων, πού οἱ ἀπαίσιοι κακοῦργοι τοῦ ΚΚΕ τούς στέρησαν προσφιλή τούς πρόσωπα. Εἶναι τά παιδιά ὅλων ἐκείνων ποῦ δέν εἶδαν ποτέ τή μάνα τούς νά βγάζει τά μαῦρα ροῦχα. Εἶναι ἐκεῖνοι πού δέν εἶπαν ποτέ τή λέξη πατέρα».
Αὐτά τά «ἠθικά πλεονεκτήματα» πρέπει νά ἀποδοθοῦν στήν Ἀριστερά. Ἕνα πρός ἕνα. Με στοιχεῖα καί μαρτυρίες.
Ἀποκόμματα ἐφημερίδων γιά τήν σφαγή στόν Φενεό. Στην ἔνθετη εἰκόνα, τό ἐξώφυλλο τοῦ
βιβλίου τοῦ κ. Καπέλλου.
«Εἰς τό στρατόπεδον προσελήφθη καί ἐγώ. Διά νά συλληφθῇ ἕνας ὁποιοσδήποτε ἔπρεπε νά ἀποφασίσῃ τό κομμουνιστικόν γραφεῖον ἑκάστου χωρίου διά τά ἄτομα τῆς κοινότητός του οἱ ἀποτελοῦντες τό κομματικόν γραφεῖον εἴτε ΚΚΕ εἴτε ΕΑΜ συνεκέντρωναν τά στοιχεῖα καί τά ἔδιδον εἰς τόν γραμματέα τῆς Αχτίδος. Ἐν περιπτώσει διαφωνίας ὁ γραμματεύς ἔδιδε τήν ψῆφον, τάς γενικάς κατευθύνσεις τῶν συλλήψεων καί ἐκτελέσεων εἶχε δώσει ἀφ' ἑνός ἡ ΠΕΕΑ ἥτις ἔλεγε ὅτι πρέπει κάθε ἀντιδραστικός νά ἐξοντώνεται καί μάλιστα ὅλος ὁ συγγενικός κύκλος καί μέχρι ἑβδόμης γενεάς.[...] Ἀπό τό στρατόπεδον τούς παίρναμε λίγους λίγους καί τούς ἐκτελούσαμε εἰς διαφόρους περιοχάς καί τῆς δασώδους περιοχῆς πέριξ τῆς Μονῆς καί σέ μίαν τρύπαν πλάτους ἐπί 4 μέτρα καί βάθους ὅταν ρίψεις μία πέτρα θά μετρήσης μέχρι τό 16 γιά νά ἀκούσης τόν κτύπον στό ὑπέδαφος πού θά φθάση. Την τρύπαν αὐτήν τήν βρῆκα ἐγώ κατ' ἐντολήν τοῦ Κρητικοῦ ἤ Πισογαινάκη, ὅστις δέν ξεύρω ἀπό πού ἔμαθε ὅτι ὑπάρχει τέτοια τρύπα.[...] Ἀφοῦ ξεκουραστήκαμε εἴπαμε στούς κρατούμενους ὅτι τούς πᾶμε γιά τήν Ταξιαρχία στά Μαζέικα. Ὁ Καραπᾶνος μέ τόν Κρητικό καί τόν Μωριά πῆγαν στήν τρύπα. Ἐκεῖ ὁδηγοῦντο δύο - δύο δῆθεν γιά ἀνάκριση καί, χωρίς νά ἀντιλαμβάνονται οἱ ἄλλοι, τούς ἐκτελοῦσαν οἱ Μωρίας, Κρητικός, Καραπᾶνος κατά τόν ἑξῆς τρόπο: Τους γδύναμε τελείως καί μέ τό μαχαίρι τούς ἔκοβαν τό λάρυγγα καί τούς ἔριχναν μέσα στήν τρύπα. Τα ροῦχα πού παίρνανε τά πήγαιναν στήν περιφερειακή Ἐπιτροπή ποῦ ἦταν στό Μπούζι καί ἔπειτα στή Λαύκα καί τά φοροῦσαν τά διάφορα μέλη τῆς ὀργανώσεως».
Κωνσταντῖνος Δ. Καπέλλος «Κοκοβούνι Φενεοῦ - Ὁ Γολγοθάς τῶν Ἀθώων», προσωπική ἔκδοση, Φενεός 2016, σελ. 171-173.
Τό κείμενο πού παρατέθηκε προηγουμένως εἶναι ἀπόσπασμα ἀπό τή μαρτυρία ποῦ ἔδωσε ὁ Νικήτας Σαμαρτζής, ἕνας ἐκ τῶν σφαγέων τοῦ Φενεού Κορινθίας. Ἡ ἀπολογία του κρατήθηκε σέ ἀντίγραφο ἀπό τόν μοίραρχο ἀνακριτή Ἀθανάσιο Δρούγκα καί ἔγινε στίς 9 Μαρτίου 1945. Το ἔγκλημα τῶν θυμάτων τοῦ Σαμαρτζῆ καί τῶν συνεργῶν του ἦταν πώς «ἀνῆκαν στήν ἀντίδραση». Ἡ λέξη «ἀντίδραση» γιά τούς κομμουνιστές σημαίνει ὅλη τήν κοινωνία πού βρίσκεται ἐκτός κομματικῆς γραμμῆς. Καί, ὅπως ἀποδεικνύει ὁ συγγραφέας μέ τό ἔργο του, γιά νά θεωρηθεῖς κομμάτι τῆς «ἀντίδρασης» δέν χρειαζόταν νά κάνεις κάτι - ἀρκοῦσε μία
μακρινή συγγένεια μέ κάποιον πιστοποιημένο «ἀντιδραστικό» γιά νά ὁδηγηθεῖ τό θύμα σάν σφαχτάρι στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου καί στή συνέχεια νά ριφθεῖ τό ἄψυχο κορμί του στό βάραθρο τοῦ Φενεοῦ καί μετά τή ρίψη νά περιμένουν 16 δευτερόλεπτα μέχρι νά ἀκουστεῖ ὁ γδοῦπος της πρόσκρουσης στο ἔδαφος.
Στις πυκνογραμμένες σελίδες τοῦ βιβλίου παρατίθενται ἀναλυτικά κακουργίες, μαζικά ἐγκλήματα καί σκεπτικά ἀποφάσεων τῶν κομματικῶν «δικαστηρίων», πού δέν θά μποροῦσε κάποιος νά διανοηθεῖ ὅτι ἔχουν συμβεί στήν Ἑλλάδα τοῦ 20οὐ αἰώνα - ἔστω ἔπειτα ἀπό τή λαίλαπα ἑνός Παγκοσμίου Πολέμου.
Ἀπωθημένα
Ὁ φθόνος, ἡ κακότητα, ἡ ἐξοικείωση μέ τό κακό, ἡ στρεψοδικία, ἡ ἁρπακτική διάθεση καί τά ἀνομολόγητα ἀπωθημένα τῶν ἐκτελεστῶν τοῦ ΚΚΕ ἀλλά καί ἐκείνων πού συνεργοῦσαν καθ' οἱονδήποτε τρόπο μέ τό «ξεπάστρεμα τῆς ἀντίδρασης» δέν θυμίζουν τόσο τόν χῶρο τοῦ κοινοῦ ἐγκλήματος ὅσο τούς ὀπαδούς μίας καταστρεπτικῆς λατρείας πού ἀπέκτησαν δικαιώματα ζωῆς καί θανάτου σέ κάποια περιοχή. Στο μένος καί στήν «εὑρηματικότητα» στίς μεθόδους μαζικῆς ἐξόντωσης διακρίνονται ἴχνη θρησκευτικῆς μανίας - ὅπως ἐκεῖνα ποῦ ἐπιδεικνύουν σέ κάθε εὐκαιρία οἱ σφαγείς τοῦ Ἰσλαμικοῦ Κράτους.
Ὁ Κωνσταντῖνος Δ. Καπέλλος, πού συνέγραψε αὐτό τό πικρό ἀλλά ἀκριβές καί ἀληθές ἔργο, δέν εἶναι ἕνας οὐδέτερος ἱστορικός παρατηρητής. Ἡ οἰκογένειά του ἀποδεκατίστηκε ἀπό τούς σφαγείς τοῦ ΚΚΕ καί ἐκεῖνος προσπαθεῖ -συγκεντρώνοντας μαρτυρίες καί ἀμάχητα ἱστορικά ντοκουμέντα- νά συνθέσει τό πάζλ τῆς φρίκης, τό ὁποῖο σήμερα, δεκαετίες μετά τήν αἱματοχυσία, εἴτε συγκαλύπτεται ἀπό τήν Ἀριστερά εἴτε παρουσιάζεται σάν... ἀνδραγάθημα. Μπορεῖ κάθε ἀναγνώστης νά ἀντιληφθεῖ τόν συναισθηματικό ἀντίκτυπο πού προκαλεῖ καί στόν συγγραφέα ἀλλά καί σέ ὅλους ὅσοι ἐπλήγησαν ἀπό τό δολοφονικό ἀμόκ τῶν ἐκτελεστῶν τοῦ ΚΚΕ ἡ φράση περί «σεβασμοῦ τῶν ἀγώνων τῆς Ἀριστεράς».
Μερικοί, καθώς φαίνεται, ξεχνοῦν. Ἀλλά, ὅπως ἐπισημαίνεται ἀπό τόν συγγραφέα στόν πρόλογο, «αὐτοί πού δέν μποροῦν νά ξεχάσουν εἶναι οἱ συγγενεῖς τῶν σφαγμένων, πού οἱ ἀπαίσιοι κακοῦργοι τοῦ ΚΚΕ τούς στέρησαν προσφιλή τούς πρόσωπα. Εἶναι τά παιδιά ὅλων ἐκείνων ποῦ δέν εἶδαν ποτέ τή μάνα τούς νά βγάζει τά μαῦρα ροῦχα. Εἶναι ἐκεῖνοι πού δέν εἶπαν ποτέ τή λέξη πατέρα».
Αὐτά τά «ἠθικά πλεονεκτήματα» πρέπει νά ἀποδοθοῦν στήν Ἀριστερά. Ἕνα πρός ἕνα. Με στοιχεῖα καί μαρτυρίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου