Ἡ ἐθνική αὐτοχειρία τῶν ἑλληνοποιήσεων

Ἀγραμματοσύνη, μειωμένος πατριωτισμός, οἰκονομικά συμφέροντα, ἐκπλήρωση ἀνθελληνικῶν σχεδιασμῶν καί ἕνα κακοχωνεμένο καί ἀποκομμένο ἀπό τό πλῆρες νόημά του χωρίο τοῦ Ἰσοκράτη γιά τούς «τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας μετέχοντες». Αὐτά ἦταν τά ὑλικά τῆς δηλητηριώδους συνταγῆς πού χρησιμοποίησαν ὁρισμένοι γιά νά διαλύσουν τό ἑλληνικό ἔθνος.

Στόχοι τους ἦταν ἡ ἀλλοίωση τῆς ὁμοιογένειας τοῦ πληθυσμοῦ, ἡ κάμψη τοῦ φρονήματος, ἡ καλλιέργεια πνεύματος ἀπάτριδος κοσμοπολιτισμοῦ, ὁ ψυχολογικός καί ὁ ὑλικός ἀφοπλισμός τοῦ λαοῦ μας, μέ τελικό στόχο τήν ἐπιστροφή στήν πρό τοῦ 1821 κατάσταση. Σκλάβους μᾶς θέλουν, ἐξαρτημένους καί
ἀνήμπορους, ραγιάδες μέ σκυμμένο τό κεφάλι νά ἱκετεύουμε!

Ἕνα ἀπό τά ἐργαλεῖα πού χρησιμοποίησαν πολύ γιά τήν ἐπίτευξη τῶν ἐπιδιώξεών τους ἦταν ὁ «ἀπεμπλουτισμός» τῆς ἔννοιας τῆς ἑλληνικότητας, ὥστε νά ἀπονέμεται ἀφειδῶς ἡ ἰθαγένεια καί νά πολιτογραφοῦνται ἄσχετοι μέ τήν Ἑλλάδα πληθυσμοί.

Διά τῆς πολυετοῦς (καί χρυσοπληρωμένης) προπαγάνδας ἔπεισαν τμῆμα τῆς κοινωνίας ὅτι τό νά γίνει κάποιος Ἕλληνας εἶναι κάτι ἁπλό, εὔκολο, μία τεχνική λεπτομέρεια πού δέν ἔχει δά καί τόση μεγάλη ἀξία. Ἀρκοῦν κάποια χρόνια στήν ὑποχρεωτική ἐκπαίδευση καί μία γραφειοκρατική διαδικασία.

Κι ὅλα αὐτά καταρρίφθηκαν μέ μία χειρονομία: Το σῆμα τοῦ ἀλβανικοῦ ἀετοῦ ποῦ ἔκαναν (τυπικά Ἕλληνες, ἀλλά οὐσιαστικά Αλβανοί) ὁπλίτες σέ κέντρο ἐκπαίδευσης τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεών μας. Ἡ «δημοκρατία» ἀνέδειξε το θέμα καί ἔγραψε μεταξύ ἄλλων: «Χαιρετισμός-πρόκληση ἀπό ἑπτά στρατιῶτες ἀλβανικῆς καταγωγῆς στό Κέντρο Ἐκπαίδευσης Μεσολογγίου. Οἱ ἑπτά σχημάτισαν μέ τά χέρια τούς τόν “ἀλβανικό ἀετό”, σύμβολο πού ἔχει ταυτιστεῖ μέ ἀλυτρωτικές ἐπιδιώξεις σέ βάρος τῆς Ἑλλάδας, καί φωτογραφήθηκαν ἐντός τῆς μονάδας. Ἀμέσως σήμανε συναγερμός στό ΓΕΣ, καθώς ἡ φωτογραφία ἀναρτήθηκε στά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, ἐντοπίστηκαν οἱ στρατιῶτες καί βρίσκονται ἤδη ἀντιμέτωποι μέ πειθαρχικές ποινές».

Το σύστημα τῶν αὐτοματοποιημένων ἑλληνοποιήσεων ἔφερε τά ἑλληνικά ὄπλα στά χέρια προσώπων πού μποροῦν νά τά στρέψουν ἐναντίον μας. Ὁ κίνδυνος γιά τήν ἐθνική ἀσφάλεια καί τήν ἐπιβίωση τοῦ κράτους ἐπιβάλλει ἀκαριαία ἀλλαγή στάσης σέ αὐτόν τόν τομέα.

Ἀπό τήν ἐφημερίδα «δημοκρατία»