Ἀνεξαρτησία γιά τήν Ἑλλάδα

Τί σημαίνει... «ἐλευθερία» δέν εἶναι κάτι πού περιγράφεται ἐπαρκῶς στά λεξικά. Δέν εἶναι θεωρία ἤ κάποιο ἐπιστημονικό δημιούργημα πού μπορεῖ νά ἀναλυθεῖ σέ βιβλίο. Εἶναι βίωμα. Βρίσκονται σέ θέση νά τό κατανοήσουν καί νά τό περιγράψουν ὅσοι τήν ἔχουν στερηθεῖ. Ἡ ἀπώλεια τῆς ἐλευθερίας σίγουρα εἶναι κάτι χειρότερο ἀπό τόν θάνατο. Ἄν δέν ἦταν, τότε δέν θά εἶχαν θυσιάσει πρόθυμα τή ζωή τούς τόσες ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια σκλαβωμένων πού σκοτώθηκαν σέ ἀγῶνες γιά τήν ἐλευθερία τους.

Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἔχουμε ἀποδείξει τήν ἀγάπη μας, τόν ἄσβεστο πόθο, τόν ἱερό ἔρωτα γιά ἐλευθερία μέ τούς γνωστούς καί ἄγνωστους ἀγῶνες μᾶς νά τήν κατακτήσουμε. Ἔχοντας κλειστεῖ ἐπί 400 χρόνια καί πλέον στόν δυσώδη ὀθωμανικό τάφο, κατορθώσαμε νά... ἀποδράσουμε, ὁλοζώντανοι, μιλώντας τήν πανάρχαια γλώσσα μας καί διατηρώντας τή χριστιανική πίστη μας, ἐπειδή τά χρόνια τοῦ ζόφου βλέπαμε μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς μία μέρα ἐλεύθερη νά σιμώνει καί τήν ἴδια στιγμή ἀκονίζαμε τά σπαθιά μας, γιά νά τά στρέψουμε ἐναντίον τῶν ἀλλόπιστων δυναστῶν.

Κι ἔτσι, ἔπειτα ἀπό θυσίες, στεναγμούς, δοκιμασίες, θρήνους, μάχες, νίκες, ἧττες καί θριάμβους, κατορθώσαμε νά
φτάσουμε στήν 22α Ἰανουαρίου 1830 (με τό νέο ἡμερολόγιο ἦταν ἡ 3η Φεβρουαρίου τοῦ ἴδιου ἔτους). Τότε οἱ τρεῖς Μεγάλες Δυνάμεις (Ἀγγλία, Γαλλία καί Ρωσία) ἀναγνώρισαν τήν Ἑλλάδα ὡς κυρίαρχο καί ἀνεξάρτητο κράτος, πού δέν ἦταν φόρου ὑποτελές στόν σουλτάνο τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας.

Στό νεοσύστατο κράτος μας περνοῦσαν ἡ Πελοπόννησος, οἱ Κυκλάδες, οἱ Σποράδες, ἡ Εὔβοια καί οἱ περιοχές πού βρίσκονταν μεταξύ τῶν ποταμῶν Aχελώου στά δυτικά καί Σπερχειοῦ στά ἀνατολικά. Μ’ αὐτή τή μικρή μαγιά τῶν ἐδαφῶν καί τῶν σχεδόν ἀνύπαρκτων πόρων ὁ Ἑλληνισμός κατόρθωσε νά ὑπερδιπλασιάσει μέσα σέ ἕναν αἰώνα τήν ἐπικράτεια τοῦ κράτους καί νά πλησιάσει πολύ κοντά στό ὄνειρο τῆς ἐθνικῆς ὁλοκλήρωσης.

Ἀναρίθμητοι Ἕλληνες πού προηγήθηκαν τῶν ἡμερῶν μας, ἀποφασισμένοι, μέ τόν παράφορο ἀγώνα τούς καί τήν πρόθεση νά αυτοθυσιαστούν, μᾶς χάρισαν τήν ἐλευθερία πού ἀπολαμβάνουμε σήμερα καί ἴσως χάσουμε.

Οὐσιαστικά αὐτό συμβαίνει. Ἡ ἀποδοχή ἀρκετῶν στήν ξενοκρατία τοῦ Μνημονίου, στίς ἀπανωτές ἐθνικές ταπεινώσεις καί ἡ ἀνοχή σέ ὅλους ὅσοι μᾶς ἔφεραν σέ τοῦτο τό ἔσχατο σημεῖο κινδύνου φανερώνουν ἕναν συμβιβασμό μέ τήν σκλαβιά. Κι αὐτό συμβαίνει γιά χάρη τῆς... οἰκονομίας (πού ἁπλῶς δέν ὑφίσταται σέ συνθῆκες ὑποδούλωσης) καί τῆς σταθερότητας πού προσφέρει ὁ δεσμώτης στούς φυλακισμένους του. 

Κι ὅμως, οἱ παγκόσμιες ἐξελίξεις μέ τήν ἐκλογή Τραμπ, τό Brexit καί τήν ἄνθηση τῶν ἐθνικῶν κινημάτων στήν Εὐρώπη δείχνουν ὥριμες καί κατάλληλες γιά τήν ἐπανάκτηση τῆς δικῆς μᾶς ἀνεξαρτησίας. Το θαῦμα συχνά γίνεται ἐφικτό, ἄν τό πιστέψεις καί παλέψεις γιά νά συμβεῖ.

Ἀπό τήν ἐφημερίδα «δημοκρατία»