Βιβλιοπροτάσεις γιά δεξιούς

«Ἡ σχολή τῶν Ἀθηνῶν». Τοιχογραφία τοῦ Ἰταλοῦ ζωγράφου Ραφαήλ (1483-1520).

Ὁ Καρανίκας ἔχει ἀξιολογήσει καί δοκιμάσει τά ἀριστερά ἀναγνώσματα. Εὐτυχῶς, ὅμως, στήν Ἑλλάδα δέν εἶναι ὅλοι ἔτσι.

Ὁ πρωθυπουργικός σύμβουλος, πού ἐκπροσωπεῖ ὅ,τι καλύτερο ἔχει βγάλει ἡ διανόηση τῆς ἑλληνικῆς Ἀριστεράς, μέ τό περιλάλητο μανιφέστο τοῦ χώρισε τή θάλασσα τῆς γνώσης στά δύο καί πέρασε ἀπό μέσα χωρίς νά βραχεῖ. Ἀγαπημένη του συνήθεια εἶναι νά ἀτενίζει τόν κόσμο τῆς σκέψης καί τῆς Τέχνης (ὅταν δέν παρακολουθεῖ Ἑλένη Μενεγάκη).

Ἔτσι μπόρεσε νά ξεχωρίσει ἀπό τήν παγκόσμια φιλοσοφική καί καλλιτεχνική παραγωγή τούς «Τολστόι, Βάρναλη, Ρίτσο, Λένιν, Μάρξ, Μπακούνιν, Ντοστογιέφσκι, Ντιντερό, Ταρκόφσκι, Βισκόντι καί Ἀγγελόπουλο», τούς ὁποίους σχολίασε εὐμενῶς στό ἐξαίσιο τρομπόνημά του (βλ. ὁρισμό τῆς λέξεως «τρομπόνημα» στό φύλλο τῆς δημοκρατίας τῆς 7ης Φεβρουαρίου 2017). Σέ αὐτούς τούς μεγάλους, πού ἰσχυρίζεται ὅτι τόν ἐπηρέασαν, περιλαμβάνει καί ἀκόμα δύο στοχαστές: τόν Πασκάλ καί τόν ἄλλονε, τόν γίγαντα τόν
Μπρικνέρ, πού ἀργότερα ἔγιναν ἕνα πρόσωπο - ὁ Πασκάλ Μπρικνέρ.

Στό κείμενο τοῦ Καρανίκα δέν θά ἐντοπίσεις οὔτε μία ἀναφορά στούς ἀρχαίους Ἕλληνες. Καί ἀνάποδα νά τό γυρίσεις καί μέ ἀκτίνες Χ νά τό ἐξετάσεις καί στό CERN νά τό βάλεις ν' ἀρχίσει νά πιλαλάει γρήγορα στούς ἐπιταχυντές ἀδρονίων, θά ἀπουσιάζουν οἱ ἀρχαῖοι. Εἶναι μία ἄριστη ἐπιλογή τοῦ συντάκτου! Ἄν θέλεις νά γίνεις σάν τόν πρωθυπουργικό σύμβουλο, πρέπει νά μείνεις μακριά ἀπό τούς ἀρχαίους Ἕλληνες συγγραφεῖς, τούς ποιητές, τούς δραματουργούς, τούς ἐπιστήμονες, τούς φιλοσόφους. Πρέπει νά σοῦ γίνει καραμέλα ὁ Διαφωτισμός καί νά ταΐσεις το συνειδητό σου (ἐκπαιδεύοντας καί τό ὑποσυνείδητο) μέ ὅσους συνήθως «τρακάρεις» στίς σελίδες τῶν ἐντύπων τοῦ ὑπαρκτοῦ καρανικισμού.

Ἄν, ἀπό τήν ἄλλη, δέν ἐπιθυμεῖς νά προσαρμοστεῖς στίς καρανίκειες νόρμες, τότε πρέπει νά ἀσχοληθεῖς πρῶτα καί κύρια μέ τούς ἀρχαίους. Εἶναι μέγα σφάλμα νά ἀγνοεῖς τό Α καί τό Ω τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς σκέψης καί νά ἀσχολεῖσαι μέ τίς ὑποσημειώσεις της καί νά τσαλαβουτᾶς στά ἑλώδη τοπία τῆς δυτικῆς θολοκουλτούρας. 

Μία παράγραφος ἀπό τήν Ἰλιάδα, τήν Ὀδύσσεια, ἕνα χορικό αἰσχύλειας τραγωδίας ἤ μία σκέψη τοῦ Πλάτωνα, ἕνα πυθαγόρειο χρυσό ἔπος ἤ ἕνα ἀπόφθεγμα τοῦ Ἡρακλείτου ἀξίζουν περισσότερο ἀπό τό σύνολο τῆς δυτικῆς γραμματείας.