Ἡ αἰώνια ζωή οὐκ ἔστιν ὧδε

«Καί διαγενομένου τοῦ Σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνή καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καί Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν. Καί λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς σαββάτων ἔρχονται ἐπί τό μνημεῖον, ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου. Καί ἔλεγον πρός ἑαυτάς· τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τόν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; Καί ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος· ἦν γάρ μέγας σφόδρα. Καί εἰσελθοῦσαι εἰς τό μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολήν λευκήν, καί ἐξεθαμβήθησαν. Ὁ δέ λέγει αὐταῖς· μή ἐκθαμβεῖσθε· Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τόν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν. Ἀλλ᾿ ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καί τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τήν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτόν ὄψεσθε, καθώς εἶπεν ὑμῖν. Καί ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπό τοῦ μνημείου· εἶχε δὲ αὐτάς τρόμος καὶ ἔκστασις, καί οὐδενί οὐδέν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ».
Τό Κατά Μάρκον Εὐαγγέλιον, ΙΣΤ΄ 1-8.

Ἡ Μαρία Μαγδαληνή, ἡ Μαρία, μητέρα τοῦ Ἰακώβου, καί ἡ Σαλώμη ὁδεύουν πρός τόν Τάφο τοῦ Κυρίου γιά νά ἀλείψουν τό σῶμα Του μέ ἀρώματα. Στήν ἀνατολή ἐπάνω φτάνουν καί ἀναρωτιοῦνται τί εἶναι ἐκεῖνο πού μπόρεσε νά αποκυλίσει τήν βαριά πέτρα ἀπό τό μνημεῖο. Στα δεξιά τοῦ Τάφου βρισκόταν ἕνας νέος λευκοντυμένος. «Ἐξεθάμβησαν» ἀναφέρει τό πρωτότυπο κείμενο. Δέν διευκρινίζει μέ τί ἀκριβῶς. Ἡ μετακίνηση τοῦ λίθου γέννησε ἀπορία. Μετά τή θέα τοῦ νέου πού φοροῦσε τά λευκά ἀκολούθησε τό
θάμβος. Οἱ ἀπεσταλμένοι ἀπό «ἀλλοῦ», οἱ ἀγγελιαφόροι τῶν μεγάλων, τῶν σημαντικῶν μηνυμάτων ἀπό τίς ἀπροσπέλαστες γιά ἐμᾶς ὑπαρκτικές διαστάσεις, πάντα φέρουν μαζί τούς ἀποθέματα δέους. Τά διανέμουν ἀκριβοδίκαια σέ ὅλους ἐμᾶς, τούς συντονισμένους μέ τίς πτωτικές σφαῖρες τῆς ἀνάγκης καί τῆς ὕλης.

«Μή ἐκθαμβεῖσθε» τούς συνιστᾶ ἐκεῖνος. Νά μή θαμπώνονται, νά μήν ἐκπλήσσονται, νά μήν ἀποροῦν. Ἡ ἀποδοχή τοῦ θαύματος καί ἡ ταξινόμηση του στό ἀναμενόμενο, στό δέον, στό ὄντως ὄν, εἶναι ἡ καθημερινότητα τοῦ ἔνθεου ἀνθρώπου, πού κατορθώνει νά πιστεύει. Ἡ ὕπαρξη τῆς πίστης, ἀλήθεια, εἶναι ἕνα μέγιστο κατόρθωμα, τό ἅγιο δισκοπότηρο σ’ αὐτή τήν ἄχαρη διάσταση τοῦ ὀδυρμοῦ καί τοῦ βρυγμού τῶν ὀδόντων τῶν θνητῶν, πού ἔμαθαν ὅτι εἶναι ἀθάνατοι ἀλλά ἀδυνατοῦν νά τό δεχτοῦν ἐπειδή δέν τούς παρέχεται κάτι τό «χειροπιαστό» γιά ὅσα εἶναι λεπτοφυή καί ἄπιαστα.

Ὁ ἄγγελος τῆς ἀναπάντεχης συνάντησης συνεχίζει τή λιτή παρέμβασή του στό Εὐαγγέλιο λέγοντάς τους τό φοβερό «ἠγέρθη, οὐκ έστιν ὧδε».“Σηκώθηκε, δέν βρίσκεται ἐδῶ”. Το «ἐδῶ» εἶναι ὁ στενός τόπος τῆς ἀντίληψης πού διαμορφώνουμε ἀπό τή διαρκή πάλη μας μέ τή φθορά καί τήν ἔλλειψη. Μέ τό βάρος καί τήν πτώση. Ἔχουμε τήν πληροφορία ἀλλά δέν τολμοῦμε νά προσεγγίσουμε τή φωτιά τῆς γνώσης. Κι ἀφηνόμαστε μόνοι μέ τήν αἴσθηση, δίχως τήν ὕπαρξη. Κι Ἐκεῖνος, ὁ Χριστός μας, ἡ παρηγοριά καί ἡ ἐλπίδα μας, «οὐκ ἔστιν ὧδε». Δέν εἶναι ἐν σώματι ὁ Κύριος σ’ αὐτό τό «ἐδῶ», τό κοινό, τό πολυφορεμένο, τό μουσκεμένο ἀπό τά δάκρυα καί τό αἷμα τῶν ἀνθρώπινων χιλιετιῶν πού σχηματίζουν τούς ὠκεανούς τῆς δυστυχίας καί τῆς ἔλλειψης. Ἐν πνεύματι ναί. Τό σῶμα ἀπέδρασε! Αὐτό κι ἄν εἶναι ἡ ὕπατη πράξη ἐλευθερίας, ἡ ἀπόλυτη νίκη τοῦ τραγικοῦ εἴδους μας, ποῦ ἔχει ἐπίγνωση θανάτου καί ολιγοπιστία ἀπέναντι στήν ἀνάσταση, στή συνέχιση τῆς ζωῆς. 

Ἡ πίστη, ὅμως, σέ μία ζωή ἀτελεύτητη, ἀπέραντη καί ἀδιατάρακτη δέν κατακτᾶται ἔτσι εὔκολα. Οἱ ψηλές οἱ κορφές θέλουν ἀτσάλινη θέληση καί μία πρωτόφαντη ἀντοχή πού νά 'χει σφυρηλατηθεῖ πάνω στήν ἀκοίμητη φλόγα τῆς Ἀγάπης. Κι αὐτό τό τελευταῖο δέν εἶναι εὔκολο νά τό βρεῖς. Ὅλοι ἔχουν τή δυνατότητα νά παράξουν ἀμύθητες ποσότητες, ἀλλά ὁ ἐγωισμός τους δέν ἀφήνει. Κι ὅμως, μποροῦν καί πρέπει νά τό κάνουν.

ΥΓ.: Τό παρόν τό ἀφιερώνω στόν καλύτερο ἄνθρωπο πού γνώρισα ποτέ: Τήν μητέρα μου, πού ἔκλεισε τόν ἐπίγειο κύκλο τῶν δοκιμασιῶν της τήν Τετάρτη 22 Μαρτίου. Δέν ἁρμόζει στή σεπτή καί ἅγια μορφή της νά πῶ “θα τή θυμάμαι”. Τό αἷμα τῆς κυκλοφορεῖ στίς φλέβες μου καί τό παράδειγμα τῆς ἀρετῆς, τῆς πίστης καί τῆς ἀνυποχώρητης ἑλληνικότητάς της καθορίζει καί τή δική μου συνείδηση. Εὐαγγελία Λιάκου, μαμά, σ’ εὐχαριστῶ γιά τά 48 χρόνια πού μέ δίδαξες πώς ἀξίζει νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος καί τί σημαίνει Ἕλλην. Καλή μας ἀντάμωση στά πεδία ὅπου δοκιμάζονται σκληρά τά ἄτια τά μαῦρα καί τά λευκά καί οἱ ἡνίοχοί τους.